ملاقات با «اندیشه های کُهَن» و «اندیشه های نو» (بخش یازدَهم)

ایران

زمانی بسیار پیش از این گفتم: «اگر گرگی هار را استخدام کُنی» و به میانِ گلّهٔ گوسفندان بفرستی؛ دیگر لزومی ندارد که هر روزه از «گرگِ هار» بخواهی که چنین و چنان کُنَد. «انگلِ بنیانگذار» همان «گرگِ هار» بود. مستقل عمل میکرد و تنها نیاز به «کنترل» و «حفظِ توازنِ قدرت» داشت که روسها و اروپا و آمریکا در جنگِ ۸ ساله؛ این «توازن» را تا حدّ «گُه خوردن نامهٔ خمینی» به درستی حفظ کردند.

در نوشته هایِ بسیار قدیمی؛  حمله به «عراق»  را به «انفجارِ اتمی» تشبیه کردم که امواجِ آن همهٔ منطقه را فرا خواهد گرفت. زیرا ضرورت داشت تا پایِ «سگهای هارِ شیعه» را به عراق باز کنند و «کفتارهایِ سُنّی» را از بند رها کرده و به جانِ  یکدیگر بندازند و تنها کارشان «حفظِ توازنِ قدرت» بود تا هیچ کدامشان پیروز نشده و به وظیفهٔ اصلیِ خود (ویرانیِ عراق) ادامه دهند. تا زمانی که «پروژهٔ بهارِ عربی» را آغاز کردند که خوشبختانه به دلیلِ تلاشهایِ حکومتِ وقتِ عربستان؛ «شکست خورد». لذا از طریقِ «اوباما» (یا با اونا یا با ما) پروژهٔ «داعش» را رقم زدند.

همینجا میگویم که زمانی خواهد رسید که اسنادِ  تلاشهایِ هماهنگ شده میانِ «اوباما» و رژیمِ «خامنه ایِ دیّوس» در رابطه با «بحرین» و «یمن»؛ منتشر خواهند شد و «یوتیوبیهایِ خاک بر سرِ ۸۸» خواهند دید که چرا «کیرلیسیهایِ آنها» (یا با اونا یا با ما)؛ از طرفِ «امام حسین اوباما»؛ حتّی به قیمتِ «کیر خر»ّ هم  خریده نشد. زیرا «اوباما» استراتژیهایِ کلانِ «جورج سوروس» را پیاده می کرد.

زمانی که «داعش» ظهور کرد؛ گفتم که اکنون میتوانید «محمّد» و «صدرِ اسلام» را در یک تئاترِ زنده و به صورتِ «گزارشهایِ زنده» ببینید و «ابوبکر البغدادی» را «محمّد رسول اللهِ دوّم» نامیدم.

آیا در پیشبینی و ترسیمِ مسیرهایِ اصلی اشتباه کرده بودم؟ اگر اغراق نکرده باشم؛ باید بگویم:

هرگز ...

زیرا به دُرستی میفهمم که «کشورهایِ تحتِ نفوذ» و «تحتِ سلطه» چه معنایی دارند؟

جمعیّتِ کشورهایِ «تحتِ سلطه و نفوذ» معمولاً دارایِ پایین ترین «بهرهٔ میانگینِ هوشی » هستند و میتوان آنها را چپ و راست طوری «گایید» که نه تنها احساسِ «درد» نکنند .... بلکه خود را «پیروز» بدانند و اگر «جذامِ دین و مذهب» را نیز به آن اضافه کنیم؛ نور علی نور میشود. باور نمیکنید؟ به فلسطینیها  نگاه کنید. چرا راهِ دور بروید .... به همین ایران و ساکنینِ ایران نگاه کنید.

اکنون «ساکنینِ ایران» نه تنها «پیروز» هستند؛ بلکه BBC نیز تلاش میکُند تا «عمقِ فاجعه» را به «پیروزیهایِ بزرگِ» تفسیر کُند و این در حالی است که مسیرِ حرکتِ جهانی در تمامیِ عرصه ها به سمتی پیش میرود که اگر «نفهمیم» و «حرکت» نکنیم ...

