نگاهی دیگرگونه به سرزمین ماد ( کردستان)

اینجا روی سخنم تمامی مبارزان راه دموکراسی؛ بویژه دلاوران و ستمدیدگان سرزمین ماد است.

اکنون بیش از یک ماه است که سرزمین ماد از دو سو مورد تهاجم سنگین نظامی قرار دارد. البته اشتباه نشود؛زمانی که میگوییم سنگین؛ درجهٔ سنگینی بر اساس تواناییهای نیروهای مبارز اندازه گیری میشود. به این معنی که اگر تنها یک گره ۵ نفره داشته باشیم و دشمن ۲۰ نفر را با تجهیزات کامل برای دستگیری و یا کشتار آنها بفرستد؛ این تهاجم  « سنگین » ارزیابی میشود. حکومت ترکهای عثمانی اکنون  در رابطه با نقشی که در مسیر حوادث سوریه به عهده گرفته است؛ به عنوان یک برگ موثر استفاده نموده و در تهاجم اخیر با به خاک و خون کشیدن روستاها و کشتن برادران و خواهران خونی ما در کردستان بی پروایی خاصی از خود نشان داد؛ زیرا میداند که نقش ترکیه در معادلات سوریه برای آمریکا و اروپا بسیار مهمتر از کشتن فرزندان سرزمین ماد است. از سوی دیگر تازی پرستان حاکم بر آریا بوم نیز با تهاجمی گسترده پیشمرگان کردستان  در دو سوی مرز را سرکوب میکنند. اما آنچه که بسیار مهم است نقش دولت « اقلیم کردستان عراق» در این سرکوبها است. شاید گفته شود که دولت کردستان عراق هیچ نقشی در این سرکوبها ندارد؛ البته این حرف را شاید به عنوان یک تعارف و یا کلامی از روی بخشندگی بتوان پذیرفت؛ اما زمانی که دولت اقلیم کردستان عراق تمامی احزاب سیاسی کرد را خلع سلاح میکند؛ حد اقل چیزی که میتوان گفت این است که آنچه که دولت اقلیم کردستان عراق نامیده میشود؛ احزاب سیاسی کردستان را دست بسته به قربانگاه تازی پرستان حاکم بر ایران و ترکهای عثمانی میفرستد. البته من عمیقاً این مسئله را هم درک میکنم که آنچه که دولت اقلیم کردستان نامیده میشود نه تنها نو پا است بلکه با قدرتهایی بیش از حد توانمندیهای دفاعی خود دست و پنجه نرم میکند و شدیداً تحت فشار است ؛ اما نمیتوان به همین سادگی گفت و یا پذیرفت که چون من زیر فشار قرار داشتم چاره ای نداشتم که برادرم را لو بدهم و یا اجازه دهم که به مادر و یا خواهرم تجاوز کنند!!! تا خودم زنده بمانم!!! از سوی دیگر چنین فردی را نمیتوان  بدون در نظر گرفتن « سقف تحمل درد» به خیانت و امثالهم متهم نمود. اما یک راه حل عملی وجود دارد که بدون به وجود آوردن هیچگونه درگیری مسئله را حل نمود و آن اینکه « از چنین فردی دوری کنید » چنین فردی را در محاسبات خود به عنوان « سوراخی که میتوان از آن گزیده شد » به حساب آورید. اساساً لازم نیست که از شخصی انتظاراتی ورای تواناییهای واقعی او داشته باشید  و میتوانید او را در حاشیه در کنار خود داشته باشید ولی باید همیشه بدانید که این شخص « آخرین گزینه »  کارهای شماست.

در اینجا چند سوال دیگر را میخواهم مطرح کنم که اساساً مخاطب آنها پیشمرگان دلاور سرزمین ماد هستند.

۱- آیا حکومت اقلیم کردستان که رهبریش را دو حزب  بزرگ در دست دارند؛ نهایت آن چیزی است که برای آن مبارزه میکنید؟ حاکمیتی که هم به دولت مرکزی عراق و هم به رژیم کثیف اسلامی حاکم بر ایران و هم به ترکهای عثمانی چپ و راست باج میدهد و در واقع حیطهٔ اختیارات آن در حد یک استانداری است؟ این به اصطلاح « دولت اقلیم کردستان » تا کنون چه کار اساسی برای کردستان عراق کرده است؟ شاید بعضی ها بگویند که این دولت مشکلات فراوانی دارد و نمیتوان از آن بیش از این انتظار داشت. و از نظر من هم مسئله دقیقاً همین است و همین هم خواهد ماند و دولت اقلیم کردستان همیشه با مشکلات فراوانی روبرو خواهد بود و به عنوان موجودی که « نه سر پیاز است و نه ته پیاز» مانند برگی در میان بادهای همسایگان قدرتمندتر خواهد رقصید و سنگ روی سنگ بنا نخواهد شد.

