«هر آنکه با طرح و برنامه وارد نبرد شود؛ امکانِ پیروز شدن را دارد؛ امّا آنکه در میانهٔ نبرد به دنبال پیروزی بگردد حتماً شکست خواهد خورد»
گُهربار «سان زو»
آیا میخواهید واقعاً انقلاب کنید؟ یا باز هم همچنان عاشق «وِلگردی در خیابانها» هستید؟ این نخستین پرسشی است که باید از خود بپرسید و به آن پاسخی راستگویانه بدهید.
آنکه برایِ نبرد می رود؛ پیش از هر چیز باید از نیروها و امکاناتِ خود «ارزیابی مِیدانی» داشته باشد و به حوادثی که در میانهٔ نبرد اتّفاق خواهند افتاد؛ اشرافِ کامل داشته باشد. تا بتواند برایِ رویارویی با آنها «آمادگی مِیدانی» داشته باشد. به شکل ساده تر؛ باید خود را در حدّ امکان با سلاحهای سرد و گرم مجهّز کند؛ باید برای درمان و امنیّتِ زخمیها آمادگیهایِ لازم را بوجود آوَرَد. باید از موقعیّتهای مکانی نیروهایِ دُشمن و روحیه و امکاناتِ تسلیحاتی آنها آگاهی داشته باشد. باید میدانِ نبرد را مانندِ «کَف دستِ خود» بشناسد. در صورتِ امکان باید نیروهایی «هَم سو با خود» را در میانِ نیروهایِ دشمن داشته باشد و .....
اینگونه است که میتوان پازلِ نبرد را ترسیم و برایِ آن برنامه ریزی کرد. وگرنه نیروهایِ سرگردانی که فقط به حرکاتِ دشمن به صورتِ لحظه ای پاسخ میدهند؛ در مجموعهٔ نبردها حتماً تلفاتِ سنگینی خواهند داد و شکست خواهند خورد.
ارزیابی نیروهای دشمن:
۱- پاسگاههای نیرویِ انتظامی
- برآورد تعدادِ نیروهایِ دشمن در این پاسگاهها.
- تسلیحاتِ موجود.
- سیستمهایِ دفاعی پاسگاه.
- مسیرهای ورود و خروج؛ اعم از پُشت بام؛ کوچه و خیابان و راههایِ دستیابی به این مسیرها.
۲- شناسایی مراکز حکومتی:
- شهرداری ها.
- استانداری ها.
- مراکز کنترل ترافیک.
- مراکز ارتباطات جمعی مربوط به «تلفن و تلفن همراه» و «فیلترینگ».
- مراکز رادیو تلویزیون.
«شناسایی همهٔ مسیرهای ورودی و خروجی به این مراکز و سیستمهای دفاعی آنها.»
۳- شناسایی بیمارستانها و مراکز درمانی
همهٔ مسیرهایِ ورودی و خروجی اعم از کوچه ها و خیابانها و پشت بام و راههایِ ورودی زیر زمینی این مراکز باید شناسایی شوند.
۴- شناسایی نیروهایِ ضد شورش
- برآورد تعداد و دسته بندی و آرایش نظامی این نیروها.
- تسلیحات این نیروها.
- امکاناتِ موتوریزهٔ این نیروها.
- پوشش (لباسهایِ ویژه) و امکاناتِ تدافعی این نیروها.
۵- شناسایی بسیجیها و لباس شخصی ها
- گروه بندی و نوعِ مأموریتِ آنها. اعم از حملاتِ «گلّه ای»؛ تصویر برداری؛ شیوه های دستگیر کردن مبارزان و ....
- تسلیحاتِ سرد و گرم این اوباشان.
- امکاناتِ موتوریزهٔ این اوباشان.
- ابزارِ ارتباطی این اوباشان با سردسته هایشان.
- شناخت تاکتیکهایِ جنگِ روانی و شیوه هایِ نفوذ این نیروها در میانِ مبارزان برای تغییر مسیرِ تظاهرات و به «کمین» انداختن مبارزان.
۶- شناسایی ساختمانهایِ بلند در مسیرهایِ تظاهرات ها:
- شناسایی کوچه ها و خیابانهایِ اطرافِ این ساختمانها.
- شناسایی راههایِ ورودی و خروجی و زیرزمینی.
