۱۳۸۹ اسفند ۹, دوشنبه

توجه؛توجه...اطلاع رسانی کنید

با اندوه؛ طبق اخبار منتشر شده از زبان افراد ناشناس درون رژیم؛ آقایان موسوی و کروبی در زمان حصر خانگی به شدت گرسنگی داده شده اند و به طور وحشیانه ای مورد ضرب و شتم قرار گرفته اند و سپس در داخل «گونی» های بزرگ به زندان مخوف «پرچین» منتقل گردیده اند. شکنجه و گرسنگی به حدی بوده است که در زمان حضور در؛ ورودی زندان هردو نفر صورتهایشان آلوده به خون بوده و توان ایستادن نداشته اند. از همسران آقایان موسوی و کروبی تا کنون هیچ خبری در دست نیست؛ آنچه که مسلم است دیگر در منازلشان نیستند.
برای پایان بخشیدن به تمامی دد منشیهای اسلامی و برای پایان بخشیدن به ظهور هرگونه حکومت خودکامه و برای همیشه.
به پا خیزید.
کژدم

۱۳۸۹ اسفند ۷, شنبه

در بارهٔ تظاهرات ۱۰ اسفند

این فراخوان برای تظاهرات بر اساس بر آوردهای جدید جریان «سبز مذهبی» از آرایش نیروهای اپوزیسیون و تغییرشیوهء برخورد رژیم با تظاهرات و رویکرد جدید کشورهای اروپایی و آمریکا در حمایت از حرکتهای اصلاح طلبانه در منطقهٔ خاورمیانه و شمال آفریقا طراحی گردیده است؛ که در زیر می آید:

بر آورد شیوهء برخورد رژیم: (از نظر سبز مذهبی)

۱- رژیم به خاطر کمبود محل نگهداری زندانیان عملا از دستگیریهای گسترده عاجز است؛ ودستگیریهای فلّه ای تنها برای یافتن فرماندهان عملیاتی و شناسایی افراد موثر در تظاهراتها را هدف قرار میدهد و رژیم ناچار است عده‌ٔ زیادی از بازداشت شدگان را آزد نماید.
۲- رژیم اکنون بیشتر به فکر دستگیری فعالین سیاسی غیر مذهبی است که با استفاده از هر موقعیتی به تظاهرات دست زده و در حال رادیکالیزه کردن و رشد عمقی مبارزه هستند و هدف سرنگونی را دنبال میکنند. از نظر سبز مذهبی ننگ این دستگیریها بر دامن رژیم مینشیند و سود آن از دو جهت به جیب « سبز مذهبی» سرازیر میشود. جهت اول اینکه با دستگیری نیروهای بر انداز؛ «سبز مذهبی» امکان تبلیغاتی گسترده ای بدست می آوردتا با دفاع ظاهری از دستگیر شدگان غیر مذهبی در نقش «پدر خوانده» ظاهر شده و خود را یک جنبش فراگیر جا بزند و بر نفوذ معنوی اش در میان مردم بیفزاید. جهت دوم اینکه با دستگیر شدن فعالین سیاسی «نیروهای برانداز»؛ دشمنان طبیعی خود را با «دست رژیم» از میدان خارج میسازد.
۳- « سبز مذهبی» در خوشبینانه ترین حالت؛ فریب تبلیغات « عدم شلیک به سوی تظاهر کنندگان از طرف سپاه» و شایعات اختلاف درونی در سپاه را خورده است و یا اینکه عمدا به آن دامن میزند تا به مردم بگوید که در میان سپاه پاسداران هم آدمهای خوب و طرفدار اصلاحات فراوان هستند. در صورتیکه سپاه پاسداران تنها تاکتیکهای برخورد و سرکوب را عوض کرده است و سازماندهی سرکوب و عملیاتی کردن آن و طراحی عملیاتی و پشتیبانی نظامی و تجهیز «ادواتی» نیروهای سرکوبگر همچنان در دست سپاه «اوباشان قزلباش نوین»است.
۴- «سبز مذهبی» با توجه به اطلاعاتی که از درون حاکمیت به صورت جسته و گریخته به دست می آورد با توجه به دعوت «خامنه ای» از «رفسنجانی» برای کاندیتاتوری در انتخابات ریاست مجلس خبرگان؛ این خبر را در جهت ضعف رژیم ارزیابی میکند؛ در حالی که چنین نیست. این دعوت نشانهٔ ضعف «باند خامنه ای» در مقابل «صفوی های نوین» است و نه در برابر «سبز مذهبی» و از سوی دیگر جریان«صفوی نوین» میداند که با چسبیدن «رفسنجانی» به «خامنه ای» در آیندهٔ نزدیک ( بعد از انتخابات مجلس و ریاست جمهوری) میتوانند پنبهٔ خامنه ای را در «صورت زنده بودنش» و یا هواداران «ولایت فقیه» بعد از مرگ خامنه ای؛ را راحت تر بزنند. اما هر دو جریان رفسنجانی را پیش از انهدام کاملش؛ یک بار دیگر برای زدن پنبهٔ «سبز مذهبی»‌ نیاز دارند ولی این نیاز آنچنان هم ضروری نیست. سبز مذهبی همچنان گیج است و نمیداند و یا نمیتواند باور کند که عمر «ولایت فقیه» با عمر خامنه ای گره خورده است و با او نیز به گور خواهد رفت و جریان «صفوی نوین» شدیداً این مسئله را پیگیری میکند و عدم موضع گیری این جریان در رابطه با تظاهرات اول اسفند نیز بسیار روشن و گویا است.

برآورد از جنبش دموکراسی خواهی: (از نظر سبز مذهبی)

۱- «سبز مذهبی» به درستی میداند که «جنبش آزادیخواهی» از نابسامانی تئوریک در آنچه ظاهرا به دنبال آن است؛ رنج میبرد و بازهم به درستی میداند که «جنبش آزادیخواهی» به حالت «فله ای» و بی شکل است و نمیداند که حتی بعد از سرنگونی رژیم چه گزینهٔ عملی را بر روی میز بگذارد و اندیشه های ناپختهٔ سیاسی از قبیل «رفراندوم» و «جمهوری ایرانی» و رها شدن از دست «آخوندها» موتور محرکهٔ اصلی آنها در این مقطع میباشد؛ لذا «سبز مذهبی» میتواند از آنها به عنوان «زن صیغه ای» استفاده نماید؛ همانگونه که «خمینی» با وعده های خود از تمامی نیروهای درگیر در بوجود آوردن «فاجعهٔ۵۷» به عنوان «زن صیغه ای» استفاده نمود و بسیاری از همان نیروها مانند «فدائیان خلق» و «ملی مذهبی ها» همچنان ۳۲ سال است که دارند «عدهّ» نگه میدارند و بازهم به بازگشت «مهر و محبت» به دل «شوهر صیغه ای» خود امید دارند و به همین دلیل هم امروز خود را به رنگ سبز موالی گری«حسینی» در آورده اند.
۲- «سبز مذهبی» میداند که حتی آن بخش از نیروهای آزادی خواه که به دنبال سرنگونی رژیم هستند نیز به دنبال بهانه ای برای ضربه زدن به رژیم هستند و لذا به این دعوت به عنوان یک فرصت نگاه میکنند و آنرا از دست نخواهند داد و به صف تظاهر کنندگان خواهند پیوست.

برآورد از نیروهای بین المللی: ( از نظر سبز مذهبی)

«سبز مذهبی» میداند که اروپا و آمریکا از آنها یک حرکت مداوم و پیوسته میخواهند تا از آنها حمایت بهتری بکنند. در این رابطه مسئلهٔ لیبی را میتوان مثال زد که در صورت تداوم سرکوبها از طرف نیروهای «قذافی» نیروهای بین المللی در صدد «ورود نظامی» و ادامهٔ حضور نظامی در لیبی هستند تا منابع انرژی فسیلی را در امان نگاه دارند. و این امر در رابطه با ایران هم بعید و دور از ذهن نمیباشد ولی حتی در لیبی هم اگر چنین اتفاقی بیفتد؛ حتما بعد از شکست کامل مذاکرات با «قذافی» اتفاق خواهد افتاد؛ اما اروپا و آمریکا هنوز در پی مذاکره و تفاهم با باندهای حاکم بر ایران (باند خامنه ای و باند صفوی نوین) میباشد و این دو باند فرشتگان حامی چشم بادامی و اخیراً عثمانی هم دارند و کار حالا؛حالاها به شرایط لیبی تبدیل نخواهد شد.

برآوردهای رژیم:

رژیم میداند که «سبز مذهبی» یک جریان «اخته» و «نازا» میباشد و حرکتهای خیابانی آن تنها برای «چانه زنی در بالا» است که از طرف باند مصمم «صفوی نوین» به پشیزی هم خریده نمیشود؛ زیرا « سبز مذهبی» به خاطر اتخاذ تاکتیکهای به اصطلاح «صلح طلبانه و بدون خشونت» عملا در خیابانها به طور «غیر موثر» باقی خواهد ماند و لحظه به لحظه بخار خواهد شد. ٰرژیم همچنان به درستی میداند که آرمانهای ادعایی «سبز مذهبی» نمیتواند اقبال عمومی را به دنبال آورد و به خاطر تجربهٔ مردم از سالهای دههٔ ۶۰ همچنان شدیدا مورد شک و تردید است. لذا رژیم تاکتیکهای برخورد با ثظاهرات را بهینه سازی نموده است.

تاکتیک بهینه سازی شدهٔ رژیم:

۱- فرستادن نیروهای بسیجی و لباس شخصی به خط مقدم درگیریها برای بستن راههای فرعی منتهی به خیابانها و میادین اصلی؛ به هدف پراکنده نمودن نیروهای مبارز و جلوگیری از به هم پیوستن مردم و در نهایت جلوگیری از شکل گیری تظاهرات بزرگ.
۲- سازماندهی نیروهای موتور سوار سیار که بتوانند نقاط مختلف را در صورت نیاز به نیروهای کمکی پوشش دهند.
۳- بوجود آوردن مراکز تجمع نیروهای مسلح در ساختمانهای دولتی مجاور مراکز اصلی تظاهرات و نگاه داشتن نیروهای مسلح به صورت آماده باش و خارج از دید مردم و دوربینها.
۴- عدم تمرکز بر کشتار بی مورد.
۵- تمرکز بر دستگیریهای فله ای برای شکار ماهی های بزرگ.
۶- تسلیح نیروهای سرکوب با سلاح سرد؛ زیرا در صورت تسلیح بسیجیها با سلاح گرم درجهٔ بالای ریسک از دست دادن سلاح ها هم مطرح است.
۷- به فرسایش کشاندن تظاهرات و ایجاد دلسردی از ادامهٔ آن.
۸- ذله کردن و به ستوه آوردن مبارزین با گرفتن حالت تهاجمی و تبدیل تظاهرات به هجوم و فرارهای بی انتها و بی نتیجه در کوچه پس کوچه ها.
در هر صورت جناح «صفوی نوین» تصمیم خود را در رابطه با حذف آخوندها از مراکز تصمیم گیری و به استخدام در آوردن آنها گرفته است و تا زمانیکه سطح مبارزه از طرف نیروهای مبارز ارتقاء نیابد؛ ظرفیت برخورد با تظاهرات خیابانی را برای مدتی بسیار طولانی و بدون دادن حتی یک امتیاز کوچک به طرف مقابل را دارا میباشد و امیدهای مبارزان «بدون پشتوانهٔ عملیاتی متناسب» با خواست آنان برای شکست دادن دشمن؛ در نهایت یا به بن بست فکری و یا به طرف جدا شدن صف مبارزین واقعی و «سبزی چی های مذهبی» و پی ریزی فصل نوینی از مبارزات قهر آمیز خواهد انجامید.

نتیجهٔ عملی تظاهرات ۱۰اسفند :

پیمودن چند بارهٔ راهی بی هدف و آب در هاون کوفتن برای چندمین بار.
کژدم

۱۳۸۹ اسفند ۶, جمعه

کشتی های جنگی رژیم حاکم بر ایران و مسئلهٔ بحرین

دو کشتی جنگی رژیم اوباشان که در کانال سوئز گیر افتاده بودند؛ و با اینکه مجوز گذار از کانال را دریافت کرده بودند به مدت ۴۸ ساعت بدون ذکر هیچ دلیلی بازمانده بودند؛ بالاخره در اثر نتایج دیپلماسی پنهان و معامله بر سر بحرین وارد آبهای دریای مدیترانه شدند و بدون بازرسی از طرف کشتیهای جنگی آمریکا ؛ در یکی از بنادر سوریه پهلو گرفتند.در پی این حادثه که چند و چون آن همچنان در سکوت خبری برگزار شد امروز خبرهای درخواست کاهش بحران در بحرین با حفظ سیستم سلطنتی از طرف گروههای عمدهٔ اپوزیسیون بحرین اعلام گردید و آمریکا رسما پشتیبانی خود را از سیاستهای تنش زدایی و اصلاحات از طرف یکی از پسران سلطان حاکم بر بحرین به نام «سلمان حامد بن خلیفه» را رسما اعلام نمود ( اینجا) و البته اسرائیل هم توسط «شیمون پرز» قضیه را به خاطر معاملهٔ پر چربی که انجام گردیده بود ماستمالی کرد و گفت که این دو کشتی بیخطر هستند.همانگونه که گفته بودم اخبار مربوط به کشتیهای جنگی و بحران بحرین همزمان خواهند بود. این امر نشان داد که رژیم کثیف اوباشان اسلام از رویارویی با آنچه که دشمن مینامد مثل توله سگها میترسد و با صدایی آرام زوزهٔ التماس میکشند.اما در برابر مردمان بی سلاح ایران؛ خود را شیر نشان می دهند. اگر مردم ایران نیز مسلح شوند میتوانند صدای زوزه های التماس «اوباشان اسلام» بشنوند. اوباشان اسلام زبان اسلحه را خوب میفهمند و زوزهٔ التماس گاردهای ضد شورش را در عاشورای ۸۸ بخوبی شنیدیم.

کژدم

۱۳۸۹ اسفند ۵, پنجشنبه

توجه؛ توجه....مانورهای خیابانی اراذل رژیم

یاران و مبارزان درون میهن:
طبق اخباری که از درون کشور میرسد؛ اراذل رژیم امروز با حضور امنیتی پر رنگ در خیابانها ظاهر شده اند. علت این حرکات میتواند به دلایل زیر باشد :
۱- یا اتفاق خاصی از قبیل مرگ کفتار پیر (خامنه ای) در شرف اتفاق افتادن است و یا رژیم احتمالا در تدارک انجام کاری است ( دستگیری رسمی موسوی و یا کروبی) که میتواند باعث بوجود آمدن شوک سیاسی و یا اجتماعی شده و به همین دلیل میخواهد نیروهای سرکوبش را قبل از اینکه مردم به خیابانها بریزند؛ برای جلوگیری از تجمعات ناگهانی در خیابانها به صورت آماده باش نگهدارد.
۲- نیروهای رژیم برای مقابله با تظاهرات احتمالی مردم در حال اتخاذ تاکتیکهای جدیدی است و میخواهد قبل از عملیاتی شدن؛ نیروهای سرکوب آنرا تمرین کنند.
۳-ایجاد رعب و وحشت برای جلوگیری از بیرون آمدن مردم برای تظاهرات به خاطر ترس از نمایش قدرت اراذل و حضور نیروهای سرکوب در خیابانها.
وظیفهٔ یاران برای خنثی سازی تاکتیکهای دشمن :
۱- شناسایی مراکز تجمع جدید و مسیرهای خروج نیروهای دشمن و اهدافی که در مانورمورد نظر آنهاست. تا در زمان تظاهرات در مسیرهای آنان راهبندان ایجاد نمود و یا اینکه در محلهای مورد نظر دشمن ظاهر نشد و در نقاطی دور از ذهن نیروهای سرکوب اقدام به تظاهرات نمود.
۲-شمارش نیروهای سرکوب در میادین و خیابانها و اینکه آرایش نظامی آنها به چه ترتیب است و از چه رسته هایی استفاده میکنند؟ ( از قبیل رسته های موتور سوار؛ نیروهای مسلح؛ نیروهای پیادهٔ لباس شخصی و بسیجی و .....).
۳- شناسایی خیابانها و محلات ومراکزی که دشمن در مانورهای خود در آنها حضور پیدا نکرده است. چون میتوانید بدون اعلام قبلی در این مکانها تظاهرات نمایید و تمامی بازیهای نیروهای سرکوب را بی اثر سازید. همچنین در این مکانها از یک روز پیش از تظاهرات میتوانید ادوات مبارزه از قبیل سنگ و چوب دستی و بمبهای آتش زا مخفی نمایید و دشمن را مجبور سازید که در نقاطی که شما تعیین میکنید به طرف شما بیاید.
۴- اقدام به تظاهرات در نقاطی که دشمن در آن مکانها تجمع میکند ضریب شکست مبارزان را بالا میبرد؛ ولی تظاهرات در نقاطی که دشمن در طرح و تاکتیکهای جدیدش منظور نکرده است ضریب شکست دشمن را بالا میبرد و آنها را ناچار میسازد که از مناطق مورد نظرشان که برایش برنامه ریزی کرده و خود را سازمان داده اند بیرون بیایند و در جایی با مبارزان در گیر شوند که نیروهای مبارز خود را سازماندهی کرده اند.
پیروزی از آن کسی است که حساب شده تر مبارزه میکند.
پیروز باشید
یاران تا آنجا که میتوانید به نیروهای مبارز درون میهن اطلاع رسانی فرمایید
با سپاس
کژدم