۲- آیا تا به حال به زیربنای فکری احزای سیاسی کردستان اندیشیده اید؟ آیا به تاریخچهٔ پیدایش این احزاب حتی اگرهم هر چند گذرا نگاهی انداخته اید؟ چرا این احزاب با اینکه اندیشه های بسیار مشابهی دارند به نامهای گوناگون و تشکلهای پاره پاره فعالیت میکنند؟ اگر کمی دقت کنید میبینید که تمامی این احزاب همگی « سوسیال دموکرات» هستند و به غیر از سازمان « کو مه له» که با اندیشه های مارکسیست لنینیستی متولد شد و سپس بعد از گذراندن دوره های گوناگون در حیات سیاسی خودش اکنون به صورت تکه پاره شده؛ به اندیشه های « سوسیال دموکراسی» روی آورده است. اتحادیهٔ میهنی و حزب دموکرات کردستان عراق هر دو ظاهراً « سوسیال دموکرات» هستند اما آیا اثری از آثار این اندیشه های ادعایی را در اقلیم کردستان عراق میبینید؟ یا اینکه در آن اقلیم تنها صورت مسئله حذف شده است و آن اینکه دیگر « صدام حسین» وجود ندارد و به همین دلیل « سرکوب  نظامی» دیگر وجود ندارد و مردم راحت تر به امر « خرید و فروش» مشغولند و احساس خوشبختی میکنند ؟ من با شناختی که از این احزاب دارم؛ اصلاً فکر نمیکنم که کاری برای مردم کردستان انجام داده باشند و تنها به خاطر داشتن « دامنهٔ قبیله ای» است که به صورت رهبران در آمده اند و دقیقاً نیز به همین دلیل است که نمیتوانند به صورت یک حزب واحد در آیند. مثلاً اگر به دامنهٔ نفوذ « پژاک» نگاه کنید؛ بیشترین هوادارانش را در مناطقی که قبایل « شکاک» و « جلالی» زندگی میکنند؛ دارد و حزب دموکرات کردستان ایران نیز با اینکه فراگیر تر از سایر احزاب است اما هر چقدر که از « سابلاغ» که مرکز قدرت حزب است دورتر میشویم؛ دامنهٔ هواداران کم رنگتر میشود. شاید در میان کردهایی که عضو « ایل منگور» هستند؛ به سختی بتوان هواداران احزاب سیاسی کرد را یافت و آنهم تنها به خاطر ریشه های قبیله ای است. اگر به جنوب کردستان یعنی « کرمانشاه» برویم به خاطر داشتن مذهب شیعه؛ ( شیعه های صفوی )  اساساً با اندیشه های سیاسی احزاب کردستان بیگانه اند.

این مسائل را در مقاله های « علل شکست نبرد کردستان» نیز مطرح نموده ام و منظورم از بازگویی دوبارهٔ آنها این است که نظری تازه تر مطرح کنم؛ و آن اینکه آیا زمان آن نرسیده است که مبارزان و اندیشمندان سرزمین ماد؛ از مرحلهٔ هواداری از « احزاب سیاسی سنتی کردستان» گذر نموده و به مرحلهٔ نوینی داخل گردند که احزاب سیاسی کردستان دیگر رنگ « قبیله ای و طایفه ای» نداشته باشد؟

اگر بازهم یک نگاه گذرا به تاریخچهٔ احزاب سیاسی کردستان ایران نگاه کنید خواهید دید که در صورت بوجود آمدن کوچکترین روزنهٔ امید برای مذاکره با « حکومت کثیف اسلامی» بوجود آید؛ به سوی آن خواهند شتافت و به همین خاطر هم هست که تمامی احزاب کردستان ایران به « بی عملی» دچار هستند و بیشتر منتظر حل شدن قضیه به وسیلهٔ قدرتهای بیگانه ( مانند داستان عراق) و یا مذاکره با حکومت مرکزی هستند و اگر میبینیم که پیشمرگان دلیر کردستان اینجا و آنجا بوسیلهٔ مزدوران رژیم تازی پرستان؛ کشته میشوند؛ نه به خاطر درگیری در یک نبرد رهایی بخش که بر اساس یک استراتژی مشخص مبارزاتی در جریان است؛ بلکه به این خاطر است که رژیم حتی تحمل وجود چنین احزابی را هم ندارد و خوب میداند که کردستان سرزمینی است که میتواند در یک چشم به هم زدن از کنترل حاکمیت اسلامی خارج شود و چه بسا به عنوان مرکزی برای فرماندهی جنبش رهایی بخش ایران در آید و من فکر میکنم که چنین نیز خواهد شد.