اینگونه ساختمانها میتوانند مورد استفادهٔ «تک تیر اندازها» برای کشتار مردم؛ از طرفِ رژیمِ کثیفِ شیعی مورد استفاده قرار گیرند.
همچنین در صورتِ تسخیر شدن از طرفِ مبارزین میتوانند به عنوانِ سنگرهایی برای کشتارِ نیروهایِ دشمن و دفاع از مبارزان غیر مسلّح در برابرِ یورشهایِ مزدورانِ رژیم به کار روند.
۷- شناسایی پادگانهایِ ارتش و سپاهِ بی شرفهای شیعی.
- شناساییِ مِیدانی مسیرهایِ منتهی به این پادگانها.
- شناسایی پُستهای دیدبانی.
- تسلیحاتِ مستقر در این پادگانها.
- شناسایی پرسُنل پادگانها اعم از کادر و سرباز وظیفه و برقرار کردن ارتباط با مبارزینی که در حالِ گذراندنِ خدمت سربازی هستند و یا کادرهایِ ناراضی ارتش برای شناساییهایِ بسیار دقیق.
۸- شناسایی مراکز قضایی و سازمانِ معروف به «اماکن».
- شناسایی راههای ورودی و خروجی عادی و پنهانی از قبیل تونلهای زیرزمینی و سیستمهایِ دفاعی این مراکز.
- شناسایی مراکز نگهداری اسناد و مدارک.
- شناسایی موجودات معروف به قاضی؛ دادستان؛ دادیار؛ و وکلایِ تسخیری.
۹ - شناسایی مِیدانی زندانها.
- شناسایی راههای ورودی و خروجی عادی و پنهانی از قبیل تونلها و کُریدورهای زیرزمینی.
- شناسایی مراکز تسلیحاتی زندانها.
-شناسایی مراکز نگهداری زندانیان سیاسی و عقیدتی و زندانیان جرایم جنایی و بزهکاری.
- شناسایی مراکز نگهداری اسناد.
۱۰- شناساییِ مِیدانی دانشگاهها و مدارس
شناسایی این مراکز برای جلو گیری از تبدیل شدن آنها به عنوان «مراکز تجمّع نیرو» و «پناه گرفتنِ نیروهایِ رژیم» یک ضرورت است. زیرا همهٔ اوباشانِ مذهبی؛ چه مسلمان و چه شیعه؛ در لبنان و غزّه از این مراکز استفاده های نظامی طولانی مدّت کرده اند و این تاکتیک بخشی جدا نشدنی از موجودیّتِ کثیف آنها است.
۱۱- شناساییِ میدانی مراکز سکونت عوامل رژیم از آغازِ «خیانت ملّی ۵۷» تا کنون:
- شناسایی منازل مسکونی شخصی همهٔ عوامل رژیم. از قبیل «انگلها»؛ «سران و وزیران» و نمایندگان طویلهٔ اسلامی؛ استانداران؛ شهرداران و اعضای شورای شهر و .......
- شناسایی مِیدانی مراکز و مجتمع های سکونتی معروف به خانه های سازمانی.
نیروهایِ دشمن اعم از مزدورانِ رسمی پاسدار و ارتش و بسیجی و نیروهایِ انتظامی کمتر از ۳۰۰ هزار نفر هستند که در زمانِ مقتضی بسیاری از آنها پا به فرار خواهند گذاشت و یا کشته و مجروح و اسیر خواهند شد.
امّا این مزدوران فقط در یک استان و یا منطقه متمرکز نیستند؛ بلکه در سراسرِ ایران پَخش و پلا هستند.
لذا از عدد ۳۰۰ هزار نفر؛ هراسی به دل راه ندهید. زیرا در همانجایی که مشغولِ مبارزه هستید؛ با تعدادِ بسیار اندک از این نیروه روبرو خواهید شد.
خودشان با «بزرگنمایی بسیار کلان» میگویند که ۱۰٪ جامعه هستند؛ امّا نیروهایِ «پایِ کار»شان بسیار کمتر از ۲٪ از جامعهٔ ایران است.
امّا مردم ایران بسیارانند.
لذا اگر به درستی عمل کنید؛ پیروزی حتمی با مردم است.
در بخش سوّم به طرّاحی مبارزاتی خواهم پرداخت.
اگر در این بخش مسائلی را فراموش کرده باشم؛ از نظراتِ سازندهٔ خود دریغ نکنید.
سپاس
کژدم
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر