ورود پاکستان به حلقهٔ گسترش حوزهٔ نفوذ بهار عربی

همانگونه که بارها گفته ام استراتژی ایجاد خاورمیانهٔ بزرگ تنها به خاورمیانه ختم نخواهد شد و دامنهٔ آن بخشی از آفریقا و همچنین آسیای میانه را تحت پوشش خود قرار خواهد داد. شاه کلید این گسترش ایران است اما پاکستان و افغانستان دو گرهگاه مهم دیگری هستند که بدون استقرار آرامش در این دو کشور؛ تمهیداتی که دررابطه با ایران در جریان است؛ به ثمر نخواهند رسید پیشتر ها به این نقش مهم اشاراتی داشته ام (اینجا) هرچند که در آن دوره شاید زیاد به چشم نمی آمد؛ اما پاکستان و افغانستان بعد از ایران دو مهرهٔ مهمی هستند که در استراتژی تدافعی چین در رابطه با جلوگیری از گسترش خاورمیانهٔ بزرگ با آن دو بازی میکنند و اینک میرود که این دو مهره نیز از چنگ چینی ها در آید. دولتمردان ضد پاکستانی در افغانستان کمرنگتر میشوند و پاکستان در آستانهٔ فروپاشی حاکمیت رژیم اسد در سوریه؛ به مقاومت خود پایان میدهد و برای وارد شدن به چرخهٔ «اقتصادِ بزرگِ خاورمیانهٔ بزرگ» باید دست ISI را در سیاستگذاریهای مبنی بر «ایجاد بحران و کنترل بحران» و گرفتن پول در ازای آنرا کنار بگذارد و در همین راستا؛ حاکمیت پاکستان؛ به این نتیجه رسیده است که برای به دست گرفتن نقشی مهم تر و نجات اقتصاد ورشکستهٔ خود باید که سیاستهای پیشین را کنار نهد و مشکل «طالبان» را که زمانی بزرگترین مهرهٔ پاکستان در بازی استراتژیکش در رابطه با هند و افغانستان بود؛ کنار بگذارد و گرنه دیر خواهد شد. اکنون پاکستان به فکر طالبان زدایی افتاده است (اینجا) که به خودی خود نشان از آن دارد که آفتاب سیاستهای تدافعی چین را بر لب بام میبیند و دیگر نمیخواهد آیندهٔ خود را به آن گره بزند.

از سوی دیگر حرکتهای اخیر دولت اخوان المسلمینی ولی نرم خوی مصر و توافقی که با ارتش به آن رسیده است و همچنین انتخابات لیبی و ایجاد ثبلات نسبی در آن سرزمین و سقرهای معنی دار خانم کلینتون به کشورهای آفریقایی و سپس دیدار از ترکیه؛ همگی نشان از پیشرفتهای چشمگیری در کلّیت روند استراتژی خاورمیانهٔ بزرگ و همچنین  نهایی شدن وضعیت سوریه دارد و سقوط نخستین جنگندهٔ روسی در شرق سوریه که احتمالاًتوسط موشک اندازهای «استینگر» انجام گرفت سرنوشت جنگ داخلی سوریه را رقم خواهد زد. هر چند که ظاهراً گمانه زنی ها بر این است که رژیم اسد در صورت افتادن به تنگنا از سلاحهای شیمیایی استفاده کند و یا اینکه بخشی از کشور سوریه به عنوان «سرزمین خودمختار علوی نشین» اعلام شود ؛ اما این دو گزینه نیز با تمهیدات دیگری که در جریان است  خنثی خواهند گردید و شخصیتهای سیاسی و نظامی جدا شده از رژیم نیز میتوانند نقش مهمی در ایجاد وحدت ملی بازی کنند.

جنبش مردم سوریه بدون وجود ارتش آزاد سوریه یک مناقشهٔ طولانی مدت  قبیله ای عشیره ای خواهد بود و نمیتوان کار را به عهدهٔ چند گروه روشنفکری که هر دم سازی میزنند سپرد و این تنها ارتش آزاد سوریه است که میتواند وحدت ملی را با ترکیبی از فشار و فراخوان به ارمغان بیاورد. 

نتیجه آنکه چینیها و روسها بعد از آغاز عملیان ضد طالبان ارتش پاکستان؛ با شرایط جدیدی روبرو خواهند شد و این امر دستهای سپاه قدس را نیز در رابطه با استفاده نمودن از طالبان به عنوان اهرم فشار خواهد بست. هر چند که به خاطر تعدد مراکز قدرت در پاکستان؛ تا زمانی که این عملیات آغاز نشود و دامنهٔ سرکوب آن مشخص نگردد؛ نمیتوان روی پاکستانیها حساب باز کرد. زیرا جیب ژنرالهای پاکستانی به پول مجانی  در ازای بازیگردانی عادت کرده است و پاکستان زمانی میتواند به طور جدی وارد حلقه شود که بتواند حلقه های قدرت نظامی-امنیتی را از تعیین سرنوشت آنچه که کشورش میخوانند کنار نهد.

کژدم