۱۳۸۹ اسفند ۳, سه‌شنبه

بالاخره حزب دموکرات کردستان و مردم ستمدیدهٔ کردستان هم آمدند...امّا

جنبش «سبز مذهبی» که همان دولتیان و مجلسیان سابق و افراد میان پایه شان همان «انجمنهای اسلامی» سابق هستند که برای استخدام شدن و یا کارهای اداری و شغلی باید برای گرفتن تاییدیه به آنها مراجعه میکردی و آنها هم بر اساس اندازهٔ ریش وطرز لباس پوشیدنت ؛ قبل از دادن تاییدیه هزار لیچار به تو میبستند و شبها هم کلاشینکف به دست با یک چفیهٔ عربی به گردن دنبال کنترل تردد های شبانهٔ مردم و بو کشیدن دهان مردم بودند..... میان کلام « ما فراموش نمیکنیم و نمی بخشیم و همیشه و هر زمان این ننگ را به رویشان خواهیم کشید تا گذشتهٔ ننگین خود را در آیینهٔ زجرهای مردمان این سرزمین ببینند» ... بگذریم...
جنبش «سبز مذهبی»که از تنهایی در عرصهٔ ملی رنج می برد و شعاع دایرهٔ هوادارانش بسیار محدود بود و تلاش میکرد و همچنان در تلاش است که تمامی مبارزان راه آزادی را به حساب خود واریز کند؛ با اعتصاب سراسری مردم دلیر و ستمدیدهٔ کردستان که اساسا به دعوت حزب دموکرات کردستان ایران و سایر سازمانهای مبارز چپگرای کردستان به وقوع پیوست را با هلهله به خودشان شادباش گفتند و فکر میکنند که از تنهایی در آمده اند و در اندیشه اند که چگونه آنرا هم به حساب خود واریز کنند. اما نیروهای راستین آزادیخواه نیز از این مسئله بسیار خرسند شدند و شیرینی همبستگی ملی برای بر اندازی نظام پلید اسلامی را درروز اول اسفند چشیدند و این شیرینی گوارای وجودشان ومرهم زخمها و خستگیهای نبرد خیابانی شان باد. ولی در اینجا یک «امّا»ی بزرگ نهفته است که نباید از درک آن غافل شد و آن «امّا»ی بزرگ این است :
مردم ستمدیدهٔ کردستان «جنبش سبز مذهبی» را میشناسند و تمامی سردمداران آنها را هم میشناسند؛ از نخست وزیر زمان تیربارانهای جوانان کرد و شخم زدن روستاهای کردستان با گلوله های کاتیوشا گرفته تا جنایتکاران «پیشمرگان کرد مسلمان» ( بخوانید انجمنهای مسلح و کشتارگر اسلامی ) که توسط همین دارو دسته ها برای سرکوب آزادیخواهان کرد براه افتاده و سازماندهی شده بودند را نیز از یاد نبرده اند و نخواهند برد و نخواهند بخشید. سوال این است که پس چرا به میدان آمدند؟:
۱- مردم کردستان زخم خورده به میدان آمدند که نشان دهند که حتی حاضر به تحمل کشته شدن یک دانشجوی کرد هم نیستند و آمدند تا مسئلهٔ همبستگی قومی کردستان را به رخ بد منظر «جنبش سبز مذهبی» بکشند و از سوی دیگر به تمامی مبارزان واقعی راه آزادی نشان دهند که دل مردم کردستان با «آنها» است.
۲- به میدان آمدند تا نشان دهند که مبارزه در راه « دموکراسی برای ایران و خودمختاری برای کردستان» هنوز زنده است؛ و خود را در کنار آزادیخواهان میبینند.
۳- به میدان آمدندن که بگویند اگر بیرون نمی آمدیم برای این بود که نمیخواهیم به «دوران طلایی خمینی» و قتل عام مردمان روستای «ایندرقاش» و پستهای بازرسی سپاه جلادان که حتی قند و چای مسافرین را هم از آنها میگرفتند؛ باز گردیم؛ و پیغام فرستادند که اگر مرد میدانی هست که به دموکراسی و فدرالیسم می اندیشد: مانیز در کنارش هستیم.
۴- آمدند که بگویند : گرچه ما فراموش شدگان تاریخ «شیعه گری» حاکم بر این سرزمین هستیم و با آنکه ما بنیانگذار ایران هستیم؛ اما حتی در تدوین تاریخ ایران نیز؛ قوم ماد را از قلم انداختند و از ۲۵۰۰ سال هخامنشی شروع کردند و این تنها به یک دلیل بود و آنهم اینکه قوم ماد «سنی مذهب» است و باید اجازهٔ نفس کشیدن نداشته باشد. آمدند که بگویند چه ما را فراموش کرده باشید و یا نکرده باشید؛ نه تنها وجود داریم بلکه آیندهٔ ایران آزاد نمیتواند بدون در نظر گرفتن «کردستان» که امری متناقض با اندیشهٔ «آزادیخواهی» است؛ رقم بخورد.
«بنازم به کردستان همیشه قهرمان که چه با معنی و رمز و راز آمد.»
پاینده ایران؛ بر قرار باد آیین ریشه ای؛ کوبنده تندر
زنده باد آیین کهن ایران فدرال
کژدم

۱۳۸۹ اسفند ۲, دوشنبه

وضعیت در حال گذشتن از «نارنجی» به «قرمز» در دریای مدیترانه

دو کشتی جنگی الوند و خارگ که دولت مصر اجازهٔ عبور آنها را از کانال سوئز صادر کرده است؛ در صورت گذر از کانال سوئز به دریای مدیترانه بوسیلهٔ یک ناو هواپیمابر و چهار ناو جنگی دیگر آمریکایی به محاصره در خواهند آمد و هم اکنون این ۵ ناو جنگی آمریکایی در دریای مدیترانه منتظر ورود دوکشتی جنگی ایران هستند تا در هنگام ورود به تفتیش آنها بپردازند و آدمیرالهای دلاور اسلام که از ترس خود را به وضعیت زرد در آورده اند به بهانهٔ ۴۸ ساعت تاخیر همچنان در کانال سوئز مانده اند و فردا روز ۲۲ فوریه یا باید وارد دریای مدیترانه شوند و یا ماستها را کیسه بفرمایند. اما بدبختی این آقایان اینجاست که در صورت عقب نشینی نیز با دو ناو غول پیکر دیگر که در دریای سرخ منتظر بازرسی آنها هستند روبرو خواهند شد. دو کشتی جنگی ایران مشکوک به حمل موشکهای دور برد برای حزب الله لبنان هستند.
ظاهرا آمریکاییها میخواهند از این دو ناو گیر افتادهٔ «خامنه ای» میخواهند به عنوان اهرم فشار برای کوتاه کردن دست «سپاه قدس» در دخالتهایش در تظاهرات بحرین استفاده نمایند. تا ۲۴ ساعت آینده نفسهای « دلاوران اسلام» در سیه شان حبس خواهد بود؛ تا اینکه در اثر « دیپلماسی پنهان» چه نتیجه ای از این معامله حاصل شود. به هر حال اخبار بحرین و ماجرای ناوهای ایرانی همزمانی خواهد داشت.

خداحافظ قذافی

در چند روز آینده و چه بسا در همین هفته یکی دیگر از رئیس جمهورهای مادام العمر از جهان عرب زبانان؛ حذف خواهد شد. حال باید اندکی صبر کرد تا آبها از آسیاب بیفتد تا ببینیم که ؛ «خاورمیانهٔ بزرگ» به چه شکلی خواهد بود. لازم به یاد آوری است که جامعهٔ لیبی دارای بافت اجتماعی قبیله ای است و تحولات در لیبی طبیعتا مسیری متاثر از منافع قبیله ای را خواهد پیمود. ۹۵ در صد از خاک این کشور را کویر تشکیل میدهد که بدوی ها در آن به صورت کوچ نشین زندگی میکنند. معمر قذافی در تمامی طول دوران حکومتش تلاشهای فراوانی نمود تا بیابانگردان را اسکان دهد اما تمامی تلاشهایش بی نتیجه بود. در مجموع قضیه یک کمی بو میدهد؟؟!!
رژیم «اوباشان مقدس» بعد از ناامید شدن از مصر و تونس؛ اکنون خود و سوریه را هدف نهایی میداند و به همین خاطر در بحرین دست به «پاتک» زده است.

۱۳۸۹ بهمن ۳۰, شنبه

با سپاس فراوان از یاران

با سپاس فراوان از ایمیل های دریافتی ۴۳ تن از همرزمان و ایران یاران که به درخواست من پاسخ مثبت دادند و مقاله های مربوط به نبرد خیابانی و افشای ترفند جدید؛ اطلاعات «سپاه روسپی زادگان» مبنی بر «نامهٔ» فریبکارانهٔ «ما دیگر به مردم شلیک نمیکنیم» را در حد توان خود لینک داده و یا بدون ذکر منبع در اختیار هم میهنان مبارز در داخل کشور قرار دادند. زیرا اگر این مقاله های «آموزش عملی» در چنین روزهایی به دید مبارزان نرسد؛ پس مورد استفادهٔ آن چیست؟ اگر ما نتوانیم دشمنان ایران را امروز از میدان نبرد خارج کنیم ؛ فردا هم نخواهیم توانست و پس فردا روز نشستن خاکستر شکست و یأس سیاسی بر چهرهٔ مبارزان خواهد بود. اگر امروز نتوانیم سطح مبارزه را چنان ارتقاع دهیم که نفرات دشمن را زمینگیر و خانه نشین و «گورستان خواب» کنیم؛ پس چه زمانی این کار را خواهیم کرد؟ تجربهٔ حزب دموکرات کردستان ایران با ۱۶ هزار پیشمرگ دلاور ؛ هرگز از ذهن من زدوده نمی شود که چگونه با در جا زدن رهبری حزب در چمبرهٔ « بی عملی» تمامی مناطق آزاد شده را از دست داد و تعداد بسیاری از پیشمرگان دلاور را تبدیل به «شهید» نمود. ما نباید بگذاریم که مبارزان ما «شهید» شوند و بگذارید اینبار تمامی روسپی زادگان بسیجی و پاسدار شهید شوند و به دیدار «غلمانها» بروند.
با سپاسی دیگر باره
کژدم

تظاهرات اول اسفند

یاران و مبارزان
فریب خبرهای بی پایه و اساسی همچون خبری که در «دیلی تلگراف» مبنی بر «نامهٔ تعدادی از افسران بلندپایه و میان پایهٔ سپاه» و اعلام عدم تیر اندازی به سوی مردم را نخورید. اینگونه تلاشهای تبلیغاتی تنها برای فرستادن سیگنالهای نادرست و فریبکارانه در جهت «انگار آفرینی» است و گرنه همان عده از سپاهیان مزدور که توان جمع شدن و بحث و بررسی و تدوین بیانیه و جمع آوری امضاء را دارند قدرت اینرا هم دارند که به جای صدور چنین بیانیه هایی دهان روسپی زادگانی همچون « ذوالنّور» را با سرب آتشین پر کنند. آنچه که مشخص است این است که رژیم در گیر یک بحران درونی است اما صدور زیر میزی اینگونه بیانیه ها نه کار عده ای از فرماندهان سپاه بلکه کار « اطلاعات سپاه» است که ۳ هدف را دنبال میکند :
۱- فرستادن سیگنال غلط برای طرح شدن مسئله در خبرگذاریهای مهم جهانی و بوجود آوردن یک تاریخچهٔ دروغین برای فرار از فشارهای بین المللی مضاعف برگردهٔ سپاه « قاچاقچیان و جاکشان» که هم اکنون نیز تحت فشارهای روز افزون قرار گرفته اند.
۲- فرستادن سیگنال انحرافی برای مبارزان راه آزادی؛ تا در صورت رادیکال تر شدن مبارزات خود و خانواده هایشان را از زیر تیغ انتقام مردم ستمدیدهٔ ایران نجات دهند.
۳- این اطلاعیهٔ بی ریشه ؛ دست «سپاه روسپی زادگان» را بازتر میگذارد تا بتوانند ضمن ادعای «عدم دخالت مستقیم»؛ نیروهای نقابدار خود را به میدان بفرستند.
حتی اگر در روز ۲۵ بهمن ماه ؛ « سپاه جاکشان و روسپی زادگان» در سرکوب مردم به طور مستقیم شرکت نداشت؛ اما در عوض «بسیجیهای مزدور» و آموزش دیده و لباس شخصی های دست پرورده اش را به میدان فرستاد و « گاردهای ویژه» نقاب دارش را در لباس سیاه به میدان فرستاد؛ تا فرزندان ایران را به خاک و خون بکشند و « ستاد فرماندهی سپاه تهران» در پشت پرده به سازماندهی و فرماندهی نیروهای سرکوب برای پراکنده کردن تظاهرات برای جلوگیری از شکل گیری تظاهرات بزرگ میپرداخت و از زمین و هوا لحظه به لحظه مشغول گرفتن اطلاعات و دادن فرامین ضروری در این جهت بود.
یاران
هرچند که ایجاد مراکز گوناگون برای تظاهرات برای پراکنده ساختن نیرو های دشمن در ظاهر ایده ای بهتر به نظر می آید ؛ اما گزارشهای مربوط به تظاهرات ۲۵ بهمن نشان میدهد که حضور «نیروهای سرکوب» بسیار گسترده و وسیع بوده است؛ لذا دل بستن به این تاکتیک؛ به تنهایی نه تنها کافی نیست بلکه باید در نظر داشت که با پرا کنده شدن در چند مرکز؛ نیروهای مبارزان نیز به خودی خود پراکنده میشوند و در واقع نیروهای هر دو سوی نبرد خیابانی دچار پراکندگی میگردند. آدمهای احمقی مانند «سازگارا» که چنین تاکتیکهای مسخره و « عقیم»ی را مطرح میسازند ؛ این مسئله را هنوز نفهمیده اند که در نبردهای چریکی و به قول سپاه «نامتقارن»؛ اگر گفته میشود که « زمانی که دشمن متمرکز میشود؛ ما پراکنده میشویم و زمانی که دشمن پراکنده میشود؛ ما متمرکز میشویم» با آنچه که آنان در رابطه با دعوت به تظاهرات در چند میدان اصلی مطرح میسازند زمین تا آسمان فرق دارد. زیرا با متمرکز کردن نیروهای مبارز در چند میدان اصلی در واقع دشمن را برای سرکوب « چند کانون متمرکز» دعوت میکنید؛ که این نیز فرق چندانی با دعوت به سرکوب در یک کانون بزرگ ندارد. بلکه این اصل مبارزهٔ چریکی؛ منظورش چیز دیگری است که آقایان نفهمیده اند. این اصل مبارزاتی ؛ در واقع اول وضعیت و آرایش نیروهای دشمن را در نظر میگیرد که آیا نیروهایش متمرکز هستند و یا پراکنده هستند و بر اساس این اطلاعات دو کار انجام میدهد :
۱- در صورت پراکنده بودن نیروهای دشمن؛ نیروهای چریکی خود را در نقطه ای که ضعیف ترین مرکزتجمع دشمن است متمرکز نموده و آن کانون ضعیف دشمن را از بین میبرند.
۲- در صورت متمرکز بودن نیروهای دشمن ؛ نیروهای چریکی به صورت دسته های کوچک متحرک و پراکنده در آمده و به عملیاتهای کوچک موثر و یا ایذایی دست میزنند تا بتوانند دشمن را از نقاط تمرکزش بیرون کشیده و پراکنده اش سازند و سپس خود متمرکز شده و به کانونهای پراکندهٔ دشمن ضربات کاری وارد آورند.
اما آقای «ژنرال سازگارا» چون مطلب را تنها در یک کتاب و یک پاراگراف کوچک و به صورت خیلی خلاصه و سطحی مطالعه فرموده اند؛ لذا شیپور را از سر «گشاد»ش میزنند. یعنی اینکه به جای کشاندن و متمرکز کردن دشمن در نقاط واهی وخیالی و سپس حمله به کانونهای ضعیف دشمن از قبیل مراکز تجمع آنان مانند کلانتریها و ساختمانهای دولتی و یا گروههای پراکندهٔ بسیجی و سپاهی و انتظامی و «هدفهای نرم» همچون مراکز اقتصادی رژیم؛ این آقایان با اعلام مناطق تمرکز مبارزان؛ دشمن را به اتخاذ شیوه های دیگر سرکوب دعوت میکنند.
بار دیگر یاران را به مطالعهٔ مقالهٔ «سازماندهی تظاهرات خیابانی» دعوت میکنم تا با «نحوهٔ عملیاتی کردن» آن اصل مبارزات چریکی آشنا شوند.
از یارانی که به وبلاگ من سر میزنند تقاضا دارم که این مقاله ها را کپی کرده و برای فرزندان ایران در داخل کشور ارسال نمایند؛ زیرا من نه لیست ایمیل دارم و نه امکان رادیویی که بتوانم ای مسائل را به صورتی مشروح تر بیان کنم. این گوشهٔ کوچک از کار را من با توجه به تواناییهایم به عهده گرفته ام و انتشار آنرا از شما تقاضا میکنم.
باسپاس
کژدم

۱۳۸۹ بهمن ۲۹, جمعه

جنبش «سبز مذهبی» و چالشهای پیش رو :

جنبش « سبز مذهبی » و چالشهای پیش رو

جنبش « سبز مذهبی» از این نظر که دارای برنامهٔ تدوین شده ای است ( بازگشت به عصر طلایی خمینی با تفاسیر سرهم بندی شده و نه واقعی) به خود میبالد و فکر میکند که چون حزب و یا گروه دیگری که بتواند رهبری جنبش آزادیخواهی را به دست بگیرد عملا وجود ندارد؛ بنابر این آنها متکلم الوحده هستند و خواهند بود و خواهند ماند و برای اینکه در همان موقعیت بمانند سعی در راندن و به گوشه کشاندن اندیشه هایی که میتواند برایشان دردسر آفرین باشد هستند ( از نظر من هیچ اشکالی هم ندارد و این یک رسم شناخته شدهٔ بازیهای سیاسی است ). اما مسئلهٔ چالشهای بنیادی اساسا به دور از این بازیهای سخیف روز مرّه است .

