آیا زنگها برای اوباما به صدا در آمده اند؟ ...یا برای آمریکا؟

چندی پیش یکی از دوستان مقاله ای را ترجمه کردند که متاسفانه مورد استقبال قرار نگرفت؛ این مقاله در رابطه با روابط آمریکا و اروپا نوشته شده بود و زمان نوشته شدن و انتشارش بسیار پر معنی بود. نویسندهٔ مقاله که یکی از افسران ارشد سابق CIA میباشد؛ بسیاری نکته ها را مطرح نموده بود که در شرایط کنونی میتوان آثار آنرا به وضوح لمس کرد. آنچه که در این مقاله برجسته شده است؛ نگاه آمریکا به اروپا و بالعکس نگاه اروپا به آمریکاست؛ فارغ از اینکه چه حزب و یا احزابی بر سر کار می آیند. واقعیت این است که جهان امروز دیگر جهان زمان مصدق نیست و حتی با جهان ۳۰ سال پیش نیز همخوانی ندارد. اروپایی که تا ۳۰ سال پیش به نام ناتو ولی در واقع زیر بالهای آمریکا زندگی میکرد؛ رهبری آمریکا را پس از فروپاشی اتحاد شوروی نپذیرفت و بازیهای چندگانه ای را آغاز نمود که منجر به شنود مکالمات خصوصی رهبران اروپا از طرف آمریکاییها و «عقب مانده» و «برج بابل» نامیدن اروپائیان شده است. در طی این ۳۰ سال بسیاری از سرمایه های آمریکایی به طرف هندوستان و چین روانه شده و نه تنها از توبرهٔ این دو کشور میخورند؛ بلکه از آخور معافیتهای مالیاتی آمریکا نیز بهره میبرند و مهم تر اینکه نقش خود را در سیاستهای کلان آمریکا با لابیهای گوناگون حفظ کرده اند. هرچند که آمریکا مانند برجی است که اگر به یکباره ویران شود؛ آوار آن بر سر همگان فرود خواهد آمد؛ اما ویرانی تدریجی آن چشم اندازی است که ماجراهای ماههای اخیر به آن اشاره دارند. دکترین کوندالیزا رایس و اوباما؛ نتوانسته اند آمریکا را به جایگاه پیشین خود برگردانند؛ ارتش آمریکا مجبور به کوچکتر شدن و به همین دلیل خروج از عراق و افغانستان شده است. جوجه های نافرمان اروپایی که اکنون به صورت حامی دیرینهٔ خود چنگ میکشند؛ هنوز نمیدانند که رفتار کنونی آنها به چه نتیجه ای خواهد انجامید؟ همانگونه که آمریکایی ها نیز نمیدانستند که این همه حمایتهای بی دریغ از اروپا در برابر اتحاد شوروی نهایتاً آنها را مجبور به شنود مکالمات دوستان پیشین و جوجه های نافرمان کنونی خواهد انجامید.

سیاهپوست بودن آقای اوباما یکی از مشکلات کنونی سیاستهای حاکم آمریکاست؛ گویی که اگر سیاه پوست باشی یا باید «مالکولم ایکس» نژاد پرست شوی و یا عرق چین بر سر گذاشته و مسلمان شوی و یا مثل آقای اوباما مجبور شوی که به عنوان نخستین رئیس جمهور سیاهپوست یادگاری ایدئولوژیک بر جای بگذاری؛ شاید این مسئله نتیجهٔ طبیعی تاریخ سفیدپوستانهٔ آمریکاست و گریزی از آن نیست؛ اما اینکه این نقطهٔ عطف در چه زمانی بوقوع میپیوندد؛ میتواند آمریکا را بیشتر از امروز نیز ضعیفتر سازد.

خانم آنگلا مرکل که از شنود تلفنش ناراحت شده است؛ در حال موس-موس کردن به دنبال روسهاست و انتظاری بیش از این هم نباید داشته باشد.

داد و فغان آمریکا و اروپا از آتشی که خود در خاورمیانه برافروخته اند به آسمان میرود؛ علم کردن حکومت شیعی-صفوی در ایران و بوجود آوردن و سازماندهی مجاهدین سلفی-جهادی و از دست دادن قلادهٔ این دو جریان به خاطر وارد شدن بازیگران منطقه ای و گسترش نفوذ جریانهای شیعی و سلفی تا آفریقای شمالی؛ نه نشانهٔ پیروزی این جریانها؛ بلکه نشانهٔ نفوذ بازیگران منطقه ای است که البته از حمایتهای هوشمندانه و معنی دار و پنهان روسیه و چین هم بی بهره نیستند. زمانی که ترکهای عثمانی و شیخ قطر تسلیح و گسیل نمودن نیروهای سلفی-جهادی به سوریه را آغاز نمودند؛ رژیم بشار اسد؛ تحت رهبریهای داهیانهٔ روسها به این نیروها کوچه دادند و اکنون در حال درو کردن محصول آن بذرپاشی هستند و آمریکا و اروپای وحشت زده از وجود سلفی-جهادیها در دور آخر بازی سوریه نشان دادند که غلظت ترسشان تا چه حد است؟ اکنون پرسش این است که آیا عربستان سعودی و اسرائیل ساکت خواهند نشست؟ آیا تمامی سفرهای مقامات اسرائیلی و ایجاد کریدور هوایی تنها در حد نمایش خواهد ماند؟ یا اینکه باید منتظر یک انفجار بود؟ تنها یک انفجار میتواند مسیر بازی را تغییر دهد و گرنه اسرائیل و عربستان و اقمارش نیز باید به بازی تن دهند. سکوتی که اکنون و در این شرایط بحرانی برقرار است؛ نمیتواند ادامه یابد؛ زیرا با طبیعت بحران همخوانی ندارد.

