۱۴۰۲ آذر ۱۹, یکشنبه

سال ۲۰۲۵ آغازِ سرنگونیِ حتمیِ رژیمِ شیعی است

مهمّ نیست که در سالِ ۲۰۲۴ چه حزبی در آمریکا پیروز شود. مردمِ ایران باید به صورتی آگاهانه در این رَوَند شرکت کنند. زیرا سرنگونیِ رژیمِ شیعی فقط گذشتن از یک «مانع» است و آنچه که پس از آن اهمیّت دارد؛ «ساختنِ ایرانِ نوین» است. آمادهٔ نبَرد و پیروز باشید. کژدم

۱۴۰۲ مهر ۲۰, پنجشنبه

جنگ اسرائیل علیه حماس

این عنوان را انتخاب کردم تا بتوانیم خودمان را در کفّهٔ ترازو بگذاریم تا ببینیم که پس از اینهمه سال خواندن و شنیدن و مطالعه ؛ وزنمان چقدر است؟ تا کجاها را میتوانیم ببینیم؟ عُمق و گسترهٔ دیدِمان را بسنجیم. بگذارید از آغاز تا پایان را و همهٔ پارامترها را تا جایی که میتوانیم به رویِ کاغذ آورده و نقشِ تَک تَکِ پارامترها و همچنین مجموعه هایِ کوچک و بزرگِ پارامترها را توضیح دهیم. بقیّه را به خوانندگان می سپارم . کژدم

۱۴۰۲ اردیبهشت ۱۲, سه‌شنبه

نامه به آن ۳۲ قرمساق

«شازده شومبولِ دیّوس» میخواست این فکر را القاء کُند که «یهودیها» دوستِ ایران هستند و اگر سبیلِ دولتِ اسرائیل را چرب کُنی؛ کار تمام است و حتماً «شاهنشاهِ بنی هاشم نشان» خواهد شد. در ذهنِ سخیفِ این «بی شرف» مردمِ ایران نیز فقط برایِ «مینی ژوپ» قیام کرده اند وهمگی با تئوریِ «هر نفر یک رأی» به سادگی فریب میخورند. زَنَک دیپلماتهایِ غربی را بارها دیدیم که وقتی به ایران می آمدند؛ «لّچَک» سر میکردند. شازده دیّوس نیز «لَچَکِ یهودی» بر سر گذاشت و در برابرِ آنچه که «دیوارِ نُدبه» خوانده میشود و چیزی شبیهِ همین «گورهایِ شفادهنده» و «چاهِ جمکران» است؛ اظهارِ نُدبه فرمود و «داستانِ ساختگیِ اِستر خانم» را نیز جامهٔ «رسمیّت» پوشانید و آن ۳۲ قرمساق را به این فکر واداشت که «جنبشِ ملّی ایران» چنان ضعیف است که حاضر است به «غرب و اسرائیل» کون بدهد. آن «۳۲ قرمساق» آنقدر احمق هستند که نمی فهمند که خودشان و هوادارانِ احمقِ و «مذهبی شان» شاید حدّ اکثر چند ۱۰ هزار نفر باشند که به «کونِ ناتانیاهو» چسبیده اند تا به «خدمتِ سربازی» نروند زیرا اکثرشان را «خاخام ها» و «ربای ها» (بخوانید انگلهایِ یهودی) تشکیل میدهند و در کمتر از ۴ ماه که با «وصله پینه کردن» در «کِنسِت» صندلی گرفته اند؛ مانندِ «شمپانزه نژادِ دیّوس» خواهند توانست یا یهودیها را قتل عام کنند و یا «آذربایجانِ جنوبی» بسازند. اکنون گفته میشود که ۲۵ نفر از این قُرمساقها امضایِ خود را پَس گرفته اند؟؟؟؟؟؟؟!!!!!! پّرسش هر ایرانی که میخواهد ایران را از دستِ «دیّوسهایِ بنی هاشمی» پَس بگیرد؛ این است که: گیرم که امضایتان را پس گرفتید (از بابِ تقیّه)...... آیا «حرفِ دِلتان» را نیز میتوانید پس بگیرید؟ آنقدر احمق هستید که «حرفِ دِلهایتان» را با یک نامهٔ «احمقانه» و «کیری» «لُو» دادید. کژدم

۱۴۰۲ فروردین ۳, پنجشنبه

سناریویِ باز کردنِ دَروازه ها برایِ فرارِ دشمن توسّط «ستونِ پنجم»یها

حتماً با رشتهٔ دانشگاهی که «Media» (رسانه) خوانده میشود آشنایی دارید. در این رشتهٔ دانشگاهی؛ ارزشِ «بازیگری» بر بسیاری از تواناییهایِ دیگر می چَربَد. گوینده هایِ رادیو و تلویزیون که «بازیگرانِ بهتری» هستند؛ نیازی به «سازماندهیِ خبری و تحلیلی» ندارند. زیرا این بخش را گروههایِ دیگری از «رسانه» برایشان تهیّه میکنند. البتّه در آمریکا این بازیگران گروههایِ ویژهٔ خودشان را دارند و «گوینده - بازیگر» خودش دارایِ استعدادهایی فراتر از «بازیگری» نیز میباشد. در ویدیویِ زیرین به این ظاهراً «مناظره» به دقّت گوش دهید: https://tinyurl.com/2p89dc7x مُحسن سازگارا یکی از چهره هایِ بسیار مشهورِ «فریب» است و اکنون در حوزه ای که وظیفه اَش «سفید شوییِ اوباشانِ سپاه و بسیج» است مشغولِ کار است. البتّه این شخص عضوِ «شورایِ خودخواندهٔ گذار» نیز میباشد که بخشی پنهان از آنچه که خود را «تدوین کنندگانِ منشورِ مهسا» مینامند میباشد. در این ویدیو میبینید که آن خانمی که یک ماهِ پیش با شور و شوقِ انقلابی در اُتاقِ خبر و گزارش مانندِ «خرگوش» اینطرف و آن طرف می دَوید؛ اکنون «مثلِ ماستِ وارفته» نشسته است و فقط «بله... بله» میگوید. در اینکه «ایران اینترنشنال» اخبارِ «جنبشِ ملّی مهسا» را بیش از همهٔ رسانه هایِ دیگر منتشر میکرد؛ حرفی نیست.امّا اگر «اوباشانِ رژیمِ شیعی» فکر میکنند که این رسانه تبدیل به «سِلِبریتیِ موردِ اعتمادِ مردم» شده است و حالا میتوانند با «ساخت و پاخت» با اربابانِ این رسانه میتوانند هر مزخرفی را به خوردِ مردم بدهند؛.... باید بگویم: کور خوانده اند. زیرا «چشمهایِ تیزبینی» در میانِ مردم وجود دارند که میتوانند «مو» را از لایِ مماستِ سیاه» نیز بیرون بکشند؛ چه رَسَد به «ماستِ سفید». https://www.youtube.com/watch?v=z8raAQGyMoQ در این ویدیو می بینید که شخصی به نامِ «علیجانی» نیز به این «گزارشِ محرمانه» استناد می کُند و «ریزِش» را امری کاملاً طبیعی دانسته؛ امّا حدّ آنرا «غیرِ قابلِ انتظار» می دانَد. امّا خروجیِ هر ۲ ویدیو یک چیز است: بیایید به اوباشانِ رژیم «امان نامه» بدهیم و آیندهٔ این اوباشان و «جنده ها و توله هایشان» را تضمین کنیم تا «بادا بادا مبارک بادا» بشود. در اینجا باید به واقعی بودنِ «اسنادِ محرمانه» به شدّت مشکوک شد. زیرا اگر «اسلام» کثیف است؛.... «تشیّعِ شنیعه» هزاران بار کثیف تر است و این اسناد همگی ساخته و پرداخته شده برایِ نجاتِ جانِ دیّوسهایِ سپاهی و بسیجی پس از «سرنگونیِ رژیمِ کثیفِ شیعی» تدوین شده و برایِ «مهندسیِ فکری» مردم ساخته و پرداخته شده اند و سناریویِ اصلی و پُشتِ پرده این است: «تا جایی که امکان دارد؛ می کُشیم و غارت می کُنیم» و سپی اگر توانستیم «فرار» میکنیم و یا با صحنه سازیهایِ دروغین خودمان را به «موش مُردگی» می زنیم تا به زندگیِ کثیفِ «جنده ها و توله هایمان» ادامه دهیم. دَیّوسهایی مانندِ «سازگارا» به جایِ اینکه به دُرُستی بگویند که «سپاهِ پاچاهارداران» نه تنها کثیفترین نیرویِ سازمانیافتهٔ سرکوب هستند ؛ بلکه از بخشهایِ گوناگونی که حتّی در دایر کردنِ «روسپی خانه ها»؛ «صادراتِ دخترانِ ایرانی» برایِ روسپی گری و «خرید و فروش و تولیدِ موادّ مخدّدر» به شکلی «سازمان یافته» استفاده میکنند؛.... میگوید که «سپاه سازمانیافته نیست»... عدّه ای به این و یا آن کار مشغولند. به نظرِ من (کژدم) این اسنادِ ظاهراً محرمانه؛ جعلی هستند و برایِ مهندسیِ فکری تدوین شده اند و تنها راهی که برایِ «دیّوسهایِ سپاهی و بسیجی و ارتشی و اطّلاعاتی» مانده است اینکه یا تا آخرین نفر «حتّی توله ها و جنده هایشان» بجنگند و بمیرند و یا اینکه برایِ نجاتِ جانِ کثیفشان «سرهایِ فرماندهانشان» را بیاورند. راهِ واقعی برایِ مقابله با این «ترفندها و سناریو سازی ها» این است که «مردم» باید این اوباشان را شناسایی کرده و در دورانِ «بحران و خلأ قدرت» (تقریباً ۲ تا ۳ ساله) همهٔ این اوباشان را «قتل عام» کنند و همه باید چشمهایشان را بر این «قتل عامهایِ انتقامی» بپوشند. این روسپی زادگان باید به دستِ مردم کشته شوند و گرنه با این موجوداتی که من(کژدم) در اردوگاهِ موسوم به «اپوزیسیون» می بینم؛ عناصرِ «ستونِ پنجمی» بسیار بیشتر از «مخالفین» هستند. کژدم

