تغییر تاکتیکِ اصلیِ رژیمِ شیعی برای سرکوبِ جنبش ملّی

مقدّمهٔ کوتاه

 

گستردگیِ جنبش انقلابی در سراسرِ میهن و پُر شدنِ ظرفیتِ استفاده از یگانهایِ ویژهٔ سرکوب و لباس شخصیها و .... رژیم را واداشت تا سطح مبارزه را تغییر دهد. 

«تغییرِ سطح و عُمقِ مبارزه» وظیفهٔ نیروهایِ انقلابی بود. امّا نیروهایِ انقلابی دچارِ «حماقت» هستند. هیچگونه آگاهیِ مبارزاتِ «مِیدانی» ندارند. هنوز هم فریادهایِ «مرگ بر دیکتاتور» که مخاطبِ آن «مجهول» است شنیده میشود. گویی که زبانشان لال میشود که اگر دیکتاتور را نام ببرند و مستقیم با سر دادنِ شعارهایی مانندِ «مرگ بر خامنه ای»؛ «مرگ بر تشیّع شنیعه» و «مرگ بر اسلام» فریاد هایشان را بر سرِ این مثلّثِ گندیده و متعفّن بریزند. زیرا هرچه که بَر علیهِ آن میجنگید محصولاتِ ثانویِ این ۳ تعفّن هستند. «مرگ بر خامنه ای» یعنی «مرگ بر تمامیّتِ صنفِ انگل ها» (همهٔ آخوندها). «مرگ بر اسلام» یعنی «مرگ بر ریشهٔ خرافاتِ ۱۴۰۰ ساله) و «مرگ بر تشیّع شنیعه» یعنی مرگ بر آنچه که بیش از ۵۰۰ سال است که به عنوانِ یک «دینِ جدید»؛ توسّط سلسلهٔ ننگینِ «صفوی» بوجود آمد و دستگاهِ عریض و طویلِ «صنفِ انگلهای شیعه گری» را ساخت که همهٔ دستاوردهایِ همهٔ جنبشهایِ اخیر در بازهٔ زمانیِ ۵۰۰ ساله را از میان بُرد و هر روز و هرچه بیشتر در سطحی گسترده به ساختنِ «بُت کده ها» (مسجد؛ امام زاده؛ حسینیّه؛ اوقاف و ...) پرداخت.

ریشهٔ همهٔ بدبختی شما ها در ۲ دینِ «اسلام» و دینِ «شیعه گری» است. برایِ آغازی نو باید از این ۲ «تعفّن» گذر کنید.

مشکلِ شما ایرانیان این است که ۳ تعفّن در ذهن دارید:

۱- اسلام.

۲- شیعه گری.

۳ بیعت کردن.

این ۳ تعفّنِ فکری

اسلام مجموعه ای از تفکّراتِ محمّد و سُنّتهایِ بومیِ Pagan هایِ عرب در ۱۴۰۰ سالِ پیش است. سایرِ جوامعِ انسانی نیز سُنّتهایِ بومیِ Pagan پایه و کثافاتِ دینیِ خود را دارند. مانندِ مسیحیّت؛ زرتشتی گری؛ یهودیّت؛ هندویی گری؛ بودایی گری؛  دینِ «سیک» و دینِ«بهائیّت» و  صوفیگری؛ «عرفان بازی» و .....  تا میتوانی بشمار... که هر کدام زودتر بافته شده باشد؛ نقشِ «پدر و مادر» را برای «استفراغِ و مستراحِ بعدی» بازی کرده است و همهٔ این «استفراغهایِ کُهن» سیستمی «محافظ» برایِ خود دارند که همانا آنها را به نامهایِ «مسجد»؛ «کلیسا»؛ «کنیسه»؛معبد؛ آتشکده؛ «حظیرة القدس» و ....  میشناسید و «انگلهایِ این مستراحها» را به نامهایِ «کشیش»؛ «مفتی»؛ «خاخام»؛ «گورو»؛ «راهب»؛ «محفلِ ملّی»؛ «بیت العدلِ اعظم» و ....

می شناسید. و ذهنِ شماها با این «مستراحها» آلوده شده اند. این امر مختصّ ایران نیست و «مستراحی جهانی» است.

