بر رسی پیامدهای احتمالی پیشرفت در مذاکرات هسته ای

در نوشتار پیشین گفتم که اگر این مذاکرات شکست بخورد به کجا خواهد انجامید؛ اما همزمان یاد آور شدم که آغاز پروژهٔ «امام حسن مهندسی شده» بر اساس ضرورتی انجام گرفته است که نام واقعی آنرا باید رسیدن به نقطهٔ عطف نهایی در «شکست استراتژیک» رژیم شیعی مسلک گذاشت. حال اگر حتی تمامی «ای آخ.... و ای بیداد» های رژیم را به حساب  ادا و اطوارهای «زین العابدین بیمار دروغین» بگذاریم که میخواهند با القاء «تاثیرات شدید تحریمها» برای فریب غرب؛ آنها را به پذیرفتن «صداقت دروغین» رژیم بکشانند؛ اما این «آخ و اوخ ها» نشانه های رسیدن به وضعیت قرمز را نیز به واقع در خود دارد و تمامی تلاشهای رژیم برای گریز از رسیدن به «نقطهٔ عطف بی بازگشت در روند شکست استراتژیک رژیم» در آینده ای نزدیک می باشد.

در نوشتار پیشین به تاکتیک احتمالی «حمله به زاغه های تسلیحات شیمیایی در منطقهٔ تحت اشغال رژیم اسد و حزب الله لبنان» اشاره نمودم و خاطر نشان کردم که این فرضیه را شاید بعضی ها به «خیال پردازی» تشبیه کنند؛ اما پیش از آنکه من این مسئله را مطرح کنم؛ گویا همین نظریه در جایی دیگر (یعنی روسیه) از طرف سلفی-جهادیها در حال اجرا بوده است که توسط نیروهای امنیتی روسیه کشف و خنثی شده است. (اینجا).

اگر این حمله کشف شده است تنها به خاطر دهان گشادی شاهزاده بندر در سفر اخیر خود به روسیه و پیشنهاد چند میلیارد دلاری او به روسها در برابر دست کشیدن از حمایت بشار اسد؛ بوده است. اگر او میخواست به روسها درسی فراموش ناشدنی بدهد  نباید به روسیه میرفت و نباید هیچ حرف مزخرفی مانند پیشنهاد چند میلیارد دلاری میزد؛ زیرا روسها میدانند که نپذیرفتن پیشنهاد به معنی روبرو شدن با فاجعه است (دیپلماسی پنهان و احمقانهٔ شاهزاده بندر).

امروز میخواهم به پیامدهای «پیروزیهای احتمالی در مذاکرات» بپردازم.

من در اینجا به تمامی کسانی که به نحوی از انحاء در پیشبرد پروژه های هسته ای دست داشته و به مزخرفات رهبر فرزانه اعتماد نموده و آن وعده و وعید ها را «الهی» می انگاشته اند؛ شدیداً هشدار میدهم که اگر اکنون به ذلت و زبونی رهبر فرزانه پی برده اند و تمامی وعده های پیروزی را که شنیده اند؛ نقش بر آب میبینند؛ به هیچ عنوان لب به اعتراض نگشایند؛ زیرا به همان سرنوشتی دچار خواهند شد که فرماندهان جنگ بعد از امضای «گه خوردن نامهٔ ۵۹۸» از طرف خمینی کثیف؛ به آنهمه کشته ها و هزینه ها برای هیچ اعتراض نمودند و در سوانح گوناگون از طرف اراذل و اوباش رژیم کشتار شدند. لذا بهتر آن است که سکوت کنند و شمشیر انتقام خود را در نهانی ترین نهانخانهٔ دل هایشان تیز کنند و در زمان لازم از نیام بیرون کشند. (دهان گشادی شاهزاده بندر را به همین دلیل مثال آوردم).

اینکه میگویم «پیروزی در مذاکرات»؛ به زبان رهبر فرزانه حرف میزنم که مانند گدایی دستمال خود را پهن نموده است و در حال گریه و زاری به امید افتادن سکه ای بر آن دستمال گسترده است تا آنرا به نام «پیروزی» در کون ولایت مداران فرو کند؛ و گرنه پیروزی در کار نیست و چیزی شبیه پیروزی در جنگ ۸ ساله است که به جز نکبت و ویرانی  به بار نیاورد. لذا آنچه که اکنون برای این گروه از مخالفین و معترضینی که تمامی آمال و آرزوهای خود را بر بادرفته می انگارند؛ بار دیگر شدیداً هشدار میدهم که چیزی بر زبان نیاورند و خود را برای انتقام از این دریوزگانی که گاهی از «کربلا» و گاهی از «صلح امام حسن» سوء استفادهٔ تاکتیکی مینمایند؛ آماده سازند؛ و گرنه با لطایف الحیل کشته خواهند شد.

فرو رفتن گام به گام رژیم در «مذاکرات» تبدیل به باتلاقی خواهد شد که همه چیز خود را بدون بدست آوردن حتی پشیزی؛ خواهند باخت و از هم اکنون برای بقای خود در چنین شرایطی که معترضینی پیدا شوند؛ آماده نموده اند تا هر صدای اعتراضی را خفه کنند.

کژدم