۱۴۰۱ اسفند ۲۱, یکشنبه

نگاهی به توافق روابط دیپلماتیک میان عربستانِ سعودی و رژیمِ شیعی حاکم بر ایران

چند ماهِ پیش «ژی جین کونفوسیوس» نامِ «خلیج فارس» و مالکیّتِ جزایرِ ۳ گانه را زیرِ سوأل بُرد و در کنارِ ادّعایِ «اتّحادیهٔ عرب» ایستاد. ٰ. رژیمِ شیعی که از همه طرف تحتِ محاصره قرار دارد؛ به خاطرِ ناتوانی در پاسخگویی مجبور شد به «اراجیف بافی» روی آوَرده و موضوع را «ناچیز» جلوه دهد. امّا توافقِ کنونی به دستورِ «ژی جین کونفوسیوس» نشان میدهد که این مسئله آنچنان نیز «ناچیز» نبوده است و «چین» منتظر و در کمین نشسته بود تا «مشکلِ انرژی» خود را حلّ کند. این نخستین «تَرَک» در ادّعایِ «هلالِ شیعی» است. «اوباشِ فرزانه» اکنون حاضر شده است تا با «معاویه» بیعت کند و همهٔ کُس شعرهایش را «غورت» دهد. امّا «بیعت با معاویه» مشکلاتِ رژیمِ شیعی را حلّ نخواهد کرد. زیرا دُشمنِ اصلیِ رژیمِ کثیفِ شیعی «مردم ایران» هستند و با بی شرافتیهایِ ساخته و پرداختهٔ «تفکّر متعفّن شیعی» مانند «حملهٔ شیمیایی به دانش آموزان و دانشجویانِ دختر»؛ نه تنها دشمنیِ مردم از بین نخواهد رفت؛ بلکه «کینه و نفرتِ مردم» نسبت به «کثافاتِ شیعی» و این رژیمِ کثیف و اوباشانَش بیشتر خواهد شد و چه بسا آرزویِ کژدم (ما به شیعیانِ شنیعه یک قتل عام بدهکاریم) در آینده بر آورده شود. شاید برخی از اوباشانِ حاکم بر ایران فکر کنند که میتوانند «بازیهایِ برجام» را با «ژی جین کونفوسیوس» نیز تکرار کنند؛ امّا واقعیّت این است که «بازیهایِ برجامی» با حمایتهایِ چین و روسیه امکان پذیر می شد. امّا احمقهایِ «حزبلبلی» همچنان فکر میکنند که «بازی سازانِ ماهِری هستند». در حالی که در دورهٔ «امام حسین اوباما»؛ روسها و چینیها با او همراه شدند و رژیم شیعی نتوانست از پروژهٔ «گُه خوری» و «پروژهٔ امام حسنِ بنفش» چشم بپوشد (نرمش قهرمانانه). لذا این رژیم به هیچ وجه نمیتواند در این رابطه به «بازیهایِ کِشدار» روی بیاورد و احتمالاً «اوباش شمخانی» را در پِکن متقاعد کرده اند که یا «کون می دهید» و یا اینکه «کونِ همهٔ تان میگذاریم» (جزایر ۳ گانه و قطعِ حمایت) لذا به بچّه کونیهایِ «حزبلبلی» هشدار می دَهم که هرگز فکر نکنند که «قرمساقِ فرزانه» شعبده بازیِ عجیب و غریبِ دیگری کرده است و بسیار باهوش و «فرزانه» است. بلکه باید فکر کنند که: «اوباشِ فرزانه» یک «کون دهنده» است. مانندِ «امامِ سوّمشان» که در کربلا حاضر بود به همه «کون بدهد» تا زنده بماند. لذا باید بدانند که همین چند سانتریفوژی را که نیز ساخته اند؛ مدیونِ «کوچه دادنها» و حمایتهایِ چین و روسیه هستند. زیرا از همان آغاز و اساساً مسئلهٔ مسلَّح کردنِ ۴ نقطهٔ بحران (کثافتستان - کرهٔ شمالی- لیبی- رژیمِ شیعی) یک پروژهٔ چینی بود که در نوشتارهایِ قدیمی این پروژه را توضیح داده ام. نتیجه اینکه: «قرمساقِ فرزانه» و همهٔ اوباشانِ اطرافَش میدانند که اگر به «ارباب» «نَه» بگویند؛ همهٔ بافته هایشان یک ماهه پنبه میشود و به این دلیلِ ساده که رژیمِ احمقهایِ «شیعیانِ جعفر کذّابی» همهٔ تخم مرغهایشان را در سبدهای «روسیه و چین» گذاشته اند؛ با یک «چرخِشِ قَلَم» همهٔ آنچه را که «دستاوردهایِ مشَعشَع» مینامند را در کمتر از یک ماه از دست میدهند. مسئله فقط ذلّتِ رژیمِ شیعی نیست؛ بلکه مسئلهٔ اصلی وجودِ ۲ نوع از کشورها هستند: ۱- کشورهایِ قدرتمند. ۲- کشور مستراح ها. دوستی میانِ «کشور مستراح ها» و «کشورهایِ قدرتمند» تنها «دوستیِ یکطَرَفه» است. به این معنی که وقتی آمریکا فارغ از اینکه چه حزبی و کدامین طیفها از احزاب آن کشور را اداره میکنند؛ میگوید که «عربستان متّحدِ ما است» و یا «ایران متّحدِ ما است»؛ این «دوستی و اتّحاد» همیشه یک «جادّهٔ یک طرفه» است. یعنی اینکه آمریکا و یا روسیه و یا چین و اسرائیل و فرانسه و .... از شما میخواهند و دیکته میکنند که «متّحدِ آنها» باشید. امّا خودشان را «متّحدِ مشروطِ شما» میدانند. این «مشروط بودن» حتّی میتواند با معادلهٔ «بازیهایِ انتخاباتی» درون کشوری؛ موردِ تأثیر قرار گیرد. در واقع هیچ یک از کشورهایِ قدرتمند؛ هرگز «دوستِ شما» نیستند و این شما هستید که باید «دوستِ آنها» باشید. زمانی که اسرائیل میگوید گه: «دستِ دوستی به سویِ همه دراز میکند»؛ منظورش این نیست که میخواهد «دوستِ شما بشود» بلکه منظورش این است که: «شما باید دوستِ ما باشید». این مسئله را به روشنی در دورانِ «جورج بوش» و سپس «اوباما» و بعد از آن «ترامپ» دیدید که در حالی که عربستان را «متّحد» میخواندند؛ میخواستند زیر و رویَش کنند و ریشهٔ مماشاتشان با رژیمِ شیعی نیز در همین نکته نهفته بود. زیرا رژیمِ شیعیِ حاکم بر ایران را با اینکه «دشمن» خطاب میکردند؛ امّا این رژیم را «دوستِ واقعیِ خود» برای ویران کردنِ ساختارهایِ موجود در خاورمیانه میدانستند. به همین دلیل است که هیچ یک از انتظاراتِ احمقانه از «اوباما» و «ترامپ» برآورده نشد. نتیجهٔ نهایی اینکه: هم مردمِ ایران و هم رژیمِ شیعی و نیز اپوزیسیون؛ همچنان به طورِ احمقانه ای دَر به دَر به دنبالِ «دوست یابی» هستند. به همین دلیل است که کژدم میگوید: «ما دوستی نداریم» .... «شماها گُرگهایِ زخم خوردهٔ تنها» هستید. به دنبالِ دوستیابی نباشید .... بلکه خود را «تحمیل» کنید. کژدم

۱۴۰۱ آذر ۲۲, سه‌شنبه

شکل گیریِ توفانی برون مرزی بر علیهِ رژیمِ شیعیانِ شنیعه

از آنچه که در بیرون از مرزهایِ ایران میگذرد؛ چنین بر می آید که توفانی سهمگین بر علیهِ رژیمِ شیعی در حالِ شکل گیری است. این توفان نیروهایِ سرکوبِ رژیم را در هم خواهد کوبید و از نظرِ موقعیّتِ روانیِ جامعهٔ ایران؛ بهترین زمینه برایِ خوشامد گویی مردمِ ایران به این توفان است. بخشی کوچک از نفرتِ فزایندهٔ مردم نسبت به اوباشانِ شیعه مسلکِ حاکم؛ در شکستِ تیمِ فوتبالِ «پوشک پوشِ فرزانه» به نمایش درآمد.این توفان میتواند ورق را به نفعِ مردمِ ایران برگردانیده و به «بن بستِ مبارزاتی» بر علیه رژیم پایان دهد.
در صورتِ ورودِ توفان به درونِ ایران؛ همهٔ مبارزین باید آماده باشند تا انتقامِ همهٔ قتلها و شکنجه ها و تجاوزها را از اوباشانِ رژیم بگیرند. آن دسته از «پُفیوزها»یی که خود را «اپوزیسیونچی» مینامند؛ با دیدنِ فورانِ خشمِ مردم؛ «عَر عَرِ حقوقِ بشری» برایِ نجاتِ اوباشانِ رژیمِ شیعی براه خواهند انداخت.
مردم باید گوشهایِ خود را بر رویِ این «عَر عَرهایِ حقوقِ بشری» ببندند و تا جایی که میتوانند؛ همهٔ اوباشانِ رژیم را به سزایِ خیانتهای و جنایتهایشان برسانند. در چنین شرایطی هرگونه جلوگیری از «فورانِ خشم و انتقامِ ملّی»؛ امری خائنانه خواهد بود.
مردمِ ایران یک «قتلِ عام» به این بی شرفهایِ صفوی مسلک بدهکارند.

کژدم

۱۴۰۱ آذر ۴, جمعه

خاکِسترِ یأس و فصلِ شکار

 اگر پنجرهٔ خوشبینی را باز نگهداریم و امیدوار باشیم که مبارزان در حالِ تحلیلِ شیوه هایِ مبارزاتی و جمعبندیِ نتایجِ حاصل از مبارزاتِ خویش در این ۶۰ روزِ اخیر هستند؛ باید نتایجِ این تحلیلها و جمعبندیها حدّ اکثر تا ۲۰ روزِ آینده خود را در پیگیریِ مبارزات در اشکالی نوین و مؤثّر نشان دهند. امّا پس از بازهٔ زمانیِ ۲۰ روزه؛ اگر حرکتی نوین و از جنسی دیگر مشاهده نشود؛ باید گفت که «استراتژیِ سرکوبِ متمرکزِ موزاییکی»؛ باشکستنِ نخستین موزاییک (کردستان) به پیروزی رسیده است و «پنجرهٔ خوشبینی» بسته میشود و باید شاهدِ فصلِ باریدنِ «خاکسترِ یأس» بر روحیهٔ مبارزان و آغازِ «فصلِ شکار» برایِ رژیمِ شیعی باشیم.

با اینکه جنبِشِ ملّی در مقایسه با جنبشهایِ پیشین و درهمین مدّتِ کوتاه دستاوردهای زیادی داشته است؛ امّا این دستاوردها بسیار سبک وزن تر از آن هستند که بتوانند رژیم را حتّی از جایِ خود تکان بدهند؛ چه رسد به اینکه رژیم را سرنگون کنند.
زمانی که «هیجان» بر «اندیشیدن» غلبه میکند؛ دیگر «راه» از «چاه» تشخیش داده نمی شود. زمانی که گفته میشود: «خیابان را فتح کرده ایم؛ پس در خیابان بمانیم و از خیابان  دفاع کنیم».... هیچکس از خود نمی پرسد که: «مگر حکومت خیابان است که زیرِ پایِ ما لِه بِشود؟»؛ «مگر خیابان است که ثروتهایِ ملّی را به تاراج می بَرَد؟»؛ «مگر خیابان است که ما را سرکوب میکند؟»........
«خیابان» هیچیک از این کارها را نمی کند؛ بلکه حکومت و نیروهایِ سرکوب هستند که همهٔ اینکارها را میکنند.
امّا پاسخ داده میشود که: «خیابان میدانِ اصلیِ جنگ با حکومت است و به همین خاطر باید در خیابان بمانیم و بجنگیم.».
فرض کنیم که خیابان میدانِ جنگ است. ظاهرِ امر نیز اینرا نشان میدهد؛ پیش از حملهٔ متمرکزِ رژیم به کُردستان؛ هر روزه ۱۰ ها ویدیو از جنگ و گریزهایِ خیابانی منتشر می شدند. در این جنگ و گریزها فقط مردم هستند که تلفاتِ سنگینی میدهند. بیش از ۱۷ هزار نفر اسیر و هزاران زخمیِ گُمنام و بسیار بیشتر از ۵۰۰ جانباخته؛ آمارِ خوبی نیستند. هنوز نمیدانیم که چه تعداد از اسیران را زیرِ شکنجه به قتل رسانده و پیکرهایشان را سربه نیست کرده اند؟ هنوز نمیدانیم که به چه تعداد از اسیران تجاوز جنسی کرده اند؟ هنوز نمیدانیم که چه تعدادی از مبارزان زخمهایِ لاعلاج برداشته اند؟ اگر به آمارِ تلفاتِ دشمن نگاهی بیندازیم؛ بیش از ۱۰۰۰ بار کمتر است. با «موجِ انسانی»؛ آنهم به اشکالِ کنونی که امواجِ انسانیِ آن هنوز «دلیریِ کُشتن» ندارند نمیتوان حتّی در افقهایِ دور نیز نشانه ای از پیروزی دید. لذا در «خیابان» چیزی به جز «تحمّلِ سرکوب» نمانده است. تکرارِ این وضعیّت بسیار شبیه به شیوهٔ رهبریِ «گاندی» در هندوستان است که نه تنها تلفاتِ سنگینی بر مردمِ هندوستان تحمیل کرد؛ بلکه جنبشِ استقلال طلبی را سالیانِ سال معطّل نموده و به دشمن فرصتهایِ بزرگی برای ویرانیِ هر چه بیشترِ هندوستان را داد. 
احزابِ فرسودهٔ سُنّتی که به جز «پوستهٔ خالی»؛ چیزی از آنها باقی نمانده است؛ همگی فقط به یاوه سرایی هایِ جامعه شناسانه  و یا بازگوییِ گزینشی و تفسیریِ قصّه هایِ دورانِ انقلابِ مشروطیّت و دورانِ سلسلهٔ پهلوی مشغولند و آنچه که بر رویِ زمین مانده است «تاکتیکهایِ مناسبِ مِیدانی برایِ سرنگونیِ رژیم در این روزها» است.
انکارِ ارزشِ «حضور در خیابان» همانقدر احمقانه است که بگوییم: «حضور در خیابان» تنها راهِ مبارزه است.
حضور در خیابان؛ زمینهٔ مبارزاتِ ترکیبی را فراهم می سازد. زیرا نیروهایِ سرکوب را مشغول میکند و دستِ نیروهای مبارزی را که آمادگی فرود آوردنِ ضرباتِ سنگینِ اقتصادی و نظامی به رژیم را دارند(اشباح) را باز میکند.
این دو نیرو (حضور در خیابان و اشباح) مکمّل یکدیگرند و نیروهایِ سرکوبِ رژیم را به سراسیمگی و در نتیجه به اشتباه و دادنِ تلفاتِ سنگین وادار خواهند کرد.
ویدیوهایی که از ۳ آذر منتشر شده اند؛ به وضوح «سَردیِ خیابان» را نشان میدهند و حتّی شعارِ «بی غیرتها نشستن» سر داده میشود. شعاری که در این ۷۰ روزِ اخیر جایی نداشت و هرگز داده و شنیده نمی شد.
اگر نبردهایِ ترکیبی به اجرا در نیایند و تلفاتِ جانی و اقتصادیِ رژیم را بالا نبرند؛ «فصلِ شکار» در کمین است.
اکنون نیروهایِ رژیم سخت مشغولِ سرکوبهایِ خیابانی و پراکنده هستند  و حاکمیّت نیز نمیداند که فردا چه خبر خواهد شد؟ امّا فروکشِ مبارزات؛ برایِ رژیم وقتِ استراحت و «بازجویی از اسیران» را فراهم خواهد آورد و «فصلِ شکارِ مبارزان» آغاز خواهد شد.
از «شارلاتان»هایی که میخواهند حرکتهایِ مجامعِ بین المللی را بزرگنمایی کنند؛ به شدّت دوری کنید. زیرا این موجوداتِ سخیف از هر وسیله ای که هزینه ای برایشان ندارد؛ استفادهٔ ابزاری خواهند کرد تا بتوانند بگویند «فیل در خانه است.... من اینجا هستم.... چرا فیل را = مرا نمیبینید؟».
اگر تشکیلِ «هیاتِ حقیقت یاب» ارزشی واقعی داشت؛ مطمئن باشید که «اُلاغ شولتس» و «رابرت خایه مالی» و «شازده شومبولِ شورشیِ بنی هاشمی» خودشان را اینهمه «جِر» نمیدادند. تنها ارزشی که این «تشکّلِ بی خاصیّت» دارد؛ دادنِ امیدهاي دروغینِ مجّانی و قهرمانسازیِ مجّانی از وجودهای کثیفِ خودشان است.
حتّی عَلَم کردنِ نامِ «هیاّتِ حقیقت یاب» نشان از حواله به حپروت کردنِ مسئلهٔ سرکوبهایِ وحشیانهٔ رژیم شیعی است.
چنین هیأتهایی بارها تشکیل شده و هرگز راه به جایی نبرده اند. زیرا نامِ «هیاتِ حقیقت یاب» به خودیِ خود نشانگرِ آن است که میخواهد بگوید: «ما نمیدانیم که آیا مبارزین دروغ میگویند و یا رژیمِ شیعی؟» و این امر کمالِ بی شرمی است. زیرا میخواهند همچنان رشتهٔ باریکی را برایِ «دوستیهایِ دوباره بارژیمِ شیعی» را حفظ کنند. 
پرسش این است که چه چیزی به این اوباشان اجازه میدهد تا چنین هیأتی را یک حرکت در دفاع از مردمِ ایران جا بزنند؟... پاسخ بسیار روشن است. زیرا «جنبشِ ملّی» هنوز از «خیابان و فقط خیابان» دِل نکنده است و اگر همینگونه بماند؛ فروکِش کردن و شکست و بارشِ خاکسترِ یأس و آغازِ فصلِ شکار حتمی است.