«بیعت کردن» محصولِ ثانویِ مدفوعی به نامِ «دین و مذهب» است تا به این وسیله آن «مستراحهایِ مقدّس» را حفظ کنند. حتّی «طرفداریِ مؤمنانه» کردنِ از یک «خواننده»؛ «تیمِ فوتبال»؛ «فیلسوف» و «حزبِ سیاسی» و.... نیز نوعی «بیعت کردن» است و گرنه چرا باید پس از شکست خوردنِ یک تیم به سنگ پرانی وامثالهم پرداخت؟ مگر اینها برایِ «تماشاگران» فقط نوعی «تفریح» نیست؟ آیا «سنگ پرانی» و دعوایِ میانِ طرفداران؛ چیزی به غیر از «نتیجهٔ بیعت» است؟

«پیمانِ شاه و ملّت» (بیعتِ دو طرفه) یک دروغ است. زیرا این «شاه»؛ «رئیس جمهور»؛ «نمایندهٔ مجلس»؛ «شهردار»؛ «استاندار» است که باید با «مردم» بیعت کند زیرا ضرورتِ وجودیِ آنها «عهد کردن» برای فراهم آوردنِ زندگیِ بهتر برایِ مردم است. نه اینکه از خودشان یک موجودِ مقدّس بسازند و هر کسی  که آنها را نستاید را از دمِ تیغ بگذرانند. امّا این «شاه» و «آیةالله» و «پیرهایِ خانقاهها» و«احزاب» نیستند که با شما بیعت میکنند؛ بلکه این شماها هستید که باید با آنها بیعت کنید. این جادّه ها همیشه «یک طرفه» هستند.

حتّی «چسبیدنِ مؤمنانه» به روشهایِ مبارزاتی نیز نوعی «بیعت» است و شما را به سمتِ «تحلیلهایِ کلیشه ای» و برخوردهایِ «کلیشه ای» شناخته شده (لُو رفته) می کشانند و به همین دلیل شماها شکست میخورید. زیرا روشهایِ شناخته شدهٔ مبارزاتی منجر به تولیدِ روشهایِ سرکوب میشوند.

«ذهنِ شما» باید «آیینهٔ جهان نما» باشد و اگر آنرا با گروهی از آن ۳ تعفّنِ فکری و یا حتّی یکی از آنها بیالایید؛ ذهنِ شما به آیینه ای زنگ زده؛ تَرَک خورده؛ آلوده به مدفوع و عفونت و استفراغ تبدیل می گردد و دیگر «آیینهٔ جهان نما» نخواهد بود.

تغییرِ تاکتیکِ سرکوب:

 

گستردگیِ جغرافیاییِ «جنبشِ ملّی» و تاکتیکِ ایجادِ «کانونهایِ پراکنده» برایِ راهپیماییها و در نهایت ظهورِ جرقّه هایِ گذشتن از «دفاع» به «تهاجم» (کُشتنِ بسیجیها و مزدورانِ امنیّتی) از طرفِ مردم ؛ همهٔ تاکتیکهایِ کلیشه ایِ رژیم از قبیلِ ربودنِ کودکان؛ شلّیکهایِ مستقیم؛ نیروهایِ سرکوب؛ ربودنِ پیکرهایِ انقلابیّون؛ اعترافهایِ اجباری؛ صدورِ حکمهایِ اعدام و .... کارایی خود را از دست داده بودند. کار به جایی رسید که ۲ حرکتِ فرهنگیِ کوچک مانندِ «کشفِ حجابِ اجباری و عمّامه پرانی»؛ چاه هایِ مستراحهایِ «نجف و کربلا» را نیز به جوش آورد. امّا از تَرس و از رویِ «تقیّه» زبانهایشان را در سوراخِ کونشان فرو کردند. امّا همین امر نشان داد که صاحبانِ این «مستراحها» پتانسیلِ فرستادنِ نیرو برایِ دفاع از رژیمِِ شیعی ایران را دارند و اگر مردمِ ایران سهل انگاری کنند؛ این «پتانسیل» به «عَمَل» تبدیل خواهد شد. سفرِ «قرمساق قاآنی» به عراق نیز در همین جهت بود.

اکنون رژیمِ شیعی به تاکتیکِ «سرکوبِ متمرکز» بر «کانونهایِ محدود» روی آورده است. رژیم میخواهد به صورتِ «گزینشی»؛ چند کانونِ انقلابی را انتخاب کرده و به شدّت سرکوب کند و سپس دسته ای دیگر از کانونهایِ انقلابی را برگزیده و به سرکوبِ متمرکز بپردازد. من (کژدم) نامِ این تاکتیک را «سرکوبِ موزاییکی» میگذارم. 

اگر رژیم بتواند «مهاباد» را سرکوب کند؛ نوبتِ بعدی چه بسا مجموعه ای از چند شهر در کُردستان و یا شهرهایِ پراکنده در استانهایِ مختلف باشند. این همان «زدن به سیمِ آخر»ی است که هفته ها است از آن سخن میگفتم.