استراتژی جنبش « سبز مذهبی » :

هدف تعریف شدهٔ « جنبش سبز مذهبی » حفظ نظام جمهوری اسلامی است. آنها معتقدند که جمهوری اسلامی به انحراف کشیده شده است و باید آنرا به زمان حضور خمینی برگردانید تا همه چیز بر وفق مراد شود؛ اما عملا از ارائهٔ هرگونه دلیل « دندان گیر » برای این ادعا عاجز هستند. زیرا جمهوری اسلامی به هیچ وجه به انحراف کشیده نشده است و در راستای اهداف تعیین شده اش که در زمان خمینی شکل گرفته و تعریف شده اند گام بر میدارد و حتی اندیشهٔ « حکومت صفوی نوین» نیزفرقی اساسی نیست و شاید چون میخواهد روحانیت را به «استخدام» در آورد؛ اندکی «نو» به نظر بیاید و گرنه «حکومت صفوی نوین» هم همان مقاصدی را دنبال خواهد کرد که خامنه ای و خمینی دنبال میکنند و میکردند؛ لذا تنها چیزی که بتوان از آن به عنوان تغییر یاد کرد؛ مسئلهٔ « به روز شدن تئوریهای جدید » برای رسیدن به همان اهداف میباشد و اگر خمینی خودش هم زنده بود ؛ بنابر تغییراتی که در جامعهٔ جهانی و درون کشور رخ داده است مطمئناً همین تغییرات باز هم انجام میگرفت. ادعای دیگر « جنبش سبز مذهبی » آن است که عده ای که در زمان خمینی در خارج از گود بوده اند؛ بعد از مرگ او و با به میدان آمدن خامنه ای؛ آرام آرام در طول زمانی حدوداً ۵ ساله نه تنها به درون نظام نفوذ کرده اند بلکه توانسته اند از زمان به روی کار آمدن خاتمی؛ خود را آشکار نموده و با ظهور پدیدهٔ « احمدی نژاد » به سوی قبضهٔ کامل قدرت خیز بردارند ( مجموعاً ۲۰ سال) و در واقع تمامی درد «سبز مذهبی» این است که جایشان را افرادی از «خارج گود» اشغال کرده اند. لذا « سبز های مذهبی » ادامهٔ حکومت اسلامی را در خطر دیده و وارد گود شده اند تا آنرا نجات دهند. برای این امر بیشتر از دو راه برایشان نمانده بود :
۱- شرکت در انتخابات و راه یافتن به مجلس؛ در دست گرفتن قوّهٔ مجریّه ( ریاست جمهوری ) ؛ در دست گرفتن قوهّٔ قضائیّه و چانه زنی بر روی مسئلهٔ تقسیم عادلانهٔ « قدرت » که در این راه هیچ موفقیتی بدست نیاوردند و کاملاً شکست خوردند و به همین دلیل هم راه دوم را آغاز نمودند.
۲- راه دوم به خاطر احساس خطر بسیار جدی تری به میان آمد و آن احساس خطر تبدیل شدن به « منتظری » بود. به همین دلیل از زمان به روی کار آمدن خاتمی ضمن چانه زنی در بالا؛ استراتژی نوینی را برای بازگشت دوباره به قدرت طراحی نمودند و آن روی آوردن دوباره به مردم بود تا بتوانند به کمک آنان و به نام « ایجاد اصلاحات » دو باره سکان قدرت را به دست گیرند.
رأی بسیار بالای خاتمی نه به خاطر شناخت دقیق مردم از ایشان؛ بلکه بیشتر به این خاطر بود که خامنه ای فتوای غیر رسمی رأی دادن به رقیب ایشان یعنی « ناطق نوری » را به طور « زیر میزی » و « نجوا » منتشر کرده بود و مردم به ستوه آمدهٔ ایران تنها برای گفتن یک « نه » بزرگ به خامنه ای؛ به خاتمی رای دادند و چون رفسنجانی و خامنه ای در همان زمان دمشان لای در دادگاه « میکونوس » گیر کرده بود؛ توانستند با مطرح شدن « گفتگوی تمدنها » از طرف خاتمی و رایزنی های ایشان به زور دمشان را بیرون بکشند و به راستی میتوان گفت که خدمتی که خاتمی در حق رفسنجانی و خامنه ای انجام داد از عهدهٔ هیچکس بر نمی آمد. از همان زمان شبکهٔ « آخوندهای رانده شده از قدرت » با درک صحیحی که از « نفرت و انزجار » مردم از حکومت اسلامی به دست آورده بودند؛ به سوی جذب این نیرو به سوی خویش هدایت شدند و استراتژی جدیدی شکل گرفت که هدف پیشین (بازگشت به قدرت ) را دنبال میکرد و این بار نه « چانه زنی » بلکه سازماندهی مردم بر اساس وعدهٔ اصلاحات را مد نظر قرار داده بود. عملیاتی شدن این استراتژی با تلطیف فشارهای اجتماعی کلید خورد و ناگهان در طول ۸ سال زمامداری خاتمی همگان دیدند که چه ها در دل این مردم نهفته بود؟ رشد موسیقی و هنر؛ علنی شدن و رشد اندیشه های بازگشت به هویت نیاکانی که به شدت با استفادهٔ جوانان از سمبلهای نیاکانی یک بازار داغ بوجود آورد؛ رشد سریع « سازمانهای غیر دولتی » NGO و شکل گیری نوعی از فعالیتهای مدنی مستقل که به موازات دولت؛ اما در جهت مخالف اهداف حکومت گام بر میداشتند؛ همگی نتیجهٔ شکاف درونی حاکمیت بودند و در کنار آن اجرای نمایشنامه های سیاسی در جهت ساختن « قهرمانان قلّابی » و فرستادن آنان به خارج از کشور؛ برای ایجاد نفوذ فرهنگی و سیاسی در میان ایرانیان خارج از کشور؛ که تمامی این قهرمانان قلابی کوله باری از « زندانی شدن » و « اعتصاب غذا » و « دموکراسی خواهی » و « بحثهای انتقادی آکادمیک از اسلام » و مسائلی از این قبیل را با خود به یدک میکشیدند تا با ایجاد جاذبه بتوانند رهبری جنبش ایرانیان خارج کشور را بدست بگیرند که البته اینگونه افراد تنها توانستند رادیو ها و رسانه های بیگانه را تسخیر کنند.اما با شکست اصلاح طلبان در انتخابات نهم که به خاطر « لجبازی مردم » با اصلاح طلبان از یک سوی و وعده های احمدی نژاد از سوی دیگر و تقلبات مرسوم انتخاباتی؛ نوبت بازی به گروه مقابل رسید که با شتابی سهمگین شروع به تسخیر تمامی ارکان قدرت نموده و در انتخابات دهم بار دیگر احمدی نژاد را از درون « جعبهٔ جادو » بیرون آوردند و در پی آن جنبش موسوم به سبز متولد شد. نقطهٔ اوج این جنبش اعتراضی و مدنی « قیام روز عاشورا » بود که « سبزهای مذهبی » و دارو دستهٔ خامنه ای و سپاه را به یک اندازه نگران نمود و « سبزهای مذهبی » احساس نمودند که دیگر قدرت کنترل جنبش را که هر لحظه شتاب میگرفت را ندارند. به میان آمدن شعارهایی از قبیل « جمهوری ایرانی » و تلاش ناکام یکی از اعضای انجمن پادشاهی ایران ( تندر ) برای انفجار گور خمینی و قهرمانیهای تهاجمی مبارزان در روز عاشورا نکات هشدار دهنده ای بودند که « سبزهای مذهبی » را به عقب نشینی ناگهانی واداشت و دلاوران ایران را با نام « خشونت طلبی » مزین ساختند و بعد از آن در ۲۲ بهمن سال ۸۸ « سبزهای مذهبی » طعم تنها ماندن را به خاطر « بی وفایی های خود» و آشکار شدن اهداف سخیف آنان برای حفظ نظام و باز گشت به قدرت؛ برای دلاورانی که از جان خود مایه میگذاشتند آشکار شد و این دلاوران با تصمیمی کاملا هوشمندانه « جبههٔ مبارزه برای اهداف دیگران » را ترک نمودند و موسوی هم مجبور شد که « سال صبر» اعلام نماید. از آن پس؛ مبارزان راه آزادی به این نتیجه رسیدند که از هر امکانی برای مبارزات خود استفاده نمایند؛ و تظاهرات ۲۵ بهمن نمونهٔ بارزی است که تظاهر کنندگان دیگر خط « عدم خشونت » سبزهای مذهبی را نخواندند و این تظاهرات جنبه ای کاملا تهاجمی داشت و این نشان میدهد که جنبش آزادیخواهی دیگر برای اهداف « سبزهای مذهبی » نمی جنگد؛ بلکه برای تغییر حکومت پای به میدان گذاشته است و برای ایرانی آزاد با « قانون اساسی نوین » مبتنی بر مردمسالاری وارد میدان مبارزه شده است؛ و نه برای حفظ نظام اسلامی.
نکتهٔ دیگری که بسیار مهم است و تمامی مبارزان باید به آن توجه کنند این است که جنبش آزادیخواهی به خاطر وجود « سبزهای مذهبی » نه تنها در سال ۸۸ نتوانست در سراسر ایران ریشه بدواند و غیبت مردم ایران در بسیاری از مناطق کاملا مشهود بود؛ بلکه حتی تظاهرات ۲۵ بهمن نیز نشان داد که اگر جنبش دموکراسی خواهی از زیر چتر « سبزهای مذهبی » بیرون نیاید و اعلام استقلال نکند همچنان باید از فراگیر شدن چشم بپوشد. مبارزان دلاور ایرانزمین باید بدانند که عدم استقبال بسیاری از مناطق ایران؛ نه به خاطر موافقت با حکومت اسلامی بلکه به خاطر شناختی است که از جریان « سبز مذهبی » دارند و هیچ اعتمادی به هیچ نوع حرکتی که زیر چتر این جریان باشد نخواهند داشت و این امر شاید بزرگترین چالش « سبز مذهبی » است و هیچ کاری هم در جهت بهبود آن نمیتواند بکند. اگر من میگویم که « جنبش سبز مرده است » دقیقا بر اساس و در نظر گرفتن ای واقعیت است. من به شما اطمینان میدهم که سازمان مجاهدین خلق هم به هیچ وجه نخواهد توانست در ایران رشد کند و آن هم دقیقا به خاطر یک جمله ساده است که بسیار گویا است و آن جمله این است : « آنها هم اسلامی هستند و به اندازهٔ اینها ( حکومت اسلامی ) پدر سوخته اند ». از نظر من تمامی تلاشهای « سبزهای مذهبی » برای مردمی شدن به بن بست نهایی رسیده است. اما اکنون این امر ( فراگیر شدن ) به بزرگترین چالش « جنبش آزادیخواهی واقعی » تبدیل شده است که چگونه بتواند فراگیر شود و اولین گام جدا کردن راه و حتی « نام » جنبش است و تنها راه آن همچنانکه در مقالهٔ پنجم از سلسله مقالات « بررسی علل شکست نبرد کردستان » عنوان نموده ام ایجاد «اتحادیهٔ میهنی ایران» است که تقریبا به تفصیل شرح داده ام.

چرا «سبز مذهبی» قابل اعتماد نیست؟

« سبز مذهبی» گذشته از اینکه حفظ نظام اسلامی را به صراحت اعلام میکند و تنها وعدهٔ «اصلاحات» میدهد؛ که خود به تنهایی میتواند « دلیل کافی» در پاسخ به این سوال باشد؛ از سوی دیگر مسئلهٔ وعده «اصلاحات» را هم با «گنگ گویی» و «ملچ مولوچ» کردن در هاله ای از ابهام نگاه میدارد و هیچ برنامهٔ مشخصی را اعلام نمیکند و میخواهد همیشه در پشت پردهٔ «کلی گویی» پنهان شود و در واقع تمامی وعده هایش «نسیه» و «حواله به حپروت» است. به عنوان مثال باید از «سبزهای مذهبی» پرسیده شود که نظرشان در رابطه با فدرالیسم چیست؟ نظرشان در رابطه با برچیده شدن گروههای شبه نظامی و از جمله « بسیج» و حق مسلح شدن مردم به جای آن چیست؟نظرشان در رابطه با انحلال سپاه پاسداران و ادغام آن در ارتش چیست؟ نظرشان در رابطه با برچیده شدن انجمنهای اسلامی و انواع مشابه آن چیست؟ نظرشان در رابطه با «حق داشتن خانهٔ رایگان برای هر خانوادهٔ ایرانی» چیست؟ نظرشان در رابطه با «خدمات پزشکی ضروری» رایگان برای تمامی مردم ایران چیست؟ این سوال که آیا هنوز هم راه قدس از کربلا میگذرد (هلال شیعی)؟ و دهها سوال دیگر؛ که من ایمان دارم پاسخی که خواهند داشت همان پاسخی است که خمینی داشت و در طی همین ۳۲ سال نیز بر اساس آن عمل کرده اند تا بدینجا رسیده ایم. همانگونه که میبینید این سوالها بسیار قابل لمس هستند و جواب مشخص و قابل لمسی هم میخواهند و تنها با یک کلمهٔ کلی و بی در و پیکری مانند «اصلاحات» نمیتوان قانع شد. حال اگر کسانی هستند که قانع میشوند؛ بشوند و نوش جانشان باد. اما مردم در عمومیت قانع نمیشوند و به همین دلیل هم بر هرچه مارک « جنبش سبز» است در آفریدن بی اعتمادی همتا ندارد. البته این سوالها باید از تمامی احزاب ظاهراً دموکراسی خواه هم پرسیده شود تا آنان نیز وادار شوند برنامه های مشخص و قابل لمسی برای مبارزه ارائه دهند و گرنه این روز ها حتی «ناصرالدین شاه» هم طرفدار دموکراسی است.

پاینده ایران؛ برقرار باد آیین ریشه ای؛ کوبنده تندر

کژدم

۱۳۸۹ بهمن ۲۷, چهارشنبه

هشدار نارنجی: تغییر موقیت از «سفید» به «نارنجی» در خاورمیانه

با گذشتن دو ناو جنگی حکومت اسلامی ایران از کانال سوئز به قصد رسیدن به بنادر سوریه و لنگر انداختن در سواحل آن کشور؛ و تهدیدهای متقابل اسرائیل و حزب الله لبنان؛ و با توجه به خیزشهای اعتراضی مردم در خاورمیانه که به «لیبی» نیز کشیده شده است و هر لحظه امکان سرایت این آتش به کشور سوریه و وحشت مشترک حکومتهای ایران و سوریه و حزب الله لبنان از فراگیر و رادیکالیزه شدن جنبش آزادیخواهی ایران که میتواند رابطهٔ استراتژیک مثلث شوم « سوریه-حزب الله لبنان- اوباشان اسلامی حاکم بر ایران» را با خطری جدی مواجه سازد؛ هرگونه «حرکت تشنج آفرین و بحران ساز محدود» از طرف مثلث نامبرده برای تحت الشعاع قرار دادن خیزشهای مردمی در کشورهای منطقه محتمل به نظر می آید.
از سوی دیگر اظهارات بی پردهٔ « سعد حریری» در رابطه با تهدید مسلحانهٔ تعدادی از نمایندگان مجلس برای رأی دادن به دولت جدید لبنان؛ و نزدیک شدن زمان انتشار « کیفرخواست رسمی دادگاه رفیق حریری » هر آن میتواند به یک ماجراجویی مسلحانه از طرف طرفهای ذینفع مثلث شوم نامبرده در ماجرای ترور رفیق حریری؛ بینجامد که اهدف تعریف شدهٔ آن از سوی هر ضلع این مثلث شوم بدین قرار میتواند باشد :
۱- با تغییر جهت حرکتهای مردمی در کشورهای خاورمیانه به سوی شرایط جنگی؛ سوریه از کشیده شدن آتش خیزشهای مردمی به درون مرزهای خویش در امان میماند.
۲- حکومت « اراذل اسلامی ایران» با بوجود آوردن شرایط جنگی و کوبیدن برطبل نبرد با اسرائیل میتواند به سرکوب شدید « جنبش دمووکراسی خواهی» درون ایران بپردازد و با گم شدن صدای سرکوبها در میان صدای طبلهای جنگ؛ این امر را راحت تر انجام دهد।
۳-جلو گیری از به خطر افتادن استراتژی « هلال شیعی» بر اثر از دست دادن سازمان ارذل حزب الله لبنان که در تنگنای دادگاه بین المللی رسیدگی به قتل رفیق حریری قرار گرفته است (برای درک بهتر مقالهٔ «هلال شیعی» را بخوانید).
۴- حزب اراذل و مزدوران لبنان موجودیتش در گرو؛ جلو گیری از رشد خیزشهای آزادیخواهی در سوریه و ایران است؛ لذا به تنهایی و بیش از همه به یک جنجال آفرینی نیاز دارد.
۵- عدم پاسخ مثبت به تقاضای سوریه که از دولت مصر خواست تا تمامی قرارداهای منطقه ای خود را لغو کندو اینکه اخوان المسلمین مصر نیز یاوه های خامنه ای را با ریشخندی مودبانه رد کردمیتواند این دو رژیم را بر آن دارد که با براه انداختن جنگ در منطقه؛ اوضاع شکننده و ملتهب مصر را به سوی خویش جلب نموده و حکومت موقت نظامی مصر را با مشکلات جدیدی روبرو سازدو جناحهای تندرو اخوان المسلمین را به میدان بکشاند.
در جنگ ۱۹۷۳ ارتش اسرائیل با بر آورد اشتباهی که « موشه دایان » از تحرکات نظامی سوریه و مصر داشت و آن تحرکات را به عنوان « مانورهای نظامی متعارف» در نظر گرفته بود در گیر یک جنگ غافلگیرانه شد و به همین خاطر نیز این نبرد طولانی گردید اما سوال این است که آیا آن بر آورد غلط دوباره تکرار خواهد شد؟
کژدم

سخنی با آزادیخواهان و دار و دستهٔ « سبز مذهبی»

به بهانهٔ سخنان آقای « اکبرین » در مصاحبه با رادیو فرانسه :

