همانگونه که گفته بودم ترکهای عثمانی نیز به ائتلاف پیوستند.... امّا...

حکومت ننگین صفوی حاکم بر ایران؛ همیشه به دنبال اثبات رویاهای احمقانهٔ خود است و در این راه همهٔ تار و پود ایران را باخته است؛ اما هنوز در رویای یک قمار دیگر است. قماری که بتواند مسیر را عوض کند.

در زبان آذری مثلی است که میگوید: یئمئینن دویمادین.... یالاماغینان دویا جاقسان؟

که ترجمهٔ فارسی آن این است:

با خوردن سیر نشدی... آیا فکر میکنی که با لیسیدن سیر خواهی شد؟

من زمانی که به «مثل ها» نگاه میکنم؛ آنها را  مانند «احمد شامبولی» نه به عنوان «ادبیات کوچه»؛ بلکه عصارهٔ نگرش پراگماتیک و عملگرایی هوشمندانه میدانم و از اینکه «گمنامان» تاریخ (شمن ها)؛ چنین گفته هایی را که استخوانبندی «اندیشهٔ عملگرا» است را به مردم هدیه کرده اند؛ به وجد می آیم؛ گفته هایی (مثلهایی) که به یک و یا چند قوم و قبیله تعلق ندارند و جهان شمول (یونیورسال) هستند. هم در زندگی شخصی و هم در زندگی اجتماعی و سیاسی و نظامی و اقتصادی میتوان این مثلها را چراغ راهنمای مسیر قرار داد.

ترکهای عثمانی «رقاصان بی هنر» هستند و در طی چند سال گذشته نشان داده اند که چگونه مسیر حرکتشان را تغییر داده اند.... روزی دوست اسرائیل و روزی دیگر «ماوی مرمره» و سپس سخنرانی اخوان المسلمینی در مصر و در کنار آن  مسیر گسیل «سلفی جهادیهای بین المللی» به سوریه و باز هم همزمان مرکز «پولشویی» رژیم حقّهٔ «جعفری-صفوی» حاکم بر ایرانند. ترکهای عثمانی استراتژی منسجم خاصی ندارند و حرکاتشان بر اساس «طبیعت ثانوی» که بر اساس فرهنگشان بنا شده است عمل میکنند. حدود یک سال و هشت ماه در ترکیه زندگی کرده ام (به بهانهٔ مسافرت ولی در عمل آشنایی با کردستان ترکیه). نتیجهٔ این سفر دو دستاورد مهم برای من بودند که شاید برای هیچکس ارزشی نداشته باشند:

۱- ترکهای عثمانی از کودکی «راهزن» و «ریزه خوار» تربیت میشوند. نه از «گدایی» و نه از «کلاه برداری» و نه از «دروغ» و نه از هیچ رفتار متعلق به قبایل «راهزنان کوچنده» ابایی ندارند. بلند پروازیهایشان دروغین و در حد «پان ترکیسم بی محتوی» (مانند تشیع) خلاصه میشود و در کویر «لاشه خوری» به کویر میپیوندد. اگر کسانی یافت میشوند (اصلاح طلبان مخبّط شیعه مسلک) که ترکیه را مثالی برای «اسلام موفق» می انگارند؛ باید بدانند که آنچه که در ترکیه میبینند؛ نه نتیجهٔ «تلاشی انسانی» برای بهروزی (مانند کشورهای پیشرفته) بلکه چیزی شبیه به داستان کشورها و امیرنشینهای حوزهٔ خلیج فارس است. عده ای «نفت» دارند و ترکهای عثمانی «زمینهای حاصلخیز و آب» دارند و این تمامی داستان است و هیچ نبوغی در کار نیست. در عرصهٔ فعالیتهای سیاسی که یکی از خلاق ترین عرصه های فکری است؛ باید گفت که ترکهای عثمانی ۵۰۰ سال است که تمامی تلاششان برای پیوستن به اروپا مانند خر در گل مانده است (خر به مفهوم واقعی کلمه) و هنوز در نیافته اند که راهزنان را به کاخ راه نمیدهند و نخواهند داد.
هرچند که شاید بگویند: ایرانیان نیز دست کمی از ترکهای عثمانی ندارند؛ اما باید بدانیم که آنچه که نکات مشترک فرهنگی ایرانیان کنونی با عربها و ترکهای عثمانی است؛ محصول ثانوی فرهنگ «راهزنان مدینه به رهبری محمّد» است که از طریق نوادگان دختری و «انگل های باج و خراج خور» او که «ائمهٔ اطهار» نامیده میشوند به ایرانیان سرایت کرده و ماندگار شده است.

