نوروزِ سیاه

در زبان و فرهنگِ «تُرکی» به عیدِ نوروزِ کسانی که پیش از نوروز عزیزی را از دست داده اند؛ «قره بایرام» (عیدِ سیاه) میگویند. آن شخصی که عزیزی از دست داده است در حیرت است که «گریه» کُند؟ ویا به رویِ «رویش جوانه ها» لبخند بزند؟
«نوروزِ سیاه» سمبلِ چنین «مغاکی» است. امّا دیدار کنندگان تلاش میکنند که به «عزاداران» بگویند که: «زندگی همین و برایِ همگان یکسان است... با تولّد آغاز و با مرگ خاتمه می یابد» ... لذا چشم از مُردگان بردار و به جوانه ها بنگر. مُرده ها «تاریخ» و جوانه ها ... «آینده» هستند.
اکنون اوباشانِ حزب اللهی راه افتاده و برای دادنِ امیدهایِ واهی به مردم و جلوگیری از اعتراضاتِ پس از پایانِ بارندگیها میگویند که: این بارندگیها با اینکه خسارات به بار آورد؛ امّا ایران را از خشکسالی نجات داد.
این «کفتار تبارها» همچنان به خیانتهایِ خود برایِ «حفظِ نظام» ادامه میدهند.
خشکسالی زمانی از میان می رود که بارندگیها به طورِ مداوم و آرام صورت بگیرند. آبهای باران خانه ها و زیرساختها را ویران نکنند و خاکهایِ حاصلخیز را نشویند و به تدریج در سفره هایِ زیرزمینی ذخیره شوند.
امّا بارندگیهایِ «بنگلادشی» به جز ویرانی؛ حاصلی ندارند.
ایرانیان و ساکنینِ ایران پس از پایانِ بارندگیها  عمقِ فاجعه را در خواهند یافت.
اکنون همه یا در فکرِ «زنده ماندن» هستند و یا به «تماشا» ایستاده اند و مهم ترین دلمشغولیها این مسائل هستند.
امّا پس از پایانِ بارندگیها؛ «دلمشغولیها» رنگِ دیگری خواهند گرفت.
مزاِعِ شسته شده؛ خانه هایِ آبگرفته و از نظرِ ساختاری سُست شده؛ لایروبیِ خیابانها و باز سازی ویرانیها و ... همگی مانندِ زخمهای عفونی و خونین سر باز خواهند نمود. زخمهایی که بیشرفهایِ حاکِمِ شیعه مسلک حتّی به فکرِ پانسمان آنها نخواهند بود.

وظیفهٔ ما چیست؟

آیا بنشینیم و فیلمهای سیابها را منتشر کرده و به رژیم شیعی لعنت بفرستیم؟ تا همه بدانند که خیلی انقلابی و میهن پرست هستیم؟

نّه .... هرگز....
وظیفهٔ ما این است که به شعاری که در بالایِ صفحهٔ وبلاگ کژدم مطرح شده است عمل کنیم.

(انجمنهای «پیشگامان کاویانی برای فراخوان انجمن پادشاهی ایران» در درون میهن؛ از هم اکنون باید آماده باشند که در صورت عملی شدن حملهٔ نظامی به ایران؛ انجمنهای محلی دفاع غیر نظامی را تشکیل دهند و امر مهم کنترل بحران در شرایط جنگی را به عهده گیرند.)

اگر  به انجمنهای پادشاهی و یا پیشگامانِ کاویانی حسّاسیت دارید ... بشاشید تویشان بروند.
مهمّ این است که آن وظایف انجام شوند. «نامها را فراموش کنید» و هر دستی را که به کمک مردم بیاید را بفشارید و ببوسید.
اکنون موقعیّتی پیش آمده است تا «همدلی و هم نوایی ملّی» بوجود آورد.
میدانم که اوباش کوتوله هایی مانندِ «گروهبان کوتوله جعفری» تلاش خواهند نمود تا جلو «کمکهایِ مردمی» را بگیرند؛ تا خدایِ نکرده «هژمونیِ حکومتِ ننگینِ شیعی» خدشه بر ندارد.
در چنین صورتی؛ با این اوباشانِ صفوی مسلک؛ درگیر شوید و مطمئن باشید که مردم با شما خواهند بود. زیرا این خائنینِ شیعه مسلک را میشناسند.
تا جایی که میتوانید کمکهایِ مردمی را سازماندهی نموده و به دست مردمِ آسیب دیده برسانید و در برابرِ مزاحمتهایِ اوباشانِ حزب اللهی به نبرد با آنها بپردازید.

کژدم