به بهانهٔ «ارتش آزاد سوریه» و «کوبانی سرفراز»

آنچه که «ارتش آزاد سوریه» نامیده میشود؛ پس از سالها؛ هنوز هم نتوانسته است به تشکیلاتی که شایستهٔ نامش باشد تبدیل گردد. این نام در واقع نام یک «چتر فراگیر» است که گروههای زیادی را در خود جای داده است و بازیگران عرب منطقه و ترکهای عثمانی نیز یا گروههای تحت امر خود را به نام پشتیبانی از انقلاب مردم سوریه را در سوریه تولید نموده و یا آنها را به استخدام خود در آورده اند و در واقع سیاستهایشان مانند رژیم ننگین صفوی حاکم بر ایران در جبههٔ متخاصم (جبههٔ بشار اسد) است.
ترکهای عثمانی که در آرزوی سرکوب کردستان و بویژه «کوبانی سرفراز» میسوزند؛ با بپا کردن یک پروپاگاندا قصد تزریق «ستون پنجم»  تحت نام «ارتش آزاد سوریه» به درون شهر کوبانی را داشتند که خوشبختانه با هوشیاری نیروهای مبارز کرد خنثی شد.
نیروهایی که تحت نام «ارتش آزاد» میخواستند در کوبانی نفوذ کنند؛ عبارت بودند از: احرار الشام؛ جیش الاسلام؛ جیش المجاهدین؛ حرکةالهزم و سه گروه دیگر که ۳ گروه نخست؛ «نیروهای جهادی با اهداف منطقه ای» هستند و هدف نهایی شان بوجود آوردن «حکومت اسلامی سوریه» میباشد و تنها فرقشان با داعش و حکومت صقویان حاکم بر ایران؛ این است که «اهداف بین المللی» را دنبال نمیکنند و به دنبال حکومت جهانی اسلام و «مهدی بیا... بیا ... بیا» نیستند. امّا حتی وجود این نیروهای جهادی در اطراف کوبانی میتواند برای نیروهای پیشمرگه و مدافعین کوبانی خطرناک باشد.

از سوی دیگر خبری در وبسایت فارسی العربیه به نقل از منابع ترکهای عثمانی؛ مبنی بر حملهٔ پیشمرگان حزب کارگران کردستان به یک نیروگاه تولید برق  منتشر شد (اینجا) که اگر خبر درستی بوده و بخشی از تبلیغات و پروپاگاندای ترکهای عثمانی نیست؛ شاید یکی از بهترین کارهایی است که نیروهای کردستان ترکیه میتوانند انجام دهند. زیرا یکی از بازیگران «ضد کرد» در منطقه ترکهای عثمانی هستند که در کنار عربهای سنّی و شیعیان صفوی مسلک تشنهٔ خون کردها هستند.
حمله به ساختارهای زیربنایی و حیاتی ترکهای عثمانی؛ کارسازترین مبارزهٔ تدافعی کردستان ترکیه میباشد و تاثیر زیادی در عقب نشینی ترکهای عثمانی خواهد داشت و باید به آن نه به عنوان یک تاکتیک رزمی مربوط به زمانی مشخص نگاه شود؛ بلکه باید به عنوان یک استراتژی مبارزاتی تا زمانی که ترکهای عثمانی از مواضع خود عقب نشینی کنند؛ ادامه یابد.
مسئله دیگری که برای کردستان ترکیه و تمامی سرزمینهای ماد اهمیت زیادی دارد؛ مشکلی به نام آقای «عبدالله اوجالان» است. آقای عبدالله اوجالان به عنوان یکی از بزرگترین رهبران مبارزات کردستان هرگز نباید فراموش شود. اما مشکل در اینجاست که ایشان ۱۵ سال است که در اسارت دشمن به سر میبرند و ترکهای عثمانی با سانسور شدید ایشان و تزریق «اطلاعات و نظریه های هدایت شده»؛ تلاش میکنند که از ایشان استفادهٔ ابزاری کنند و به نظر من تاکنون نیز موفق بوده اند. برای گشودن این مسئله مطلبی را که پیش تر نیز مطرح نموده بودم؛ تکرار میکنم:
نوری المالکی به عنوان «سگ زنجیری خامنه ای» دستور داشت که کردستان عراق را مهار کند و در پاسخ پیشنهاد مذاکره با رهبران کردستان عراق گفته بود: «زمانیکه «اف ۱۶» های آمریکایی را تحویل گرفتم؛ با کردها مذاکره خواهم کرد». این روسپی زاده تا زمانی که بر سر قدرت بود؛ بنا به دستور «اربابان صفوی» خود در راه کردستان عراق از هیچگونه سنگ اندازی و سرکوب دریغ نکرد. لذا اگر اکنون میبینید که «گروهبان قاسم سلیمانی» به کردستان سلاح میفرستد؛ در همان راستای «خروس قندی تسلیحاتی» به ارتش لبنان است؛ زیرا «کیان اسلام ننگین و حاکمیت انگلهای صفوی» در خطر است و تلاش میکنند تا «خطوط حائل» (Buffer Zone ) بوجود آورده و به غارتها و چپاول و زندگی انگلی (زندگی عربی-محمدی) خود ادامه دهند.
استراتژی ترکهای عثمانی اخوان المسلمینی شاید بسیار فریبکارانه تر باشد و آن اینکه:

۱- نخست ظاهراً به «گفتگوهای صلح» روی آوردند و از آقای عبدالله اوجالان در این راستا استفادهٔ ابزاری نمودند.
۲- با پدیدار شدن آنچه که «بهار عربی» نامیده شد؛ ترکهای عثمانی برای اهداف بزرگتری خیز برداشتند تا به آرزوی دیرینهٔ «حکومت عثمانی» دست یابند. لذا حرکت دروغین خود در رابطه با «مذاکرات صلح» را به حاشیه راندند.
۳- ترکهای عثمانی با سرکوب شدن اخوان المسلمین در مصر و عقب نشینی همان حزب در تونس؛ بخش بزرگی از آرزوهای خود را بر بادرفته دیدند و تمامی توان خود را بر «عراق» و «سوریه» متمرکز نمودند.
سیاست ترکهای عثمانی در عراق و سوریه؛بدست آوردن و یا ساخت و ساز اهرمهای فشار بر شیعیان صفوی از یک سو و عقیم گذاشتن فصل نوینی که در تاریخ مبارزات سرزمین ماد در حال شکل گرفتن است؛ بود.
در راستای سرکوب کردستان؛ ترکهای عثمانی و انگلهای صفوی حاکم بر ایران؛ همسو بودند و هر دو طرف حلقهٔ محاصره را بر کردستان عراق و ترکیه تنگ نمودند.
حزب دموکرات کردستان عراق برای در دست داشتن حد اقل مزایا مجبور به حرکات «کجدار و مریز» شده و حزب «یکه تی نیشتمانی» خود را به اجبار در «چهارچوب منافع حکومت انگلهای صفوی» تعریف نمود.
نتیجه و بر آیند فشارها بر کردستان عراق این شد که احزاب کردستان عراق نتوانند آنگونه که شایسته است؛ به کردستان ترکیه کمک کنند.
محور سوّم سیاست مشترک «ترکهای عثمانی + انگلهای صفوی» فشار بر کردستان ترکیه از یک سوی با حملات سپاه پاچاهار داران به کوه قندیل و روستاهای کردستان عراق و بمبارانهای ارتش ترکهای عثمانی؛ و از سوی دیگر به پیش بردن سیاست دروغین «وعدهٔ مذاکرات صلح» تشکیل میداد و از آقای عبدالله اوجالان در این رابطه به صورت گسترده ای به صورت «ابزاری» استفاده شد.
۳- بر خلاف عربده های دروغین انگلهای صفوی حاکم بر ایران در طرفداری از «کوبانی» همهٔ فرزندان سرزمین ماد باید بدانند که استراتژی مشترک ترکهای عثمانی و حاکمیت صفویان در ایران؛ همچنان بر تضعیف سرزمین ماد استوار است و در این مسئله هیچگاه و حتی برای یک ثانیه هم شک نکنید. پیروزی داعش بر کوبانی؛ آرزوی مشترک این دو جرثومهٔ فساد در منطقه است.
۴- همهٔ احزاب اسلامگرا در کردستان ایران و کردستان عراق و ترکیه؛ همگی «تازی پرست» هستند و بر علیه مردم خود حرکت و نقش ستون پنجم دشمنان را بازی میکنند.

اگر من آقای عبدالله اوجالان بودم:

اگر به جیغ و دادهای ترکهای عثمانی در چند روز اخیر توجه کرده باشید؛ همهٔ آنها از اینکه جنبش استقلال طلبانهٔ کردستان ترکیه از مرز آقای اوجالان فراتر رود؛ در وحشت هستند.
لذا اگر من به جای آقای اوجالان بودم؛ بار دیگر برای ایفای نقش به عنوان یک رهبر بزرگ و تاریخی؛ از موقعیت خود استعفا میدادم و نیروهای مبارز کردستان ترکیه را به تجدید سازماندهی حزبی (از نظر من شورای رهبری + سخنگو) و برداشتن گامهای اساسی در پیوند با سایر احزاب و مبارزان کرد تشویق مینمودم؛ تا نه تنها استفادهٔ ابزاری از آقای اوجالان که یک اهرم بسیار بزرگ بازدارنده است؛ ناگهان فرو بریزد؛ بلکه گام بزرگی به سوی ایجاد «اتحادیهٔ بزرگ و فراگیر سرزمین ماد» بر میداشتم.

اگر من پ.ک.ک بودم:

اگر من در کادر رهبری پ.ک.ک بودم؛ از این اندیشه که کردستان را به دهکوره ای مانند «کوبا» و یا گرسنه خانه ای به نام «کرهٔ شمالی» تبدیل کنم و نامش را «حیات آزاد کردستان» بگذارم دست میکشیدم و به آرمانهایی بزرگتر و دست یافتنی تر مانند «اتحادیهٔ بزرگ سرزمین ماد» روی می آوردم.
اگر من پ.ک.ک بودم؛ زبان احزاب اسلامگرای کرد (تازی پرستان) را از حلقومشان بیرون میکشیدم؛ زیرا این دار و دسته های انگلی دشمنان درونی مردم سرزمین ماد و ستون پنجم عربها و ترکهای عثمانی و یا حکومت انگلهای صفوی حاکم بر ایران هستند.

کژدم