کژدم

 
 

۱۴۰۱ آذر ۱, سه‌شنبه

انقلاب مُرد..... انقلابی دیگر باید

 گاهی به دنبالِ «خاتمیِ شیّاد» افتادید و بی شرفهایی به نامِ «کانونِ وحدت» راهنمایِ راهتان شدند و «دیّوس فرزانه» را «امام خامنه ای» خطاب کردند (طبر زدی ها).... سپس «سبزِ کثیفِ بنی هاشمی» شدید و دیّوسهایی مانندِ «اصلاح طلبان» را که دستهایشان تا «کِتف» در خونِ مردم آغشته است و سفره هایشان با غارتِ ثروتهایِ ملّی رنگین است را «رهبرانِ خود» قرار دادید.... سپس «بنفش» شدید.... و پلّه به پلّه با دستهایِ خودتان؛ گورِ خودتان و آیندگانتان را کَندید.
دریاچهٔ آذربایجان و رودخانه ها و تالابها و مُردابها و جنگلها را به شوره زار و زمینهایِ سوخته تبدیل کردید. نگویید که شماها نبودید و کار کارِ رژیم بود؛ زیرا با «دروغ گفتن» نمیتوان «آینده ای پاک» ساخت. همهٔ شما در این ۴۳ سالِ اخیر به شیوه هایِ گوناگون به این رژیم کمک کردید. اکنون کفگیرتان به تَهِ دیگ خورده است و به فکرِ «انقلاب» افتاده اید. حتّی «بازاریانِ قُرمساق» نیز که همیشه در کنارِ رژیم و یارِ غارِ رژیم بوده اند نیز دیگر آینده ای برایِ خود نمی بینند و «انقلابی!!!» شده اند.
اکنون «نسلِ نو» به پا خاسته است و دیگر افکارِ متعفّنِ شماها را نمیخواهد. «نسلِ نو» میگوید: «یا در سرنگونیِ رژیمی که ساخته اید؛ با ما همراه شوید... و یا گُم شده و سدّ راهِ ما نباشید.»
اکنون یا با «نسلِ نو» تا به آخر بایستید... و یا «گُم شوید».

اکنون «نسلِ نو» با «اندیشه های پراکنده» و بدونِ داشتنِ سابقه و تجربهٔ مبارزاتی به میدان آمده است. لذا با اینکه «نسلِ نوین» است؛ امّا هنوز ذهنش با گرد و غبارِ آموزه هایِ دروغینِ گذشتگان آلوده است و نتوانسته است  ذهنِ خود را پاک کرده و به «آیینهٔ جهان نما» تبدیل شود تا واقعیّتها را ببیند و زنجیرهایِ «تفسیرهایِ کُهنه» را پاره کُند و این بزرگترین نقطهٔ ضعفِ «جنبشِ ملّیِ نسلِ نوین» است. پاک شدن از این آلودگیهایِ ذهنیِ کُهنه نقطهٔ آغازِ بسیار خوبی خواهد بود و شاخ و برگهایی نو خواهد رویانید و گُل و میوه خواهد داد. «نسلِ نوین» باید اینرا بداند که نمیتوان با «پارچهٔ کُهنه و پوسیده» و «نَخهایِ پوسیده» و «طرحهای کُهنه و تاریخ گذشته»؛ «لباسی نو و طرحی نو» ساخت و پوشید و گرنه «خِشتکِ شلوارش»  و یا آستینِ پیراهنش دیر یا زود پاره میشود. «نوین» یعنی «همه چیز نوین».

در نوشتارهایِ پیشین هر روزه هشدار میدادم که رژیم به سویِ زدن به سیمِ آخر و آغازِ سرکوبِ نظامی پیش میرود.
بالاخره در روزِ ۲۸ آبان چنین گفتم:

(https://tinyurl.com/2s3ame85

این تهدید را جدّی بگیرید. رژیم هر روزه به خطّ «زدن به سیمِ آخر» نزدیکتر میشود. برایِ آنروز باید از همین اکنون به فکرِ «بُریدنِ سیمِ آخر» باشید و گرنه با دستهایِ خالی فقط کُشته و اسیر و زخمی خواهید داد و پس از آن مسئله به «مسئلهٔ حقوقی» تبدیل شده و پرونده هایِ آن در راهروهایِ «دلّال خانه هایِ بین المللی» از این اتاق به آن اُتاق خواهند رفت.
هرگونه سهل انگاریِ کنونی؛ به فاجعه هایِ فرداها تبدیل خواهند شد.
به هیچ وجه فکر نکنید که کژدم بزرگ نمایی میکند. به اطرافتان نگاه کنید و ببینید که در «بِرمه» چه میگذرد؛ به سودان نگاه کنید که «عمر البشیر» پس از قتل عامّ ۱۰۰ ها هزار نفر و با اینکه تحتِ تعقیبِ «دلّال خانهٔ لاهه» بود؛ سالهای سال راست راست راه می رفت و به کشورهایِ گوناگون سفر میکرد و حتّی پشّه نیز او را نمی گَزید. به «رواندا» نگاه کنید که ۸۰۰ هزار نفر در آن قتل عام شدند و فرانسه در آن قتل عامها نقشی اساسی داشت و اکنون فقط به یک «پروندهٔ حقوقی» که تا ظهورِ مسیح خاک خواهد خورد تبدیل شده است.
به «خود فریبی» دچار نشوید.
بسیار هوشیار باشید.) و سپس چنین ادامه دادم:
 
(بنا به گزارش ایران اینترنشنال؛ سپاه در حالِ تدارکِ حملهٔ زمینی به کردستان عراق است.
آمریکا به شهروندانش هشدار داده است که از رفتن به شماأ عراق پرهیز کنند. زیرا حملهٔ تُرکهای عثمانی به شمالِ عراق خطری فوری است.
این نشان میدهد که رژیمِ شیعی با رژیمِ اخوان المسلمینیِ عثمانی این حملات را هماهنگ کرده اند. این حملات میتواند در صدر اخبار قرار گرفته و در آنروزها دستورِ کشتارِ وسیعِ مردمِ ایران از طرفِ «روسپی زادهٔ فرزانه» صادر خواهد شد.
عکس العملِ «جو بایدنِ خرفت» را نیز از زبانِ فرماندهانِ نظامیِ آمریکا شنیدید که گفت: «آمریکاییها به شمالِ عراق نروند».
دولتِ آمریکا میداند که چه ماجرایی در جریان است و هیچ اهمیّتی نمیدهد و فقط مانندِ «شازده شومبولِ شورشی» بیانیهٔ «همدردی» صادر میکند.
به هوش باشید. آماده شوید. دستِ خالی نمانید. اگر میتوانید به حملاتِ پیشگیرانه دست بزنید. مسلّح شوید. زیرا خطر بسیار جدّی و نزدیک است.) ... و باز هم ادامه دادم:
 
(حملهٔ زمینی به کردستانِ عراق؛ رمزِ آغازِ عملیّاتِ کشتارِ وسیعِ مردمِ انقلابی ایران است.
نگویید که کسی به شما نگفت..... هرگز نگویید.)
 
منبع: بخشِ نظراتِ نوشتارِ  https://tinyurl.com/ya23xjrv
 
امّا همهٔ این هشدارها را  یا «نادیده» انگاشتید و چه بسا به آن خندیدید و یا از رویِ عمدِ خائنانه بازنشر نکردید. امّا من (کژدم) وظیفهٔ خود را انجام دادم. تا اینکه این پیش بینی به وقوع پیوست و «خائنین» و «دروغ گویان» همگی «کیش و مات» شدند. امّا کژدم هنوز «کیش و مات» نشده است و میداند که راهِ «بُریدنِ سیمِ آخر» چیست؟ شاید باز هم یا از رویِ «حماقتِ نهادینه شده» و یا از راهِ «خیانتِ آگاهانه» «راه» و «تنها راه» را انکار کنید.
من در این پیشنهاد؛ به آنهایی که میخواهند با بحثهایِ کلامی این «تنها راه» را به زیرِ سوال ببرند؛ نیازی ندارم. من به آنهایی که «دلیریِ کشته شدن» و «دلیریِ کُشتن» را به صورتِ «تواَمان» دارند نیاز دارم. مهمّ نیست که اندیشه هایِ سیاسیِ مرا قبول نداشته باشند و یا نظریّهٔ «نژادِ پنهان» را نپذیرند؛ زیرا این پیشنهاد؛ مسئله ای «تاکتیکی» و «مبارزاتی» است. 
 
پیشنهادِ تنها راهِ برون رفت و نجاتِ کُردستان:
 
تا کنون این پیشرفتها حاصل شده اند:
 
۱- «قرمساقِ فرزانه» به سوراخِ کونِ سگ فرو رفته است و آبرویی ندارد و نیروهایش را با خوراندنِ «موادّ مخدّر» به میدان میفرستد. لذا این «ظرفیت» پُر شده است.

۲- همهٔ جهان صدایِ شما را شنیده اند. لذا این «ظرفیّت» نیز پُر شده است.
 
۳- رژیمِ کثیفِ شیعی با تمامیِ باندها و نیروهایِ سرکوبَش نیز پیامِ شما را شنیده اند. لذا این «ظرفیّت» نیز پُر شده است.
 
لذا هیچ لزومی برایِ ادامهٔ راهپیماییهایِ مرسوم و دادنِ «شعارهایِ کلامی» وجود ندارد. بلکه باید به سویی دیگر نظر انداخت و «آن سویِ دیگر» این است که یک ظرفیّتِ بسیار «خالی» وجود دارد و آن «ظرفیّتِ خالی»؛ به «شعارهایِ عَملی» نیاز دارد. لذا جنبشِ ملّی باید «پوست اندازی» کرده و به «دگردیسی از کلام به عَمل» روی آورد. 
این دگردیسی؛ به نیروهایِ «دلیر در کُشتنِ دشمن» نیاز دارد.
 
اکنون رژیمِ شیعی تصمیمی بسیار جدّی گرفته است تا «این بساط» را جمع کند و برایِ اینکار «استراتژیِ سرکوبِ متمرکزِ موزاییکی» را تدوین کرده است. پرسش این است که آلترناتیو چیست؟ استراتژیِ مبارزان براي بُریدنِ این «سیمِ آخر» چه باید باشد؟
 
استراتژیِ بُریدنِ سیمِ آخر:
 
مبارزان باید از چند شهر و استان که مستعد تر هستند آغاز کنند و باید بدانند که این حرکت نیز مانندِ «تظاهراتِ محلّه محور»؛ به سراسرِ ایران گُسترش خواهد یافت. زیرا تصمیمی ملّی نیرویِ محرّکهٔ آن است.
 
برایِ این کار باید چند شهر و استان را به «مراکزِ شورشیِ عَملی» تبدیل نمود که «شعارهایِ عَملیِ آن» فقط آتش زدنِ مراکزِ سیاسی و اقتصادیِ رژیمِ شیعی و کشتارِ مزدورانِ سرکوبگرَش باید باشد.
 