آقای اکبرین مانند سایر همفکران « سبز مذهبی» خود؛ میدانند که با رفتن خامنه ای چیزی عوض نخواهد شد همانگونه که خمینی ۲۰ سال است که رفته است و هیچ چیزعوض نشده است و آنچه که « سبزهای مذهبی » با شعبده بازی روی میز میگذارند و ادعا میکنند که در زمان خمینی وضعیت بهتر بود و گروههای سیاسی فعالیت میکردند ؛ یک دروغ کامل است زیرا در زمان خمینی (مخصوصا اوایل حکومت اسلامی) باز بودن فضا نه به خاطر اندیشه های آزادیخواهانهٔ خمینی؛ بلکه زاییدهٔ « عدم قدرت کنترل» رژیم نوپای ولایت فقیهی و وجود گروههای سازمانیافتهٔ غیر اسلامی بود و دیدیم که در پی اشتباهات گروههای سیاسی دگر اندیش و سازمان یافتگی بیشتر طرفداران اسلام روز به روز فضای سیاسی به طرف بسته شدن بیشتر حرکت میکرد و اعدامهای سال ۶۷ نقطهٔ آغاز انسداد کامل سیاسی بود و بعد از آن نیز حکومت اسلامی حتی حاضر به تحمل مخالفین در خارج از کشور هم نبود و اعزام گروههای ترور به خارج از کشور و سلاخی مخالفین در کشورهای اروپایی نیز در همین راستا بود। باز هم آقای اکبرین نیک میداند که رفتن خامنه ای آرزوی دار و دستهٔ « احمدی نژاد- مشائی» و باند «اوباشان نظامی» حامی آنان نیز میباشد؛ زیرا آنان دیگر در پی « اطاعت از روحانیت » نیستند بلکه در اندیشهٔ « استخدام روحانیت» در جهت شرعی سازی اعمال آنان میباشند و در واقع این نیروی جدید در پی بنیانگذاری « حکومت صفوی نوین » میباشد. آنچه که آقای اکبرین و سایر همفکران « سبز مذهبی» ایشان را نگران میکند؛ نه حتی « حکومت صفوی نوین» بلکه آن چیزی است که در پی آن خواهد آمد. « اندیشه سازان سبزهای مذهبی» میدانند که در پی فروپاشی حکومت صفوی روحانیت و اسلام شیعی نه تنها دست نخورده باقی ماند بلکه در دورهٔ قاجاریه به نیرویی تبدیل شد که در بسیاری از موارد حرف اول را میزد و همهٔ سلاطین قاجار و حتی امیر کبیر هم « ولایت مدار» بودند؛ روحانیت شیعه سپس توانست خود را در قانون اساسی مشروطیت نیز « حقنه » کند و در واقع قانون اساسی مشروطیت ؛ نوعی از همان چیزی بود که روحانیون « مشروعه خواه » به دنبال آن بودند و از شاه میخواست که « اسلام مدار و اسلام گستر » باشد و در ادامه نیز آن قانون کذایی (قانون اساسی مشروطیت) بعد از فاجعهٔ ۵۷ به « حکومت مشروعهٔ کامل » انجامید. اما آنچه که به اشتباه به« اصلاح طلبان » مشهور شده است از سالها پیش ( از زمان خاتمی) میدانستند که نیرویی رو به رشد و بالنده در درون « اسلامگرایان شیعه مسلک » بوجود آمده است که در پی ایجاد « حکومت صفوی نوین» است و میتوان آنرا در لابلای گفتار های « خاتمی » به وضوح مشاهده نمود که هر از گاهی به آن اشاره مینمود و از نیرویی حرف میزد که « به ولایت فقیه و حکومت جمهوری اسلامی اعتقاد ندارند» و فاش شدن همین قدر از نوک کوه یخ نیز باعث شد که فرماندهان سپاه «قزلباش» آن نامهٔ سرگشادهٔ مشهور به « تهدید به کودتا» را نوشتند. اندیشه باز آفرینی « حکومت نوین صفوی» اگر چه برای مردم سرپوشیده و پنهان بود و ایماء و اشاره های خاتمی نیز در آن حد نبود که مسئله برای مردم روشن شود؛ اما در درون «جامعهٔ بسته و از مابهتران روحانیت» اندیشه ای کاملا شناخته شده بود ( که آقای اکبرین هم از این قانون مستثنی نبودند و نیستند )؛ روحانیون از همان روزهای شیوع این نظریّه دچار دو دلی شده بودند و دغدغهٔ خاطر آنان نه بوجود آمدن حکومت صفوی نوین؛ بلکه اندیشیدن به ورای آن بود। آنان خوب میدانستند که در سالهایی که حکومت را به دست گرفتند ؛ تار و پود سیستم اقتصادی و اجتماعی ایران را گسیخته اند و وضعیت دیر یا زود « اینگونه نخواهد ماند» و با رشد اندیشه های سکولار و لائیک و ناسیونالیسم ایرانی ؛ تند بادی در راه است که اگر « حکومت صفوی نوین » را در هم بکوبد دیگر زمان قاجار و انقلاب مشروطیت تکرار نخواهد شد؛ و حتی داستان « روحانیت و تشیع» به شکل آنچه که در اروپا با ظهور « کلیساهای پروتستان وطنی» ادامه یافت نخواهد بود و سه اندیشهٔ بالندهٔ « سکولاریسم و لائیسیته و بازگشت به هویت نیاکانی » دودمان اسلام را در تمامی اشکال آن به باد خواهد داد। لذا « بامبول جدید اصلاح طلبی» نه برای یک دگردیسی به سمت دموکراسی بلکه برای « حفظ کیان حکومت اسلامی » و جلوگیری از سقوط آن طراحی شده است و بر خلاف تصور کسانی که فکر میکنند که بخشی از روحانیت خواهان دموکراسی هستند؛ این بخش از روحانیت تنها در پی « حفظ نظام » از خطر سقوط است که به هیچ وجه امکان بازگشت نخواهد یافت و چه بسا در پی سقوط نظام اسلامی در دوره ای بس کوتاه نه تنها حتی مساجد را هم از دست بدهد؛ بلکه ستونهای فقرات اقتصادی کل دستگاه « ازما بهتران» روحانیت از قبیل « اوقاف» و جمع آوری « خمس و ذکات و صدقات و نذورات» را هم از دست بدهد و بالاتر از آن مسئلهٔ عدم شناخته شدن « اسلام به عنوان دین رسمی » در قانون جدید اساسی نوین که طبیعتا سکولار و لائیک خواهد بود؛ پروندهٔ روحانیت به کلی بسته شود। بنا براین از نظر من افرادی از قبیل « موسوی» و « کروبی» و « اکبرین» و «سروش» و «گنجی» ؛ گرگهایی هستند که در لباس « میش های دموکراسی خواه » در آمده اند؛ که البته حتی از دمکراسی نیز حرف نمیزنند و پسوند « اسلامی» و « اصلاحات » تنها به عنوان بازی با کلمات و فریب نسل جدید به کار میرود। اما اگر به دقت به روند حرکتی که به عنوان « جنبش اصلاحات» و در ادامهٔ آن « جنبش سبز مذهبی» در انتصابات ۸۸ مشهور گردید و در پی فریب « آزادیخواهان واقعی» بود نه تنها فراگیر نشده است بلکه بوسیلهٔ « نو اندیشان سکولار و لائیک و ایران خواه » از آن به عنوان یک موقعیت طلایی برای رسیدن به یک « نظام نوین دموکراتیک واقعی بر اساس سکولاریسم و لائیسم و باز گشت به هویت نیاکانی » و خدا حافظی با اندیشهٔ « بیگانه پرستی»؛ از این بستر استفاده میکنند و آویختن « فروهر» ها بر گردنهای نسل نو؛ به جای گردنبند « الله» نشانهٔ بارز آن است। در پایان فکر نمیکنم که آقایان « اکبرین و گنجی و سروش» فریادهای اراذل و اوباش و چماقداران « حزب اللهی » را که یا خود یکی از آنها بودند و یا یکی از سازماندهندگان آنها بودند را فراموش کرده باشند که با حمله به اجتماعات صلح آمیز مردمی فریاد میزدند « حزب فقط حزب الله رهبر فقط روح الله ... یا روسری یا تو سری....» و اراذل چاله میدانی و خیابان جمشیدی حزب اللهی با حمله های وحشیانه به دانشجویان تحصیلکرده و تر و تمیز؛ فریاد میزدند : « سوسولها... دست نزنید... النگوهاتون میشکنه ».
آقای اکبرین و شرکاء در آن زمانها چه لذتهای معنوی ( از نوع فاشیستی)؛ که از سرکوب مردم با قمه و چوب و چماق در آن دوره نبرده اند و چه نماز های شکری که بعد از به خون کشیدن تظاهراتهای صلح آمیز در سالهای ۵۸ و ۵۹ به جای نیاورده اند؟؟ اما این روزها در ادامهٔ خود ناقوس پایان عصر « تحمیر» به صدا در خواهد آمد و برای همیشه با اندیشه های « تازی پرستی» بدرود خواهیم گفت।

کژدم

۱۳۸۹ بهمن ۲۴, یکشنبه

توجه؛توجه...وضعیت رژیم بحرانی است

هم میهنان و دلاوران
آنچه که ظاهرا از اخبار نشط کرده از درون نیروهای مسلح و سرکوب رژیم کثیف اسلامی به به نظر می آید؛ نیروهای سرکوب وارد فاز اختلافات درونی گردیده و از تمرّد سربازان و رده های میانی از فرامین سرکوب؛ در سطوح بالای فرماندهی « اوباشان اسلام » تصمیم گرفته اند که با تظاهرات برخورد نکنند تا بلکه با این ترفند بتوانند بحران را با تاکتیک « جاخالی دادن » از سر بگذرانند. در چنین شرایطی که ٰرژیم کاملا به در ماندگی رسیده است و کیان « اسلام ننگین» را در خطر میبیند؛ بهترین راه تداوم تظاهرات تا سرنگونی میباشد. رژیم میخواهد همان ترفندی را که ارتش مصر بکار برد و با مردم درگیر نشد و عاقبت نیز تنها با کنار گذاشتن یکی از افسرانش یعنی « حسنی مبارک » خاتمه داد و اکنون مردم مصر منتظر وعده های سر خرمن و نسیهٔ ارتش نشسته اند. فریب ترفند را نخورید و از ضعف و انحطاط درونی که رژیم با آن درگیر و دست به گریبان است استفاده نموده و آخرین تیشه ها را بر ریشه های رژیم کثیف اسلامی وارد آورید. مگر این فرماندهان همان فرماندهان چند ماه پیش نیستند که سرخوش از بادهٔ پیروزی از قدرت نمایی در برابر جوانان و دختران و زنان بی پناه و بی دفاع سرخوش بودند و « خامنه ای لجن تبار» همانی نیست کههمین چند روز پیش از فتوحات کهریزک سخن میگفت؟ چگونه است که ایچنین میخواهند دست به عقب نشینی بزنند؟
هموطنان
این یک عقب نشینی تاکتیکی ( جاخالی دادن) برای پشت سر گذاشتن بحران است؛ فریب رژیم کثیف اسلامی را نخورید و بدانید که این پاسداران همان پاسدارن بوجود آورندهٔ کهریزکها و تجاوز ها و شکنجه ها و سوزاندن جوانان مبارز با اسید هستند؛ اینها همان فرماندهان « قتلهای زنجیره ای» هستند. این فرصت را مغتنم شمرده و تا سرنگونی « ضحّاک » پیش برانید.
پیروز و پایدار ؛ مردم ستمدیدهٔ ایران
زنده باد آزادی؛ مرگ بر کیان اهریمنی اسلام

طرح مبارزاتی برای تظاهرات ۲۵ بهمن

سازماندهی تظاهرات خیابانی

پیش از هر چیز باید بدانیم که تظاهرات خیابانی معمولا یک جنگ وگریز خیابانی است و آرایش نیروهای مردمی و نیروهای دشمن (بسیج و سپاه و نیروی انتظامی ) با همدیگر فرق کیفی بسیاری دارد که نخست باید این فرقها را به طور کامل شناخت تا بتوان برای نبردی منتهی به پیروزی برنامه ریزی نمود :

آرایش نیروهای دشمن :

باید به یاد بسپاریم که نیروهای دشمن نیروهای حرفه ای و آموزش دیده ای هستند که به طور سازمانیافته و با تقسیم کار و بر پا کردن مراکز فرماندهی و هم آهنگی نیروهای خود به میدان خواهند آمد که به شرح زیر است :

۱- نیروهای موتور سوار برای هجوم و ایجاد شکاف در صفوف و زخمی و مصدوم کردن مردم و مشغول کردن مردم با زخمیها و کشته ها؛ با هدفهای گوناگون از قبیل خریدن زمان برای رسیدن نیروهای کمکی و یا پراکندن ازدحام و راندن آنه به کمینگاهها؛ برای ضرب و شتم و دستگیری.
۲- گروههای کوچک مسلح به سلاح سرد که همدیگر را به خوبی میشناسند و حوزهٔ عملیاتی جغرافیایی مشخصی دارند. کار این گروهها هجوم و وارد کردن ضربات کشنده و افزودن بر تعداد کشته ها و زخمیها و ترسانیدن و فراری دادن تظاهر کنندگان است.
۳- افراد منفرد که در حاشیهٔ تظاهرات و یا نقاط مرتفع به دیده بانی تظاهرات مشغول هستند و با بیسیم دستی همیشه با مراکز فرماندهی در تماس هستند و میزان شکستها و تلفات هردو طرف و ازدحام و پراکندگی جمعیت را در یک جغرافیای مشخص به فرماندهان خود گزارش داده و تقاضای نیرو برای سرکوب بیشتر و یا نجات افراد خودی از دست مردم مینمایند.
۴- گروههای بسیار کوچک شکار که به سلاح گرم سبک مسلح هستند و وظیفه شان هدف گیریهای غافلگیرانه به قصد کشتن است و ترجیحا افراد فعال و پر جنب و جوش را هدف قرار میدهند.
۵- گروههای نفوذی که به شکل تظاهر کنندگان در آمده و سعی میکنند گروههایی را با دادن شعار و یا دادن رهنمودهایی از قبیل رفتن به فلان کوچه برای «مثلا تعقیب بسیجیها» و یا بهانه های دیگر از جمع جدا نموده و به کمینگاهها بکشانند.
۶- گروههای نفوذی برای دادن مسیرهای انحرافی به تظاهر کنندگان ؛ تا از به هم پیوستن گروهها و تبدیل شدن به « سیل جمعیت » جلوگیری نمایند. لازم به یاد آوری است که هردو گروه نفوذی وظیفهٔ دیگری نیز دارند و آن نجات افراد خودی از دست مردم است و در صورت دستگیر شدن گاردیها و یا سایر نیروهای سرکوب به وسیلهٔ مردم به لطایف الحیل میخواهند آنان را بدون صدمه دیدن از دست خشم مردم نجات دهند.
۷- گماشتن تک تیر اندازها بر بالای پشت بامها و ساختمانهی مرتفع برای شکار تظاهر کنندگان و شلیک به قصد کشتن.
۸- نیروهای مسلح گارد سپاه و نیروی انتظامی که در صورت مشاهدهٔ شکست سنگین ؛ دست به تیر اندازی مستقیم بزنند.
۹- نیروهای نیمه زرهی و یا زرهی که در صورت از دست دادن کنترل به میدان خواهند آمد.
۱۰- یگان هوایی برای رصد کردن پراکندگی و یا ازدحام جغرافیایی نیرو های تظاهر کننده و دادن رهنمود به ستاد فرماندهی و سرکوب برای تمرکز دادن حمله به نقاط لازم تظاهرات.
۱۱- گروههای کمین و شکار در اطراف مراکز تظاهرات؛ برای دستگیری و ضرب و شتم تظاهر کنندگان بعد از پایان راهپیمایی.

این آرایش نیرو در صفوف دشمن به خاطر رسیدن به اهداف زیر است :

۱- جلوگیری از به هم پیوستن گروههای تظاهر کننده؛ علی الخصوص در اطراف مکانهای استراتژیک از قبیل رادیو و تلویزیون و ساختمانهای دولتی و مراکز فرماندهی و .....
۲- وارد آوردن تلفات سنگین ( زخمی و کشته ) به نیروهای تظاهر کننده و ایجاد رعب و وحشت برای بازداشتن آنان از ادامهٔ تظاهرات در روزهای بعد.
۳- در صورت قطع شدن ادامهٔ تظاهرات نیروهای سرکوب شروع به دستگیریهای گسترده خواهند زد تا توان نیروهای مردمی را به حد اقل برسانند.

آرایش نیروهای مردمی :

باید این نکته را به ذهن خود بسپاریم که نیروهای مردمی؛ نیروهای حرفه ای مبارزاتی نیستند و تنها در صورت تداوم تظاهرات است که یاد میگیرند که چگونه در مقابل نیروهای سرکوب ایستادگی کنند و یا بر آنها غلبه یابند. لذا فرماندهان خوب عملیاتی مردمی میتوانند با رهنمودهای عملی در میدان مبارزات خیابانی تعداد تلفات و زخمیهای نیروهای مردمی را به حد اقل رسانده و مردم را به ادامهٔ راه امیدوار کرده و تشجیع نمایند.
باید بدانیم که زمانی که تظاهرات شروع میشود هدفهای مشخصی را دنبال میکند که اگر به آن اهداف نرسد و تظاهرات را در نیمه راه متوقف سازد ؛ شکست جنبش حتمی است و برای مدتهای مدید ؛ به خاطر پاشیده شدن تخم یأس سیاسی به زیر خاکستر خواهد رفت. بنا بر این آنانی که به میدان مبارزه وارد میشوند باید فریب شعارهای دروغینی از قبیل تظاهرات صلح طلبانه و آرام را که در سال ۸۸ منجر به شکست مردم و پیروزی باندهای خامنه ای و سپاه شد؛ را نخورند. مردم باید بدانند که در صورت وارد شدن به میدان مبارزه کمترین هدف آنها در هر روز این باشد که چه تعداد از نیروهای دشمن اسلامی را مصدوم و زمینگیر کرده اند؟ (زخمیها و کشته های دشمن را بشمارند ) و هر چه بیشتر بتوانند نفرات دشمن را زمینگیر نمایند ( با کشتن و ایجاد زخمهای عمیق برای از رده خارج کردن افراد دشمن و هراس انداختن به دل بقیهٔ نیروهای دشمن ) بیشتر به پیروزی نزدیک میشوند. مردم باید بدانند که تعداد نفرات دشمن در کف خیابانها هر چه کمتر شود قدرت سرکوب نیروهای دشمن چندین برابر کمتر میشود. برای رسیدن به چنین اهدافی سازماندهی نیروهای مردمی به روش زیرین پیشنهاد میشود :

تشکیل گروههای حاشیه ای :

۱- تشکیل گروههای کوچک برای شکار بسیجیها و نیروهای سرکوبگر نیروهای انتظامی و کشتن و زخمی نمودن آنان.( این گروهها نباید در تظاهرات شرکت کنند و باید حداقل به سلاح سرد و کوکتل مولوتف مسلح باشند و بدانند که به خاطر خلاء امنیتی بوجود آمده به خاطر تظاهرات؛ از امنیت بالایی در انجام عملیات و گریز برخوردارند)
۲- تشکیل گروههای کوچک برای حمله به خانه های بسیجیها و آتش زدن آنها. ( این گروهها نیز باید خارج از محیط تظاهرات باشند و با شناساییهای قبلی بتوانند در یک روز چندین هدف را را مورد حمله قرار داده و امنیت خانواده های دژخیمان اسلام را سلب کنند تا اوباشان را از ادامهٔ سرکوب مبارزان باز دارند.)
۳- تشکیل گروههای کوچک که در اطراف مناطق تظاهرات به قصد پشتیبانی مردم در صورت پراکنده شدن و جلوگیری از شکار شدن آنان توسط نیروهای سرکوبگر. ( این گروهها باید حد اقل به سلاح سرد مسلح باشند و منطقهٔ عملیاتی خود را وجب به وجب بشناسند.)
۴- تشکیل گروههای کوچک برای به آتش کشیدن مراکز اقتصادی و تجاری مزدوران رژیم.
۵- تشکیل گروههای شکار شبانه برای شکار افراد نیروهای انتظامی و یا حمله به گشتیها بوسیلهٔ بمبهای آتشزا و خلع سلاح نیروهای دشمن.
۶- تشکیل گروههای مسلح (حد اقل سلاح سرد) برای محافظت از بیمارستانها و حمله کردن به نیروهای دشمن که برای شکار زخمیها به بیمارستانها هجوم میبرند.
۷- تشکیل گروههای فیلمبرداری برای ثبت حوادث و نمایش آنها برای رشد روحیهٔ مبارزاتی مردم از یک سوی و نشان دادن درجه و عمق تاثیرات تاکتیکهای اتخاذ شده به طور مستند؛ تا بتواند سرمشق حرکتهای بعدی شود.

