چگونه شورشهایِ کورِ مردمی را به انقلاب تبدیل کنیم؟ (مرحلهٔ پیشا نبرد)

 در مرحلهٔ «پیشا نبرد»؛ باید بسیاری از مسائل مهمّ را برایِ خود حلّ کرده باشید و گرنه در میانهٔ نبرد گرفتارِ مشکل خواهید شد و چه بسا شکست بخورید.

۱- برایِ چه میخواهید رژیم را سرنگون کنید؟ آیا فقط سرنگونیِ رژیم مهمّ است و یا ساختنِ «ساختاری نوین» که لازمه اَش سرنگونی رژیمِ کنونی است؟

من به طورِ شخصی فکر نمیکنم که «سلطنت طلبان» شجاعتِ به میدان آمدن را داشته باشند. زیرا در «حپروت» زندگی میکنند و  ذهنشان آگنده از «مالیخولیا» است. رهبرشان (شازده شومبول) نیز چنان «گَل و گشاد» سخن میگوید که نمیتواند پشتیبانیِ حتّی یک قدرتِ مؤثر خارجی را جلب کند و همه میدانند که بسیار ناتوان است و بیش از اینکه یک «رهبرِ سیاسی» باشد؛ مانندِ یک «فعّال مدنی» در کشورهایِ اروپایی و یا آمریکا سخن میگوید و رفتار میکند. لذا جماعتی که رهبرشان چنین موجودی باشد؛ میتوانید روحیهٔ هوادارانش را بسنجید. امّا همین موجودات؛ در آیندهٔ پس از سرنگونی رژیم میتوانند به «چماقدار» و «چی-ی یی یَن»های (خام خوارهایِ دورانِ صفوی ها = زنده خوارها= آدم خوارها) تبدیل شوند (اردبیلیها آنها را «چیگ یی یَن» تلفّظ میکنند). امّا هیچ اهمیّتی ندارد که برایِ کدامین «آیندهٔ آرزویی» برایِ ایران تلاش میکنید؟ زیرا راههای مبارزاتی نوعی از «برخوردِ نظامی» هستند و از قوانینِ تقریباً یکسانی پیروی می کنند.

در اینجا نمیخواهم انواعِ دیگر مبارزه؛ مانندِ جنبشهایِ مدنی را کمرنگ نشان دهم؛ بلکه میخواهم بگویم که مبارزه برایِ «سرنگونی»  یک «نبردِ ترکیبی» است.

۲- سازماندهی. زمانی که از سازماندهی سخن به میان می آید؛ نخستین تصوّر این است که یک گروهِ رهبریِ واحد(چیزی مانندِ «ستادِ کُلّ مبارزاتی»)؛ هوادارانش را آموزش میدهد و پس از شناسایی هایِ لازم و تسلیحِ هواداران؛ آنها را دسته بندی کرده و بنا بر استراتژی مبارزاتی؛ مأموریتّایِ خاصّی به آنها میدهد و هر گروهی وظایفِ محوّلهٔ خود را انجام میدهد. امّا همهٔ این گروهها و رسته ها؛ به «رهبری» متّصل هستند و بر اساسِ پروتوکُل «زنجیرهٔ فرماندهی» اداره می شوند. این نوع از سازماندهی به «سازماندهی هِرَمی» مشهور است.

امّا نوعی دیگر از سازماندهی نیز وجود دارد که به «سازماندهیِ اُفقی» معروف است. در این نوع از سازماندهی؛ رهبری وجود دارد؛ امّا گروههاي عملیّاتی «خود ساخته و خودمختار» هستند و فقط به «رهنمود» گوش داده و به طورِ مستقل در جهتِ رهنمود حرکت میکنند. این نوع از سازماندهی را «داعش» و «القاعده» در اروپا به نمایش گذاشتند. هیچ سلّولی با سلّول دیگر رابطه ندارد و در صورتِ دستگیری نمیتواند سلّولِ دیگر را «لُو» بدهد.