«ایران» به «اتیوپی» و «اریتره» تبدیل خواهد شد. و تلاشِ BBC بر این است که ساکنینِ ایران و رژیمِ کثیفِ صفوی را «پیروز» جلوه دهد؛ تا از «آینده» عَقب بمانیم. مانندِ «بچّه بازی» که کودکی را با «آب نبات» فریب داده و به خرابه میکشاند و به او تجاوز میکند. BBC یعنی همین.
زمانی که اوباشانِ شیعهٔ حاکم میگویند: «پولی که در سوریه هزینه شده است حقّ النّاس است و باید برگردانیده شود»؛ به این معنی است که: «پولها به گا رفته اند» و دستهایِ «انگلِ فرزانه» حتّی به «کیرِ خر» هم بند نیست.
لذا «کدام پیروزی؟»
آن بی شرفهایی که در  BBC از «رفتارهای عاقلانهٔ رژیمِ کثیفِ شیعی» در سوریه دَم میزنند؛ آیا به ۸ سالِ پیش نگاهی می اندازند؟ آیا وضعیّتِ کنونی رژیمِ شیعی را در مقایسه با ۸ سالِ پیش میتوان پیروزی نامید؟ آیا اینکه ۱۰۰۰ دلار ببازیم و ۱۰ دلار برنده شویم را میتوان «بُرد» و «پیروزی» نامید؟

https://goo.gl/rdLS2d

قحط الّرجال  یکی ازمشکِلاتِ اصلی

«رَجُلِ سیاسی»؛ کسی نیست که مانندِ سَگ به دنبالِ استخوان؛ می دَوَد  و چه بسا  میمیرَد.
«رجُل سیاسی» کسی است که «آینده» را می بیند و «به سوی آینده» می دَوَد .
«ستّارخان» داشتیم. «باقرخان» داشتیم.  یکی را با گلوله به پایش زدند و دیگری را  «الله بختکی»کشتند. آیا آب از آب تکان خورد؟!! .... چرا نخورد؟  ....  پاسُخ بسیار ساده است: «رجالِ سیاسی» نداشتیم.

پرسش:

چرا رجالِ سیاسی نداشتیم؟

پاسخ:

برایِ اینکه: «فرهنگِ سیاسی» نداشتیم.

پرسش:

چرا فرهنگِ سیاس نداشتیم؟

پاسخ:

برایِ اینکه به  «حوزهٔ نفوذِ بیگانگان»  تبدیل شده بودیم و همچنان هستیم.

امّا  دَر «غیبتِ کُبرایِ رجالِ سیاسی» .... «سیاست بازان و شارلاتانها» و «قرمساقها»؛ فراوان داشتیم و هنوز هم داریم. از «انگلِ فرزانه» گرفته ...  تا «سیّد رضا دیبا» ... همگی در این «طیفِ مقدّس» حضور دارند.
لذا داستان  نه تنها عوض نشده  است؛ بلکه نمونه هایِ کنونیِ آزمایشگاهی؛ بسیار بی شرف تر از هم نوعانِ خود در ۱۰۰ سالِ پیش هستند. ... مگر میشود که «نباشند»؟ و پس از ۱۰۰ سال در شرایطی بسیار بدتر از «دورانِ ستّاخان و باقرخان» مانده باشیم و هیچ راهِ «برون رفت» پیدا نشود؟
بحثهایِ احمقانه بر سرِ «جمهوری» و یا «پادشاهی» و «مصدّقِ زیرِ پَتو»؛ نشانهٔ رشدِ سیاسی نیست. بلکه نشانهٔ درماندگیِ اوباشانی است که حدّ اکثرِ پتانسیلِ فکریِ آنها بحث بر سرِ « نُخست زادگیِ مُرغ و تخمِ مرغ» است.
هیچ کَس نمیخواهد بفهمد که «مُرغِ نخستین» .... «مرده» است و «تخم مرغِ نخستین» شکسته است. حتّی در این بحثهایِ «لاتای لاتی» فراموش میکنند که بپرسند: ...راستی .... جایگاهِ «خروس» کجاست؟
حتّی نمیتوانند بفهمند که بدونِ «خروس»؛ داستانِ «مُرغ و تخم مرغ» ... پا بر هوا است.