سازماندهی تظاهرات بزرگ :

آنچه که مسلم است تظاهرات احتمالی پیش رو یک تظاهرات سازمانیافتهٔ حزبی نیست ( تظاهرات سازمانیافتهٔ حزبی بسیار متفاوت است و در صورت داشتن سوأل؛ مطرح نمایید تا توضیح داده شود ) و بر اساس یک دعوت عمومی برگزار خواهد شد. لذا آنچه که مطرح خواهد شد تنها تلاشی در جهت جلوگیری از پراکنده کاری و شکل و جهت دادن به این دعوت عمومی برای مبارزه ای بهتر و موثر تر میباشد؛ و باز هم به خاطر اینکه نیروهای مبارز در طول ماهها مبارزات خیابانی در سال ۸۸ مسایلی از قبیل حمل وسایل ایمنی و حفاظت از سر در برابر ضربات و شیوهای مقابله با تاثیر گاز اشک آور را میدانند و به کرات از سوی سایر نیروهای مبارز در آن دوره در اختیار مردم قرار گفت و کارایی آنها نیز به طور عملی آزمایش شده است. لذا از تکرار اینگونه مسایل پرهیز نموده و به نکات اساسی میپردازم که پیروزی در جنبش ( احتمالی ) پیش رو میتواند تاثیر تعیین کننده ای داشته باشد.
باید عمیقا بدانید و مطمئن باشید که در میدان نبرد خیابانی حرف آخر را تعداد افراد بازمانده از طرفین خواهد زد لذا هرگونه ترحم نسبت به نیروهای دشمن در واقع حرکتی بر علیه نیروهای مبارزان است و در صورت دیدن چنین افرادی در میان خود بدانید که از نیروهای نفوذی دشمن هستند که با شعارهای فریبنده ای از قبیل « ما مثل آنها وحشی نیستیم» و امثالهم میخواهند نیروهای دشمن را نجات داده و دوباره برای سرکوب مردم گسیل داده شوند..
۱- مردمی که در حال مبارزهٔ خیابانی هستند دارای دژ و برج و بارو و پادگان نیستند که بتوانند اسیر بگیرند و بتوانند اسرا را نگهداری کنند. لذا تنها راه موثر و عملی؛ ایجاد زخمهای عمیق در نیروهای اسیر شدهٔ دشمن و کشتن آنهاست. کشتن و زخمی کردن نیروهای دشمن چند نتیجهٔ بسیار موثر دارد :
الف- کم کردن نیروهای دشمن.
ب- گذاشتن بار اضافی بر روی کول دشمنان و مشغول نمودن آنها به خودشان و اتلاف نیرو و سرمایه های دشمن؛ مخصوصا اگر تعداد زخمیهای نیروهای دشمن زیاد باشد دچار بحران شدید منابع انسانی و درمانی و مالی خواهند شد.
پ - افت شدید روحیهٔ نیروهای سرکوب و ایجاد تردید در دل نیروهای بازمانده برای ادامهٔ سرکوب و یا فرار از خدمت.
۲- حرکت مردمی در گروههای فشرده و جلوگیری از ایجاد شکاف به هر قیمتی و حفظ حالت تهاجمی.
۳- شناسایی محلات و مراکز استقرار نیروهای سرکوب و شناسایی مسیرهای گریز .
۴- هجوم بی امان به نیروهای سرکوب برای آزاد کردن و نجات دستگیرشدگان و زخمی ها و انتقال آنان به پشت جبهه.
۵- حمله به نیروهای دشمن برای گرفتن اسیر و کشتن و یا زخمی کردن آنها.
۶- سعی در محاصره کردن نیروهای دشمن و گرفتن تمامی ادوات آنها و لت وپار کردن بدون ترحم آنان ( حد اقل ایجاد زخمهای عمیق ).
۷- سعی در هجوم به صورت گروههای فشرده برای به آتش کشیدن ابزار و ماشین آلات دشمن از قبیل زره پوشها و موتور سیکلتها و نفر برها.
۸- عدم تخریب امکانات بدست آمده از دشمن مانند کلاه خود؛ سلاح کمری؛ مسلسل؛ باتوم؛ و استفاده از آنها برای راندن نیروهای دشمن. ( به یاد داشته باشید که با بدست آوردن هر سلاح گرم شانس شما برای به دست آوردن سلاحهای دیگر بسیار بالا میرود و هر سلاح گرمی؛ پلی برای تسخیر دژهای دشمن است و نباید فریب شعارهای بیهودهٔ صلح طلبی را بخورید ).
۹- در صورت بدست آوردن سلاح گرم از نیروهای دشمن آن شخص را مورد بازرسی بدنی قرار دهید تا مهمات بیشتری بدست آورید و گلوله هایتان را با شلیک کردن بی هدف هدر ندهید و سعی کنید نیرو های موثر دشمن را هدف قرار دهید.
۱۰- در صورت داشتن سلاح گرم کافی به مراکز تجمع دشمن حمله کنید زیرا اگر شما اینکار را نکنید ؛ آنان برای جلوگیری از به محاصره افتادن و خلع سلاح شدن به سوی مردم آتش خواهند گشود. لذا کشتن و زخمی کردن و پراکنده کردن نیروهای دشمن؛ مردم را از خطر تیر اندازی نجات خواهد داد.
۱۱- در صورت گرفتن تصمیم به پراکنده شدن تظاهرات ؛ نیروهای مسلح مردمی میتوانند زیر پوشش خط آتش از مردم محافظت نمایند تا آنها بتوانند به نقاط امن تر برسند.

مسائلی که ذکر شد برای رشد سطح مبارزات در جهت سرنگونی رژیم « اوباشان اسلامی » است؛ اما اگر تحت تاثیر تبلیغات دروغین حوادث اخیر « جنبش مصر » قرار گرفته اید بدانید که در مصر هنوز آب از آب تکان نخورده است و آنچه که اتفاق افتاده است تنها استعفای « حسنی مبارک » به عنوان یک افسر نظامی است. حاکمیت مصر از اول هم دست ارتش بود و همچنان در دست ارتش است و هر آنچه بعد از این قرار است در جهت گسترش آزادی های سیاسی و فقر زدایی اتفاق بیفتد باید از فیلتر ستاد فرماندهی ارتش بگذرد. در واقع آنچه در مصر اتفاق افتاد « کودتای سفید » بود و نه حتی اصلاحات؛ بنا بر این تظاهرات مسالمت آمیز میدان تحریر زیر پوشش حمایت ارتش نمیتواند به عنوان نمونه مطرح گردد؛ زیرا در ایران از این حلواها پخش نخواهند کرد و شما در خیابان ها مستقیما با نیروهای نظامی و اوباشان شبه نظامی به نام لباس شخصی روبرو خواهید بود و دو راه بیشتر نخواهید داشت یا سرنگونی و یا شکست؛ و هیچکس امتیاز میانه ای به جنبش نخواهد داد .

پاینده ایران؛ برقرارباد آیین ریشه ای؛ کوبنده تندر

کژدم

۱۳۸۹ بهمن ۲۳, شنبه

کودتای نرم در مصر

همانگونه که پیش بینی کرده بودم؛ تمامی قدرت و اختیارات ریاست جمهوری به شکلی آبرومندانه به شورای عالی ارتش مصر انتقال داده شد ( کودتای نرم ). اکنون ارتش میتواند با یک برنامهٔ زمانبندی شده اصلاحات را پیش ببرد. این اصلاحات به هیچ وجه ریشه ای نخواهند بود.حزب ناسیونالیست دموکرات ( حزب مبارک ) همچنان به عنوان یکی از احزاب باقی خواهد ماند و طبقات محروم مصر همچنان فقیر خواهند ماند و بر خلاف شادیهای اولیه مردم که نتیجهٔ به ثمر رسیدن خواسته های سطحی و ناپختهٔ سیاسی میباشد در آیندهٔ نزدیک مردم مصرخواهند دید که اتفاق خاصی نیفتاده است. این امر نباید برای مبارزان ایرانی به عنوان سرمشق سیاسی مطرح شود. در ایران کل سیستم باید نابود شود زیرا ما دنبال اصلاحات از نوع مصر نیستیم که بخشی از مردم به خاطر عدم درک صحیح از تغییرات عمیق سیاسی و اقتصادی و اجتماعی؛ نیاز به مارمولکهایی از نوع اخوان المسلمین داشته باشند. بعد از این تمامی اصلاحات وعده داده شده در مصر از فیلتر ارتش خواهد گذشت و شادیهای اولیه رنگ خواهد باخت. جامعهٔ مصر به خاطر عقب ماندگی در تمامی عرصه ها در شرایط کنونی به بیشتر از این هم نمیتوانست برسد.

۱۳۸۹ بهمن ۲۲, جمعه

احتمال بسیار بالای کودتا در مصر در ساعات آینده

توجه ؛ توجه

احتمال کودتا در ساعات آینده در مصر

ارتش مصر در شرایط کنونی سه گزینه بیشتر ندارد:

۱- باز کردن راه برای مردم تا به کاخ ریاست جمهوری حمله ببرند؛ که در این صورت کنترل عواقب آن هزینهٔ بسیار بالایی خواهد داشت.
۲- آتش گشودن به سوی تظاهر کنندگان بیشمار و براه انداختن حمام خون که ارتش به آن نیازی نمیبیند.
۳- وارد شدن به کاخ ریاست جمهوری و تصرف آن و کنار گذاشتن حسنی مبارک و در خواست از مردم به بازگشت به خانه هایشان.

با توجه به ساختار ارتش و نیروهای امنیتی و علاقهٔ ارتش به حفظ ساختار ناصری ( جمال عبد الناصر )؛ احتمال گزینهٔ سوم بسیار بالا است.

طنز زهر آلود

آخرین نبرد
آخرین نبرد از نوع اوّل :

نترسید؛ منظورم اپوزیسیون نیست ( راستی کدوم اپوزیسیون؟). در اینجا سکوت گورستان برقرار است. یک امام رضا پهلوی داریم که نان نام پدرش را میخورد و شاید آخر الامر هم مانند امام رضای تازی از طریق گرفتن اسهال به شهادت برسد و شاید بعد از شهادتش شفایی بدهد. چون در قید حیات که کسی چیزی ندید. کتابهایش را هم به زبان انگلیسی و فرانسه مینویسد و معلوم است که مخاطبینش مردم ایران نیستند و قبله اش؛ قبله ای دیگر است. یک آموزگار تاریخ از تبار مشیر الدوله ها هم داریم که هر هفته یادمان می آورد که زمین گرد است و کپر نیک و گالیله نابغه بوده اند؛گاهی هم یادش می افتد که یک وقتی در ارتش بوده است ( احتمالا از افسران ارشد سر رشته داری ) و یکدفعه مثل اینکه با شنیدن یک خبر بد و یا دیدن رویای بد از خواب بیدار شده باشد یکدفعه میگوید : ... آقا اینطوری نمیشود... باید یک کاری کرد... با اینکه من مخالف خشونت هستم اما گویا باید « برنو» ها را از زیر خاک بیرون آورد ( هنوز از نظر تکنولوژیکی در دوره رضا شاه در جا میزند؛ از کامپیوتر هم بدش می آید )؛ یک سرلشکر نیروی هوایی داریم که با لباس خلبانی سخنرانی میکند و با اینکه زیاد میگوید و پرچانگی میکند؛ ولی هیچ چیز نمیگوید. فکر میکنم بعد از انقلاب حتی یک مقالهٔ آموزش نظامی هم منتشر نکرده است ؛ شاید هم بیچاره بلد نیست در روی زمین بجنگد. یک حزبی هم دارد که واقعا عقاب تیز چنگ است و با چشمان تیزش سکهٔ ۱۰ سنتی را از دور تشخیص میدهد. عده ای را هم داریم که هنوز به مصدق و امیر کبیر فکر میکنند و در حسرت « دارالفنون و صنعت ملی نفت قلّابی» خرّ و پوف میکنند و در دوران یخبندان به سر میبرند. عده ای هم دولت تشکیل داده اند و خودشان میگویند و خودشان میخندند. یک خبرنامه هم دارند که برای همه ایمیل میکنند و چندتا عکس شیر مرده و یا سکینه خانم را در آنجا به نظر شما میرسانند و ادعا میکنند که «وظیفه شان آگاه کردن شماهاست» و خود را « دولت فخیمه » هم میدانند. یک سری به دفترشان بزنید و ببینید که شبیه دفتر دولت است یا دفتر ازدواج وطلاق و یا ثبت احوال؟ عده ای را هم داریم که به عنوان نفوذی آمده اند و چنان مثل «چیز » سگ به جنبش فرو رفته اند که حالا حالاها فکر بیرون آمدن ندارند و جایزه های دموکراسی و آزادی بیان و طنز را درو میکنند و وظیفه شان راه انداختن بحثهای آکادمیک برای سردوانیدن « روشنفکری زدگان » است و شبها هم در خلوت گزارشهایشان را میفرستند و آنقدر بی شرم هستند که در اوج جنبش از ایرانیان میخواستند و فشار می آوردند که پرچم ایران را همراه خود نیاورند. یک فقره رئیس جمهوری فراری هم داریم که هنوزسر در جیب تفکرات « منطق ریاضی اسلامی» فرو برده است که بالاخره آیا « موی زنها تشعشع خاصی دارد که باعث بلند شدن بعضی چیزها میشود یا نمیشود؟! » تا فتوای علمی و منطقی صد در صد « فرانسوی» برایش صادر کند تا حتی خیال « اخوان المسلمین » هم راحت شود و هیچ شرمی هم به خود راه نمیدهد و یک خط در میان دروغ و لیچار میبافد. یک عدد سازمان مجاهدین خلق هم داریم که یک رئیس جمهور لچک به سر هم دارد و همهٔ زنانش نیز مثل ایشان و به همان سایز و رنگ « لچک » به سر میکنند و « کیم جونگ ایل اسلامی هستند» و « خواهران زینب » را به یادتان می آورند. به هر حال محافل گوناگون خیلی داریم ولی چیزی نداریم. در داخل هم طبرزدی را داریم که اول خامنه ای را به مقام امامت رسانید و ناگهان اصلاح طلب شد و به زندان افتاد. قبل از زندان رفتن دو تا بچه داشت ولی بعد از پایان دورهٔ زندانش شش تا بچه داشت ( آلّلاه قوات ورسین= خدا قوّت ) و کمرش درد نکند. یک فقره نخست وزیر تاریخ گذشته هم داریم که خودش را به نفهمی کامل زده است و میگوید که اصلا نمیداند که اینهمه آدم چرا در سالهای دههٔ ۶۰ کشته شده اند و یا اصلا کشته شده اند یا نه؟ او اصلا در جلسه ای که خمینی دستور سرکوب گروهها را صادر کرد شرکت نداشت و بیشرمانه مردم را به دورهٔ خمینی دعوت میکند و مثل خمینی میگوید که اصلا نگران نباشید و حالا به دنبال من راه بیفتید تا ببینیم بعد چه میشود.یک کلم به سر هم داریم که لباسهای آخوندی اش را مثل خاتمی به « ورساچی » سفارش میدهد و« شیخ خواب آلود اصلاحات» لقب گرفته است و فکر میکنم تا به حال همهٔ اموال دزدیده شده از بنیاد پهلوی را خرج کرده است و به شدت؛ نیاز به بازگشت به «کشتی انقلاب » را در ته جیبش احساس میکند. پس این نبرد کجاست؟ این نبرد جریان دارد اما در جبههٔ نخود سیاه. برای همین هم هیچ نتیجهٔ ملموسی ندارد. حتی اگر بینا ترین چشمها با بهترین میکروسکوپها هم به دنبال نتیجه ای ملموس بگردند هیچ چیزی نخواهند دید ( مگر چیز آقایان ) .

آخرین نبرد از نوع دوم :

کشتار؛ تجاوز؛ سوزاندن جسدهای قربانیان با اسید؛ زندانهای پر شده از مبارزان اسیر شده؛ گروگان گرفتن خانواده ها؛ محکومیتهای طولانی مدت همراه با تبعید؛تیر اندازی مستقیم به سرها و سینه ها؛ شکنجه های مداوم در یک سوی؛ و پخش کردن کالا و پول به طریقهٔ شاه عباس صفوی در میان ارازل « قزلباش نوین »؛ ساختن دژهای «تدافعی – تهاجمی» برون مرزی ( حزب الله و حماس )؛ در گیر شدن مقدماتی با تمامی رده های « آخوندهای خودسر» و کشیدن خط و نشان « یا باما هستی و یا دیگر هیچکس نیستی »؛ پیشروی به سوی تمرکز مالی و تشکیلاتی از طریق بدست گرفتن تمامی شاهرگهای اقتصادی؛ گامهای نخستین برای از میان برداشتن تشکلهای سوال کننده (مجلس)؛ بوجود آوردن هماهنگی آهنین میان تمامی نیروهای سرکوبکر؛ طراحی عملیاتی پیگیر با زمان بندی یک سال و نیمه برای بدست گرفتن کامل قدرت و بیرون راندن و یا استخدام نفرات جناح های موسوم به « اصولگرایان»؛ گرد آوری ۳۱۳ تن یاران امام زمان که همه هاج و واج مانده اند و میپندارند که این امر خرافه ای بیش نیست اما نمیدانند که این خرافه را با گرد آوردن ۳۱۳ تن از فرماندهان مؤثر سپاه پاسداران و گماردن آنان در نقاط کلیدی قدرت؛ دارند به حقیقت و واقعیت تبدیل میکنند و در آینده ای نزدیک این ۳۱۳ تن و مهدی موعود را در کنار یکدیگر خواهید دید و آنگاه باور خواهید نمود. آنهایی که شعار تغییر قانون اساسی را میدادند خواهند دید که قانون اساسی نیز عوض خواهد شد اما نه به دست اصلاح طلبان بلکه بوسیلهٔ « اوباشان نظامی مقدس ». آیا هنوز چشم کوری مانده است که همچنان نمیخواهد ببیند؟ آیا مغزهای علیلی را که در میان این هجوم سنگین دشمن تازی پرست ؛ هنوز در فکر « رفراندوم » و « بوجود آوردن اصلاحات » به خوابی افیونی فرو رفته اند را سرشماری کرده اید؟ آیا همچنان « آخرین نبرد » را نمی بیند؟ راست میگویید .... درختها آنقدر زیادند که نمیگذارند احمقها جنگل را ببینند. ( برای ثبت در تاریخ )

کژدم « گزندهٔ اهریمنان و احمقها »

۱۳۸۹ بهمن ۲۱, پنجشنبه

نگاهی به مسئلهٔ تظاهرات ۲۵ بهمن

در بارهٔ دعوت به راهپیمایی ۲۵ بهمن ماه
در آغاز باید بگویم که آقایان کروبی و موسوی به طور ناگهانی به این نتیجه نرسیده اند که دعوت به راهپیمایی نمایند. به طور یقین اتاقهای فکری دو حلقهٔ سیاسی که دو شخص نامبرده نقش نمایندگی آنان را بازی میکنند؛ بعد از آغاز حرکتهای مردمی در تونس و سرایت بسیار سریع شعله های آن به مصر به این فکر افتاده و با رایزنیهای متعدد به چند نتیجهٔ منطقی مقدماتی رسیده اند که از نظر من مواردی است که به دنبال می آید.

بر آورد وضعیت بین المللی :

۱- مسئلهٔ مصر و تونس و حمایتهای تند و تیز و آمرانهٔ دولت اوباما و بازهم مواضع آمرانه « اندکی ملایم تر اروپا » از این جنبشها؛ نشانهٔ گشوده شدن در باغ سبز برای دفاع از دموکراسی و حقوق بشر در عرصهٔ سیاستهای خارجی دولت های اروپایی و دولت اوباما و جلوهٔ پر رنگ تر این سیاست در شرایط کنونی.
۲- اوباما به یک پیروزی نیاز دارد تا در انتخابات بعدی به مردم آمریکا بگوید که سیاستهای گسترش دموکراسی آقای بوش دو منطقهٔ جنگی را بر دامن آمریکا گذاشته است ولی آقای اوباما بدون نیاز به بکارگیری نیروی نظامی و تنها حمایت از جنبشهای دموکراسی خواه درونی این کشورها توانسته است چهرهٔ داخلی و خارجی دو کشور تونس و مصر را عوض کند.
۳- در چنین شرایطی اوباما نمیتواند بین جنبشهای آزادیخواهانه فرق بگذارد؛ زیرا فوری به اجرای « سیاست دوگانهٔ » آشکار متهم شده و شاید تمامی رشته هایش از طرف مطبوعات و حزب رقیب؛ پنبه شود.
۴- اطمینان اصلاح طلبان از اینکه خامنه ای با وقاحت تمام و در حالی که دستانش به خون جوانان کشور خودش آغشته است از جنبشهای تونس و مصر یاد کرده و از آنها اعلام حمایت خواهد کرد و به خاطر وجود « اخوان المسلمین» به عنوان یک جریان سیاسی کهنه کار و سازمان یافته د ر درون جنبش مصر؛ خامنه ای فرصت فرستادن علائم گوناگون را چه برای تاثیر گذاری بر جنبش مصر و یا چه برای عرض اندام کردن در عرصهٔ اخبار و مطبوعات بین المللی و همچنین برای استفاده در امورات داخلی « اوباشان مقدس » دور و بر خودش؛ این فرصت را از دست نخواهد داد و گذشته از همهٔ اینها به خاطر ادعاهای بزرگش نمیتواند «خفقان » بگیرد و حرفی نزند. ( دو حلقهٔ سیاسی موسوی – کروبی به همین دلیل هم تا لحظهٔ آخر صبر کردنند و ساکت ماندند تا خامنه ای بند را آب بدهد ).