به نظر من بیرون آوردن جنبش آزادیبخش کردستان از زیر سیطرهٔ احزاب « بخور و بخواب» سنتی کردستان و پیوند دادن آن با جنبش آزادیخواهی سراسر ایران؛ آن گره کوری است که به دست « پیشمرگان» دلیر کردستان میتواند باز شود. در سالهای دههٔ ۶۰ سازمان چریکهای فدایی خلق و چریکهای فدایی خلق؛ این شانس را داشتند که جنبش آزادیخواهی کردستان را به عنوان بخشی از جنبش سراسری ایران تبدیل کنند اما به خاطر اینکه از نظر داشتن دانش و اندیشهٔ سیاسی در حد « گوساله» مانده بودند نه تنها به چنین کاری دست نزدند بلکه حتی خود نیز به خاطر بی عملی؛ از هم پاشیدند. اکنون این شانس در اختیار « انجمنهای پادشاهی ایران – تندر » است که تمامی اقوام ایرانی را از « انزوای قومی» بیرون آورده و به عنوان یک « ملت واحد» شکل دهند و به این صورت خواهیم توانست صدای کردستان را در بلوچستان و گیلان و طبرستان و آذربایجان بشنویم و صدای آنها را در کردستان بشنویم و این تنها در گرو تشکیل « انجمنهای پادشاهی ایران» در سرتاسر ایران است. در سرزمین کردستان؛ به عنوان بنیانگذاران « ایران» این امر مهم به عهدهٔ پیشمرگان کردستان است که « انجمنهای پادشاهی ایران» را در کردستان تشکیل دهند و انجمنهای پادشاهی سایر مناطق ایران نیز در جهت پرورش و گسترش « فرهنگ ملت واحد» بکوشند. آنچه که خواهد توانست تمامی مردم ایران را از زیر سیطرهٔ حکومت آیین تباهی رها سازد؛ تنها و تنها در گرو ایجاد وحدت ملی است که من ظهور تشکیلاتی آنرا « اتحادیهٔ میهنی ایران» نام نهاده ام و این امر نه از دست سلطنت طلبان و نه از دست سبزهای مذهبی صد ایرانی و تازی پرست و نه از دست گروهها و احزاب سنتی بر می آید و تنها تشکیل « انجمنهای پادشاهی ایران» است که میتواند تمامی مردم ایران را از آذربایجان تا سواحل خلیج فارس و از کردستان تا بلوچستان و سیستان و از گیلان و طبرستان تا لرستان و از خراسان تا خوزستان را به هم پیوند دهد؛ زیرا انجمنهای پادشاهی ایران تشکلهایی فرا حزبی و فراقومی هستند و گسترهٔ مبارزات انجمنهای پادشاهی تمامی سرزمینهای ایران است.

در سرزمین کردستان؛تشکیل انجمنهای پادشاهی ایران میتواند « احزاب تنبل و پیر و بخور بخواب» کردستان را به چالش بکشاند و چه بسا موجبات جریان یافتن خونی جدید در رگهای آنها شود و آنها را نیز برای رقابت به میدان مبارزه بر علیه رژیم ننگین اسلامی بکشاند و مسابقه ای بزرگ برای شمردن اجساد متعفن سپاه پاسداران روسپی زادگان اسلام  به راه افتد.

پیشمرگان دلاوری که سالهای سال است؛ با گروهها و احزاب سیاسی کردستان همکاری داشته اند و این بی عملی مزمن را در اندیشه و عمل احزاب سیاسی کردستان دیده اند و یا میبینند و به آزادی سرزمین ایران از دست تازی پرستان حاکم بر ایران و برپایی حکومتی و برچیده شدن تمامی تبعیضهای قومی و برابری تمامی اقوام سرزمین ایرانی و برپایی یک حکومت فدرال ایمان دارند؛ باید به عنوان یک وظیفهٔ ملی « انجمنهای پادشاهی ایران» در کردستان را تشکیل دهند. انجمنهای پادشاهی ایران هیچ خصومتی با احزاب سنتی کردستان ندارند و دست آنها را برای مبارزه با حاکمیت تازی پرستان شیعه مسلک میفشارند و آنها را به سازماندهی مبارزه ای بی امان برای خارج ساختن سپاه پاسداران آیین تباهی از سرزمین کردستان فرا میخوانند.

تشکیل انجمنهای پادشاهی ایران در کردستان « زنگ بیدارباش» برای تمامی مردمان سرزمین ماد چه در سوریه و چه در عراق و ترکیه خواهد بود و ناقوس هشدار به حاکمیت عربی عراق و حکومت نژادپرست ترکهای عثمانی است. تشکیل انجمنهای پادشاهی در کردستان آغاز فصل بیداری فرزندان کاوهٔ آهنگر است. انجمنهای پادشاهی ایران در کردستان؛ باید بدون توجه به آسمان و ریسمان بافیهای احزاب سنتی؛ به مبارزه ای بی امان برای کشتار ارازل سپاه و بسیج و بیرون راندن آنها از سرزمین کردستان تلاش نموده و مبارزات تمامی مردمان سرزمین ماد را به هم پیوند زنند و با هماهنگی سای انجمنها در سایر سرزمینهای ایران زمینهٔ بوجود آمدن « اتحادیهٔ میهنی ایران» را فراهم سازند و از یاری رساندن به هیچ یک از گروههای مبارز و آزادیخواه دریغ نورزند و بدینگونه به تمامی آنان « یگانگی ملی» را و نتایج درخشان عملی آنرا بیاموزند.

پیش به سوی تشکیل انجمنهای پادشاهی ایران در سراسر سرزمینهای ایران.

پاینده ایران؛ برقرار باد آیین ریشه ای؛ کوبنده تندر

کژدم.