۱- همهٔ پشتِ بامها باید تسخیر شده و با انواعِ بمبهایِ دست ساز و آتشزا انباشته شوند.
۲- راهروها و راه پلّه ها باید باید تسخیر شده و نیروهای محلّه باید در این راهروها با داشتنِ سلاحهایِ سرد و گرم در کمینِ نیروهایِ دشمن بنشینند و راهروها را سنگر بندی کنند و هرچه میتوانند در راهروها موانعِ فیزیکی ایجاد کنند.
۳- هیچ یک از نیروهایِ دشمن نباید بدونِ «کور کردن» و یا «کُشتن» رها شوند. از اجسادِ آنها میتوان به عنوانِ «طُعمه» در کمینها نیز سود بُرد. بدونِ شمردنِ اجساد و زخمیهایِ نیروهای رژیم هیچگونه پیروزی در کار نخواهد بود. اینگونه است که ریزشها نیز آغاز خواهند گردید.
۴- نیروهایِ انقلابی باید چنان آتشی بپا کنند که نیروهایِ رژیم نه تنها دچارِ تلفاتِ سنگین شده و منابعِ مالی خود را از دست بدهند؛ بلکه نتوانند برایِ سرکوبِ سایرِ شهرها و استانها نیرویِ کمکی بفرستند. 
۵- محلّه ها باید به مناطقِ بسیار خطرناک برایِ نیروهایِ رژیم تبدیل شوند.(No Go ZONE)
۶- جنگ و گریزها باید سازمان یافته و بسته به نوعِ عملیّات؛ تواَم با «کمین» باشند. کمینها نه تنها نیروهایِ رژیم را حذف میکنند؛ بلکه مانع از پیشرویِ آنها میشوند.
۷- مراکزِ مخابرتی را باید به آتش بکشید و ویران کنید. زیرا دشمن نیز از آنها استفاده میکند و زمانی که ارتباطاتِ شما را قطع میکنند؛ کانالهایِ ارتباطیِ آنها کاملاً باز است.
۸- مراکزِ تولیدات موادّ غذایی مانندِ کارخانه هایِ تولیدِ «کنسرو» را باید ویران کنید. زیرا زمانی که نیروهایِ دشمن در پادگان نیستند؛ از اینگونه منابعِ غذایی استفاده میکنند.
۸- بستنِ جادهه ها با «موانعِ دیرپا» برایِ بستنِ خطوطِ ارتباطیِ نیروهایِ سرکوبِ رژیم.
۹- تلاشهایِ پیگیر و بی وقفه و  حتّی فداکارانه برایِ بدست آوردنِ سلاحهایِ گرم.
۱۰- تشکیلِ رهبریِ «محلّه ایِ جدید» و خداحافظی از تشکّلهای دروغینِ موسوم به «جوانانِ محلّه ها» که هدفشان به «بیراهه کشانیدن» و اتلافِ انرژی و پتانسیلِ مردم با تاکتیکِ پوسیدهٔ «راهپیمایی برایِ شعارهایِ کلامی» است. از این «دار ودسته» دوری جویید و تشکّلهایِ خودتان را بیافرینید. تشکّلهایِ نوینی که بخواهند «ظرفیتهایِ خالی» را پُر کنند.
۱۱- ..............
۱۲-..........
 
بقیّه را  به عهدهٔ «هوشِ شما» میگذارم. زیرا شما در «مِیدان» چیزهایی را میبینید که من نمیبینم. هرگز فراموش نکنید که «هوش و درایت» ستونِ اصلیِ طرّاحیهایِ عملیّات و طرّاحیِ تاکتیکها و استراتژیها است.
 
اینگونه است که فشارها به سرعت و شدّت از رویِ کُردستان کَم میشود و استراتژیِ «سرکوبهایِ متمرکزِ موزاییکی» شکست میخورد و «سیمِ آخر» پاره می گردد. راهپیماییهایِ حمایت از کُردستان فقط «جوک» و «کارناوال» هستند.
 
پیش به سویِ بُریدنِ «سیمِ آخر»
 
پیروز و سرفراز باشید.
 
کژدم

۱۴۰۱ آبان ۲۹, یکشنبه

تغییر تاکتیکِ اصلیِ رژیمِ شیعی برای سرکوبِ جنبش ملّی

مقدّمهٔ کوتاه
 
گستردگیِ جنبش انقلابی در سراسرِ میهن و پُر شدنِ ظرفیتِ استفاده از یگانهایِ ویژهٔ سرکوب و لباس شخصیها و .... رژیم را واداشت تا سطح مبارزه را تغییر دهد. 
«تغییرِ سطح و عُمقِ مبارزه» وظیفهٔ نیروهایِ انقلابی بود. امّا نیروهایِ انقلابی دچارِ «حماقت» هستند. هیچگونه آگاهیِ مبارزاتِ «مِیدانی» ندارند. هنوز هم فریادهایِ «مرگ بر دیکتاتور» که مخاطبِ آن «مجهول» است شنیده میشود. گویی که زبانشان لال میشود که اگر دیکتاتور را نام ببرند و مستقیم با سر دادنِ شعارهایی مانندِ «مرگ بر خامنه ای»؛ «مرگ بر تشیّع شنیعه» و «مرگ بر اسلام» فریاد هایشان را بر سرِ این مثلّثِ گندیده و متعفّن بریزند. زیرا هرچه که بَر علیهِ آن میجنگید محصولاتِ ثانویِ این ۳ تعفّن هستند. «مرگ بر خامنه ای» یعنی «مرگ بر تمامیّتِ صنفِ انگل ها» (همهٔ آخوندها). «مرگ بر اسلام» یعنی «مرگ بر ریشهٔ خرافاتِ ۱۴۰۰ ساله) و «مرگ بر تشیّع شنیعه» یعنی مرگ بر آنچه که بیش از ۵۰۰ سال است که به عنوانِ یک «دینِ جدید»؛ توسّط سلسلهٔ ننگینِ «صفوی» بوجود آمد و دستگاهِ عریض و طویلِ «صنفِ انگلهای شیعه گری» را ساخت که همهٔ دستاوردهایِ همهٔ جنبشهایِ اخیر در بازهٔ زمانیِ ۵۰۰ ساله را از میان بُرد و هر روز و هرچه بیشتر در سطحی گسترده به ساختنِ «بُت کده ها» (مسجد؛ امام زاده؛ حسینیّه؛ اوقاف و ...) پرداخت.
ریشهٔ همهٔ بدبختی شما ها در ۲ دینِ «اسلام» و دینِ «شیعه گری» است. برایِ آغازی نو باید از این ۲ «تعفّن» گذر کنید.
مشکلِ شما ایرانیان این است که ۳ تعفّن در ذهن دارید:

۱- اسلام.
۲- شیعه گری.
۳ بیعت کردن.

این ۳ تعفّنِ فکری

اسلام مجموعه ای از تفکّراتِ محمّد و سُنّتهایِ بومیِ Pagan هایِ عرب در ۱۴۰۰ سالِ پیش است. سایرِ جوامعِ انسانی نیز سُنّتهایِ بومیِ Pagan پایه و کثافاتِ دینیِ خود را دارند. مانندِ مسیحیّت؛ زرتشتی گری؛ یهودیّت؛ هندویی گری؛ بودایی گری؛  دینِ «سیک» و دینِ«بهائیّت» و  صوفیگری؛ «عرفان بازی» و .....  تا میتوانی بشمار... که هر کدام زودتر بافته شده باشد؛ نقشِ «پدر و مادر» را برای «استفراغِ و مستراحِ بعدی» بازی کرده است و همهٔ این «استفراغهایِ کُهن» سیستمی «محافظ» برایِ خود دارند که همانا آنها را به نامهایِ «مسجد»؛ «کلیسا»؛ «کنیسه»؛معبد؛ آتشکده؛ «حظیرة القدس» و ....  میشناسید و «انگلهایِ این مستراحها» را به نامهایِ «کشیش»؛ «مفتی»؛ «خاخام»؛ «گورو»؛ «راهب»؛ «محفلِ ملّی»؛ «بیت العدلِ اعظم» و ....
می شناسید. و ذهنِ شماها با این «مستراحها» آلوده شده اند. این امر مختصّ ایران نیست و «مستراحی جهانی» است.

«بیعت کردن» محصولِ ثانویِ مدفوعی به نامِ «دین و مذهب» است تا به این وسیله آن «مستراحهایِ مقدّس» را حفظ کنند. حتّی «طرفداریِ مؤمنانه» کردنِ از یک «خواننده»؛ «تیمِ فوتبال»؛ «فیلسوف» و «حزبِ سیاسی» و.... نیز نوعی «بیعت کردن» است و گرنه چرا باید پس از شکست خوردنِ یک تیم به سنگ پرانی وامثالهم پرداخت؟ مگر اینها برایِ «تماشاگران» فقط نوعی «تفریح» نیست؟ آیا «سنگ پرانی» و دعوایِ میانِ طرفداران؛ چیزی به غیر از «نتیجهٔ بیعت» است؟
«پیمانِ شاه و ملّت» (بیعتِ دو طرفه) یک دروغ است. زیرا این «شاه»؛ «رئیس جمهور»؛ «نمایندهٔ مجلس»؛ «شهردار»؛ «استاندار» است که باید با «مردم» بیعت کند زیرا ضرورتِ وجودیِ آنها «عهد کردن» برای فراهم آوردنِ زندگیِ بهتر برایِ مردم است. نه اینکه از خودشان یک موجودِ مقدّس بسازند و هر کسی  که آنها را نستاید را از دمِ تیغ بگذرانند. امّا این «شاه» و «آیةالله» و «پیرهایِ خانقاهها» و«احزاب» نیستند که با شما بیعت میکنند؛ بلکه این شماها هستید که باید با آنها بیعت کنید. این جادّه ها همیشه «یک طرفه» هستند.
حتّی «چسبیدنِ مؤمنانه» به روشهایِ مبارزاتی نیز نوعی «بیعت» است و شما را به سمتِ «تحلیلهایِ کلیشه ای» و برخوردهایِ «کلیشه ای» شناخته شده (لُو رفته) می کشانند و به همین دلیل شماها شکست میخورید. زیرا روشهایِ شناخته شدهٔ مبارزاتی منجر به تولیدِ روشهایِ سرکوب میشوند.

«ذهنِ شما» باید «آیینهٔ جهان نما» باشد و اگر آنرا با گروهی از آن ۳ تعفّنِ فکری و یا حتّی یکی از آنها بیالایید؛ ذهنِ شما به آیینه ای زنگ زده؛ تَرَک خورده؛ آلوده به مدفوع و عفونت و استفراغ تبدیل می گردد و دیگر «آیینهٔ جهان نما» نخواهد بود.

تغییرِ تاکتیکِ سرکوب:
 
گستردگیِ جغرافیاییِ «جنبشِ ملّی» و تاکتیکِ ایجادِ «کانونهایِ پراکنده» برایِ راهپیماییها و در نهایت ظهورِ جرقّه هایِ گذشتن از «دفاع» به «تهاجم» (کُشتنِ بسیجیها و مزدورانِ امنیّتی) از طرفِ مردم ؛ همهٔ تاکتیکهایِ کلیشه ایِ رژیم از قبیلِ ربودنِ کودکان؛ شلّیکهایِ مستقیم؛ نیروهایِ سرکوب؛ ربودنِ پیکرهایِ انقلابیّون؛ اعترافهایِ اجباری؛ صدورِ حکمهایِ اعدام و .... کارایی خود را از دست داده بودند. کار به جایی رسید که ۲ حرکتِ فرهنگیِ کوچک مانندِ «کشفِ حجابِ اجباری و عمّامه پرانی»؛ چاه هایِ مستراحهایِ «نجف و کربلا» را نیز به جوش آورد. امّا از تَرس و از رویِ «تقیّه» زبانهایشان را در سوراخِ کونشان فرو کردند. امّا همین امر نشان داد که صاحبانِ این «مستراحها» پتانسیلِ فرستادنِ نیرو برایِ دفاع از رژیمِِ شیعی ایران را دارند و اگر مردمِ ایران سهل انگاری کنند؛ این «پتانسیل» به «عَمَل» تبدیل خواهد شد. سفرِ «قرمساق قاآنی» به عراق نیز در همین جهت بود.
اکنون رژیمِ شیعی به تاکتیکِ «سرکوبِ متمرکز» بر «کانونهایِ محدود» روی آورده است. رژیم میخواهد به صورتِ «گزینشی»؛ چند کانونِ انقلابی را انتخاب کرده و به شدّت سرکوب کند و سپس دسته ای دیگر از کانونهایِ انقلابی را برگزیده و به سرکوبِ متمرکز بپردازد. من (کژدم) نامِ این تاکتیک را «سرکوبِ موزاییکی» میگذارم. 
اگر رژیم بتواند «مهاباد» را سرکوب کند؛ نوبتِ بعدی چه بسا مجموعه ای از چند شهر در کُردستان و یا شهرهایِ پراکنده در استانهایِ مختلف باشند. این همان «زدن به سیمِ آخر»ی است که هفته ها است از آن سخن میگفتم.
اگر این مطالب را منتشر نکنید؛ من شماها را به «خیانت به مردم» متّهم میکنم. زیرا عامدانه و به خاطرِ چسبیدن به «کیرِ ملوکانه»  و یا «پان ایرانیسمِ دروغین» و یا «پان تُرکیسم» و یا «اصلاح طلبی» و .... از انتشارِ یک پیشنهاد برایِ ارتقایِ مبارزات در جهتِ سرنگونیِ رژیمِ شیعی خود داری کرده اید و در واقع شماها به دنبالِ «سرنگونی» نیستید؛ بلکه میخواهید به صورتِ «مشروط» و «گزینشی» حرکت کنید. امّا من (کژدم) میدانم که مردمِ ایران حتّی مرا نمیشناسند و شاید نظراتِ مرا هرگز نپذیرند. امّا همچنان مینویسم و برایِ «تولیدِ اندیشه» اصرار دارم و «مشروط» عمل نمیکنم. بلکه تلاش میکنم «کرمهایِ مستراح» را که خود را «انقلابی» و «شورشی» و «اپوزیسیونچی» و.... مینامند را به شما معرّفی کنم و این بخشی از وظیفهٔ «تولیدِ اندیشه» است.
 
