ملاقات با «اندیشه های کُهَن» و «اندیشه های نو» (بخش نُهم)

ایران

به نظرِ من اکنون تقریباً میدانیم که:

۱- مسیرِ حرکتِ جوامعِ گونه های انسانی؛ چه سمت و سویی دارد؟

۲- ایران از نظر اقتصادی؛ سیاسی؛ اجتماعی و فرهنگی  در کجایِ جهان و مسیرِ حرکتِ جهانی ایستاده است؟

۳- ایران از نظرِ «زیست محیطی» چه ظرفیتهایی دارد؟  امّا نمیدانیم که چه تعداد از جمعیّت میتواند بهترین شرایط را در این قطعهٔ جغرافیایی برای ادامهٔ زندگی شرافتمندانه و پایدار؛ تضمین کند؟

مسائلی نیز وجود دارند که دوست نداریم بدانیم و بپذیریم:

۱- ساکنینِ ایران چندین بار سابقهٔ «خیانت به خود» داشته اند که بزرگترینِ آنها «خیانتِ ملّیِ ۵۷» است. «خیانتِ ملّی ۵۷» از این نظر بسیار مهمّ است که در آستانهٔ «نقطهٔ عطفِ تاریخی» در مسیرِ حرکتِ جوامِعِ پیشرفته بوقوع پیوست.

۲- ساکنینِ ایران خود را بسیار باهوش و دارایِ فرهنگِ غنی میدانند. زیرا  حافظ و سعدی و ملّایِ رومی و «هشترودی» و چند دانشمندِ پراکنده و فراری دارند که در مجامِعِ علمی جوامِعِ پیشرفته فعالیت میکنند. زیرا ایران محیطِ زیستِ مناسبی برایشان نبوده است. این امر نشان میدهد که ساکنینِ ایران نه تنها دارایِ فرهنگِ غنی نیستند؛ بلکه از نظر فرهنگی بسیار عقبمانده  هستند. «عقبماندگیِ فرهنگیِ مُزمِن» نشانگرِ درجهٔ بسیار پایینِ میانگین هوشِ ساکنین ایران است و بدتر از همه اینکه هیچکس جرأت نمیکند  این واقعیّت را تویِ صورتِ ساکنینِ ایران بگوید. چه «پوزیسیون» و چه «اپوزیسیونِ قلّابی» همیشه از ساکنینِ ایران با عنوانِ «مردمِ فهمیده و هوشیار» یاد و «پالان» بر پشتشان مینهند تا «بارکِشِ اهدافشان» باشند..

۳- ساکنینِ ایران «آنارشیست» هستند و به همین دلیل نیز قابلیّتِ بسیار اندکی برای «سازمان یافتگی» دارند. مبنایِ اصلیِ «آنارشیسم»؛ حتّی در عرصهٔ نظری؛ «فرد گراییِ احمقانه» است.

۴- تنها جوامعِ سازمانیافتهٔ ایران؛ کسانی هستند که «اعتقاداتِ دینی» دارند. نیروهای رژیم و سازمان مجاهدین خلق نمونه های آشکار این نظریّه هستند. نمونهٔ دیگرِ برای این نظریّه؛ گروههای غیر مذهبی هستند که به خاطِرِ نداشتنِ باورهایِ دینی به  تبعیّت از خصلتِ طبیعي «آنارشیستی»؛ به «خود محوریِ احمقانه» باز گشته و نه تنها حتّی از تشکیلِ «یک سازمانِ پایدار» عاجز هستند؛ بلکه نمیتوانند حتّی در یک اتّحادیّه جمع شده و سازمان یابند.

«سازمان یافتگی» حولِ محورِ «باورهای دینی»؛  نشان میدهد که در ایران «فرهنگِ سیاسی» وجود ندارد.