ما از چنین «رهبری هایی» برخوردار نیستیم و این دو نوع از سازماندهی؛ حتّی برایِ بررَسی در حوضهٔ نظری نیز برای ما بی ارزش است. لذا من (کژدم) نوعی دیگر از «سازماندهی اُفُقی» را پیشنها میکنم که دارایِ رهبریِ «سیاسي» و «ستادِ فرماندهی» نیست و نیروهای مردمی که توانایی فکری و عَملی دارند به صورتِ «گروههایِ کوچکِ خودجوش» ظهور میکنند و بر اساسِ شناختی که از طبیعتِ «مبارزاتِ مردمی» (به عنوانِ مثال؛ تظاهراتهایِ گلّه ای؛ زخمی شدگان؛ اسیران و .....) داریم بنا شده و این مبارزات را هدایت میکنند. بدونِ اینکه از کسی دستوری گرفته باشد.

آنچه که در بخش نخست (مرحلهٔ مقدّماتی - شناسایی) بر شمردم؛ خواستگاهِ اصلیِ مأموریتهایی است که از طرفِ نیروهای مردمیِ «تشکّل یافته به صورتِ خود جوش» تعریف شده و اجرأ می شوند. این گروهها هَم «رهبرانِ مِیدانی» هستند و هَم «سربازان».

۳- کسی که میخواهد به میدان بیاید؛ باید از خود بپرسد که : آیا  شجاعتِ کُشتنِ نیروهایِ دشمن را دارد؟ آیا شجاعتِ بوجود آوردنِ زخمهایِ عمیق بر رویِ بدنِ نیروهایِ رژیم را دارد؟

«شجاعت برایِ کُشته شدن» کافی نیست. زیرا دشمنِ شما بسیار خرسند میشود که همهٔ شما را بکُشد. لذا «شجاعت برای کُشته شدن» به تنهایی کافی  نیست و هیچ گونه ای از پیروزی را به ارمغان نمی آورد. امّا «شجاعت برایِ کُشته شدن» به همراهِ «شجاعت برایِ کُشتن»؛ میتواند پیروزی به ارمغان بیاورد. به شرطی که بدانیم از چه روشهایی استفاده کنیم. اگر «خشونت پرهیز» هستید؛ بروید و «دعایِ فَرج» بخوانید تا «مسیح و مهدی» بیایند و نجاتتان دهند.

۴- فهمیدنِ این مسئلهٔ مهمّ که چه چیزی «ثروت و دارایی ملّی» است و چه چیزی «سلاحِ دشمن» برایِ سرکوب است. اگر هر آنچه که موجود است را «ثروتِ ملّی» بنامیم؛ حتّی سلاحها و موتورسیکلتها و اتوموبیلهایِ نیروهای سرکوب نیز اموالِ ملّی هستند.

۵- فریبِ شعارِ «ما مثلِ آنها وحشی نیستیم» را نخورید. زیرا این شعار را رژیم و کسانی که برایِ حفظ این رژیم تلاش میکنند؛ اختراع کرده اند تا نوعی «مُشکلِ فکری و اخلاقی» را در ذِهنِ مبارزان بکارند و به این وسیله مبارزان را از درون خلع سلاح کنند.

برخی نیز شعار می دهند که اگر برایِ سرنگونی رژیم از خشونت استفاده شود؛ حکومتِ بعدی نیز یک حاکمیّتِ «خشونت گرا» خواهد شد. گویی که سربازی که به جبههٔ جنگ می رود؛ تبدیل به «قاتل حرفه ای» می شود و زمانی که جنگ تمام میشود؛ همهٔ سربازان و افسران و درجه داران را به عنوانِ «قاتلینِ حرفه ای» پاکسازی کرد. زیرا به «خشونت طلب» و «قاتل» تبدیل شده اند. در حالی که چنین نیست و اگر نمونه هایی را نیز بیاورند؛ تفسیرِ این نمونه ها بسیار احمقانه هستند. زیرا تعدادِ «جنایتکاران» در میانِ کسانی که در جنگ شرکت نداشته اند؛ به مراتب بسیار بیشتر است و چه بسا همین جنایتکارانی که دورانِ جنگ را گذرانده اند؛ اگر در جنگ نیز شرکت نمی کردند؛ جنایتکارانی مانندِ سایر جنایتکاران بودند.

کژدم