بر آوردهای « نوع دوم » اتاق فکرهای دو حلقهٔ موسوی – کروبی :

۱- در نتیجهٔ تقریبا یک سال بی عملی و سکوت؛ این دو حلقه در ارزیابیهای خود به این نتیجه رسیده اند که نقش آنها چه در عرصهٔ مطبوعات و چه در نظر سیاست سازان بین المللی به حد اقل رسیده است و از کانون های مختلف توجه خارج شده اند و این بهترین فرصت برای ترمیم چهره و مطرح شدن دوبارهٔ آنهاست.
۲- آنها ( دو حلقهٔ یاد شده ) نیک میدانند که غرب مایل است یا با دار و دستهٔ « تعریف شدهٔ » احمدی نژاد و یا با اصلاح طلبان که آنها نیز« تعریف شده » هستند به نوعی و شکلی از توافق برسد و زیاد مایل نیستند با یک نیروی نوظهور و « تعریف نشده » ای که میتواند از رادیکالیزه شدن جنبش آزادیخواهی ایران سر بر افرازد مواجه شوند.
۳- از سوی دیگر؛ این دعوت جدید به عنوان یک محک عملی برای سنجش میزان استقبال مردم از دعوت آنان و در حقیقت « اعتماد مردم » به آنان به کار خواهد رفت تا در حرکتهای بعدی خود آنرا لحاظ نمایند. و یا در مذاکرات پشت پردهٔ خود با دار و دسته های دیگر به عنوان اهرم فشار و برگ برنده از آن استفاده نمایند.
۴- بنا بر بر آورد آنها؛ مردم ایران در وضعیت بسیار اسفبارتری در مقایسه با زمان انتخابات ۸۸ زندگی میکنند و این میتواند به عنوان مادهٔ خام « تامین منابع انسانی » برای قبول دعوت آنها شناخته شود.
۵- از نظر آنها تاثیرات تحریمهای بین المللی بسیاری از کادر های رژیم را به تفکر مجدد کشانده و و احتمال وجود شکافهای جدی در میان نیروهای رژیم بسیار بالاست که میتوان از آن به عنوان یک «حفرهٔ امنیتی» هم در برگزاری تظاهرات و هم به عنوان ایجاد سرفصلهای جدید برای گفتگو مورد استفاده قرار گیرد.

اهداف مورد نظر

گذشته از هدف ظاهری اعلام شدهٔ « تظاهرات برای اعلام پشتیبانی از مردم مصر و تونس» ؛ اصلاح طلبان دولتی میخواهند در واقع اهداف زیر را دنبال کنند :
۱- نمایش قدرت به کشورهای غربی که تقریبا از اصلاح طلبان دولتی نا امید شده اند و آنها را جدی نمی شمارند؛ و فرستادن این پیام که اگر از طرف کشور های غربی مورد حمایت قرار بگیرند؛ اصلاح طلبان میتوانند با تکیه به پشتیبانی مردمی به کشتی قدرت باز گردند. و بعد از بازگشت به قدرت میتوانند مسیر سیاسی را هم در جهت اصلاحات در داخل و آغاز مرحلهٔ تنش زدایی در عرصهٔ بین المللی قرار دهند.
۲- نمایش قدرت به دار و دستهٔ اوباشان پیرو ولایت خامنه ای و همچنین دار و دستهٔ اوباشان نظامی به نمایندگی احمدی نژاد. و نشان دادن این امر به آنان که شرایط بسیار شکننده است و تند روی بیش از حد میتواند نتیجهٔ عکس بدهد.
۳- در گیر کردن حاکمیت موجود با تناقضات درونی شان با به نمایش گذاشتن سیاست برخورد دوگانهٔ رژیم در برخورد با مردم خودش و مردم کشورهای بیگانه.
۴- فرستادن پیام به سایر نیرو های اپوزیسیون بدین مفهوم که اصلاح طلبان دولتی نه تنها هنوز نمرده اند بلکه همچنان قدرتمند هستند و اگر کسی خواهان تغییر است باید پشت سر آنها بایستد و رهبری آنان را بپذیرد.
اینها حد اکثر انتظارات و اهدافی است که اصلاح طلبان حکومتی از دعوت به تظاهرات ۲۵ بهمن میتوانند داشته باشند و بیش از این هم فراتر نخواهند رفت زیرا اگر وضعیت شکننده است؛ تنها برای دار و دستهٔ اوباشان نیست بلکه کل سیستم را میتواند زیر سوال ببرد و در چنان شرایطی مردم خط هیچکس را نخواهند خواند مگر آنکه سرنگونی کل حاکمیت را برای پی ریزی نظامی نوین در نظر داشته باشد.

بررسی نظر حاکمیت اوباشان مقدس:

دار و دستهٔ اوباشان نظامی و اوباشان خامنه ای میدانند که در صورت شکست آنها؛ اصلاح طلبان حکومتی تنها پل عقب نشینی هستند که میتوانند از آن عبور کنند ( این تنها جایگاه تعریف شدهٔ اصلاح طلبان در استراتژی قبضهٔ قدرت از سوی نظامیان است )؛ اما اوباشان نظامی در پشت دو خاکریز سنگر گرفته اند که یکی از این خاکریزها اصلاح طلبان و دیگری خاکریز اوباشان خامنه ای میباشد و تمامی تلاش دار و دستهٔ « احمدی نژاد – مشاپی » این است که در انتخابات بعدی کار را یکسره نمایند و تا آخرین لحظهٔ رسیدن به اهداف خود ( بنیانگذاری حکومت صفوی نوین )؛ اصلاح طلبان را تحمل خواهند کرد و بعد از آن دستگیری های گستردهٔ اصلاح طلبان حکومتی شروع خواهد شد؛ مگر آنکه یا توبه کنند و به اسخدام در آیند و یا به نجف بروند و در مرحلهٔ بعدی نوبت دار و دستهٔ ولایت فقیه خواهد رسید. به همین دلیل دار و دستهٔ احمدی نژاد سعی خواهند کرد که بدون دستگیری رهبران اصلاح طلبان؛ به پیروان آنها نشان دهند این جماعت عده ای بزدل بیش نیستند و نمیتوانند کاری از پیش برند ( خس و خاشاک) و آیندهٔ ایران را تنها « اوباشان مقدس » رقم خواهند زد.
بنا براین از نظر من ( همانگونه که در مقالهٔ اوباش سالاری نیز گفته ام )؛ اوباشان نظامی در حال گذار مرحله به مرحله از روی نعش روحانیت هستند و در این مسیر به هیچکس رحم نخواهند کرد و اگر میبینید که هنوز موسوی و یا کروبی و یا دیگر رهبران اصلاح طلب قم نشین دستگیر نشده اند تنها به یک دلیل است و آن این است که در استراتژی « قبضهٔ کامل قدرت »؛ اصلاح طلبان تا زمان رسیدن انتخابات بعدی زمان دارند و بعد از آن تاریخ مصرفشان خواهد گذشت و بعد از انتخابات بعدی هدف اصلی اوباشان نظامی « بیرون راندن » و یا به « استخدام » در آوردن دار و دستهٔ خامنه ای خواهد بود. به همان گونه که دیدیم در رابطه با « نهضت آزادی » به صغیر و کبیرشان رحم نکردند؛ زیرا تاریخ مصرف نهضت آزادی بعد از انتخابات سال ۸۸ به پایان رسید.
لذا داشتن توقع از نظامیان برای دادن اجازهٔ راهپیمایی جداگانه امری بسیار دور از واقعیت است. از شما میپرسم که اگر شما در فکر قلع و قمع کردن و حذف موجودیت یک جریان سیاسی باشید ؛ آیا به آنها اجازهٔ عرض اندام میدهید؟

رؤیایی که به حقیقت نزدیک نیست :

« اتاق فکر »های اصلاح طلبان در تجزیه تحلیلهای خود دچار چند اشتباه بزرگ شده اند که در پی می آید :
۱- قدرتهای اروپایی و آمریکا در ایران به دنبال نیرویی نیستند که « کار آیی » و « کار بُری » نداشته باشد و تنها به « نقّ و نال » بپردازد و از نظر آنها « اصلاح طلبان » نه تنها قابل اطمینان نیستند بلکه بیشتر به دنبال حرکتهایی در حد « شو تلویزیونی » میباشند و درکی از مبارزات سیاسی جدّی ( که ذاتا خشن است ) ندارند. از سوی دیگر قدرتهای اروپایی و آمریکا هیچگاه تمامی افرادی را که در تظاهرات شرکت میکردند را هیچگاه به حساب اصلاح طلبان واریز نکردند و به درستی میدانند که حرکتی که در ۲۲ خرداد سال ۸۸ اتفاق افتاد از طرف مردم شروع شد و این موسوی و کروبی بودند که خود را به خیابان آزادی دعوت کردند و در عمل نه تنها سوأل مردم از موسوی؛ برای پس گرفتن رأی شان عملا بی جواب ماند ؛ بلکه با اعلام « سال صبر » به شکلی سرپوشیده مردم را به چشم انتظار ماندن تا انتخابات بعدی دعوت کردند. کروبی تنها در صورتی میتواند به یک چهرهٔ سیاسی تبدیل شود که « عمّامه » را بر زمین بزند و گرنه؛ همچنان به عنوان بخشی از حکومت شناخته خواهد شد. این مسئله تنها نقطه ای است که هم مردم و هم قدرتهای بیگانه و هم دار و دستهٔ اوباشان در آن به درک مشترک رسیده اند.
۲- بر آورد اصلاح طلبان از مردمی که نسبت به یک سال پیش فقیر تر شده اند و احتمال شرکت آنان در تظاهرات ۲۵ بهمن ماه تا حدود زیادی اشتباه است؛ زیرا اینگونه افراد اگر پا به میدان بگذارند خواسته هایشان بسیار عمیقتر از « رأی من کو؟ » خواهد بود. خواسته هایی که برای بر آورد کردنشان به یک « انقلاب » نیاز است و نه اصلاحات. و این آنچیزی نیست که موسوی و کروبی به دنبالش باشند.
یکی دیگر ازبر آوردهای اشتباه اتاقهای فکر اصلاح طلبان این است که فقر الزاما به هواداری از موسوی و یا کروبی و یا هر گروه دیگری نمی انجامد و در اینجا حلقهٔ مفقوده ای وجود دارد که نامش « اعتماد » است و این حلقه هنوز به خاطر عدم وجود یک رهبری سیاسی واقعی و پاکدامن و سلحشور؛ همچنان مفقود خواهد ماند.

نتیجهٔ عملی و یا پیشبینی های قریب به یقین :

۱-هنوز حملات جدی اراذل مقدس شروع نشده است و در یکی دو روز آینده تهدیدها شروع خواهد شد. این تهدیدها بامکالمات خصوصی و اولتیماتوم به اصلاح طلبان شروع شده و موج دستگیریهای جدید آغاز خواهد شد.
۲- اصلاح طلبان تا آنجایی که امکان دارد در رابطه با برگذاری و یا لغو راهپیمایی تا آخرین لحظه سکوت خواهند کرد.
۳- مسیر های تعیین شدهٔ راهپیمایی به محاصرهٔ نیروهای دشمن در آمده و اینبار نیروهای دشمن اسلامی؛ به قصد یک سرکوب وحشتناک بیرون خواهند آمد.
۴- فرا خوان به تظاهرات در آخرین لحظات لغو خواهد شد.
۵- در خوشبینانه ترین حالت؛ عده ای از رزم آوران ایران خواه؛ نه در مسیر های تعیین شده ( امام حسین تا آزادی ) بلکه به طور پراکنده در نقاط مختلف تهران تظاهرات کرده و با نیروهای سرکوبگر رژیم درگیر خواهند شد.


پیامدهای دعوت در روزهای بعد از ۲۵ بهمن:

اصلاح طلبان با محاسبات نادرست دست به ریسکی زده اند که پیامدهای آن را در محاسبات خویش ملحوظ نکرده اند و اکنون کار از کار گذشته است و دیگر نمیتوانند کاری بکنند زیرا چه تظاهرات را لغو بکنند و یا تعداد افراد شرکت کننده بسیار کم باشد؛ نیروهای اطلاعاتی رژیم بر اساس بر آوردی که از تعداد افراد شرکت کننده در تظاهرات خواهند داشت با مسئولین ارشد و رده های پایین رهبری اصلاح طلبان بر خورد خواهند نمود و سرکوب اصلاح طلبان را تا راندن به لبهٔ پرتگاه ادامه خواهند داد.

کژدم


۱۳۸۹ بهمن ۱۸, دوشنبه

قاتلین « رفیق حریری » در ایران پناه گرفته اند

دادگاه بین المللی لاهه در بارهٔ قتل رفیق حریری ؛ علیرغم در خواست به تاخیر انداخته شدن از طرف دولت « حسین اوباما » امروز ۷ فوریه اولین جلسه مقدماتی خود را تشکیل داد ولی این خبر در رسانه های فارسی زبان بیگانه از قبیل بی بی سی و رادیو فردا و امثا لهم در سکوت خبری قرار گرفت؛ متن دادخواست دارای ۳ اتهام ترور و توطئه و قتل عمد میباشد. قاتلین رفیق حریری در ایرا ن به سرمی برند و به سوریه به خاطر بلایی که بر سر « عماد مغنیه » آمد اطمینان ندارند. علت اصلی موشک پرانیهای اخیر سپاه پاسداران و تهدید به بستن تنگه هرمز در رابطه وجود قاتلان حریری در ایران میباشد. گویا دادگاه حکم دستگیری با استفاده از قدرت آتش را صادر کرده است. در ۱۰ روز آینده متن کیفرخواست و اسامی افراد قاتل علنی خواهد شد.

