اقتصاد مقاومتی یعنی رسیدن به نقطهٔ عطف نهایی

رهبر فرزانهٔ عالم و عالمیان که زمانی با احمدی نژاد به تحلیلها میخندیدند و جفتک پرانی را اوج فرزانگی سیاسی می انگاشتند و آنقدر در جمع خودشان از «دُرّ و گوهرهای هسته ای» نداشتهٔ شان  و رسیدن به قلّه های تمدن (بمب اتمی)  و رسیدن به «پشت خیمه های دشمن» غرق در غرور و افتخارات کاذب بودند؛ ناگهان از پشت خیمه های دشمن سرِ خَر را کج کرده و چهار نعل در حال تاختن به سوی «شعب ابی طالب» (اقتصاد مقاومتی) هستند. به قول «صمد آقا» : هیشکی نمیتونه مثل رهبر شیعیان ساکن ایران فرزانه باشه.

واقعیت این است که تمامی آنچه که «دُرّ و گوهر» و زخایر جمهوری ننگین اسلامی-شیعی در خورجین خود جمع کرده است؛ ساختارهای نظامی و امنیتی هستند که تمامی تواناییهای اقتصادی را مانند کویر میبلعند و نم پس نمیدهند. این خورجین پر از دُرّ و گوهرهای دروغین نظامی-امنیتی در سوریه و لبنان در حال فروپاشی هستند و با دخالتهای غیر مستقیم آمریکا و اروپا و عربستان سعودی در آینده ای بسیار نزدیک؛ در یک روند فرسایشی و  بسیار پر هزینه فرو خواهند ریخت.

رهبر فرزانه به قوای سه گانهٔ دروغین دستور صادر کرده اند که هر چه سریعتر باید «اقتصاد مقاومتی» را اجرایی کنند. با نگاهی گذرا به سرفصلهای این اقتصاد (اینجا)؛ نخستین چیزی که برای اجرایی شدن آن ضرورت دارد؛ «پول» است و دومین مسئلهٔ مهم «زمان» است که رژیم ننگین صنف انگلی آخوندی هیچ کدامشان را به اندازهٔ کافی ندارند. الاغ فرزانه همچنان فکر میکند که با دادن دستورات میتوان مشکلات را حل کرد و نمی فهمد که یک اقتصاد ورشکسته که بر اساس دلّالی بنیان نهاده شده است و ۱۸ میلیون نفر که محتاج «سبد غذایی» هستند را تولید نموده است که حاضرند همدیگر را به خاطر یک و نیم لیتر روغن و ۱۰ کیلو برنج آلوده و ۲۴ عدد تخم مرغ زیر دست و پا له کنند. اقتصادی که از نظر «ترابری» در نقطهٔ صفر قرار دارد. نه ناوگان هوایی دارد و نه جاده های درست و حسابی و نه ترابری دریایی مناسب؛ و حتی کشتیهایش را در این بندر و آن بندر به خاطر عدم پرداخت بدهی های رژیم توقیف میکنند چگونه میتواند آینده ای درخشان را ترسیم کند؟ مَثَل اقتصاد ایران و دستور رهبر فرزانه؛ مثل یک گرسنهٔ مزمن آفریقایی است که رهبر فرزانه از او میخواهد که «روزه بگیرد» و مقاومت کند و تلاش هم بکند و به ذهن احمقش نمیرسد که با کدامین توان باید مقاومت کند؟ شاید هم میداند و تنها میخواهد چهره ای انقلابی از خود نشان دهد و در آخر هم بگوید که: دیدید که من گفتم؟
این مزخرفاتی که در این بندهای اقتصاد مقاومتی مطرح شده اند؛ همان شعارهای تکراری ۳۵ سالهٔ رژیم ننگین شیعی هستند که با نامهای گوناگون و تنها در سطح شعار به خورد شیعیان ساکن ایران داده شده اند.

اما مطرح شدن این امر در چنین شرایطی؛ نوید روشنایی و سقوط رژیم را میدهد. رهبر فرزانه که فکر میکرد اگر به مذاکره بپردازد؛ دُرّ و گوهرهایش را حلوا حلوا کنان خواهند برد؛ اکنون میبینید که پای در میدان مین گذاشته است و آنچه که می آید؛ بوی کباب نیست؛ بلکه خر داغ میکنند. همان بوی کبابی که معمر القذافی را به سوی خود کشید.

 صادر نمودن دستور اجرای اقتصاد مقاومتی؛ یعنی درست همان نقطه ای که دولت نازی در جنگ جهانی دوم به آن رسید و از مردم آلمان خواست که تمامی ظروف فلزی را به دولت بدهند تا در کارخانه های اسلحه سازی مورد استفاده قرار گیرد. مردم آلمان چنین کردند و اسلحه هم ساخته شد؛ اما نتیجهٔ نهایی آن تقسیم آلمان بود.

رهبر فرزانه باید به دو نکتهٔ مهم توجه کند:

۱- بسیار دیر فهمیده است و کار از کار دیرزمانی است که گذشته است.

۲- هر شرکت و یا کشوری که در مسیر شکست استراتژیک بغلتد؛ قابل نجات نیست و روند شکست استراتژیک تا گسیخته شدن تمامی تار و پود اجتماعی به پیش خواهد رفت.
شیعیان ساکن ایران هم باید بدانند که گسیخته شدن شیرازه های اجتماعی؛ تنها سهمی است که از حکومت عدل اسلامی و علوی - صفوی مسلک به آنها خواهد رسید.

کژدم