اگر این مطالب را منتشر نکنید؛ من شماها را به «خیانت به مردم» متّهم میکنم. زیرا عامدانه و به خاطرِ چسبیدن به «کیرِ ملوکانه»  و یا «پان ایرانیسمِ دروغین» و یا «پان تُرکیسم» و یا «اصلاح طلبی» و .... از انتشارِ یک پیشنهاد برایِ ارتقایِ مبارزات در جهتِ سرنگونیِ رژیمِ شیعی خود داری کرده اید و در واقع شماها به دنبالِ «سرنگونی» نیستید؛ بلکه میخواهید به صورتِ «مشروط» و «گزینشی» حرکت کنید. امّا من (کژدم) میدانم که مردمِ ایران حتّی مرا نمیشناسند و شاید نظراتِ مرا هرگز نپذیرند. امّا همچنان مینویسم و برایِ «تولیدِ اندیشه» اصرار دارم و «مشروط» عمل نمیکنم. بلکه تلاش میکنم «کرمهایِ مستراح» را که خود را «انقلابی» و «شورشی» و «اپوزیسیونچی» و.... مینامند را به شما معرّفی کنم و این بخشی از وظیفهٔ «تولیدِ اندیشه» است.

 

بُریدنِ سیمِ آخر

اکنون فراخوانهایی برایِ حمایت از مردم مهاباد صادر میشوند. این فراخوانها اگر روشها و تاکتیکهایِ نوین برایِ حمایت از مردمِ مهاباد ارائه ندهند؛ به اندازهٔ «سِندهٔ گربه و سگ» نیز ارزش ندارند. زیرا حتّی نمیتوان از این «فراخوانهایِ سِتَروَن» به عنوانِ «کود» استفاده کرد؛ چه رسد به «دارو و درمان».

«بّریدنِ سیمِ آخر» نیاز به «دلیریِ کُشتن» دارد. اینکه در تظاهراتها فقط شعارهایتان را تغییر دهید و به حمایت از مردمِ مهاباد شعار دهید؛ در عرصهٔ «مِیدانی» هیچ ارزشی ندارد.

جهتِ حرکتِ شما باید بر رویِ «به زانو در آوردنِ رژیمِ شیعی» در شهرها و استانهایِ دیگر استوار باشد و از راهپیماییهایِ تکراری و «شعارهایِ تکراریِ کلامی» گذر کنید و برای کشتارِ نیروهایِ رژیم برنامه ریزی کنید تا رژیم کاملاً کلافه شود و هر روزه نیروهایش کشته و زخمی شده و نتوانند در فرداها دوباره در میدان باشند.

شما باید همهٔ مراکزِ اقتصادیِ رژیم را ویران کنید تا منابعِ مالیِ رژیم کاملاً قطع شوند. به عنوانِ مثال اگر بخشی کلیدی از یک پالایشگاه را با انفجار و یا آتش سوزی؛ از کار بیندازید؛ رژیم حتّی از تأمینِ سوختِ ادواتِ موتوریِ خود نیز باز خواهد ماند. اگر جادّه ها را با خرابکاری مسدور کنید؛ مسیرهایِ «لُجیستیکِ رژیم» را از کار خواهید انداخت.

به افکارِ سخیفی مانندِ «اِی وای.... اینترنت نداریم»..... «موبایلها کار نمیکنند» پایان دهید. به «مبارزاتِ تهاجمی ومؤثر مِیدانی» بچسبید. تا نیروهایِ سرکوبِ رژیم را فلج کنید. هیچ اهمیّتی ندارد که ویدیوهایتان در رسانه ها (آنهم به صورتِ گزینشی) منتشر بشوند و یا نشوند. اگر این «بیراههٔ فکری» را نیز از ذهنِ خود بیرون کنید؛ میتوانید مراکزِ ارتباطات (خدماتِ تلفن و موبایل و اینترنتِ داخلی) را نیز به آتش بکشید تا رژیم نیز این ارتباطات را از دست بدهد.

شما نمیتوانید به «مهاباد» بروید تا از مردمِ کُردستان دفاع کنید. امّا در همانجایی که هستید؛ میتوانید به رژیم ضرباتِ کاری و بسیار سنگین بزنید.

«عمّامه» پرانی را با داشتنِ یک چاقویِ تیز میتوانید به «سَر پرانی» تبدیل کنید. از «خشونت» نهراسید؛ زیرا این خشونت شما را به «قاتل» تبدیل نمیکند. شما باید خود را «سرباز»ی بدانید که در جبههٔ جنگ باید نیروهایِ دشمن را بکُشد؛ تواناییِ لُجیستیکیِ دشمن را از میان بردارد؛ به مراکزِ فرماندهیِ دشمن حمله کند؛ منابعِ مالیِ دشمن را از میان ببرد.

شما میتوانید ذهنتان را بکار بیندازید و شیوه هایِ گوناگونی را طرّاحی کنید.

پیروز و سرفراز باشید.

کژدم