نسلِ جدید که در عصرِ «اینترنت» زندگی می کُند؛ حتّی نمیخواهد بفهمد که «اینترنت» را «دیگران» ساخته اند و به «اینترنت» به عنوانِ «ابزاری برایِ جلقهایِ گوناگون» نگاه می کُند و «ابزار ساز» را  به صورتی «عَمدی» به فراموشی می سپارد. زیرا مایهٔ «ننگ» است که پس از ۷۰۰۰ سال و یا ۶هزار سال و یا ۲۵۰۰ سال داشتنِ «تمدّنِ دروغین» که در رابطه با بنیان گذارَش «کوروشِ بزرگ» بیشتر از ۴۵ سطرِ نوشتاری ندارد و شاید اشکانیان کمتر از این ۴۵ سطر دارند.
اینکه میگویم «تمدّنِ دروغین».... قصدِ توهین ندارم. ... «یونانیها» آثارِ نوشتاری دارند. کتابِ «جمهوریّت» یک اثرِ «نَقلِ سینه به سینه» نیست. تمدّن فقط با «شهر و روستا» تعریف نمیشود. «نوشتن» و «ثبتِ آثار» مهمترین «ارثیه هایِ یک تمدّن» برایِ «بقا و ادامهٔ زندگیِ ملّی» هستند و زمانی که جامعه ای این آثار را نداشته باشد؛ حتّی وجودِ تاریخیِ آن جامعه به موضوعی «تعبیری و تفسیری» تبدیل میشود. گویی که آن جامعه از میانِ  فضایی «مِه آلود» به بیرون روییده است. (مانندِ «جَک و ساقهٔ لوبیا»)
اگر این ۴۵ سطر را نداشتیم؛ «کوروش» به یک داستانِ تخیّلی  مانندِ «اسفندیار» تبدیل می شد.
فقط از خودتان بپرسید:

چرا «تختِ جمشید» داریم ... امّا هیچ اثرِ نوشتاری نداریم؟
آیا پاسُختان این است که «عربها» کتابخانه ها را سوزانیدند؟
آیا میتوان  با مجموعه ای از «الواحِ گِلی»؛ یک «کتاب» تولید کرد؟ .... راستی؛ ...«وزنِ آن کتاب» چند هزار کیلو خواهد بود؟
اگر در دورانِ «ایران شهریِ ساسانی» فقط ۵۰ جلد از این کتابها را داشتیم؛ میدانید که چه حجم و مساحتی را اشغال مینمود؟
آیا میتوان «الواحِ سفالین و گِلی» را سوزاند؟
میگویند که کتابِ «بها مهارات» و «یی چینگ»؛ حدودِ ۶ هزار سال قدمت دارند. آیا «بها مهارات» را دیده و خوانده اید؟ آیا به فکرتان رسیده است که اگر این کتاب را به لوحه هایِ سنگی و گِلی تبدیل کنیم؛ حتّی نمیتوان آنرا در «اصفهان» جای داد؟
آیا «بهگود گیتا» را را خوانده اید؟ آیا میتوانید تصوّر کنید که حتّی استانِ اصفهان نیز نمیتواند پاسخگویِ «حجمِ سفالینِ» آن کتاب باشد؟
چرا خودمان را با دروغهایِ خود ساخته فریب میدهیم؟ 

«ساکنینِ ایران» با «داستانهای بی سرو تَه» سرخوش هستند.

کژدم