آخرین مراحل اجرائی دکترین «کوندالیزا رایس - اوباما»

پس از حمله های دوگانهٔ آمریکا به افغانستان و عراق و شکست های  سنگین آمریکا در این دو کشور (بویژه عراق)؛ آمریکاییها تصمیم گرفتند که با جهان مسلمانان ارتباطی نوین برقرار کنند؛ به کلامی دیگر به زبان خودشان با آنها سخن بگویند (ادامهٔ گسترش نفوذ بر اساس دکترین کوندالیزا رایس) و بر اساس اطلاعات موجودشان؛ «اخوان المسلمین» مهم ترین جریان اسلامی در بخشی از «جهان تسنن» تشخیص داده شده بود.  اهمیت اندیشهٔ اخوان المسلمینی در جهان تسنن را بیش از هر چیز؛ افکار«تکنوکراتیک» موجود در اندیشهٔ انها پر رنگ میکرد و از سوی دیگر این اندیشه ظاهراً در ترکیه عثمانی نیز امتحان خود را به عنوان یک الگوی «اسلام میانه رو» پس داده بود و بر خلاف سایر حکومتهای اسلامگرا با اسرائیل نیز روابط خوبی داشت. لذا دکترین کوندالیزا رایس- اوباما تمامی تخم مرغهای خود  در خاورمیانه را در سبد «اخوان المسلمین» گذاشتند و و از اسرائیل و عربستان سعودی نیز میخواستند که خود را با آیندهٔ اخوانی خاورمیانه هماهنگ سازند و گرنه از قافله دور خواهند ماند. هر چند که آقای اوباما فرصت ایجاد ارتباط با سلطان عربستان سعودی را نیز از دست نداد؛ اما بر دیوارهای سنگی کوبید و پاسخی دریافت نکرد. این داده ها و برآوردهای اشتباه تصریح میکردند که حتی در صورت امتناع و عدم همکاری عربستان سعودی و اسرائیل؛ مصر و سوریه و ترکیهٔ اخوان المسلمینی میتوانند ستونهای اصلی آیندهٔ خاورمیانهٔ مسلمان نشین را برای خرید تکنولوژی تولید کالاهای نهایی (مصرفی) تضمین نمایند و سایرکشورهای مسلمان نشین عربی و از جمله عربستان سعودی و حتی اسرائیل را نیز به دنبال خود بکشند. ظاهر قضیه چنین نشان میدهد که غرب  و بویژه انگلستان و آمریکا با اخوان المسلمین مذاکرات پنهانی داشته اند و در رابطه با اسرائیل نیز تضمینهایی گرفته بوده اند. اما محمد مرسی نشان داد که در صورت قبضهٔ کامل قدرت به هیچ یک از وعده هایش عمل نخواهد کرد و حرکتهای حکومت اسلامگرای ترکیهٔ عثمانی میتوانستند برای اخوان المسلمین مصربه صورت الگو و نقشهٔ راه در آیند. اما آنچه که تعجب آور است اینکه کشورهای غربی با حمایت سنگین از اخوان المسلمین که یک نیروی تمامیت خواه است؛ به دنبال آنچه که دموکراسی میخوانند نیستند؛ بلکه به دنبال ایجاد کانونهای تنشهای دائمی هستند و با پشتوانهٔ تجربه ۴۰ ساله در خاورمیانه و پاکستان و افغانستان و ایران دریافته اند که هیچ نیرویی به اندازهٔ اسلامگرایان ویرانگر و تبهکار نیست و تنها کافی است که این گرگها را به میان گلّه بفرستید و دیگر نیازی به دستورات بعدی وجود نخواهد داشت و این گرگها میدانند که با «گلّه» چکار کنند؟
آخرین تلاش دیپلماتیک آلمان و سفر وزیر امور خارجه اش به تونس و تقاضای عقب نشینی از اخوان المسلمین تونس برای ادامهٔ حیات ننگینش برای ماموریتهای بعدی؛ نشان داد که پروژهٔ غرب برای بهار ظاهراً عربی و در باطن «بهار گرگهای تکفیری اخوانی»؛ شکست خورده است.
ریاست جمهوری آقای باراک اویاما ( محمد علی کلی دوّم) محصول نهایی چنین تصورات رویایی و محاسباتی بود. «دکترین اوباما» که ادامهٔ طبیعی «دکترین رایس» به حساب می آید؛ یک دکترین راهبردی مستقل و «قائم به ذات» نبود و در واقع «نقشهٔ دوم» (Plan B) است که پس از شکست در نبرد عراق تدوین گردید. اما بنیادهای اطلاعاتی و محاسبات و تصوراتِ ناشی از آن؛ که ستون فقرات دکترین اوباما را ساخته اند؛ برای بار دوم اشتباه از آب در آمدند و اکنون دولت آقای اوباما دچار استیصال گردیده است.
اکنون اخوان المسلمین مرده است و به جای آن «سلفی جهادی ها» روییده اند. سررشتهٔ کارها بار دیگر از دست آمریکاییها در رفته و مذاکرات هسته ای با رژیم اسلامی حاکم بر ایران نیز از طرف روسیه به گونه ای طراحی  گردیده است که در قلب «دکترین اوباما» جای دارد و قلب دکترین اوباما در ۳ کلمه خلاصه میشود: «فرار از ریسک».
