من «افتخار» میکنم

«افتخار».... کلمه ای که بسیار میشنویم؛ براستی این کلمه چه مفهومی دارد؟..... با من به یک سفر «شمنی» بیایید....

- من به پسرم و یا دخترم؛ همسرم؛ پدرم؛ افتخار میکنم که انسان برجسته ای است.

- من افتخار میکنم که یک «ترک آذری» و یا «کّرد» و یا «مازندرانی» و یا .... ایرانی؛ آمریکایی؛ بریتانیایی؛ آلمانی .... هستم.

- من افتخار میکنم که سفید پوست؛ سیاهپوست؛ سرخپوست و ..... هستم.

- من به «کوروش»؛ «دیااُکو»؛ داریوش؛ آبراهام لینکلن و ناپلئون بناپارت؛ مولوی رومی؛ نیچه؛ ..... افتخار میکنم.

- من به اینکه مسیحی؛ مسلمان؛ هندو؛ یهودی؛ بهایی؛ و ....... هستم؛ افتخار میکنم.

- من به سربازان؛ پیشمرگه ها؛ فرماندهان .... افتخار میکنم.

- من به رهبرم افتخار میکنم.

- من به ثروت مالی ام افتخار میکنم.

اینگونه افتخارات؛ مانند پشگل همه جا ریخته اند و همگان به شکلی از اشکالِ «مجّانی» در حال افتخار هستند.

امّا آنهایی که شایستهٔ «افتخار به خود» هستند؛ هرگز افتخار نمیکنند. آنها «مدال پیروزی» را که خود بدست آورده اند؛ با همان «ارزش» به سینه دارند؛ که «مدال شکست ها» را. آنها وقتی برای «افتخار کردن» ندارند؛ زیرا به شدّت مشغول کار هستند.

آنها آینده را میسازند؛ آنها مسیر زندگی را تغییر میدهند و «هواداران» زیادی دارند که به «وجود آنها» به طور «مجانی» افتخار بکنند.

اینکه «پسرم»؛ «دخترم»؛ «پدرم» و..... انسان برجسته ای هستند؛ حتی نوک سوزنی از افتخاراتش به «افتخار کنندهٔ مجّانی» نمیرسد.

آنکه به «قوم» و «نژاد» افتخار میکند؛ آنرا «بدست نیاورده است» بلکه باید بداند که «وجودش»؛ تنها و تنها محصول یک «هم آغوشی» است و سرزمینی را که در آن به دنیا آمده است را «خودش نیافریده است» و یا حد اقل خودش «انتخاب» نکرده است.

«همهٔ افتخارِ» عملی که یک سرباز دلاور و یا یک پیشمرگ دلاور انجام میدهد؛ مال همان سرباز و یا  پیشمرگ است.
نه فرماندهش؛ و نه رهبرش؛ حتی صاحب ذرهّ ای از آن افتخار نیستند. سخنان رهبران و فرماندهانی که به «سربازانشان» افتخار میکنند؛ تنها ارزشِ تبلیغاتی دارد.

محصولاتی که  توسط «انسان»هایی مانند لئوناردو داوینچی؛ ادیسون؛ انشتین؛ نادر انقطاع و ...... تولید شده اند؛ میتواند در اختیار هر شخص و یا کمپانی قرار گیرند. امّا «افتخارِ آفرینش»؛ همگی مال آفرینندگان است.

«سیذارتا گوتاما بودا»؛ شاهزاده بود؛ ثروتمند بود. به معنی بی ارزش «افتخار رؤیایی مجّانی» و وجود مستمر و واقعی «رنج» پی بُرد. او به این روشنایی رسید که : «درد» را و «شادی» را نمیتوان تقسیم کرد. انسانها در تنهایی «رنج» میکشند و «شادی» نیز بسیار خصوصی است. (جملهٔ «من با شما احساس همدردی میکنم؛ یک دروغ است»).

او «افتخارِ مجّانی» شاهزاده بودن و ثروت را فراموش کرد و .... «بودا» شد. 

«سیذارتا گوتاما» پس از رسیدن به «نیروانا»؛ «بودا» شد. 

بودا همهٔ مدالهای «دست نیافتنی بودن» و راه رسیدن به آنرا بر سینه داشت. 

بسیار کسان به وجود «سیذارتا گوتاما بودا» افتخار میکنند امّا حتی دلیری تصوّر «راه» را ندارند.

بودای بیست و هشتم (بودای جنگاوری) یک آموزهٔ بزرگ را به شاگردان مکتبش آموخت:

« زمانی که یک شمن جنگاور؛ در برابر جنگاوری دیگر می ایستد؛ با تمامی وجودش میگوید: جنگیدن با شما یک افتخار است»

«شمن جنگاور» با این سخن در واقع میگوید که: هم پیروزی و هم مرگ را به یکسان میپذیرد و آنچه که مهم است؛ نه پیروزی؛ و نه مرگ؛ بلکه «نبرد» است.

کژدم