مرحلهٔ نو؛ بازیهای نو

اکنون ظاهراً مرحلهٔ نوین مذاکرات هسته ای برای رسیدن به یک قرارداد نهایی آغاز شده است.  روسها با مشاوره هایی که به رهبر فرزانه داده بودند؛ زمان را برای باز کردن فضای مذاکرات دیپلماتیک هسته ای و گره زدن آن با ماجرای سوریه را مناسب دیدند و رهبر فرزانه نیز از روی بیچارگی این مشاوره را پذیرفت. روسها تنها کسانی هستند که با داشتن روابط بین المللی گسترده میتوانند به جمع آوری اطلاعات بپردازند و پس از پالایش و طراحی عملیات به جمهوری اسلامی نیز در حدی که بتواند ضامن منافع روسها در منطقه باشد مشاوره بدهند و بگویند که چنین و چنان کنند. جمهوری اسلامی بدون کمکهای اطلاعاتی کشورهای غربی و روسیه و چین؛ حتی از پس گروه «جیش العدل» نیز بر نمی آید و حتی دستگیری عبدالمالک ریگی نیز در برابر تحویل «المبحوح» فلسطینی توسط دستگاههای اطلاعاتی رژیم حاکم اسلامی به اسرائیل امکان پذیر گردید (معاملهٔ پایاپای).

زمانی که از طرف رژیم اسلامی ایران ماجرای سوریه به مذاکرات هسته ای گره زده شد؛ شاهد عقب نشینی اروپا و آمریکا از موضع خودشان در رابطه با بمباران محدود نقاط کلیدی ماشین جنگی سوریه شدیم و در پی آن بازهم شاهد پیشرویهای میدانی ولی محدود رژیم اسد و عقب نشینی نیروهای مخالف مسلح بودیم و حکومت بشار اسد و متحدانش احساس پیروزی کردند. اما اکنون داستان سمت و سویی دیگر گرفته است.
آمریکاییها با اعمال دو بار تحریم بر علیه منافع رژیم که پس از توافق ژنو انجام داد؛ جمهوری اسلامی را در شرایط پس از توافق وزن کشی دوباره نمود و حال مطمئن هستند که جمهوری اسلامی از روی بدبختی و بیچارگی کامل به این توافقها تن داده است و هیچ راه دیگری را برای برون رفت نمیشناسد.
اکنون آمریکاییها میخواهند گره خوردگی میان مذاکرات اتمی و ماجرای سوریه را به نفع خود مدیریت کنند و در حال گره زدن این دو مسئله با ماجراهای اوکرائین هستند. نشانه های این موضوع با تصویب ارسال تسلیحات سبک به بخشهایی از نیروهای مخالف مسلح رژیم اسد و همزمان با آن سخنان وزیر امور خارجهٔ آمریکا آشکار شد.
از سوی دیگر مانور سیاسی عربستان سعودی و رئیس جمهور آیندهٔ مصر با سفری که به روسیه داشت و حمایت ولادیمیر پوتین از تصمیم آقای السیسی برای نامزدی ریاست جمهوری مصر؛ جیغ و داد کاخ سفید را در آورد و یکی از راهکارهایی که امکان بسیار بالایی دارد که آمریکا به آن تن در دهد؛ تسلیح مخالفان رژیم اسد با سلاحهای پیشرفته؛ توسط عربستان سعودی و سایر کشورها و شیخ نشینهای عربی است. این امر این امکان را به آمریکا میدهد که با دستهای پاک (عدم دخالت مستقیم) و از موضعی قدرتمندانه تر بر سر میز مذاکرات هسته ای بنشیند و بخش نظامی بازی را به دوستان منطقه ای خود بسپارد. اگر این سناریو اجراء شود؛ بار دیگر شاهد چرخش ۱۸۰ درجه ای در گفتمان سیاسی حکومت اسلامگرایان مذبذب ترکهای عثمانی نیز خواهیم بود.
با تسلیح مخالفان به موشکهای ضدهوایی «دوش پرتاب» منطقهٔ پرواز ممنوع به خودی خود بوجود خواهد آمد.
از طرفی دیگر آمریکا نیز در صدد تسلیح نیروهای ارتش آزاد با سلاحهای بهتری میباشد.
همانگونه که پیشتر گفته ام؛ دوران کارایی دکترین «رایس - اوباما» پایان گرفته است و مسئلهٔ تغییر دکترین به بحث درون کاخ سفید تبدیل شده است.

کژدم