بُریدنِ سیمِ آخر

اکنون فراخوانهایی برایِ حمایت از مردم مهاباد صادر میشوند. این فراخوانها اگر روشها و تاکتیکهایِ نوین برایِ حمایت از مردمِ مهاباد ارائه ندهند؛ به اندازهٔ «سِندهٔ گربه و سگ» نیز ارزش ندارند. زیرا حتّی نمیتوان از این «فراخوانهایِ سِتَروَن» به عنوانِ «کود» استفاده کرد؛ چه رسد به «دارو و درمان».
«بّریدنِ سیمِ آخر» نیاز به «دلیریِ کُشتن» دارد. اینکه در تظاهراتها فقط شعارهایتان را تغییر دهید و به حمایت از مردمِ مهاباد شعار دهید؛ در عرصهٔ «مِیدانی» هیچ ارزشی ندارد.
جهتِ حرکتِ شما باید بر رویِ «به زانو در آوردنِ رژیمِ شیعی» در شهرها و استانهایِ دیگر استوار باشد و از راهپیماییهایِ تکراری و «شعارهایِ تکراریِ کلامی» گذر کنید و برای کشتارِ نیروهایِ رژیم برنامه ریزی کنید تا رژیم کاملاً کلافه شود و هر روزه نیروهایش کشته و زخمی شده و نتوانند در فرداها دوباره در میدان باشند.
شما باید همهٔ مراکزِ اقتصادیِ رژیم را ویران کنید تا منابعِ مالیِ رژیم کاملاً قطع شوند. به عنوانِ مثال اگر بخشی کلیدی از یک پالایشگاه را با انفجار و یا آتش سوزی؛ از کار بیندازید؛ رژیم حتّی از تأمینِ سوختِ ادواتِ موتوریِ خود نیز باز خواهد ماند. اگر جادّه ها را با خرابکاری مسدور کنید؛ مسیرهایِ «لُجیستیکِ رژیم» را از کار خواهید انداخت.
به افکارِ سخیفی مانندِ «اِی وای.... اینترنت نداریم»..... «موبایلها کار نمیکنند» پایان دهید. به «مبارزاتِ تهاجمی ومؤثر مِیدانی» بچسبید. تا نیروهایِ سرکوبِ رژیم را فلج کنید. هیچ اهمیّتی ندارد که ویدیوهایتان در رسانه ها (آنهم به صورتِ گزینشی) منتشر بشوند و یا نشوند. اگر این «بیراههٔ فکری» را نیز از ذهنِ خود بیرون کنید؛ میتوانید مراکزِ ارتباطات (خدماتِ تلفن و موبایل و اینترنتِ داخلی) را نیز به آتش بکشید تا رژیم نیز این ارتباطات را از دست بدهد.
شما نمیتوانید به «مهاباد» بروید تا از مردمِ کُردستان دفاع کنید. امّا در همانجایی که هستید؛ میتوانید به رژیم ضرباتِ کاری و بسیار سنگین بزنید.
«عمّامه» پرانی را با داشتنِ یک چاقویِ تیز میتوانید به «سَر پرانی» تبدیل کنید. از «خشونت» نهراسید؛ زیرا این خشونت شما را به «قاتل» تبدیل نمیکند. شما باید خود را «سرباز»ی بدانید که در جبههٔ جنگ باید نیروهایِ دشمن را بکُشد؛ تواناییِ لُجیستیکیِ دشمن را از میان بردارد؛ به مراکزِ فرماندهیِ دشمن حمله کند؛ منابعِ مالیِ دشمن را از میان ببرد.
شما میتوانید ذهنتان را بکار بیندازید و شیوه هایِ گوناگونی را طرّاحی کنید.

پیروز و سرفراز باشید.

کژدم


۱۴۰۱ آبان ۲۶, پنجشنبه

از هجومِ داعش به «طویلهٔ شیعی» تا ماجرایِ «شاهچراغ»؛ کشتارِ مردم در «ایذه» و تیراندازی در ملک شهر اصفهان

 رژیمِ شیعی ۱۰ ها سال است که به ساختنِ گروههایِ موازی و تحتِ کنترل از قبیلِ «پان تُرکها»؛«پان ایرانیسهایِ دو آتشهٔ سبیل چخماقی» و «گرایشهایِ القاعده ای و داعشی» و افرادی مانندِ «امید نادان»؛ صدورِ «اپوزیسیونچیهاي قلّابی» مشغول بوده است. از برخی از این گروههایِ قلّابی به صورتی مقطعی برایِ ساختنِ روایتهایِ «تروریستهایِ تکفیری» استفاده کرده است که ماجرایِ هجوم به «طویلهٔ شورایِ شیعی» توسّط «داعش» و اخیراً «شاهچراغ»؛ از آن جمله هستند. بر اساسِ ویدیویی که در بخشِ نظراتِ چند نوشتهٔ پیشین از طرفِ یکی از خوانندگان فرستاده شده بود؛ شخصی که در شاهچراغ دستگیر شده است را به تکرار؛ «هِی... افغانی» خطاب میکنند. امّا پس از دستگیریهایِ اوباشانِ «القاعده ای در گُرجستان» و دستگیریِ اوباشانِ رژیمِ شیعی در جمهوریِ آذربایجان؛ ناگهان آن «هِی.... افغانی» به «تبعهٔ جمهوری آذربایجان» تبدیل شد تا از یک سو به عنوانِ کمکی جانبی به مانورهایِ قلّابی رژیم در مرزهایِ آذربایجان مشروعیّت ببخشد و از سویِ دیگر با گروگان گرفتنِ «گردشگرانِ آذربایجانی» و  بستنِ اتّهامِ «شاهچراغ» بتوانند با اوباشانِ دستگیر شدهٔ شان در  جمهوری آذربایجان «مبادله» کنند. نیروهایِ ویژهٔ رژیمِ شیعی که اینگونه گروهها و افرادِ فریب خوردهٔ گیر افتاده در تورِ امنیّتی را تولید میکنند؛ برایِ چنین روزهایی است و و لزومی برایِ شناسایی و دستگیریِ آنها در «یک عملیّاتِ بسیار پیچیده» نیست و به سرعت دستگیر شده و رژیمِ شیعی از شکنجه و کُشتنِ آنها هیچ اَبایی ندارد. باید در این میان به «پان تُرکهایِ فریب خورده» که اکنون از آنها بر علیه جنبشِ انقلابی مردمِ ایران استفاده میشود؛ یاد آوری کنم که از چنین سرنوشتهایی به دور نیستند و هر لحظه میتوانند مانندِ «مُرغ» در عزا و عروسی سربریده شوند. (مانندِ سرنوشتِ فریب خوردگانِ ماجرایِ حمله به طویلهٔ شیعی و شاهچراغ)
امّا در تیراندازی به سویِ مردم در «ایذه» و تیراندازی در ملک شهر اصفهان؛ گردِ هم آییِ کلاغهایِ پروپاگاندایِ رژیمِ شیعی به صورتِ هم زمان و پیش از هرگونه تحقیق؛ نشان از آن دارد که همهٔ این اوباشانِ «قار قار کلاغی» منتظرِ تیر اندازی به مردم در «ایذه» بوده اند و نیروهایِ عامل از افرادِ سپاه و یا وزارتِ اطّلاعات بوده اند. از همین اکنون نیز به دزدیدَنِ پیکرهایِ جان باختگان روی آورده اند.

امّا رژیم از این ترفندها سودی برای بقایِ رژیم نخواهد بُرد و کار از این حرکاتِ احمقانه گذشته است.

کژدم

۱۴۰۱ آبان ۲۳, دوشنبه

ورودِ رژیمِ شیعی به فازِ سرکوبِ نظامی و تبعاتِ آن (بخشِ ششم - پایانی)

 در این نوشتار؛ رویِ سخنم با «فرماندهانِ مِیدانیِ جنبشِ ملّی» و کسانی است که واقعاً به دنیالِ سرنگونیِ رژیمِ شیعی هستند. در این نوشتار از زاویه هایِ  گوناگون به جنبش نظر می افکنیم تا «رؤیاها» را از «واقعیّتهایِ سختِ مِیدانی» تشخیص دهیم.

اعتصابات و دروغِ بزرگِ «صندوقهایِ حمایت از اعتصابات»

کسانی که «دروغِ بزرگِ صندوقها» را در بوق و کرنا میدمند؛ از جنبشِ «لهستان» به عنوانِ مثال استفاده میکنند. امّا به مردم نمی گویند که در «جنبشِ لهستان» یک شبکهٔ قدرتمندِ قابلِ اعتماد وجود داشت تا این حمایتهایِ مالی را به طورِ مستقیم و در کلیساها به دستِ اعتصاب کنندگان برساند و آن شبکهٔ قدرتمند؛ «کلیسایِ کاتولیک» بود که نقشِ مهمّی در انقلابِ لهستان داشت. امّا در ایران هیچ شبکه ای وجود ندارد و چه بسا با آفریدنِ شبکه هایِ دروغین توسّط رژیم؛ پولها به حسابهایِ سپاه و وزارتِ اطّلاعات و «انگلها» ریخته شوند. لذا از «اعتصاباتِ طولانی مدّت» در صنایعِ مهمّ چشم بپوشید و مطمئن باشید که این «کوهِ دروغین» حتّی «موش» هم نخواهد زایید. این دروغِ بزرگ را نخستین بار «فرشگرد»هایِ معلوم الحال به دولتِ آمریکا پیشنهاد کردند و دولتِ آمریکا نیز پُرسشِ دندان شکنی از این اوباشانِ فرصت طلب پرسید و گفت: «شبکه هایتان را نشان دهید» و «فرشگرد»ها پس از آن خفه شدند و اکنون این بوق را «شازده شومبولِ شورشیِ بنی هاشمی» در دهانش گرفته است.

حمایتهایِ بین المللی و «جنبِشِ بی سَر»

نخست باید بدانید که هیچ یک از کشورهایِ غربی که ناگهان به فکرِ «دموکراسی در ایران» افتاده اند؛ عاشقِ مردمِ ایران نیستند. بلکه میخواهند آن ریگی را که تویِ کفششان است را توسّطِ مردمِ ایران بیرون آورند و آن ریگ «علنی شدنِ نوکریِ رژیمِ شیعیانِ شنیعه» در آستانِ «کاخِ کرملین» و تلاش برایِ شکست دادنِ روسیه در جنگِ «یوکرئین» است.  لذا «جنبشِ ملّیِ ایران» و «ارداهٔ معطوف به شکست دادنِ نادرقُلی پوتین» از طرفِ غرب را باید «همزمانیِ دو واقعه» انگاشت و نه بیشتر از آن. اکنون کشورهایِ غربی به این نتیجه رسیده اند که سالها است که از روسها توسّطِ «خائنین و احمقهایِ داخلیِ خود»(خائنینی مانندِ مِرکِل)  فریب خورده اند و ماجرایِ «بازگشت به برجام» نیز از طرفِ روسها مهندسی شده است. لذا عطایِ رژیمِ شیعی را به لقایش بخشیده اند و خواهانِ سرنگونی رژیم هستند. امّا در همین مسیر نیز «لنگ لنگان می رَوَند». زیرا در مذاکراتِ پُشتِ پرده با روسها؛ همچنان فریب میخورند و روسها این احمقها را در شرایطِ «بیم و امید» قرار داده و آنها را فلج میسازند. به همین خاطر این حمایتها تا کنون از لفّاظیهایِ توخالی و در بهترین حالت از «تحریمها» فراتر نرفته است. شاید این تحریمها برای دورانِ پس از سرنگونِ رژیم شیعی و جلوگیری از فرارِ آنها به کشورهایِ غربی و یا استردادِ این اوباشان مؤثّر باشد. امّا در تغییرِ «وضعیّتِ مِیدانی» هیچ ارزشی ندارند.
مشکلِ دیگری که «حمایتهایِ بین المللی» دارند؛ «بی سَر» بودنِ جنبش است. تأثیرِ منفیِ «بی سَر» بودنِ جنبش از  «عدمِ وجودِ شبکه ها»؛ بسیار مهمّ تر است. شاید بدونِ وجودِ «شبکه ها» نتوان «صندوقهایِ حمایتِ مالی» تشکیل داد؛ امّا بدونِ داشتنِ «رهبری»؛ همهٔ حمایتهایِ بین المللی در حدّ «لفّاظی» باقی خواهد ماند. حتّی اگر بخواهند حمایتِ سخت افزاری نیز بکنند؛ نمیتوانند با «پراکنده بازار» واردِ تعامل بشوند. لذا آنهایی که شعارِ «هر ایرانی یک رهبر» را سر میدهند؛ فقط و فقط «خائنین» هستند و میخواهند این «سَر» بوجود نیاید تا حمایتهایِ بین المللی را خنثی کنند و مردم بارِ دیگر تنها مانده و مأیوس شده و شکست بخورند. البتّه بیانیّه هایِ پُر شوری را نیز که پُر از «اشکِ تمساح» است از همین اکنون نوشته و برای انتشارِ آنها پس از «شکستِ جنبش» در جیبشان دارند.

