ورودِ رژیمِ شیعی به فازِ سرکوبِ نظامی و تبعاتِ آن (بخشِ سوّم)

در دو بخشِ پیشین از تشکیلِ «ستادهایِ فرماندهیِ چند محلّه ای» تا «ستادِ فرماندهیِ شهری» و نقشِ مهمّ آنها در مبارزاتِ سازمان یافته سخن گفتیم. از «تسخیرِ پُشتِ بامها» و نقشِ بسیار مهمّ آنها سخن گفتیم. امّا برایِ ادامهٔ مبارزه؛ از «ابزارها» و «ابزار سازیها» سخنی نگفته ایم. زمانی که «مراکزِ آموزشی» بسته هستند؛ باید به «خود آموزی» روی آورد.

امروز از «ابزار سازی» سخن میگویم. گونهٔ انسانی را با «ابزار سازی» (اختراعات) میشناسند. «اختراعات» با «وحیِ الهی» به وقوع نمی پیوندند؛ بلکه از «اکتشافات» آغاز شده و به «اختراعات» میرسند. اینگونه است که «انسان» همیشه «خدایِ آفریننده» میماند و به ریشِ «خدایِ غایب» میخندد.

 

تا کنون در این ۵۰ روز؛ هرچه از دشمن به غنیمت گرفتید را «سوزاندید»؛ موتور سیکلتها؛ اتوموبیلها؛ جلیقه هایِ ضدّ گلوله و .... هر آنچه که بدست آوردید را سوزاندید. زیرا حتّی از استفاده از آنها وحشت دارید و فقط در فکرِ خلعِ سلاحِ مزدورانِ رژیم هستید.

تشکیلِ «ستادِ فرماندهیِ چند محلّه ای» این امکان را به شما می دهد که دستاوردها را نسوزانید .... بلکه از آنها استفاده کنید تا دستاوردهایِ مهمّ ترِ دیگری را صاحب شوید.

داشتنِ یک سوزنِ خیّاطیِ شکسته؛ بهتر از نداشتنِ آن است. زیرا با پیدا کردنِ یک تکّه سُمباده میتوان آنرا تیز کرد و با آن چیزی دوخت و یا زخمی را بخیه زد. داشتنِ «۱۰ دلار» در جیب؛ بهتر از داشتنِ «هیچ دلار» در جیب است و داشتنِ یک شلوارِ فرسوده بهتر از «کون برهنه راه رفتن» است و غذا خوردن از «سطلِ زباله» بهتر از مَرگ بر اثرِ گرسنگی است.

من بر اساسِ مکانیزم سخن میگویم و نَه بر اساسِ «شرافتِ انسانی» و یا «لاکچری».

جنبشِ ملّی ایران در شرایطِ «فقر» است و باید «داشته هایِ فقیرانه» را بر «نداشتنها» ارج نهد. تا بتواند به سویِ «داشتنهایِ بهتر» حرکت کند.

تسخیرِ پُشتِ بامها از نگاهی دیگر:

زمانی که از «پشتِ بام» سخن میگوییم؛ باید بدانیم که زیر مجموعه ای از تاکتیکِ «تسخیرِ بلندیها» است و باید این بلندیها را نه تنهاحفظ کرد؛ بلکه به بهترین وجه از آنها استفاده نمود. برایِ استفادهٔ بهتر و حفظِ آن نیاز به «ابزار» است.

«مجتمع هایِ مسکونی» و ساختمانهایِ بلند مرتبه؛ کانونِ توجّه هستند.

حال میخواهم یکی از ابزارهایِ دست ساز را برایِ استفادهٔ «تدافعی» و «تهاجمی» در این ارتفاعات را معرّفی کنم و نامش را «لوله» میگذارم:

حتماً در محلّهٔ شما؛ لوله کِش و تراشکار و جوشکار و دَر و پنجره ساز و .... پیدا میشوند و میتوانند این سازه را به سرعت تولید کنند. زیرا سازهٔ بسیار ساده ای است. به هیچ وجه نباید از «لوله بُر» برایِ بُریدنِ لوله ها استفاده کنند. بلکه باید از «ارّهٔ الکتریکی» و یا «ارّهٔ دستی» استفاده کنند.

باید توجّه داشته باشید که از سوراخِ فتیله مقداری گاز پس از انفجار خارج خواهد شد (آتشِ عقبه). لذا یا باید مانندِ «آر پی جی» از آن استفاده کنید تا سوراخَ فتیله در پُشتِ بدنِ شما قرار گیرد تا آتشِ عقبه به شما آسیب نرساند.

راهِ دیگر این است که میانِ دو لوله را خالی نگه دارید و با سیمان پُر نکنید و سوراخِ فتیله را در کنارهٔ لوله ها ایجاد کنید تا آتشِ عقبه از کناره ها بیرون بزند.

تصویرِ زیر یک تصویرِ تکمیلی است:

 

 برایِ بُریدنِ لوله ها از «لوله بُر» استفاده نکنید. زیرا محلِ بُرِش را به طرفِ داخلِ لوله «پَرچ» میکند.

 

امّا این ابزار نیاز به فتیله دارد.

با این «آتش زنه ها» که در جشنهایِ تولّد استفاده میشود؛ آشنا هستید. این آتش زنه ها را در آب خیس کنید و در «نعلبکی» آنها را «لِه» کرده و سپس یک نخِ لحاف دوزیِ تابیده شدهٔ ۲ لایه را با آن آغشته کنید. اگر چسبندگیِ خود را از دست داده باشد؛ مقدارِ بسیار کمی «سریش» به خمیرِ «آتش زنه» اضافه کنید. پس از آغشتنِ نخ آنرا در قطعاتِ ۱۰ سانتیمتري بِبُرید و با «سشوار» به سرعت خشک کنید.

اکنون فتیله نیز دارید.

 

ساختنِ «باروتِ سفید» را نیز از وبلاگِ «کارزار ایران»  در ستونِ سمتِ چپِ وبلاگ؛ بیاموزید.

سپس این مجموعه را به شکلِ زیر در آورید.

حتماً میدانید که الآن چه دارید؟... البتّه اندکی شلوغ است و زیادی «لَگَد» میزند.

اگر از این وسیله ۱۰ ها دستگاه تولید کنید؛ هم در پشتِ بامها و کمینها میتوانید از آنها به صورتِ بسیار مؤثّری استفاده کنید و دستاوردهایِ بهتری داشته باشید.

پیروز و سرفراز باشید.

«ادامه دارد»

کژدم.