۱۳۸۹ بهمن ۱۷, یکشنبه

چگونه سر و کلّۀ خمینی پیداشد؟

آیا خمینی را خلق کرده و به ایران آوردند؟

برای دست یافتن به پاسخی صحیح در این مورد بایستی به تمامی پارامترهایی که منجر به فاجعۀ ۵۷ گردید توجه نمود و گرنه دچار افکار یک سویه و مالیخولیایی خواهیم شد.برای مثال آنچه که در رابطه بارضا شاه بزرگ توسط ارازل مذهبی و روشنفکران "دایی جان ناپلئونی" و توده ایهای بیگانه پرست و گروههای مذهبی که به ملی گرا مشهور شدند ( و تنها چیزی که از آنان دیده نشد ملی گرایی بود) مطرح شد این بود که رضا شاه را انگلیسها آوردند و خودشان هم بردند.اینگونه افکار بی سند و مفت وعوام پسند اگر همچنان ادامه یابند و ما نتوانیم نسلی را پرورش دهیم که ورای شایعات و حتی اخبار هدایت شده به فرهنگ تحقیقات خردمندانه عادت کنند در همان مراحل دورۀ قاجار باقی خواهیم ماند و مردم هرگز نه سر پیاز خواهند شد و نه ته پیاز و مانند "گاو" (مقلّد) میتوانند دنبال هر کسی (مجتهد) بیفتند. حال بعد از این روده درازی برگردیم به اصل مطلب و آن اینکه پارامترهای دخیل دربوجود آمدن فاجعۀ ۵۷ چه چیزهایی بودند؟
الف : قانون اساسی مبتنی بر انقلاب مشروطیت که متاسفانه هنوز هم بعضی از مدعیان روشنفکری آنرا مترقی میدانند خود یکی از مبانی تمامی حرکتهای اعتراضی در تمامی دوران حکومت رضا شاه بزرگ و شاهنشاه آریامهر بوده است و آنهایی هم که به آن قانون استناد کرده و شاه را به تخطی از قانون اساسی محکوم میکردند همگی یا فلان السلطنه ها و یا بهمان الدوله ها و یا گردانندگان سیستم مذهبی حاکم بودند و توده ایها هم که نسل دوم روشنفکران کلیشه ای را بازی میکردند به جای تحلیل درست از اوضاع تنها در صدد ماهی گرفتن از آب گل آلود بودند تا اوامر برادر بزرگ"اتحاد جماهیر شوروی" را اطاعت نموده باشند. و اتفاقا همۀ مخالفان رضا شاه بزرگ و شاهنشاه آریامهر،درست میگفتند که هردو شاه قانون اساسی را زیر پا میگذارند، چون با پایبندی به قانون اساسی نمیشد کاری از پیش برد و هر کاری که از طرف پادشاه در جهت پیشرفت ایران انجام میگرفت به شکلی از اشکال مخالف قانون اساسی مشروطه بود.زیرا در این قانون اساسی روحانیت شیعه نقشی مانند ستون فقرات را بازی میکند که شاه باید بدون اجازۀ آنها حق نفس کشیدن را هم نداشت و هر لایحه ای هم که به مجلس میرفت باید تاییدیۀ عده ای از ارازل و اوباش قم را هم جلب میکرد و پادشاه در واقع باید پیش از آنکه به به فکر پیشرفت و تعالی کشور باشد باید عملۀ سیستم مذهبی و حافظ منافع فلان السلطنه ها میبود حال میتوانید درک کنید که شاه ( پدر و پسر ) به چه اندازه تنها بودند. البته باید به این مسئله هم اذعان داشت که شاه نیز آنچنان تافتۀ جدا بافته ای از جامعه نبود و حتی با تصور اینکه روی به سوی مدرنیسم داشتند اما از نظر فرهنگی به هر حال مسلمان بودند و اصولا تعداد افرادی که بتوانند به طور ریشه ای مذهب را نقد نموده و به اندیشۀ غیر مذهبی رسیده باشند در تاریخ ما بسیار اندک است و شماحتی مارکسیستها را نمیتوانید به عنوان افراد غیر مذهبی بینگارید، زیر اگر ظاهرا غیر مذهبی به نظر میرسند تنها نه به خاطر نقد عالمانۀ دین بلکه به شکل پاک کردن صورت مسئله یعنی "خدا" است که لامذهب شده اند و این تنبلی فکری تنها به صورتی بسیار شکننده آنها را به مخالفت با دین کشانده است و شما به راحتی میتوانید این مسئله را در دادگاه "گلسرخی" ببینید که چگونه از مغز کوچکش هنوز بوی اسلام "حسین و علی" وبهشت سوسیالیسم اسلامی می آید؟! و این یک مورد استثنایی نبود و بعد از فاجعۀ ۵۷ دیدیم که مارکسیستها از اسلام مترقی صحبت میکردند و سازمان مجاهدین و طالقانی و مزخرفات خمینی را هم به عنوان سند ارائه مینمودند ریشه در آن تنبلی های ذهنی و عدم مطالعۀ دقیق اسلام و نقد بنیادی "تازینامه" به عنوان منشاء " آیین تباهی" دارد. بنابر این اسلام به عنوان یک قطب فرهنگی غالب و دست نخورده و با قدرت مالی بسیار زیاد وزنۀ بسیار سنگینی در مقابل مدرنیسم بود.
ب : ساختار اقتصادی کهنه و پوسیده ای که از طریق قانون اساسی مشروطه هم حمایت میشد در واقع یکی از عوامل مهم در عدم رشد فرهنگی بود و با لغو قوانین مبتنی با ارباب و رعیتی دیدیم که آه از نهاد همۀ اسلام خواهان و حتی ملی مذهبی ها هم بر آمد و توده ایها و ملی مذهبی ها هم آنرا با براه انداختن شایعۀ طرح آمریکایی زیر سوال بردند. که اگر به فکر ترقی و پیشرفت ایران بودند حتی اگر طرح انقلاب سفید را آمریکایی ها هم داده بودند به هیچ وجه طرح بدی نبود و نقایصی که از منظر نظر "کمال طلبی" مطرح میکردند، مانند گسیل شدن روستائیان به شهرها و زندگی کردن در حاشیه ها و "حلبی آبادها" تنها به خاطر تقسیم اراضی نبود بلکه بخش اعظم آن به خاطر تبلیغات سوء ارازل اسلامخواه نیز بود که مردم را به خاک سیاه نشاند و وامهای نقدی که از طرف بانک کشاورزی به روستائیان برای توسعۀ کشاورزی داده شد خرج رفتن به کربلا و مشهد گردید و روستاییان بدهکار را بیش از آنچه پیش بینی میشد روانۀ شهر ها نمود.اما اگر همۀ اینها را به گردن شاه بیندازیم پس باید پرسید که اینهمه دولت مرد مفتخور چکاره بودند؟ آیا تا به حال شنیده اید که یکی از همین جریانهای "مصدق چی" طرح تکمیلی برای پیشبرد اهداف انقلاب سفید و در زمان خودش ارائه کرده باشند؟ من که نشنیده ام. و تنها چیزی که بسیار شنیده ایم عربده های آزادیخواهی بوده است و مارکسیتها بالا ترین دست را در آزادیخواهی داشتند در حالی که به آزادی اعتقادی نداشتند و کعبۀ آمالشان " دیکتاتوری پرولتاریا " بود بنا براین میتوان به راستی گفت که چنان شلم شوربایی بر پا بوده است که سگ صاحبش را نمی شناخت و عدم درک سیاسی و اقتصادی چه از طرف شاه جوان و چه از طرف روشنفکران دلسوز و حماقتهای دولتمردان وقت کار را به جایی رساند که هیچکس به کمتر از سرنگونی رضایت نمیداد و هیچیک از این روشنفکران کلیشه ای هم نمیدانستند که بعد از سرنگونی چه باید بکنند و بعد از فاجعۀ ۵۷ هم دیدیم که به صورت زن صیغه ای رژیم "ارازل مقدس" در آمدند و قافیه را کاملا باختند و تنها هوادارانشان را به کشتن دادند و به طور بیشرمانه ای به این شکست استراتژیک افتخار هم میکنند و از آن به نام "تقدیم شهدا " یاد میکنند.لذا به راحتی میتوان دریافت که دست و بال سیاستمداران کارکشتۀ غربی چقدر باز بوده است و به چه راحتی میتوانسته اند جریانها را شکل دهند و همین کار را هم کردند و نباید آنرا توطئه نامید بلکه باید آنرا مبارزۀ میان "قدرتمندان فهمیده" و " ضعیفان نفهمیده" قلمداد کرد. البته مسائل بسیار زیاد دیگری هم هست که در سلسله مقاله های "نبرد کردستان" به آن پرداخته ام
پ : مسئلۀ دیگری که در پیش از سال ۵۷ مطرح بود این بود که اروپاییها و آمریکاییها میدانستند که اتحاد جماهیر شوروی در حال فروپاشی است لذا این را هم میدانستند که یکی از عوارض جانبی این فروپاشی گسیختن جمهوریهای کوچک و چه بسا مایل شدن برای پیوستن به ایران و ایجاد یک مشکل بسیار عمیق ژئوپولیتیک در منطقه شود لذا تحت لوای "کمربند سبز امنیتی" شروع به تقویت اسلامگرایی و اسلام زدگی نمودند و خمینی را از گور نجف به فرانسه بردند و نتیجه را خودتان بهتر از من میدانید که چه شد؟
وجود "دستهای پنهان" همیشه مشغلۀ فکری بسیاری از تحلیلگران سیاسی بوده است اما باید گفت که این دستهای پنهان همیشه وجود دارند ولی مسئله این است که دستهای پنهان از طریق عوامل خواسته و ناخواسته به طور غیر مستقیم و یا مستقیم استفاده میکنند و تنها عامل موفقیت آنها شرایط مساعد درون یک سرزمین است و گرنه باید دست به دخالت مستقیم بزنند.اینکه در کودتای ۲۸ مرداد سال ۱۳۳۲آمریکاییها و انگلستان دخالت داشت شکی وجود ندارد ولی مسئله این است که اگر شما به جای شاه بودید و به هر دری میزدید آوای " وا اسلاما " و " وا قانون اساسیا" بلند میشد و اینهمه در میان مردم خود تنها بودید چکار میکردید؟ این ضعف و تنهایی شما را به کدامین جهت میکشاند؟ آیا فکر میکنید که آمریکا و انگلستان اگر نمیتوانستند منافع استراتژیک خود را حفظ کنند اجازۀ یک حاکمیت ملی صد در صد را که میتوانست به هر سویی کشانده شود را میدادند؟ یا اینکه دخالت مستقیم میکردند و ایران هم میشد یک "ویتنام" و یا "افغانستان" دیگر؟ من فکر میکنم که شرایط در آن زمان بسیار سخت بوده است زیرا که روسها در کمین بودند و از هر روزنه ای برای ورود استفاده میکردند و از سوی دیگر آمریکا و انگلستان نیز به هیچ وجه اجازه نمیدادند که روسها وارد میدان ایران شوند و ایران هم در شرایطی نبود که با چند نطق آتشین "مصدق" در سازمان ملل بتوان کاری از پیش برد.من شخصا مصدق را آدم خیرخواه ولی "نفهمیده" و یک "کودن سیاسی" میدانم و این حماقت را در وجود رهروان ایشان مثل مهندس بازرگان به صراحت دیدیم که چگونه به " زن صیغه ای" شدن برای خمینی تن در داد.به نظر من در آن شرایط وابسته شدن به غرب بسیار سود آورتر از وابسته شدن به شرق بود زیرا ایران یک کشور ضعیف بود و آنچه که باید در نظر گرفته شود این است که شاه فقید از این رابطه و با توجه به توانی که داشت بیشترین بهره را برای شکوفایی ایران برد و اگر نگاهی به کشورهایی که از اتحاد جماهیر شوروی جدا شدند بیندازید خواهید فهمید که چه میگویم و نمونه گویای آن آلمان شرقی است که بعد از پیوستن به شوروی به چنان بدبختی دچار شد که هنوز هم که هنوز است نتوانسته است خود را به پای آلمان غربی برساند، چه برسد به ایران دورۀ مصدق که تقریبا یک بیغوله ای اندکی بهتر از افغانستان بود و همینقدر بهتر از افغانستان بودنش را هم مدیون رضا شاه بزرگ بود. شاید اکنون بعضی از " شعار مذهبان تهی مغز " فریاد بزنند که : آهای تو هم طرفدار کودتای CIA هستی،باید بگویم که نه خیر من طرفدارش نیستم بلکه سخن من به این سادگی است که مثلا شما آه در بساط ندارید که با ناله سودا کنید لذا یا باید دزدی کنید و یا از کسی قرض بگیرید و پرداختن قرض را هم تقبل کنید و یا اینکه خودتان را بکشید. شاه راه دوم را انتخاب کرد.
مسئلۀ دیگر این است که مصدق آنچنان آش دهن سوزی نبود و همچون سایر مسلمانها بوی بهشت را در "کون" آخوندها جستجو میکرد و اگر دولت تشکیل میداد لیاقت نگهداشتن آنرا حتی برای یک هفته هم نداشت و در عرض چند روز ستونهای دولتش مانند نماز مسلمانها با یک "گوز" باطل میشد و کار می افتاد دست لجنهایی مثل "کاشانی"ها و "طیّب"ها و در واقع ما در سال ۱۳۳۲ میبایست شاهد "حکومت اسلامی" میشدیم که کمترین نتیجه اش بستن مدارس و دانشگاهها و بازگشت به دوران قاجار بود و هیچیک از این آقایان "چریکهای فدایی" و "مجاهدین خلق" و «راه کارگر» و ...هم وجود نمی داشتند زیراآن شرایط اقتصادی و اجتماغی و تحصیلات دانشگاهی برای عموم هم وجود نمیداشت که از درونش " دهاتی روشنفکرهای کودنی" از قبیل "صمد بهرنگی" و یا " اشرف دهقانی" بیرون بیاید و شاید اکنون خانم اشرف دهقانی زنی بود که داخل یک گونی "چادر و چاقچور" به عنوان زن چهارم فلان حاج آقا همچنان در "کوچۀ قناری" در تبریز زندگی میکرد و روزی ۱۷ رکعت نمازش را هم با جان و دل میخواند، و " صمد بهرنگی" هم شاید پشت الاغ هندوانه و خربزه میفروخت تا نانی به خانه برد. تنها اشتباه شاه در این بود که بعد از پایان بخشیدن به عربده کشیهای ۱۵ خرداد میبایست خمینی گجستک وتمامی همفکرانش را به بهشت میفرستاد تا با "قلمانها" حال کنند و در را به روی روشنفکران میهن پرستی همچون زنده یاد "کسروی" باز میگذاشت تا پنبۀ اسلام را بزنند و از سوی دیگر آرام آرام ستون فقرات اقتصادی سیستم آخوندی را می شکست ( از قبیل جمع آوری خمس و ذکات و اوقاف و جمع آوری نذورات گور «رضای تازی» در خراسان) و از سوی دیگر دولتمردانی را که اندازهٔ الاغ هم نمیفهمیدند به کار میکشید تا عارضهٔ جانبی « اصلاحات ارضی» را که « آزاد شدن نیروی کار» بود با ایجاد کارگاهها و کارخانه ها و مشاغل دیگر روستاپیان گسیل شده به شهرها را وارد زندگی اقتصادی و فرهنگی «شهری» مینمود. به هر حال هر چه که رفت نه به خاطر داشتن "قدرت" بلکه به خاطر "ضعف" عمومی تمامی ارکان اجتماعی و فرهنگی و اقتصادی و سیاسی کشور بود.
بعد از وقوع فاجعهٔ ۵۷ و بعد از ۳۱ سال عربده های " استقلال" میبینیم که سنگ روی سنگ بنا نمیشود. آنهایی که گلویشان از فریاد « ملی شدن صنعت نفت به دست مصدق » پاره شده است بیایند و نشان دهند که هنوز هم که هنوز است کجای این صنعت نفت «ملی» شده است؟ و این چگونه ملی شدنیست که برای وارد کردن قطعات یدکی ماشین آلات استخراج آن باید صدها شرکت صوری درست کرد و آنها را به صورت دزدی و قاچاق با بهایی بسیار گران وارد کشور نمود ؛ تا چند صباحی امورات این صنعت « ملی » بگذرد؟ آنهایی که بدون پرداختن به مطالعهٔ تاریخ سرزمین خود و تنها با احساسات واهی ضد امپریالیستی و ضد صهیونیستی وارد معادلات پیچیده و خانمان سوز وقایع سال ۵۷ شدند وحالا ضد صهیونیست بودن را دوست ندارند واز امپریالیستها هم میخواهند که به دادشان برسند و بیایند و سرزمینشان را بمباران کنند و یا در بهترین حالت چشم به نتایج « تحریمها » دوخته اند؛ بهتر است به جای شعارهای توخالی و بی اساس، به جای خواندن کتابهای « مصدق نامه » و مارکس و لنین و اندیشمندان دموکراسی و لیبرالیسم در غرب و نوشتن مقاله های فلسفی در رابطه با دموکراسی و مردمسالاری، اندکی تاریخ ایران را در دورۀ "قاجار" و دورۀ پادشاهان "پدر و پسر" و ساختار اقتصادی و اجتماعی و سیاسی و فرهنگی و ساختار گروههای « نخبگان دولتی و روشنفکران کلیشه ای » که همگی فرزندان خانها و فلان الدوله ها و بهمان السلطنه ها بودندا را مطالعه بفرمایند تا برسیم به نقطه ای که « مصدق نامه » را کنار بگذاریم و به فکر فردا باشیم.
به هر حال منتظر نظرات انتقادی شما هستم.
با سپاس

کژدم

۱۳۸۹ بهمن ۱۶, شنبه

نگاهی به تحولات « مصر »

جنبش اصلاحات در مصر و پی آمدهای آن :

من کاری به کار تحلیلگران « دایی جان ناپلئونی » ندارم که هر اتفاقی در هر کجای جهان بیفتد بگویند کار کار «روسهاست» و یا کار کار «انگلیسهاست» زیرا دخالت نیروهای بیگانه و تلاش آنها برای تاثیر گذاری بر روند سیاسی اجتماعی و اقتصادی کشورها یک امر مستمر و دائمی است و مختص یک کشور خاص هم نمیباشد. این عده از تحلیلگران در رابطه با جنبش « اصلاحات » در مصرمتاسفانه به خاطر وجود « اخوان المسلمین » به عنوان یک سازمان سیاسی- مذهبیُ دچار این توهم شده اند که آقای «اوباما» همانند خلف خود « جیمی کارتر » در تدارک یک انقلاب اسلامی دیگر است و چون تمامی رهبران کشورهای مؤثر اروپایی نیز از این جنبش حمایت میکنند دیگر قضیه حتمی است و با تکیه به این نوع شباهتهای ظاهری با آنچه در فاجعهٔ ۵۷ روی داد؛ دیگر کار این نوع از تحلیلگران تمام است و برای نمونه آقای « بهرام مشیری » که در برنامه های تلویزیونی اش یک خط در میان از بر روی کار بودن دائمی افرادی چون «حسنی مبارک» و «خانواده اسد» انتقاد میکرد اکنون اندکی « نوطوقش» کور شده است و منتظر باد است که از کدامین سوی بوزد تا بتواند باز هم با صدای رسایش بگوید : « بله...هموطن.... دیدید که چگونه مردم مصر توانستند با یک حرکت سیاسی سازمانیافته و پی گیر.... دیکتاتوری خانواده مبارک را..... الی آخر.... »
اما قضیه این است که این داستان با ماجرای فاجعهٔ ۵۷ فرقهای بسیاری دارد. اگر در سالهای قبل از ۵۷ کشورهای اروپایی و آمریکا مسٔلهٔ « جنگ سرد » و بازنگری و طراحی استراتژیهای نوین منطقه ای شان برای کاستن عواقب« فروپاشی پیشبینی شده ٔ شوروی » را مدّ نظر داشتند؛ اکنون مشغلهٔ فکری آنها طرح « خاورمیانهٔ بزرگ » است و این امر ممکن نخواهد بود مگر آنکه حکومتهای خودکامه ای نظیر رژیمهای عربی و رژیم « اوباشان مقدس » ایران به شکلی از اشکال دچار تغییراتی شوند. و از سوی دیگر رژیم حاکم بر اسراییل نیز که در چهار چوب مرزهای خود یک حکومت دموکراتیک ؛ اما در در روابط خویش با همسایگانش بسیار رادیکال عمل مینماید؛ هم امنیت بیشتری احساس کند و هم اینکه « خساست در روابط خارجی با همسایگانش » را بکاهد و در نتیجه از انزوای سیاسی در منطقه بیرون آید. بنا بر این من هیچ دلیلی بر حمایت کشورهای موثّر اروپایی و آمریکا؛ در جهت حمایت از بوجود آمدن حکومتهای مبتنی بر « اسلام رادیکال » را نمیبینم و طبیعتا آغاز حرکتهای مردمی در تونس و مصر نیز خلق الساعه نبوده است و حضور آقای البرادعی در مصر و گفتگوهای تنگاتنگی که با حزب « اخوان المسلمین » و سایر نیروهای اپوزیسیون مصر داشته است نیز نشان از برنامه ریزیهایی جدید برای ایجاد « اصلاحات » با تاریخچهٔ حد اقل ۶ یا ۷ ماهه دارد. با تمامی این اوصاف ما هنوز با نوعی از دخالت کشورهای غربی در روند این جریانات روبرو هستیم؛ اما این بدان معنی نیست که آنها همه کاره هستند بلکه نشانگر این است که حرکتهای جاری در منطقه؛ به خاطر هماهنگی با استراتژی منطقه ای کشورهای غربی آنان را به چنین تکاپوی مصرّانه ای واداشته است و اگر اصرار این کشور ها و بخصوص آمریکا را میبینیم که با جملات « دیپلماتیک تهاجمی» از نوع « حسنی مبارک باید همین الآن برود » ادا میشود نشان از دو مسٔله دارد :
۱- کشورهای غربی و علی الخصوص آمریکا از این وحشت دارند که با طولانی شدن روند اصلاحات ؛ کیفیت خواسته های مبارزان تغییر نماید و رادیکال تر شود و استراتژی « خاورمیانهٔ بزرگ » را به خطر بیندازد.
۲- از سوی دیگر دولت دموکرات آقای « اوباما » برای تغییر نظر مردم آمریکا که از ایشان روی گردان شده اند به یک « پیروزی چشمگیر» نیاز دارد و این پیروزی را به شکلی آسانتر در خاورمیانه و به صورتی سخت تر در افغانستان جستجو میکند.
برای مردم ایران جای سوال است که چرا در طول زمان چند ماههٔ اعتراضات مردم ایران در سال ۱۳۸۸ از اینگونه جملات تهاجمی نظیر « خامنه ای باید الآن برود » از دهان هیچیک از دولتهای طرفدار دموکراسی اروپا و آمریکا شنیده نشد؟ مگر این « اوباما » همان « اوباما» ی یکسال و نیم پیش نیست؟ از نظر من این امر نشانگر خوابهای دیگری است که برای ایران میبینند و هنوز وقت تعبیر شدنش فرا نرسیده است.
برای ایجاد تغییرات در تعبیر خواب کشورهای غربی ؛ مردم ایران باید هرچه سریعتر دست بکار شده و اجازه ندهند که آن چیزی نسیبشان شود که کشورهای غربی میخواهند و در حال برنامه ریزی اش هستند. و باز از نظر شخص من تنها راهی که میتواند تعبیر خوابهای کشورهای غربی را به شدت به چالش بکشد؛ احیای « نظام پادشاهی بر اساس آیین ریشه ای » ( و نه حکومت سلطنتی ) میباشد تا مردم ایران با باز گشت به هویت نیاکانی خویش بتوانند نقش بسیار مهمی را در بازیهای سیاسی و اقتصادی خاورمیانه و آسیای مرکزی و قفقاز و در نتیجه « بازیهای کلان جهانی » به عهده بگیرند. در صورت به دست آوردن درک عمیق سیاسی در خواهید یافت که این مسٔله مهمترین چالش پیش روی ایرانیان به عنوان بنیانگذاران نخستین تمدنهای بشری از یک سوی و کشورهای غربی از سوی دیگر است و هر گونه احمال و سستی امروز ما؛ پلّه ای برای پیروزی غرب خواهد بود و ما باید تنها نقش شخصیتهای بازیگر رویاهای آنان باشیم. ایران اکنون در یک نقطهٔ عطف تاریخی قرار دارد و شناخت و یا عدم شناخت صحیح از این نقطهٔ عطف؛ سرنوشت ایران را در آینده ای نه چندان دور رقم خواهد زد.