آنچه که وجود دارد؛ «عقبماندگیِ عمیق و مُزمنِ سیاسی» است.
۵- «قوم گرایی» یکی دیگر از بیماریهای ساکنینِ ایران است. هرچند که «قوم گراییِ طبیعی» بر اساسِ «تعلّقِ خونی و محیطِ زیست» تعریف میشد؛ امّا پس از جنگهای طولانی بین اقوامِ گوناگون و شکستِ برخی اقوام و به تاراج رفتنِ داراییهایشان و سپس تبدیل شدن به «بردگان» و یا در بهترین حالت تبدیل شدن به «شهروندانِ درجه ۲» به «کینه هایِ قومی» دامن زد. در بسیاری از موارد؛ مذاهب و فرقه هایِ گوناگونِ دینی و مذهبی نیز بستری مُغَذّی برای رشد در «گندابِ کینه های قومی» یافتند. برندگانِ «گندابِ کینه هایِ قومی»؛ نَه مردمانَ آن اقوام؛ بلکه در بیشترِ موارد؛ انگلهایی بودند که آنان را به نامِ «روحانیّون» میشناسیم.
ورودِ «انگلها»؛ «گندابِ کینه هایِ قومی» را نه تنها «متعفّن تر» نموده است؛ بلکه حتّی اگر رهبرانِ اقوام به نوعی از «اشتی و رواداری» قانع شوند؛ در زیرِ پوستِ این «آشتی»؛ «کینه های مذهبی» ادامه می یابد.
این مسئله فقط مربوط به «ایران» نمی شود و امری جهانی است. امّا زمانی که در بارهٔ «ساکنینِ ایران» سخن میگوییم؛ باید بدانیم که این «گنداب» در ایران؛ بسیار متعفّن تر است.

«مشکلاتِ بزرگ» و  «نَرها» و «ماده ها»یِ ...«کوتوله»

من (کژدم)؛ آنچه را که  شما «رهبرانِ سیاسی» مینامید را « نَرها و ماده هایِ کوتوله» مینامم و آنچه را که شما «مبارزه» مینامید را «کٓژراهه» میدانم. زیرا همهٔ آنانی که شما «رهبرانِ سیاسی» مینامید؛ وعده هایشان «سطحی» و در بسیاری از موارد «دروغ» است. اگر بسیار خوشبینانه سخن بگویم و این «رهبران» افرادی «دلسوز» بدانَم؛ هیچ تضمینِ «ساختاری» و زیربنایی برای وعده هایشان ندارند. لذا بهتر میدانم که آنها را «نرها و ماده های کوتوله» بنامم.
تاریخِ ۱۰۰ سالهٔ اخیرِ ایران را «کوتوله ها» و «ساکنینِ عقبمانده و خائنِ ایران»  ساخته اند.
وجودِ «کوتوله ها»؛ و «ساکنینِ عقبمانده و خائنِ ایران» به خودیِ خود یک «مشکلِ ساختاری و نهادینه شده» است و اگر کسی بخواهد برایِ ایران کاری انجام دهد؛ باید پیش از فکر کردن به «سرنگونیِ رژیمِ انگلهایِ صفوی»؛ باید «ساختار شکن» باشد.

در بخشِ نظراتِ نوشتارِ پیشین گفتم:
«اگر ۲۰۰ هزار کوروش جنگاور دارید .... مطمئن باشید که مشکل حلّ خواهد شد».

حال میپرسم:
آیا حتّی «یِک» کوروشِ جنگاور دارید؟ .... امّا اگر ندارید؛ ... پَس ...
اینهمه داد وقالِ دروغین برایِ چیست؟
آیا اگر چنین «کوروشی» پیدا شود؛ به جز فحشِ خواهر و مادر؛ بهره ای از شماها خواهد بُرد؟

این ۲۰۰ هزار کوروش؛ برای «رفتن به تظاهراتهای خیابانی» و «جنگ و گریزهای بی ثمر» نیستند. بلکه کسانی هستند که باید «آینده را بسازند».

من (کژدم) با کمک خواستن از «نیرویِ خارجی» مخالف نیستم؛ زیرا همین بیشرفهایِ شیعه مسلک که حاکمیّت را در دست دارند؛ بدونِ کمکهای خارجی؛ حتّی در طرّاحی یک عملیّاتِ زمینی؛ مانندِ «خر» در گِل میمانند.
امّا واقعیّت این است که «نیروهایِ خارجی» به تمامیِ رهبرانِ آنچه که «اپوزیسیون» مینامید؛ به دیدهٔ حقارت مینگرند و به درستی میدانند که آنها «رهبرانِ سیاسی» نیستند. بلکه مجموعه ای از «کوتوله هایِ فاسد» هستند.

کژدم