۱۳۹۴ فروردین ۴, سه‌شنبه

سخنی کوتاه با پیشمرگان کردستان ترکیه

دلاوران سرزمین ماد؛ درود و بهترین آرزوهای نوروزانهٔ مرا بپذیرید.
کاک عبدالله اوجالان بیش از یک دهه است که به عنوان یک «گروگان» در دست ترکهای عثمانی؛ در بند است.
کاک عبدالله اوجالان؛ خدمات شگرفی به جنبش فراگیر و حق طلبانهٔ «سرزمینهای تکه پاره شدهٔ ماد» ارائه نموده است که در نوع خود بی نظیر هستند.
فرزندان دلیر سرزمین ماد ....
کاک عبدالله اوجالان را به خاطر نظریه های جدید ایشان؛ هرگز بی اعتبار نکنید؛ و احترام و حرمت او را تا پای جان نگه دارید.
امّا زمانی که به نظریات جدید ایشان میرسید؛ درنگ کنید ... از ایشان «پوزش» خواسته و نظریات ایشان را نپذیرید. زیرا «کاک عبدالله اوجالان» در «زندان» اسیر است و اندیشه های ایشان نیز به نوعی «اسیر» هستند.
سلاحتان را بر زمین نگذارید و بدانید که «ترکهای عثمانی» از شیرخوارگان تا پیرمردان و پیر زنانشان؛ تشنهٔ خون آریایی تباران هستند. به کشتار میلیونی «ارمنی ها» بیندیشید؛ امروز تنها «یک روز» است ... ولی «فرداها» بسیارند و بی انتها.... فریب شرایط کنونی را نخورید. به تاریخ مبارزات ملّتها مراجعه کنید و به تاریخ پر شکوه «قوم ماد» که صدها سال برای «رها شدن» جنگیدند.... و اگر نمی جنگیدند ... نه دیااُکویی و نه فروهرتیشی در کار بود ..... فریب بازیهای «کمپانیهای اروپایی و آمریکایی»  که از دهان «سیاستمدارانشان» بیرون می آید را نخورید ....
به «اوکرائین» نگاهی بیندازید که پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی پوشالی؛ سلاحهای استراتژیکشان را با وعده و وعیدهای بین المللی؛ از آنها گرفتند و با ظهور مردک احمق و دیوانه ای مانند «پوتین»؛ و «قرشمال بازیهای غرب»؛ سرنوشت اوکرائین در پس پردهٔ ابهام قرار گرفته است.
به هیچ عنوان  با تولید «امید های واهی» و یا  وعده و وعیدهایی مانند: «بُزَک نمیر بهار میاد .... اردوغان با کمبزه و خیار میاد» سلاح هایتان را زمین نگذارید.
هرگز .... هرگز.... هرگز....
کاک عبدالله اوجالان را مانند یک «سردار بزرگ بازنشسته» گرامی بدارید ...
و به مبارزات مسلحانه و حق طلبانهٔ کردستان ترکیه ادامه دهید.
همیشه پیروز
همیشه سرفراز
همیشه پایدار باشید؛ تا «دیا اوکو»یی و «فروهرتیش» و «کوروش» دیگری پدیدار شود.
زندگی یعنی مرگ... زندگی یعنی نبرد ...
من به عنوان یک «پیشمرگ پیر و بازنشسته»؛ هرگز ندیدم که پیشمرگی برای «سختی های راه» گلایه کرده باشد.
گلایه ها همیشه از «نا کار آمدی رهبران» بود.
X BOX  و Play Station  زندگی نیستند... بلکه «مرگ» و «ایزوله شدن» در یک اتاق تاریک .... برای «هیچ » هستند.
اگر نجنگید... به اتاقهای تاریک و روزمرّگی XBOX و Play Station راه خواهید برد و دشمنان مسلح شما؛ شیرهٔ زندگیتان را خواهند نوشید.

کژدم

۵ نظر:

  1. کژدم جان من به عنوان یک ایرانی با مبارزه مسلحانه انها مخا لفم. چون زورشان نمی رسد. و در یک جنگ فرسایشی و دراز مدت فقط جان شریف را فدا می کنند. باید را ههای دیگری بیا زمایند. نبرد مسلحانه زمان خاص خود را دارد. زمانی که شرایط هموار و در اکثریت باشی. چریک با زیهای زمان شاه ایا بچگانه نبود؟ چریک بازی زمانی نتیجه می دهد که یک ملت واحدی بجان امده و اسلحه دست بگیرد. سیاست اوجا لان درست است. روح نظا میگری نباید ما را تسخیر کند. اینرا همیشه بخاطر داشته باش.

    پاسخحذف
    پاسخ‌ها
    1. ناشناس گرامی
      اگر مبارزات مسلحانهٔ «پ.ک.ک» نبود؛ کردها را همچنان «ترکهای کوهی» مینامیدند. حتی اگر تو مسلح نباشی؛ دشمن تو مسلح است. پس تو نیز در حد توان باید مسلّح باشی.
      اگر اوکرائین بمبهای اتمی اش را نگاه میداشت. الآن چنین بلایی به سرش نمی آمد.
      نبرد رهاییبخش «مادها» در برابر حکومت «تکفیری آشوریان» ۵۰۰ سال طول کشید تا زمانی که شرایط برای نبردهای بزرگتر به رهبری پادشاهانی اندیشمند و فرزانه و دلاور شرّ و نکبت ۵۰۰ ساله حاکمیت آشوریان کم شد و توسط کوروش بزرگ برای یکبار و همیشه؛ آشوریان پایان یافتند.
      من طرفدار «حقوق بشر» نیستم. من طرفدار «حقوق آریایی ها» هستم.

      حذف
    2. در دورهٔ محمد زضا پهلوی؛ آنچه که «مبارزهٔ مسلحانه» نامیده میشد؛ یک «کاریکاتور» بود. به همین دلیل نیز میوهٔ «کاریکاتور» را «آخوندهای اُبنه ای» بر سر میزشان گذاشتند.

      حذف
  2. درود بر کژدم تحلیلی که در مورد گسیل شدن اراذل و اوباش داخلی عنوان نمودید کاملا در حال وقوع هست

    موسوی جزایری به صفوف نبرد با داعش پیوست

    پاسخحذف
    پاسخ‌ها
    1. ناشناس گرامی
      آیا منظورتان «انگل جزایری» در خوزستان است؟ یا شخص دیگری مورد نظرتان بود؟

      حذف