چرا موتورسیکلتها را آتش میزنید؟

آیا از خود پرسیده اید که چرا موتور سیکلتها و اوتوموبیلهایِ نیروهایِ سرکوب را آتش میزنید؟ آیا از خود پرسیده اید که چرا «داعش» اینگونه وسایل را آتش نمیزد و به عنوانِ غنیمتِ جنگی با خود می بُرد و از آنها استفاده میکرد؟
اینجا بحث بر سرِ «مکانیسم»ها است و نه «ایدئولوژی»ها. شیوه هایِ مبارزاتِ مِیدانی تقریباً اگر «یکسان» نباشند؛ حدّ اقلّ «همسان» هستند. دلایلِ زیر را در این رابطه میشمارم:
۱- شما «منطقهٔ تصرّف شدهٔ اَمن» ندارید تا این اَدوات و وسایل را به آنجا منتقل کنید.(ضعف)
۲- شما هنوز به آن اندازه سازمان یافته نیستید که به جایِ آتش زدنِ این اَدوات؛ در همان موقعیّتی که هستید از این وسایل استفاده کنید. به عنوانِ مثال: سوارِ همان موتورسیکلت و یا ماشینِ نیرویِ انتظامی شده و به نیروهایِ سرکوب یورش ببرید. (ضعف)
۳- شما نمیخواهید فکر کنید و دچارِ «خود سانسوری» هستید که به جایِ آتش زدنِ این اَدوات؛ منبعِ اصلیِ خرید و یا تولیدِ این اَدوات را به آتش کشیده و ویران کنید. زیرا این مراکز را به صورتِ احمقانه ای «ثروتهایِ ملّی» می انگارید.
در صورتی که «نفت بر رویِ زمین» دیگر «ثروتِ ملّی» نیست؛ بلکه «ثروتِ رژیم» است و به «بسیجی» و «گاردِ ویژه» و «موتور سیکلت» تبدیل میشود.(ضعف)
آیا با اینهمه «ضعف» میخواهید فیلِتان یادِ هندِستون کُدَد و رژیم را سرنگون کنید؟(ضعفِ استراتژیکِ در عرصهٔ «اندیشهٔ مِیدانی»).
آیا فکر میکنید که اینها زایدهٔ تخیّلِ «کژدم» هستند؟... سخت در اشتباهید. اینها همان چیزهایی هستند که به عنوانِ «آموزشِ نظامی»؛ دَر به دَر به دنبالش هستید. امّا زمانی که آنها را در «بشقابتان» می چینند؛ نمیتوانید باور کنید.
(ضعفِ فکریِ عمیق).

نگاهی به جنگِ «یوکرئین»
 
روسها ۱۹۵ هزار نیرو را در مرزهایِ «یوکرئین» به صف کشیده اند. همهٔ «تحلولگرانِ نظامی» در آن زمان گفتند که این جنگ بیشتر از یک هفته طول نخواهد کشید..... یادتان هست؟ یا دچارِ «آلزایمِر» هستید؟
ارتشِ یوکرئین؛ به آن لشکر آرایی از زاویه ای دیگر نگاه میکرد. این ۱۹۵ هزار نفر؛ نیاز به غذا؛ گلوله؛ آب؛ کفش و .... دارند. پس به «نیروهایِ پشتیبانی» و «لُجیستیک» حمله میکنیم.....
... و دیدید که چه شد؟؟... «معجزه» نشد..... بلکه  به «Void» حمله شد. در اینجا «Void» به صورتِ همزمان تواناییِ «لُجیستیک» روسها نیز بود.
در هفته هایِ پیشین؛ نیروهایِ «یوکرئین» به سمتِ «خرسون» نیرو فرستادند و در نتیجه روسها وحشت کرده و نیروهایشان را از مناطق دیگر به «خرسون» فرا خواندند و نیروهایِ «یوکرئین» آن مناطقِ تخلیه شده (البتّه با عجله) را آزاد کردند. «تحلولگرانِ نظامی» چنین «اظهارِ فضله» فرمودند که ارتشِ «یوکرئین» از آموزه هایِ «سان زو» (هنر جنگیدن) استفاده کرده است. امّا پس از آن «خرسون» نیز آزاد شد. آزاد شدنِ «خرسون» باعث شد که «فیلسوف سگِ درباری = دوگین» خواهانِ اعدامِ «نادرقُلی پوتین» بشود.
اکنون «نادر قلی پوتین» و «قرمساقِ فرزانه» توسّط مردم به «کونِ سگ» فرو بُرده شده اند و هیچ «پروپاگاندا»یی نمیتواند آنها را از «کونِ سگ» بیرون آوَرَد. (همسانیِ پیروزیها).
آن قرمساقهایی که هر روزه نظر میفرستند که بگو دستاوردها چه بوده است؟..... بِرَوَند و به «کُسِ زنشان» بخندند.

نگاهی به رَوَندِ شکستِ «داعش»
 
عواملِ اصلیِ شکستِ «داعِش»  در دورهٔ «ترامپ» را میتوان در ۲ عاملِ اصلی خلاصه کرد:
۱- قتلِ عام نیروهایِ داعش. (حذفِ نیروهایِ انسانی)
۲- بمبارانِ انبارهایِ پُر از دُلارِ داعش. (حذفِ منابعِ مالی).

آیا در ایران شاهدِ چنین «نبردهایِ اندیشمندانه»ای هستیم؟.... به هیچ وجه...
حدّ اکثرِ اندیشه ای که در «جنبشِ ملّی» بکار رفته است؛ اجتناب از «تظاهراتِ متمرکزِ گلّه ای» و سازماندهیِ «تظاهراتِ پراکنده» بوده است (گامی  کوچک در تحوّلِ تاکتیکی). تظاهراتِ پراکنده نیروهایِ سرکوبِ رژیم را پراکنده نموده و باعث شده است که نیروهایِ سرکوب نتوانند از حدّ اکثرِ  پتانسیلِ خود استفاده کنند. امّا هیچ یک از این تاکتیکها به «سرنگونیِ رژیم» نخواهند انجامید.

ضربه زدن به منابعِ مالی و لُجیستکیِ نیروهایِ سرکوبِ رژیم

موتورسیکلتی که آتش زده میشود؛ با «پولِ نفتِ رویِ زمین» خریداری شده است. بنزین و گازوئیلی که در باکهایِ خودروهایِ نیروهایِ سرکوبِ رژیم ریخته میشوند؛ مشتقّاتِ «نفتِ رویِ زمین» هستند. حقوقِ ماهیانهٔ نیروهایِ سرکوبِ رژیم از طریقِ فروشِ «نفتِ رویِ زمین» پرداخت میشود؛ بودجه هایِ کلانِ کارخانه هایِ «تولیدِ انگلهایِ شیعه» از «نفتِ رویِ زمین» تأمین میشود.
«نفتِ رویِ زمین» دیگر «ثروتِ ملّی» نیست؛ بلکه «ثروتِ دشمن» است. ابزاری که برایِ بیرون کشیدنِ «ثروتهایِ ملّی» بکار بُرده میشوند؛ نقشِ «بیل و کُلنگ» را بازی میکنند و بدونِ این ابزارها؛ رژیم نمیتواند «ثروتهایِ ملّی» را غارت کرده و مردمِ ایران را هر روز بیش از روزِ پیش فقیر تر نموده و بوسیلهٔ آن مردم را سرکوب کند.
آنهایی که این ثروتها (ثروتهایِ رویِ زمین) را «ثروتهایِ ملّی» مینامند؛ یا سخت در اشتباه هستند و یا میخواهند با «شامورتی بازیِ کلامی» مردم را فریب بدهند. آنهایی که به «خود فریبی» علاقه ای «اعتیاد وار» دارند نیز «چوبِ لایِ چرخ» هستند.

https://tinyurl.com/4mspw2fm

https://tinyurl.com/2aadm8zx

قدرتِ آتش

در جنگِ ۱۱ روزهٔ ارتشِ اسرائیل با اوباشانِ غزّه؛ دیدیم که چگونه با صدها «لولهٔ پرندهٔ ۱۰۰ دلاری» خشابهایِ «گنبدِ آهنین» (هر موشک ۶۰ هزار دلار) در ۱۱ روز خالی شد. اگر به نوشتارهایِ این وبلاگ در آن دوره مراجعه کنید؛ بر رویِ این مسئله تأکید کرده بودم.
زمانی که میگویید «آنها مسلّح هستند».... «آنها سازمان یافته هستند» و.... کاملاً درست میگویید. امّا ۳ نکتهٔ مهمّ را فراموش میکنید:
۱- آنها تعدادشان بسیار معدود است و شماها بسیارانید. (قدرتِ آتشِ شما بسیار بالا تر است)
۲- آنها در محاصرهٔ شما هستند. 
۳- شما «دلیریِ کُشتنِ دشمن» را ندارید و به صورتی احمقانه نیروهایِ دشمن را «هموطن» میخوانید. فقط به این خاطر که به «تُرکی» و «فارسی» و «کُردی» و .... سخن میگویند. در صورتی که آنها نه تنها «دشمن» هستند؛ بلکه «خائن» هستند و حکمِ مجازاتِ خائنین «اعدام» است.
شما قدرتِ آتشِ خود را «ناچیز» میدانید؛ در حالی که «مورچه هایِ کوچک» میتوانند شیرها را بخورند.
اکنون که «ترس از مرگ» را به کنار نهاده اید؛ چرا از «تهاجم» وحشت دارید؟
 
یک مثال:
فرض کنید که در تبریز ۸ مرکزِ آتش نشانی وجود دارد. اگر شما یک سازه را به آتش بکشید؛ همهٔ امکاناتِ آن ۸ مرکز به آن نقطه فرستاده میشوند. امّا اگر ۶ نقطه را به صورتی همزمان و یا تقریباً همزمان به آتش بکشید؛ نیروهایِ آتش نشانی باید بر رویِ «اولویّتها» تمرکز کنند و پتانسیلِ آتش نشانیِ خود (قدرتِ آتش) را از دست میدهند و شاید ۴ و یا ۵ نقطه را از دست بدهند تا یک دستاوردِ «نیمه سوخته» داشته باشند. 

ایجادِ محلّه هایِ «ورود ممنوع»

در انگلستان و فرانسه محلّه هایی وجود دارند که ساکنینِ آنها  ظاهراً «پناهنده ها»یی هستند که از کشور مستراحهایِ اسلام زده آمده اند و چون همه را «نجس» میشمارند؛ خود را در این محلّه ها محبوس کرده اند و هیچ فردِ فرانسوی و یا انگلیسی را به محلّه های خود راه نمیدهند. به این محلّه ها «NO Go Zone» میگویند.
شما در شهرهایِ ایران میتوانید چنین محلّه هایی ایجاد کنید که نیروهایِ سرکوب از وارد شدن به آنها وحشت داشته باشند. در این صورت دیگر نیازی به سوزاندنِ موتورسیکلتها نخواهید داشت و میتوانید از آنها به عنوانِ غنیمتِ جنگی استفاده کنید.... کارگاههایِ ساختِ سلاح راه بیندازید و ...
نترسید؛ ایران  نه به سوریه تبدیل میشود و نَه تجزیه میشود. بلکه سرعتِ سرنگون شدنِ رژیم به شدّت شتاب میگیرد.

از تبلیغات برایِ جلبِ نیروهایِ بیشترِ مردمی دریغ نکنید و در همان زمان از تبدیل شدنِ جنبشِ ملّی به «جنبشِ یوتیوبی» پرهیز کنید. در ۲ هفتهٔ اخیر نشانه هایی از گرایش به «یوتیوبی» شدنِ جنبش دیده میشود که بسیار خطرناک است. اگر بگذارید که جنبشِ ملّی «یوتیوبی» شود؛  به سرعت فرسوده خواهید شد و شکست خواهید خورد و رَوندِ کشتارِ اسیران کلید خواهد خورد که شاید شبیه کشتارِ سالِ ۶۷ باشد.
تا اینجا آمده اید و دستاوردهایِ فراوانی داشته اید. امّا با عقب نشینی و مأیوس شدن هر آنچه که ساخته اید بر باد خواهد رفت.

پیروز و سرفراز باشید

کژدم


۱۴۰۱ آبان ۱۹, پنجشنبه

ورودِ رژیمِ شیعی به فازِ سرکوبِ نظامی و تبعاتِ آن (بخشِ پنجم)

در این بخش به آموزشِ «پرتابهٔ انفجاریِ آتشزا» میپردازیم. این پرتابه با صدایِ مهیبی منفجر میشود (مانندِ بمبِ صوتی) و به طورِ همزمان؛ آتشزا است و اگر پیش از پرتابِ آن محلِ موردِ نظر را با پرتابِ بطریهایِ بنزین و گازوئیل آلوده کنیم؛ این پرتابه مساحتِ وسیعی را به سرعت به آتش میکشد و صدایِ انفجارِ آن دشمن را به وحشت می اندازد.
 
در نوشتارهایِ پیشین از این سلسله؛ با ساختنِ «فتیله» آشنا شدیم.
حال با ساختنِ «فتیلهٔ انفجاری» (کُنِشِ سریع) آشنا میشویم. 

در تصویرِ زیرین نمایی از آنرا میبینید که با توضیحِ خلاصه همراه است:


۱- فتیلهٔ ساخته شده را به اندازهٔ ۱۲ سانتیمتر می بُریم.
۲- نخِ لحافدوزی دیگری را به شدّت تاب میدهیم تا زمانِ پیچیدَن به دورِ خود بسیار فشرده شود.
۳- مقداری قیرِ سخت را ذوب میکنیم و نَخِ تابیده شده را از آن میگذرانیم تا کاملاً با قیر اندود شود و قیر به لایه هایِ داخلیِ نخ کاملاً نفوذ کند و هیچ دَرزی  چه در داخل و چه در خارجِ نخ نماند.
۴- نخِ قیر اندود را در انتهایِ فتیله با فشار به دورِ فتیله می پیچیم و ۳ میلیمتر از انتهایِ فتیله آزاد میگذاریم.
۵- آن بخشِ ۵ سانتیمتری که با نخِ قیراندود پیچیده شده است؛ فتیله را به «فتیلهٔ انفجاری» تبدیل کرده است. اگر تمامیِ طولِ فتیله را با نخِ قیر اندود بپوشانیم؛ تمامی فتیله تبدیل به «فتیلهٔ انفجاری» میشود که در زیرِ آب نیز عمل میکند. امّا بشرطی که؛ آن سری که باید آتش زده شود؛ خارج از آب باشد.
این «فتیلهٔ انفجاری» دست ساز است و نوعِ صنعتیِ آن بسیار شبیهِ کابلِ آنتنِ تلویزیون است.
در تصویرِ زیرین شیوهٔ استفاده از «فتیلهٔ انفجاری»؛ به صورتِ تصویری نمایش داده شده است.

زمانی که جرقّه هایِ سوختن به فاصلهٔ ۱.۵ سانتیمتریِ بخشِ انفجاری شدهٔ فتیله رسید؛ باید پرتابه را پرتاب کرد. البتّه این امر بستگی به دوری و یا نزدیکِ هدف دارد. در هر حال برایِ هدفهایِ نزدیک؛ جرقّه ها نباید از ۱.۵ سانتیمتر فاصله به بخشِ انفجاری بگذرندد.

ساختِ «پرتابهٔ انفجاریِ آتشزا»

حتماً این کپسولها را می شناسید:


 

دستورِ کارِ ساختنِ پرتابهٔ آتشزا - انفجاری

در تصویرِ زیر مرحلهٔ نخست طرّاحی شده است:


 در تصویرِ بالا شیوهٔ ساختنِ «لواشکِ قیر» ترسیم و توضیح داده شده است.

در تصویرِ زیرین مرحلهٔ دوّم نشان داده میشود.


در این تصویر تقریباً همه چیز مشخّص است. امّا باید در نظر داشته باشید که مادهٔ آتشزا که در ساختِ فتیله به صورتِ «خمیر» از آن استفاده میشود؛ اینبار به صورتِ «خُرد شده و خُشک» در داخلِ لولهٔ کاغذی ریخته میشود. سعی نکنید که آنرا به صورتِ «پودرِ ریز» مانندِ «آرد» در آورید. زیرا برایِ اشتعالِ سریعتر نیاز به «اکسیژن» دارد که در لا به لایِ ذرّاتِ آن وجود دارند. اگر این مادّه را کاملاً به شکلِ آرد در آورید؛ به خاطرِ عَدَمِ وجودِ اکسیژنِ کافی خفه خواهد شد.

در تصویرِ پایین پرتابهٔ کامل و آمادهٔ پرتاب به تصویر کشیده شده است.


همانگونه که میبینید؛ جایگاهِ استفاده از «لواشکِ قیر» و نقشِ حفاظتیِ آن از مادهٔ آتشزایِ اوّلیّه کاملاً مشخّص شده است. 

«فتیلهٔ کاملاً انفجاری» که در سمتِ چپِ تصویر و بر رویِ بدنهٔ کپسول مشاهده میشود؛ آتش را به سرعت «تقریباً یک ثانیه» به پایینِ کپسول منقل نموده و کپسول از هر ۲ طرف به شدّت داغ میشود و به خاطرِ جدارهٔ نازکِ کپسول و «درزدار»بودنِ کپسول منفجر میگردد. هر چقدر که مقدارِ مادّهٔ اولیّهٔ آتشزا بیشتر باشد؛ شانسِ انفجارِ کپسول بالا تر است.

کاربُردِ دیگرِ کپسولهایِ کوچکِ گاز:


 اگر میخواهید ساختمانی مانندِ شعبهٔ بانک؛ ساختمانِ حکومتی؛ پایگاههایِ نظامی و ... را آتش بزنید و از نابودیِ کاملِ آن مطمئن باشد؛ پس از به آتش کشیدنِ آن چند عدد از این کپسولها را به داخلِ ساختماِ مزبور پرتاب کنید تا بر اثرِ حرارت چه بصورتِ همزمان و یا پراکنده منفجر شد و ضمن تولیدِ صدایِ انفجارِ شدید؛ آتش سوزی را گسترش دهند.

در این رابطه که چگونه و در چه مواردی از «پرتابهٔ انفجاریِ آتشزا» استفاده کنید؛ باید بدانید که مواردِ استفاده از آن بسیار گسترده است و بستگی به خلّاقیّت شما دارد.

پیروز و سرفرازان باشید

کژدم






۱۴۰۱ آبان ۱۳, جمعه

ورودِ رژیمِ شیعی به فازِ سرکوبِ نظامی و تبعاتِ آن (بخشِ چهارم)

 برویم سَرِ اصلِ مطلب.... حتماً تصویرِ زیر را میشناسید

ما نه TNT داریم و نه چاشنی انفجاریِ «فولمینات جیوه» و نه صنعتِ تولید آنها را. این یک نارنجکِ تولید شدهٔ صنایع نظامی است. امّا ما امکاناتِ «فقیرانه» داریم که میتوان رویِ آنها حساب کرد.


آن لولهٔ «دو سَر پیچ» را میتوان خرید و یا با داشتنِ ۲ متر لولهٔ ۳ اینچ  و بریدنِ آنهابه طولِ ۱۰ سانتیمتر ۲۰ عدد نارنجک ساخت. به تصاویر با دقّت نگاه کنید تا روشِ ساختن که بسیار آسان است؛ به قولِ معروف «ملکهٔ ذهن» شود.





از موادّی که در مراسمِ چهارشنبه سوری استفاده میشود پرهیز کنید. زیرا بسیار حسّاس هستند و جانِ شما را به خطر می اندازند. بهتر است که در شرایطِ کنونیِ فقیرانه به همان «باروتِ سفید» بچسبید که مادّهٔ حسّاسی نیست.

از این سلاح فقط باید برایِ حمله به «ازدحامِ نیروهایِ سرکوب» و یا حمله به پاسگاهها و پادگانها استفاده نمود. از پشتِ بامها نیز میتوان به سویِ عربده کشانِ بسیجی و امنیّتی پرتاب نموده و عربده هایشان را خاموش نمود.

باید توجّه داشته باشید که زمانِ پرتاب با فاصله از نیروهایِ دشمن رابطهٔ تنگاتنگ دارد. اگر این پرتابه زود پرتاب شود؛ امکان دارد که برداشته شده و به سویِ شما پرتاب گردد.  برایِ فاصله هایِ کوتاه باید به فتیله نگاه کنید تا جرقّه های فتیله به جدّ اکثر ۲ اینچی سوراخ رسیده باشد. زمانی که جرقّه ها به داخلِ «درپوش» رسید؛ سرعتِ سوختنِ بقیّهٔ فتیله به شدّت بالا میرود. کنترلِ این مسئله یک مسئلهٔ «ِمیدانی» است و فرمولِ آن «زمان = فاصله با دشمن + نزدیکیِ جرقّه ها به سوراخِ دَرپوش» است.

سرنگون کردنِ هلیکوپتر

شاید به نظرتان چنین سخنی زودهنگام باشد. امّا آماده بودن برایِ شرایط سخت باید بسیار زودتر از مواجه شدن با آن؛ بسیار اهمیّت دارد. زمانی رژیم به استفاده از هلیکونترهای جنگی دست خواهد بُرد که حدّ اقلّ عدّه ای از مردم مسلّح شده باشند.

در این تصویر و زیر نویسِ آن؛ شیوهٔ شلّیک به این هدفِ پرنده تا حدودی توضیح داده شده است. امّا همهٔ این اصولِ کُلّی به وضعیّتِ آب و هوا نیز بستگی دارد. هوایِ «گرم و رطوبی»؛ «سرد و رطوبی»؛ «سرد و خشک»؛ «گرم و خشک» در سرعتِ گلوله هایِ پرتاب شده اثری بسزا دارد.

اگر هلیکوپتر از بالایِ سَرِتان گذشت؛ به «کَفِ هلیکوپتر» شلّک نکنید. زیرا تقریباً ضدّ گلوله است و نیاز به تیربارهایِ سنگین دارد.


«ادامه دارد»

کژدم


۱۴۰۱ آبان ۱۲, پنجشنبه

ورودِ رژیمِ شیعی به فازِ سرکوبِ نظامی و تبعاتِ آن (بخشِ سوّم)

در دو بخشِ پیشین از تشکیلِ «ستادهایِ فرماندهیِ چند محلّه ای» تا «ستادِ فرماندهیِ شهری» و نقشِ مهمّ آنها در مبارزاتِ سازمان یافته سخن گفتیم. از «تسخیرِ پُشتِ بامها» و نقشِ بسیار مهمّ آنها سخن گفتیم. امّا برایِ ادامهٔ مبارزه؛ از «ابزارها» و «ابزار سازیها» سخنی نگفته ایم. زمانی که «مراکزِ آموزشی» بسته هستند؛ باید به «خود آموزی» روی آورد.
امروز از «ابزار سازی» سخن میگویم. گونهٔ انسانی را با «ابزار سازی» (اختراعات) میشناسند. «اختراعات» با «وحیِ الهی» به وقوع نمی پیوندند؛ بلکه از «اکتشافات» آغاز شده و به «اختراعات» میرسند. اینگونه است که «انسان» همیشه «خدایِ آفریننده» میماند و به ریشِ «خدایِ غایب» میخندد.
 
تا کنون در این ۵۰ روز؛ هرچه از دشمن به غنیمت گرفتید را «سوزاندید»؛ موتور سیکلتها؛ اتوموبیلها؛ جلیقه هایِ ضدّ گلوله و .... هر آنچه که بدست آوردید را سوزاندید. زیرا حتّی از استفاده از آنها وحشت دارید و فقط در فکرِ خلعِ سلاحِ مزدورانِ رژیم هستید.
تشکیلِ «ستادِ فرماندهیِ چند محلّه ای» این امکان را به شما می دهد که دستاوردها را نسوزانید .... بلکه از آنها استفاده کنید تا دستاوردهایِ مهمّ ترِ دیگری را صاحب شوید.
داشتنِ یک سوزنِ خیّاطیِ شکسته؛ بهتر از نداشتنِ آن است. زیرا با پیدا کردنِ یک تکّه سُمباده میتوان آنرا تیز کرد و با آن چیزی دوخت و یا زخمی را بخیه زد. داشتنِ «۱۰ دلار» در جیب؛ بهتر از داشتنِ «هیچ دلار» در جیب است و داشتنِ یک شلوارِ فرسوده بهتر از «کون برهنه راه رفتن» است و غذا خوردن از «سطلِ زباله» بهتر از مَرگ بر اثرِ گرسنگی است.
من بر اساسِ مکانیزم سخن میگویم و نَه بر اساسِ «شرافتِ انسانی» و یا «لاکچری».

جنبشِ ملّی ایران در شرایطِ «فقر» است و باید «داشته هایِ فقیرانه» را بر «نداشتنها» ارج نهد. تا بتواند به سویِ «داشتنهایِ بهتر» حرکت کند.

تسخیرِ پُشتِ بامها از نگاهی دیگر:

زمانی که از «پشتِ بام» سخن میگوییم؛ باید بدانیم که زیر مجموعه ای از تاکتیکِ «تسخیرِ بلندیها» است و باید این بلندیها را نه تنهاحفظ کرد؛ بلکه به بهترین وجه از آنها استفاده نمود. برایِ استفادهٔ بهتر و حفظِ آن نیاز به «ابزار» است.
«مجتمع هایِ مسکونی» و ساختمانهایِ بلند مرتبه؛ کانونِ توجّه هستند.
حال میخواهم یکی از ابزارهایِ دست ساز را برایِ استفادهٔ «تدافعی» و «تهاجمی» در این ارتفاعات را معرّفی کنم و نامش را «لوله» میگذارم:

حتماً در محلّهٔ شما؛ لوله کِش و تراشکار و جوشکار و دَر و پنجره ساز و .... پیدا میشوند و میتوانند این سازه را به سرعت تولید کنند. زیرا سازهٔ بسیار ساده ای است. به هیچ وجه نباید از «لوله بُر» برایِ بُریدنِ لوله ها استفاده کنند. بلکه باید از «ارّهٔ الکتریکی» و یا «ارّهٔ دستی» استفاده کنند.
باید توجّه داشته باشید که از سوراخِ فتیله مقداری گاز پس از انفجار خارج خواهد شد (آتشِ عقبه). لذا یا باید مانندِ «آر پی جی» از آن استفاده کنید تا سوراخَ فتیله در پُشتِ بدنِ شما قرار گیرد تا آتشِ عقبه به شما آسیب نرساند.
راهِ دیگر این است که میانِ دو لوله را خالی نگه دارید و با سیمان پُر نکنید و سوراخِ فتیله را در کنارهٔ لوله ها ایجاد کنید تا آتشِ عقبه از کناره ها بیرون بزند.
تصویرِ زیر یک تصویرِ تکمیلی است:
 

 برایِ بُریدنِ لوله ها از «لوله بُر» استفاده نکنید. زیرا محلِ بُرِش را به طرفِ داخلِ لوله «پَرچ» میکند.