دکترین نظامی «دونالد رامسفلد»؛ تنها در عراق شکست نخورد؛ بلکه حزب جمهوریخواه را به خاک سیاه نشاند و اگر آمریکا قدرت بسیار بزرگی نبود؛ شکست دکترین نظامی رامسفلد میتوانست نبرد واترلوی ناپلئونهای آمریکایی باشد. هرچند که هم اکنون نیز علایم بارز شکست را در چهرهٔ آمریکا به وضوح میتوان دید. جنب و جوش روس ها و بازیهای آنها نه به خاطر افزایش قدرت روسیه؛ بلکه به خاطر ضعف مفرط آمریکاست. اکنون هر دو حزب جمهوریخواه و دموکراتیک آمریکا به طور نسبتاً یکسان با مسائل خارجی برخورد میکنند و فرق چندانی در سیاستهای خارجی این دو حزب مشاهده نمیشود و مواضع ظاهراً رادیکال ترحزب جمهوریخواه آمریکا بیشتر جنبهٔ تبلیغاتی و انتخاباتی دارند.
روسها مدتهاست که با دست خالی بازی میکنند؛ اما آمریکا حتی کوچکترین ریسک را نمیپذیرد و گرنه میتوانند بازی را عوض کنند. نمونهٔ زنده و کنونی این مدعا (ادعای من) را میتوان در ماجرای اوکرائین مشاهده نمود. اتاقهای فکر آمریکا که ظاهراً قرار است استراتژیهای مبارزاتی پیشنهاد کنند؛ سیاست آمریکا و اروپا را در اوکرائین در سطح Pinch (نیشگون) میدانند و میگویند که اگر ماجرای اوکرائین از آنچه که هست فراتر رود به جنگ داخلی در اوکرائین خواهد انجامید و اروپا نمیخواهد در جایی که بخشی از اروپاست شاهد جنگ باشد. اما مسئله این است که روسها بیشتر از اروپاییها و آمریکا از یک جنگ در مرز خود هراس دارند و اگر فشارها شدید باشند؛ روسها عقب خواهند نشست و به دادن امتیازهای بزرگی تن خواهند داد.
مشکل دیگر آمریکا و اروپا «جهانی شدن سرمایه» است. زمانی که شما فکر میکنید که داراییهای بزرگی دارید؛ باید بدانید که در واقع «داراییها» هستند که صاحب شما هستند و تمامی تلاشها برای حفظ و گسترش «داراییها» انجام میگیرند و ریسک پذیری شدیداً کاهش می یابد و محافظه کاری شدت می گیرد.
آقای باراک اوباما (محمدعلی کلی دوم)؛ اخیراً دست به یک حرکت نمایشی زده و میخواهد گروههایی از مخالفین مسلح سوریه را به سلاحهای سبک تدافعی مجهز سازد و اعتماد مبارزین سوریه را جلب کند؛ اما مبارزین سوری و کشورهای منطقه خاطرهٔ «آماده باش عمومی در منطقه برای حملهٔ نظامی به نیروهای بشار اسد» و عقب نشینی مفتضحانهٔ آمریکا را فراموش نخواهند کرد و یا اینکه حداقل با چند سلاح سبک نمیتوان «آبروی رفته» را به جوی بازگردانید. عربستان سعودی که دهها سال است از طرف ایرانیها (تقریباً همهٔ طیفهای شبه سیاسی) به عنوان «نوکر آمریکا» شناخته میشد؛ اکنون کار آقای اوباما را را به جایی کشانده است که میخواهد برای «گدایی اعتماد»؛ به دربار سلطان عربستان مشرف شود. اما آمریکا برای جلب اعتماد به چیزی بسیار بزرگتر از «گدایی دیپلماتیک» نیاز دارد و آن داشتن «شخصیت سیاسی» است و هرکسی که از محصول Plan B چنین انتظاری داشته باشد؛ بسیار به خطا رفته رفته است. Plan B و شکست اخوان المسلمین و تارهای عنکبوتی«سرمایهٔ جهانی»؛ آمریکا را حتی از پذیرفتن ریسک اخطار به ترکهای عثمانی که لانهٔ گروههای «سلفی - جهادی» شده است؛ میترساند. آنچه که اکنون به عنوان سیاستمداران آمریکا واروپا شناخته میشوند؛ ارزش و شخصیتی را با خود حمل نمیکنند و باید آنها را «کارمند» خطاب نمود. چنین موجوداتی به هیچ چیز پایبند نیستند؛ مگر انجام وظایفی که شرکتهایی که آنها را استخدام کرده اند به آنها محول میکنند.
دوران سرمایهٔ جهانی؛ دورهٔ مرگ آرمانها نیز هست. اکنون شرکتهای تجاری اروپایی و بویژه فرانسوی؛ برای غارت به ایران رفته اند و رژیم جمهوری اسلامی نیز این را میداند. هم آمریکا و هم اروپا و هم رژیم اسلامی حاکم بر ایران؛ همگی میدانند که چه میخواهند.
رهبر فرزانهٔ عالم و عالمیان میداند که آنها «سود» میخواهند.
اروپا و آمریکا نیز میدانند که باندهای قدرت شیعی؛ «بقا» میخواهند.
ایرانیان باهوش آریایی نژاد شیعه مسلک و خاک بر سرنیز در به در به دنبال «سبد غذایی»؛ در صفهای طولانی همدیگر را له میکنند و تصاویر این نژاد برجسته که کوروش و داریوش و اکنون هم خامنه ای فرزانه را دارند؛ در همهٔ رسانه های دنیا منتشر میشود و نشان میدهد که با چنین دریوزگان بی شخصیتی؛ هرچه که بخواهید میتوانید بکنید.

کژدم