در مقاله های آغازین در رابطه با سوریه به این کوچه دادن عمدی اشاره کرده بودم ولی هیچگاه فکر نمیکردم که به چنین شرایطی بینجامد؛ اما روسها میدانستند که به دست دوستان احمق آمریکا در حال پختن آش برای غرب هستند و آش بالاخره پخته شد و اکنون داستان سوریه به بازیهای مذاکرات هسته ای گره خورده است. آقای اوباما ولادیمیر پوتین را شاگرد تنبل نامید؛ اما گویا باید سخن خود را پس بگیرد. بازی روسها نه تنها به به زانو در آمدن آمریکا و اروپا انجامید؛ بلکه اکنون در حال از دست دادن دوستان احمق خاورمیانه ای شان نیز هستند. نقشه های غرب برای اخوانی کردن منطقه با شکست روبرو شده و مصر را از دست داده اند. اگر دوستان احمق در زمان دوستی؛ کمرت را بشکنند؛ بدان که در زمان دشمنی بسیارابلهانه تر عمل خواهند نمود. ترکهای عثمانی و قطر میخواستنند بازی افغانستان و عراق را تکرار کنند؛ اما اگر پاکستان و آمریکا و اروپا و افغانها توانستند از این بازی سود برند؛ ترکهای عثمانی و قطر هم خواهند توانست. اکنون ترکهای عثمانی به چینی ها چشمک میزنند و اروپای وحشت زده نیز در فکر دلجویی از آنهاست. شیخ قطر نیز با اینکه بازی را باخته است؛ اما مانند قمار بازی معتاد؛ همچنان به بازی ادامه میدهد. اما آنچه که در نتیجهٔ این بازیها بوجود آمده است؛ بی تفاوتی مردم منطقه به سرنوشت خودشان است و با مردمان ۳ سال پیش بسیار تفاوت دارند و شیرازه های آرمانی شان از هم گسیخته است.

در بازی بزرگ منطقه ای روسها برنده شده اند؛ روسها اکنون کنترل رژیم شیعی حاکم بر ایران را در دست گرفته اند و ایرانیان نیز از اینکه غرب میخواهد غنی سازی اورانیوم را به رسمیت بشناسد خوشحال هستند؛ خشک شدن دریاچهٔ ارومیه را فراموش کرده اند و تا زمانی که شهرهای اطراف این دریاچه خالی از سکنه نشود و حتی بخشی از مردم تبریز نیز مجبور به کوچ نگردند؛ درد فاجعه را حس نخواهند کرد و همچنان به بازی شیرین گران شدن دلار و ارزان شدن طلا دلخوش خواهند بود و این دلخوشی تا نشستن نخستین دانه های نمک دریاچهٔ ارومیه بر چشمهای کورشان؛ ادامه خواهد یافت.

سیاستهای امنیتی-نظامی رهبر فرزانه به نوکری کامل و بی چون و چرا و بر گردن انداختن قلادهٔ روسی انجامیده است؛ کشاورزی و صنعت نابود شده و شاخکهای اطلاعاتی رژیم از خیزشهای فاجعه بار خبر داده اند؛ به همین دلیل نیز رهبر فرزانه به فکر افتاده است تا سپاه پاسداران با کمکهای ظاهری به بخشی از مردم؛ آنها را در زمان کشتار بخش دیگری از ایرانیان وادار به سکوت کند و اینگونه نیز خواهد شد. مردمی که با یک گونی سیب زمینی احساس خوشبختی و عدالت کنند و اهمیت خشک شدن دریاچهٔ شان را نفهمند و همچنان به سکوت ادامه دهند؛ مردگانی بیش نیستند و رژیم اسلامی نیز اینرا میداند و در حال فرو کردن پنبه به سوراخهای مردگان است تا کفن خود را آلوده نسازند. اما مسئله این است که همهٔ مردم ایران نمرده اند؛ هرچند که همچنان به همدیگر مینگرند تا ببینند که آیا حرکتی از طرف دیگران آغاز میشود یا نه؟ و هنوز مصمم به خیزش نیستند. آقای «کوروش+رضاشاه دوم» نیز به درون شیشهٔ ترشی باز گشته است و از نتیجهٔ تحقیقات و ارزیابیهای مشاورین و متخصصین انرزی شورای ملی ایران سخنی نمیگوید و معلوم نشده است که بالاخره میخواهند نفت را بفروشند یا تعطیل کنند؟

من هم که مریض بودم.

کژدم