اثرات قریب به یقین تحولات مصر بر « رژیم اوباشان مقدس » :

۱- روابط حزب « اخوان المسلمین » با جمهوری « اوباشان اسلامی» به تیرگی خواهد گرایید و سرد تر خواهد شد. و دلیل این امر هم بسیار ساده است؛ زیرا روابط خارجی یک حزب سیاسی به عنوان « اپوزیسیون » با روابط خارجی یک « حزب شریک قدرت » بسیار متفاوت است. اگر حزب اخوان المسلمین تا کنون در رابطه با سرکوب « اهل تسنن » ایران از سوی حکومت « شیعی » دندان روی جگر گذاشته بود؛ بعد از این به طور آشکار به صف منتقدین خواهد پیوست.
۲- روابط گروه « حماس » نیز با ایران و حزب الله لبنان دستخوش تغییر خواهد شد و ارازل حاکم بر ایران یکی از عروسکهای خیمه شب بازی خویش را از دست خواهد داد. گروه حماس که شاخه ای از اخوان المسلمین است بعد از این میتواند به جای وابستگی به کمکهای مالی حکومت « شیعیان »؛ از برادران مصری خود سود برد.
۳- حزب اخوان المسلمین هر گز کشتار ۲۵۰۰۰ تن از هواداران خود در سوریه را که توسط « حافظ اسد » در تاریخ ۲ فوریه ۱۹۸۲ از طریق بمباران شهر «حمات» انجام گرفت؛ فراموش نکرده است. لذا تیرگی و سردی روابط گروه « حماس » با خانوادهٔ اسد نیز امری قابل پیش بینی است.
۴- کشور سوریه که اکثریت بزرگ جمعیت آنرا اهل تسنن تشکیل میدهند ( ۷۵ در صد ) و رقم قابل توجه هواداران حزب اخوان المسلمین میتواند در آیندهٔ نزدیک خانوادهٔ منفور « اسد » را به چالش بکشد و اگر این چالش به سقوط خانوادهٔ « اسد» بینجامد؛ استراتژی « هلال شیعی» « اوباشان حاکم بر ایران » با خطر جدی رو برو خواهد گردید؛ و مطمئن هستم که از هم اکنون « اتاقهای فکر » اوباشان مقدس ایران و خانوادهٔ اسد دچار بیخوابی شده اند و در تلاش شبانه روزی به سرمی برند تا پس لرزه های این جنبش را تا حد ممکن خنثی ساخته و محدود نمایند.
۵- اگر پس لرزه های « شریک شدن اخوان المسلمین در قدرت » بتواند حکومت خانوادهٔ « اسد » را بلرزاند؛ حزب الله لبنان را باید به عنوان اولین قربانی این پس لرزه ها به شمار آورد.

کژدم

۱۳۸۹ بهمن ۱۵, جمعه

در بارهٔ مبارزات سیاسی

مبارزهٔ سیاسی و « نخود سیاه »

در تعریف «خواستهای سیاسی» باید گفت که این نوع خواستها «تثبیت و یا تغییر» کلان ترین قوانین حاکم بر یک کشور یعنی «قانون اساسی» را تعقیب میکنند. لذا زمانی که از مبارزات سیاسی صحبت میکنیم در واقع از مبارزه برای «تغییرات کلان» در قوانین «کلان موجود و حاکم» بر تارو پود نظام اجتماعی و اقتصادی و حقوقی و مدنی سخن میرانیم. لذا هر پیشنهادی و هر شعاری که از طرف هر گروه ویا حزبی مطرح میشود باید با در نظر گرفتن این دیدگاه که «آیا این نظر میتواند به تغییرات کلان مورد نظر بینجامد یا نه؟» مورد بررسی عمیق قرار گیرد و گرنه پذیرفتن یک نظر و سینه زدن در زیر علم آن میتواند به بیراهه های زیانباری بینجامد که خارج شدن از آنها بهای گزافی را میطلبد.
در مبارزات سیاسی بین احزاب که در چهارچوب قوانین حاکم بر یک کشور انجام میشود، باز هم داستان از همین قرار است. این احزاب که نمایندۀ گروههای مختلف اقتصادی (که دارای وابستگیها و تنیدگی منافع هستند) میباشند و بنا بر قوانین جاری جایگاه آنها مشخص است، برای گسترش و یا حد اقل برای حفظ منافع اکنونی خود مبارزه میکنند و اگر این نوع از مبارزات را هم مبارزات سیاسی میخوانیم از این دیدگاه است که این احزاب یا برای حفظ و یا تغییر قوانین «نسبتا کلان» پا به میدان میگذارند. لذا هر مبارزهای را نمیتوان مبارزۀ سیاسی نامید حتی اگر به خشن ترین اشکال در جریان باشد.
حال با این تعریف میتوان فهمید که احزاب سیاسی که در چهارچوب قوانین یک کشور فعالیت میکنند به خاطر اینکه منافع آنها در چهارچوبی مشترک به نام «قانون اساسی» و به تبع آن در قوانین حقوقی و مدنی تعریف شده است علیرغم مبارزات علیه یکدیگر خطوط قرمزی دارند که از آن نه تنها عبور نمیکنند بلکه حامی و پشتیبان آن هستند. حال اگر نیروی سومی وارد داستان شود و بخواهد که همۀ بازی را به هم بریزد باید در برابر نیروهای دیگر قرار گیرد، و نمیتواند از سوی رقیبان انتظار ترحم داشته باشد زیرا که خود نیز به طور بیرحمانه ای وارد مبارزه شده و در پی شکستن چهار چوبی است که موجودیت سایر احزاب و یا کل حکومت بر اساس آن تعریف شده است و طبیعتا از چنین مهمان خطرناکی به عنوان یک گروه «شورشی» یا «هرج و مرج طلب» و نامهای دیگری در این ردیف نام برده خواهد شد.
در یک مبارزۀ سیاسی استخوان دار و واقعی باید یک همآهنگی کامل در خواسته های سیاسی وجود داشته باشد، زیرا در صورت «خلاء هماهنگی» در خواسته ها هیچ نقطۀ شفافی به چشم نخواهد خورد و مانند گونی «خنزر پنزر» فروشها وسایل متعددی را میتوان در آن یافت که نه بر اساس یک طرح قبلی بلکه بر اساس وقایع اتفاقیه در آن گونی جای گرفته اند. لذا با مطالعۀ دقیق و مقایسۀ مطالبات احزاب بر اساس «منطق نظری» و «منطق عملی» میتوان دریافت که آیا آن حزب یک حزب سیاسی است؟ یا مجموعهای از شارلاتانها ست؟ و یا یک حزب «شبه سیاسی» و ناپخته است.
برای روشن شدن قضیه یک مثال واقعی میزنم: به عنوان مثال حرفها و وعده های انتخاباتی «خاتمی» را در نظر بگیرید:
۱- این شخص به ولایت فقیه اعتقاد دارد.
۲- این شخص به دموکراسی اعتقادی ندارد. (اینجا)
۳- این شخص به حقوق مدنی اسلامی معتقد است.

بنابر این علت نامیدن این شخص به عنوان «اصلاح طلب» در کجا نهفته است؟ با اینکه به وضوح میتوان یک «هماهنگی مبتنی بر شیعۀ ولایت فقیهی» را در گفتمانهای صریح ایشان به وضوح دید و به طور روشن فهمید که این شخص برای حفظ نظام «ولایت فقیهی» فریاد میزند، باید پرسید که چه عامل و یا عواملی او را به عنوان یک «اصلاح طلب» معرفی میکنند؟ آیا در این سه موردی که بر اساس حرفهای جدی ایشان (نه بر اساس وعده های بی سر و ته و تعارفات شخص نامبرده) میتوان نشانی از «حق تسلط مردم بر تعیین سرنوشت خویش» را یافت؟ نتیجۀ بررسی چه بر اساس «منطق نظزی» و یا «منطق عملی» نشان میدهد که این شخص و تبلیغاتچی هایش همگی «شارلاتان»هایی هستند که قصدشان تنها بازی با کلمات و هدفشان از این بازی تنها «فریب مردم» برای به انحراف کشاندن جنبش آزادیخواهی است و چون دارای شناسنامۀ ایرانی هستند کمترین جرمی که به خاطر انجامش میتوانند به محاکمه کشیده شوند «خیانت» است. حال اگر این حساب «دو دو تا چهارتا» را در شانزده سال پیش انجام میدادیم، به جای شادمان شدن از سر «حماقت سیاسی» و رفتن به پای صندقهای رای برای «نه» گفتن به رژیم اسلامی، مردم میتوانستند در خیابانها و با برچیدن بساط دروغ و نیرنگ، یک «نه» واقعی به رژیم «اوباشان اسلام» بدهند. حال شاید کلاشان سیاسی بگویند که: «آنزمان وقتش نبود و بسیار زود بود» اما با گذشت دوازده سال از آن زمان باز هم همین کلاشان، مردم را به بازی دیگری کشاندند که در آن تنها نام کاندیداها عوض شده بود ولی همگی شان ریشه در یک لجنزار (اسلام) داشتند و چون مردم به خاطر شوکه شدن از نتیجۀ بازی، عکس العمل نشان دادند و به خیابانها ریختند، دار ودستۀ شارلاتانها با براه انداختن تبلیغاتی هماهنگ و دروغین «بر علیه خشونت» دست مردم را برای سرنگونی رژیم بستند و دست «اوباشان مقدس» را برای تجاوز و شکنجه و سرکوب وحشیانه باز گذاشتند و سپس به سوراخهای خود خزیدند و سال را به نام «سال صبر» برای «هیچ» مزین نمودند. اگرهمین شیوۀ تجزیه و تحلیل را در رابطه با آقای «شاهزاده رضا پهلوی» و یا «چریکهای فدایی خلق» که «کتابفروشی مسلحانۀ اینترنتی» (اینجا) باز کرده اند و یا «حزب دموکرات کردستان ایران» نیز بکار ببرید به نتایج بسیار مشابهی دست خواهید یافت. مسئلۀ غم انگیزتر اینکه هیچکس نمیخواهد به این مسئله بیندیشد که چگونه است که مردم به کرّات از همان سوراخ و بوسیلۀ همان افعی گزیده میشوند؟ زیرا اندیشیدن به این مسئله به یک نتیجه مشخص و منطقی خواهد رسید و آن «عدم وجود جریان استخوان دار سیاسی» میباشد. آیا کسی را میشناسید که به سادگی به این امر معترف شود؟ اگر نمیشناسید باید خودتان آستینها را بالا بزنید و مطالعه کنید و به طراحی منطقی خواستهای سیاسی خود در چهار چوب پیشنهاد یک «قانون اساسی» منسجم و هماهنگ دست یازید تا با پشت سر گذاشتن مرحلۀ «ناپختگی و حماقت سیاسی»، تازه به «نقطۀ» آغاز یک حرکت سیاسی واقعی برسید. و گرنه خانه از پای بست ویران است و همچنان ویرانتر خواهد شد.

تعریف درست یک حزب سیاسی:

یک حزب سیاسی باید سه مشخصۀ روشن و واضح داشته باشد:

۱- داشتن مرامنامۀ صریح و روشن که به دور از کلّی گوییهای بی محتوایی از قبیل «عدالت اجتماعی» یا «دموکراسی» و امثالهم باشد و بنیانگزاران حزب و یا کنگره های حزبی باید تمامی اهداف سیاسی خود و شیوه های اجرایی و عملی آن اهداف (بعد از رسیدن به قدرت) را به صورتی شفاف با ذکر جزئیات تدوین نماید و گرنه «توبرۀ» مرامنامه های احزاب پر از «کلّی گوییهای» بی سر وته است. این مرامنامه باید در حد یک «قانون اساسی» دقیق و با ذکر جزئیات باشد.
۲- داشتن استراتژی کلان مبارزاتی (هدف + هماهنگی منابع گوناگون برای رسیدن به هدف + راههای رسیدن) و برنامه های کوتاه مدت و طراحی تاکتیکهای مبارزاتی از ضروریات وجودی یک حزب میباشد. اگر حزبی به روز مرّه گی دچار شود در واقع به سراشیبی عدم توانایی در پاسخگویی به ضرورتهای استراتژیک میغلطد و مرگ خود و مبارزه را امضاء میکند.
۳- داشتن اساسنامۀ روشن با ذکر جزئیات قانونمندیهای حاکم بر تشکیلات حزبی با ذکر وظایف و حقوق اعضاء و حقوق و وظایف فراکسیونهای حزبی و تعریف بخشهای مختلف حزبی و حوزۀ وظایف و حقوق آنها، تعریف برنامه های درون حزبی از قبیل تشکیل کنگره های حزب و شیوۀ انتخابات درون حزبی و انتخاب رهبری حزب و دهها مسایل سازمانی دیگر که باید در انطباق و هماهنگی کامل با استراتژی مبارزاتی و عملیاتی حزب باشد.
آیا چنین حزبی را سراغ دارید؟ آیا به مطالعۀ مشخصه های شمرده شده در بالا دررابطه با یک حزب مشخص و یا احزاب پرداخته اید؟ یا اینکه این مسائل را بسیار خسته کننده و غیر الزامی میدانید؟ آیا معنی و مفهوم حزب سیاسی این است که چند نفر دور هم جمع میشوند و سپس مردم هم برایشان کف میزنند و هورا میکشند و میگویند بفرمایید؟ اگر اینطور است پس چرا اکثریت مردم ایران در حین نفرت از دار و دستۀ احمدی نژاد و «خامنه ای لجن تبار» به کروبی و موسوی هم روی خوش نشان ندادند؟ و بسیاری از آنهایی هم که روی خوش نشان دادند از کردۀ خود پشیمان هستند؟ (البته نفرت مردم از رژیم اسلامی را به حساب هواداری از موسوی نگذارید).
برای تبدیل شدن به یک « مبارز حرفه ای » سیاسی، مطالعۀ تمامی این موضوعات ظاهرا خسته کننده ضروری است و گرنه باید مثل گلّه های گاو و گوسفند به دنبال چوپانها راه افتاد و گفت «انشاءالله ایندفعه به خیر است».
باور کنید که دشمنان سوگندخوردۀ این مرز و بوم (ارازل و اوباش اسلام) دهها «اتاق فکر» دارند و تمامی این مسائل خسته کننده را نه یکبار بلکه به دفعات مطالعه میکنند و تمامی ریز و بم آنها را میسنجند و به «طراحی استراتژی عملیاتی کلان» برعلیه نیروهای مبارز در سطوح مختلف تبلیغاتی (داخلی وبین المللی)، دیپلماتیک؛ استفاده از اختلافات درونی گروههای سیاسی و..... برای مقابله با مبارزات میپردازند و همه اینها در نتیجهٔ تلاشهای شبانه روزی دشمنان ایران و مطالعات وسیع آنها انجام میگیرد و در واقع آن چیزی را انجام میدهند که باید یک حزب سیاسی استخواندار انجام دهد. در واقع عدم وجود احزاب و گروههای «سیاسی استخوان دار» در صف نیروهای مبارز؛ منجر به پوچی و بیهودگی تمامی مبارزات شده و آن را از درون میخشکاند و مطمئن باشید که رژیم «رجاله ها» احزاب «هردمبیلی» را بیشتر از نیروهای سرکوبشان دوست میدارند زیرا بدون پرداخت هزینه؛ کارهایی را بر علیه مبارزه و اهداف آن انجام میدهند که رژیم به تنهایی از انجام آنها عاجز است.

مبارزات « نخود سیاهی » :

اینگونه مبارزات که به طور عمده از سوی گروههای «شبه سیاسی» و «عوامل نفوذی رژیم» براه انداخته میشود که در نگاه اول «مبارزه» به حساب میآیند اما در واقع یک «گرداب» هستند تا نیروهای مبارز را در کوچه پس کوچه ها سرگردان نمایند.
زمانی که همهٔ خواسته های مبارزان راه آزادی تنها از مسیر سرنگونی رژیم میگذرد؛ مطرح کردن آن خواسته ها بدون تلاش برای سرنگونی کاری عبث خواهد بود و مبارزین را در گرداب مسایلی از قبیل امضای «پتیشن»ها؛ فعالیتهای حقوق بشری و امثالهم گیر خواهد انداخت که به کلامی دیگر میتوان آنرا رفتن به طرف «آدرس غلط» و به بیانی دیگر «رفتن به دنبال نخود سیاه» نامید.
برای توضیح بیشتر چند مثال میزنم:

۱- کمپین برای رفراندوم: این رفراندوم که نه سرش پیداست و نه تهش معلوم است فقط با یک تردستی مطرح میشود و طراحان آن میگویند که «هر کسی یک رای دارد و میتواند آزادانه آنرا در صندوق بیندازد و سرنوشت خویش را تعیین نماید »
درحالی که در رابطه با رفراندوم چندین مسٔله را باید در نظر گرفت که از این قرارند:
الف – در چه نوع حکومتی میخواهید رفراندوم بکنید؟ آیا از رژیم «اوباشان مقدَس» انتظار برپایی رفراندوم دارید؟ و یا آنرا برای بعد از سرنگونی مطرح میسازید؟ اگر شقَ اول را در نظر دارید باید بدانید که «ول معطّلید» و اگر شقّ دوم را در نظر دارید باید اهداف و استراتژی مبارزاتیتان را به طور واضح بیان کنید.
ب – طراحان بازی سیاسی رفراندوم باید بگویند که در رفراندوم مورد نظرشان از مردم چه انتظاری دارند؟ مردم باید بین چه موارد پیشنهادی دست به انتخاب بزنند؟ آیا منظورتان ردیف کردن چند جملهٔ بی محتوا است که مردم از میان آنها یکی را انتخاب کنند و سپس همگی به خانه هایشان بروند و منتظر بمانند که طراحان چه محتوایی را میخواهند در درون آن «جملهٔ بی محتوا» بریزند؟ اگر این طراحان در طی این ۳۱ سال هنوز نتوانسته اند اهداف کلان سیاسی و اقتصادی و مدنی شان را تدوین کنند یا «دروغ» میگویند و یا «احمق» هستند. حال مردم باید دنبال «دروغگوها و شارلاتانها» راه بیفتند و یا از «احمقها» پیروی کنند؟ کدام یک؟

۲- اتلاف وقت برای کمپین هایی از قبیل مسئلهٔ «سکینهٔ آشتیانی» و دهها نوع از آن و براه انداختن داد و قال فراوان و اجازه دادن به رژیم تا در رابطه با آن بازی پر دامنه ای را شروع کند و فعّالان سیاسی را در شرایط «اعدام میشود و اعدام نمیشود» گیر بیندازند و مصاحبه های تلویزیونی به راه بیندازند و چنان قضیّه را کش و قوس دهند که همه چیز لوث بشود.

تمامی اینگونه حرکات نه تنها مبارزهٔ سیاسی خوانده نمیشود؛ بلکه کاملا در جهت اتلاف وقت و زمان دادن به رژیم برای سازماندهی بهتر و چپاول بیشتر طراحی شده اند و آنهایی که فریب اینگونه شعارها را میخورند باید بدانند که به دنبال «نخود سیاه» میروند.

کژدم