 

امّا این ابزار نیاز به فتیله دارد.


با این «آتش زنه ها» که در جشنهایِ تولّد استفاده میشود؛ آشنا هستید. این آتش زنه ها را در آب خیس کنید و در «نعلبکی» آنها را «لِه» کرده و سپس یک نخِ لحاف دوزیِ تابیده شدهٔ ۲ لایه را با آن آغشته کنید. اگر چسبندگیِ خود را از دست داده باشد؛ مقدارِ بسیار کمی «سریش» به خمیرِ «آتش زنه» اضافه کنید. پس از آغشتنِ نخ آنرا در قطعاتِ ۱۰ سانتیمتري بِبُرید و با «سشوار» به سرعت خشک کنید.

اکنون فتیله نیز دارید.
 
ساختنِ «باروتِ سفید» را نیز از وبلاگِ «کارزار ایران»  در ستونِ سمتِ چپِ وبلاگ؛ بیاموزید.

سپس این مجموعه را به شکلِ زیر در آورید.


حتماً میدانید که الآن چه دارید؟... البتّه اندکی شلوغ است و زیادی «لَگَد» میزند.

اگر از این وسیله ۱۰ ها دستگاه تولید کنید؛ هم در پشتِ بامها و کمینها میتوانید از آنها به صورتِ بسیار مؤثّری استفاده کنید و دستاوردهایِ بهتری داشته باشید.

پیروز و سرفراز باشید.

«ادامه دارد»

کژدم.



۱۴۰۱ آبان ۱۱, چهارشنبه

ورودِ رژیمِ شیعی به فازِ سرکوبِ نظامی و تبعاتِ آن (بخشِ دوّم)

شناسایی تواناییهایِ نیروی سرکوب رژیم:
 
بدونِ شناسایی؛ در تاریکی گام بر میداریم و گاهی فکر میکنیم که بَخت با ما «یار نیست» و یا اینکه دشمن بسیار قدرتمند است و یا اینکه ما بسیار ضعیف هستیم. عدمِ شناختِ درست از تواناییهایِ دشمن چه بسا ما را به «خود کم بینی» و یا «خود بزرگ بینی» وادارَد. بدونِ شناساییِ تواناییهایِ دشمن هیچگونه طرّاحیِ عملیّاتی که به موفقیّت بینجامد؛ امکان پذیر نیست؛ مگر آنکه به صورتی تصادفی پیروزیِ کوچکی بدست آید. امّا نمیتوان بر رویِ «شانس» و «بَخت» و «تصادف» حساب کرد و باید به «پیروزیهایِ مستمرّ» اندیشید. اگر کوچه ها و خیابانها را نشناسید و به کوچه ای وارد شوید؛ در انتهایِ کوچه به کجا خواهید رسید؟ پاسخ ساده است: نمیدانید.
در این نوشتار تواناییهاي رژیم را در مقایسه با تواناییهایِ مبارزین به صورتی مقایسه ای مورد بررسی قرار میدهم.

تواناییها و ناتوانیهایِ نیروهایِ سرکوب:

۱- سالهایِ سال است که در رابطه با تواناییهایِ نیروهایِ نظامیِ رژیم در «جنگهایِ شهری»؛ افسانه بافی شده است و ماجراهایِ سوریّه و عراق را با دروغ بافی به حسابِ خود نوشته و از خود «هالکِ ایرانی» ساخته اند.
واقعیّت این است که سپاه قُدس در هیچ یک از این درگیریها شرکتِ مستقیم نداشته است. حتّی نیروهایِ مزدورِ رژیم نیز در نبردهایِ شهری شرکت نداشته اند و نشان به آن نشانی که ارتشِ عراق و اوباشانِ حشدالشّعبی برایِ ۲ بار تلاش کردند که واردِ موصل شوند و هر دو بار به صورتی مفتضحانه شکست خوردند. زمانی که «داعش» «الانبار» را تسخیر کرد؛ نیروهایِ حشد الشّعبی به فرماندهیِ اوباشانِ سپاهِ قدس تلاش کردند تا در پادگانی متروکه در ۲۰ کیلومتریِ مرکزِ «الاَنبار» خود را برایِ حمله به آن استان آماده سازند. امّا نیروهایِ داعش به آن پادگان حمله میکردند و فرماندهانِ سپاهِ قدس و مزدورانِ عراقیِ آنها پا به فرار میگذاشتند (همهٔ این تاریخچه در همین وبلاگ در آن زمان نوشته شده است). زمانی که پس از به رویِ کار آمدنِ «ترامپ» مسئلهٔ سرکوبِ داعش جدّی شد و حملهٔ سوّم به «موصل» آغاز شد؛ یکی از خوانندگان پرسید: آیا اینبار موصل را میگیرند؟... پاسخ دادم: بله.... این تو بمیریها از آن تو بمیریها نیست. امّا اینبار نیز نه ارتشِ عراق و نه اوباشانِ حشدالشّعبی به تنهایی قادر به حرکت نبودند. بلکه نیروهایِ آمریکایی از زمین و هوا نیروهایِ داعش را تار و مار میکردند و «اوباشانِ سپاهِ قدس و حشدالشّعبی» برایِ دُزدیدنِ اموالِ مردم و پولهایِ کیفِ ساعت مُچی و انگشترهایِ کشته هایِ داعش و غارتِ خانه هایِ مردم و آتش زدنِ خانه هایِ ساکنین موصل میرفتند و هیچ نقشِ «جنگی» در آن ماجراها نداشتند. در سوریّه نیز داستان از همین قرار بود و تجربهٔ «نبردهایِ شهریِ این اوباشان» فقط شلّیک به تظاهراتها و دُزدی و تجاوز و حمله به مردمِ بی سلاح بود. دقیقاً همان کاری که اکنون در ایران میکنند.
لذا به هیچ وجه باور نکنید که این اوباشان موجوداتِ خارق العاده و با تجربه ای در نبردهای شهری هستند.
نیروهایِ ارتش را نیز فراموش کنید؛ زیرا خارج از بازی بودند.
 
پُرسشِ مقایسه ای الف:
 
شما چطور؟ آیا شما تجربهٔ نبردهایِ شهری دارید؟.... واضح است که ندارید. .... شما حتّی قادر به کُشتنِ نیروهایِ سرکوب را که دستگیر میکنید نیستید. امّا نیروهایِ سرکوبِ رژیم برایِ کُشتن؛ دستگیر کردن؛ تجاوز و کودک ربایی شکنجهٔ شما تربیت شده اند. همان کارهایی که سالها است در عراق و سوریه مشغولِ آن بودند و همچنان هستند.
 
پُرسشِ مقایسه ایِ ب:
 
آیا با این «دل نازکی» میخواهید با «کفتارهایِ هار» بجنگید؟.... شوخی نکنید.
 
نتیجه اینکه: شماها آماده نیستید و هنوز با این پرسش کلنجار میروید که آیا من نیز مثلِ آنها نمیشوم؟
 
 پاسخِ چنین پُرسشِ احمقانه ای این است: آیا سربازانی که از جبههٔ جنگ بر میگردند؛ به قاتلین بی رحم تبدیل میشوند؟
 
اگر پرسشِ تو فقط این است و میخواهی «بودا» شَوی؛ چرا کفشهایت را برایِ هیچ و پوچ پاره میکنی؟ آیا کارِ بهتری حتّی در درونِ جنبش ملّی بلد نیستی تا حدّ اقلّ کفشهایت پاره نشوند و کُتک نخوری؟
 
اگر حدسِ من درست نیست.... بروید و خود را آماده کنید .
 
۲- توانایی «سرعتِ تحرّکِ نیروهایِ رژیم».
 
سرعت تحرّک نیروهایِ سرکوب به خاطر امکاناتی که دارند زیاد است. یکی از این امکانات داشتنِ نیروهایِ مکانیزه از قبیلِ موتور سواران و اتوموبیلها است. امّا آنچه که از نظرها غایب است؛ مسئلهٔ ارتباطات است. زمانی که در نقطه ای اتّفاقی می افتد؛ ستادِ فرماندهیِ نیروهایِ رژیم از نزدیک ترین یگان میخواهد که خود را به محلّ برساند و شما میبینید که در عرضِ مدّتی بسیار کوتاه نیروهایِ رژیم در محلّ ظاهر میشوند. به همین خاطر است که موبایلها را برایِ مردم قطع میکنند.
این سیستم را میتوان با مسئلهٔ یک «شلنگِ پُر از آب» توضیح داد زیرا از رویِ ان طرّاحی شده است. فرض کنید که یک شلنگِ آب به طولِ ۲۰ متر دارید که کاملاً پُر از آب است و یک سرِ آن به یک «شیرِ آب» (ستادِ فرماندهی) وصل است. حال اگر شیرِ آب را باز کنید و ۵ لیتر آب را به داخلِ شلنگ هدایت کنید؛ به سرعت ۵ لیتر آب از آن سَرِ شلینگ به بیرون میریزد. چیزی شبیه به سرعتِ الکترونها در درونِ سیمهایِ برق. در اینجا آن ۵ لیتری که پمپاژ میشود؛ به سرعت از دهانهٔ دیگرِ شلنگ خارج نمیشود؛ بلکه آنچه که خارج میشود؛ ۵ لیتر آبِ موجود در انتهایِ شلنگ است. لذا بخشِ اعظمی از سرعتِ تحرّک نیروهایِ سرکوبِ رژیم به این «معادله» متّصل است.
 
پرسشِ مقایسه ایِ الف:
 
آیا شما از چنین سرعتِ عملیّاتی برخوردار هستید؟ .... پاسخ منفی است.
آیا شما میتوانید جلو فرمانهایِ صادر شدهٔ الکترونیکی را بگیرید؟.... باز هم پاسخ منفی است.
 
پُرسشِ مقایسه ایِ ب:
 
آیا میخواهید سرعتِ تحرّکی بسیار بهتر از آنچه که اکنون دارید بدست آورید و به جایِ «مسدود کردنِ الکترونیکیِ فرمانِ صادر شده» از تاکتیکِ «انسدادِ اجرایِ فرمان» استفاده کنید؟
 
راه :
 
زمانی که «شیرِ آب» در دستِ شما نیست همهٔ راهها بسته نشده است. شما میتوانید از تکنیکِ «گِرِه زدنِ شلنگ در چند نقطه»؛ نه تنها از اجرایِ فرمانِ خروجِ آب از سَر و یا «سَرهایِ دیگرِشلنگ» جلو گیری کنید؛ بلکه نیروهایِ رژیم را در «تله» (کمین) بیندازید. این تله ها و کمینها باید از همین امروز طرّاحی شوند. امّا پیش نیازِ آن داشتنِ «ستادِ فرماندهیِ چند محلّه ای» است.
برایِ درکِ بهتر از« کمین ها» و تله ها؛ شما را به یکی از اشکالِ فعالیّت که به طورِ فراوان دیده میشوند ارجاع میدهم. در طولِ این ۵۰ روز شاهدِ فیلمبرداریها از طبقاتِ بالایِ ساختمانها و یا پُشتِ بامها بوده اید. حال اگر ستادهایِ فرماندهیِ چند محلّه ای به جای «فیلم گرفتن» از بالایِ ساختمانها به سمتِ نیروهایِ گرفتار شدهٔ دشمن در «کمین» کوکتل مولوتوف و پاره سنگ و آجر و بطریهایِ بنزین پرتاب کنند؛ هم شلنگ گره خورده است و نیز دشمن دچارِ تلفاتِ سنگین خواهد شد.
 شما به تماشایِ فیلمِ سینماییِ «Black Hawk Down»  که بر اساسِ واقعهٔ تاریخیِ نظامی در «موگادیشو» در سالِ ۱۹۹۳ اتّفاق افتاد؛  ساخته شده است دعوت میکنم. اینگونه اتّفاقات ارتشِ آمریکا را در جنگهایِ شهری بسیار توانا کرده است و شاید بتوان گفت که تواناترین ارتشِ جهان در «نبردهایِ شهری» است.
در این فیلم جایگاهِ شما جایگاهِ «میلیشیاي القاعده» و جایگاهِ نیروهایِ آمریکایی همان نیروهایِ سرکوبِ رژیمِ شیعی است. نیروهایِ آمریکایی در این حادثه از «تونلِ آتش» گذشتند و تلفاتِ سنگینی متحمّل شدند.
 
برایِ ارتقاء سرعتِ تحرّکِ نیروهایِ مردمی نیز باید به ایجادِ «دیده بانهایِ محلّی» مستقرّ در ارتفاعات روی آورید. که در نوشتارهایِ جدید از آن به عنوانِ «تسخیرِ پُشتِ بامها» از طرفِ نیروهایِ مبارزِ مردمی و نقشِ بسیار مهمّ آن در مبارزات و بویژه «نبردهایِ شهری» نام بُرده ام.
اگر این فیلم را نه برایِ «سرگرمی»؛ بلکه با نگاهی تحلیلی تماشا کنید؛ بسیاری از مسائل برایتان بسیار «ملموس» میشود.

«ادامه دارد»

کژدم