۲- در آن زمان من کردهای ترکیه را «تشنهٔ بازشناسی هویت خویش» یافتم و زمانی که در بارهٔ تاریخ ایران باستان و قوم ماد و زرتشت و هوخشتره و فروهرتیش و کوروش و داریوش سخن میگفتم؛ چشمهایشان پر از اشک میشد؛ که نه یک بار.... بلکه دهها بار.... و شاید هنوز نوارهای ضبط شده از سخنان من در میان کردهای ترکیه باقی مانده باشد و اگر نمانده باشد؛ آن ساعتها و لحظه ها در ذهن فلک زدهٔ آریایی من همچنان زنده هستند و آن سخن تکراری  «تشنگان هویت» که «بگذار ضبط صوت بیاورم» همچنان در در گوشم میپیچد و مانند کسی که از به یاد آوردن خاطرات کودکانش لذت میبرد؛ غرق در لذّت میشوم و نیازی به خلسه و الکل و مواد مخدر ندارم و این خاطرات تمامی لذّتهای کنونی زندگی کنونی من هستند و دردهایم را میشویند.

و از اینکه برخی «نو رسیدگان» که نوعی «پان کردیسم» تافتهٔ جدا بافته از سایر ایرانیان به راه انداخته اند؛ متأسف هستم و در همین دو دههٔ اخیر؛ سرود ملّی کردستان توسط همین تفکر بی ریشه سانسور شد و جملهٔ «ما فرزندان کاوهٔ آهنگر هستیم» از سرود ملی کردستان توسط این احمقها حذف گردید... پرسش این است که مگر میشود پدر و یا مادر را انکار کرد؟ .... بگذریم....

ترکهای عثمانی بر اساس شیوهٔ رفتاری خود؛ بار دیگر تغییر موضع دادند. آنهایی که تا دیروز با جلوگیری از پیوستن کردهای ترکیه به نبرد علیه داعش؛ به دفاع از داعش و سرکوب کردهای سوریه مشغول بودند و به داعش درس تصرف منابع نفتی را میدادند؛ تا به خیال خود با یک تیر ۳ نشان بزنند (نفت ارزان + ادامهٔ بقای داعش + ایجاد وزیرستان) ؛ ناگهان اکثریت مجلسشان (بخوانید طویله عثمانی) به نبرد با داعش رای میدهند. و حاضر هستند تا عملیات زمینی هم انجام دهند.... همانهایی که تا دیروز شعار میدادند که نخواهند گذاشت که آمریکا از پایگاه «اینجرلیک» برای حمله به داعش استفاده کند؛ امروز میگویند که نیروهای نظامی غربی میتوانند در خاک ترکیه مستقر شوند. زیرا قرار است که ۳ پایگاه نظامی بزرگ آمریکایی در کردستان عراق ساخته شود و این یعنی: پایان «اینجرلیک».

این لایحه و تصویب آن توسط الاغهای طویلهٔ عثمانی؛ تنها نشانگر یک چیز است: الاغهای عثمانی به شدت ترسیده اند و احساس میکنند که باد از سمت دیگری میوزد. (مثلی دیگر (مثل فارسی) میگوید: «از هر طرف باد میاد بادش بده» (مَثل عربی معادل: «ابن الوقت»).

هر بار که ترکهای عثمانی تغییر روش داده اند؛ نشانهٔ شکست روش پیشین آنهابوده است و به سادگی با شمردن تغییر روشهای آنها میتوانید بگویید که چند بار شکست خورده اند و چقدر «تهی مغز» هستند. اما با نگاهی به مسیر طی شده از طرف ترکهای عثمانی؛ میتوانید «شخصیت سیاسی - اجتماعی - بین المللی» آنها راعمیقتر درک کنید و اگر در نوشته های پیشین گفتم که ترکهای عثمانی نیز خواهند آمد؛ بر اساس همین «رفتار شناسی» بود و نه «پیشگویی فال بینانه». شکارچی تنها با شناخت «شیوهٔ رفتار طبیعی حیوان» میتواند آنرا شکار کند.

اما ورود ترکهای عثمانی به ائتلاف ضد داعش  ۳ نشانه را با خود همره دارد (بازی در لایهٔ سه گانه).

۱- از آیندهٔ خود به شدت ترسیده است.

۲-همچنان به تعقیب اهداف عثمانی ایمان دارد. (حتی به یک مغازهٔ ترشی فروشی ترکی در حلب نیز راضی است).

۳- بالاخره؛ پس از چندین سال تلاش میخواهند دست آوردی داشته باشند که البته این دست آورد باید با آرزوی دیرینهٔ پیوستن به اروپا نیز همخوانی داشته باشد (پارادوکسی که هیچ مغز الاغ گونه ای نمیتوتند پاسخی برایش بیابد).

نتیجه اینکه:

از الاِغ نهراسید؛ اما مواظب جفتک هایش باشید.

نتیجهٔ نهایی برای کردهای ترکیه:

مثلی آذری میگوید: «اگر آتی؛ آتینان باغلاسان.... همرنگ اولماسادا... هم خوی اولار»
(اگر اسبی را با اسبی دیگر در کنار هم ببندند؛ اگر همرنگ نشوند... هم خوی (رفتار) میشوند).
اما پرسشی که در برابر کردهای ترکیه قرار دارد این است که:
اگر اسب (کُرد) را در کنار الاغ (ترک عثمانی) ببندند.... چه خواهد شد؟
کردهای ترکیه باید خود را از فرهنگ «راهزنان ترک عثمانی» کنار بکشند.


کژدم