آثارِ «فردریک ویلهلم نیچه» را ۱۰ها بار بخوانید.

شاید ایران و اروپا و آمریکا و چین و روسیه ویران شوند؛ شاید بسیاری از موجوداتی که «انسان» نامیده میشوند بمیرند. امّا اندیشه ها میمانند و در میانِ این اندیشه ها؛ آنچه را که به «زمین» وفادار هستند را هزاران بار بخوانید. حدّ اقلّ بسیار بهتر از خواندنِ «مسائلِ روزمرّهِ تکراری و کسالت آورِ روزی نامه ها» است که هیچگونه رابطه ای میانِ آنها  را بدونِ «آموختنِ طبیعت» نمیتوانید  ببینید. 

آموختن از طبیعت سرچشمهٔ دانِشِ واقعیست. آموختن از طبیعت و وفاداری به طبیعت؛ سرچشمهٔ فرزانگی است.

آنهایی که از موجودی خیالی به نامِ «خدا» و به دنبالِ آن موجودیّتی بی رابطه با «خدا» به نامِ «فرامینِ خدا» دَم میزنند؛ زمانی که به «نان» نیاز دارند؛ باید «گندم» و شیوهٔ «کاشتنِ گندم» و «تبدیل کردنِ آن به نان» را بیاموزند. اینجاست که «خدا» و «فرمانِهای دروغینِ خدا و خدایان» و «فرشتگان» به لقلقه هایِ کلامی و «زباله» تبدیل میشوند و برایِ سیر کردنِ شکم؛ باید «از طبیعت آموخت» و به طبیعت وفادار ماند تا زندگی ادامه یابد.

آموزه هایِ گهربارِ «نیچه»؛ آموختنِ «شناختِ طبیعتِ گونهٔ انسانی» و«وفاداری به طبیعت» و «طبیعتِ خویشتن» است. زیرا «گونهٔ انسانی» یک موجودیّتِ طبیعی و شاخه ای از گونه هایِ حیوانات است.

«خدایِ ساخته شده به دستِ پتیاره هایِ آخوند= کشیش=خاخام=مُفتی= پیامبر» میگوید: «باید به خاطرِ اینکه من گفته ام  دروغ نگو.... نباید دروغ بگویی». امّا «فرزانه» میگوید: «من هرگز نمیتوانم دروغ بگویم ... زیرا دروغ جایی در فرزانگی ندارد». آنگاه آن خدایِ ساخته شده و موردِ پرستشِ «بوزینگان» میگوید: «پس به جهنّم برو .... زیرا آنچه که مهمّ است؛ اطاعت از من است و نه راستگویی». اینگونه است که «راستگویی» ارزشِ والایِ خود را  در «ادیان» از دست میدهد و فقط «اطاعت» است که ارزش می یابد.

تا کنون در این نوشتار این فرزانه را «نیچه» خوانده ام. در حالی که همیشه او را «نیمچه» مینامیدم.

اگر «رُنسانسِ نخستینِ اروپایی» را صدها نفر از به ظاهر «اندیشمندان» پایه گذاری کردند؛ امّا همهٔ تلاشهایشان مانندِ «کِشتیِ شکسته» بر گِل نشست. زیرا به «سطح» شیرجه رفتند و بِدینسان بود که اهدافشان «سطحی» بود و هیج «عُمقی» نداشت. امّا «فردریک ویلهلم نیچه» به تنهایی «رُنسانسِ دوّمِ اروپایی» است. 

فقط «یک مَرد» به تنهایی بارِ همهٔ گناهانِ «سطحی نگرانِ بنیانگذارِ رُنسانسِ نخست» را بر دوش کشید و به صلیبِ کشیده شد.... نه برایِ «بخشودنِ آنها»؛ بلکه برایِ خندیدن و گریستن بر «حماقتهایِ آنها» و «زدودنِ گناهانِ سطحی نگریِ آنها» با شیرجه رفتنِ کُفر آمیز به ژرف تر از سطح ...... به همین دلیل است  که باید او را «نیچه» بنامم.

امّا او را همچنان «نیمچه» می شناسم. زیرا در «فضایِ اروپایی» و در میانِ هوایِ غبار آلود و کثیفِ «رُنسانس» زاده شُد و عَدمِ «پشتوانهٔ فرهنگیِ ژرف» با درندگی دست و پایِ او را بسته بود. 

مگر نه اینکه؛ هر کسی که زاده میشود؛ «میرث دار» زاده میشود؟ بدانسان است که «نیچه»؛ «نیمچه» زاده میشود و باید به «دگردیسی ها»یِ گوناگون تَن دَر بدهد. این است «فرو شُد» و «فرا شُدِ زرتشت».

کژدم