۱۰ روزِ آینده نقشی تعیین کننده خواهد داشت

 برخیها شعار میدهند که «خیابانها در اختیارِ شماست... آنرا نگهدارید». امّا نمیگویند که چگونه؟ سرمستی از «در اختیار داشتنِ خیابانها»  و اینکه ندانید که چگونه آنرا «حفط» کنید؛ میتواند بلایِ جانتان شود و همهٔ دستاوردها را یک شبه از دست بدهید. جایِ دور نروید؛ به همین موقعیّتِ روسها در «یوکرئین» نگاهی بیندازید و ببینید که «نادرقُلی پوتین» به چه ذِلّتی گرفتار آمده است. برخی میگویند که باید فوری «آموزش نظامی ببینند»... امّا نمیگویند که... کجا؟ در کدامین آموزشگاهِ نظامی؟... باز هم به «روسها» و آنهمه «ژنرالهایِ نام آورشان» نگاه کنید که هرکدام دهها درجه و نشان و مدال بر شانه ها وسینه هایشان دارند و اینکه چگونه همهٔ نیروهایِ خود را به کُشتن دادند و بدتر از همه اینکه «نیروهایِ ویژهٔ ارتشِ روسیه» بالا ترین تعدادِ کشته ها و زخمی ها را متحمّل شدند.... و تسلیحاتشان به آهن پاره تبدیل شد؟!! و اکنون این «ژنرالهایِ پُر از مدال و نشان و درجه» یک به یک «اخراج» میشوند. جالبتر اینکه آنهایی که به جایِ اخراجیها مینشینند؛ بهتر از «اخراجیها» نیستند. لذا «آموزش نظامی» به تنهایی بدرد نمیخورد.

کسی که خلّاقیّت نداشته باشد؛ اگر به شیواترین زبان سخن بگوید؛ حدّ اکثر یک «طوطیِ شکر شکن» است.

همین الآن که نیروهایِ مردمی از دستاوردها خوشحال هستند؛ «ارتش» و «سپاه» در حالِ برنامه ریزی برایِ «پنبه کردنِ» دستاوردهایِ مبارزات سهمگینِ و طاقت فرسایِ مردم هستند. لذا باید «افقهایِ دورتر» را ببینید و برایِ رودر رویی با آن آماده شوید (ملاقات با آینده).

 

 از همین امروز و امشب؛ مردمِ ایران باید خود را برایِ مقابله با اوباشانِ سپاه و «کادرهایِ خودفروشِ ارتش» آماده کنند. زیرا یگانهایِ ضدّ شورش ثابت کردند که نمیتوانند جنبش را سرکوب و یا حدّ اقل کنترل کنند و هر روزه بیش از روزِ پیش دچار تلفات جانی و از دست دادنِ ادوات  و باختنِ روحیّه میشوند و «جنگ و گریزها» آنها را ذِلّه کرده است.

 

برایِ رویا رویی با اوباشانِ سپاه و ارتش بکار بستنِ مواردِ زیر بسیار ضروری هستند:

۱- پشت بامها را همیشه در تسخیر خود داشته باشید .

 

۲- در پشت بامها سنگ و کوکتل مولوتُف ؛ موادّ آتشزا و سلاح سرد و در صورتِ امکان اسلحهٔ گرم داشته باشید.

 

۳- تانکها نمیتوانند از فاصلهٔ نزدیک به ارتفاعات شلّیک کنند. امّا نفربرهایِ زرهیِ مسلّح به مسلسل میتوانند. لذا آنها اهدافِ بمبهایِ آتشزا هستند.

 

۴- اگر میتوانید «فلاخَن» بسازید. فلاخَن به خاطرِ نیرویِ گریز از مرکز؛ میتواند بمبهایِ آتشزا و سنگها را به فاصله هایی دورتر پرتاب کند.

 

۵- هر ساختمانی را که تصرّف میکنید و تصمیم میگیرید که آتش بزنید؛ چند کپسولِ گازِ «فَندک» و یا کپسولهایِ کوچکِ گازِ پیک نیکی را در محلّ رها کنید تا پس از مدّتی کوتاه منفجر شده و آتش سوزی را تشدید کنند.

 

۶- پادگانها باید از درون تصرّف شوند و نیروهایِ «خدمتِ وظیفه» میتوانند نقشی بسیار مؤثّر در این رابطه داشته باشند و پس از درگیری با نیروهایِ «کادرهایِ مُزدور» درها را بروی مردم باز کنند.

امّا نیروهایِ مردمی نیز میتوانند با گشودنِ درهایِ پادگانها؛ به آن وارد شوند (کارِ دشواری است ولی ناممکن نیست). به شرطی که ابزارسازی لازم و سازماندهیِ نیروهایِ مردمی به درستی انجام گرفته باشد. سازماندهی برایِ چنین عملیّاتهایی با «شناساییِ پادگان و اطرافِ آن»؛ تشخیص سنگرهایی که به خودیِ خود وجود دارند و نیازی به ساختن ندارند و تنها باید «تشخیص» داده شوند و نقشِ هر سنگر در عملیّات توسّط رهبرانِ گروه (فرماندهان) در استراتژیِ «تسخیرِ پادگان» تعریف شده و نفرات و ابزارِ لازم نیز تهیّه شوند.

استفاده از کامیون؛ وانِت؛ وَن؛ اتوبوس که مملو از کپسولهایِ «استیلن» و کپسولهایِ گازِ خانگی؛ بطریهایِ بنزین و یا «اَستون» به عنوانِ «چاشنیِ ایجادِ آتش» در این وسایل نقلیّه ضروری است.

وسایلِ نقلیّه باید پیش از عملیّات دستکاری شده و به عنوانِ مثال باید بتوان «فرمان» را «قفل» کرد؛ تُرمز را قبل از عملیّات بُرید تا وسیلهٔ نقلیّه در یک مسیرِ مستقیم و بدونِ راننده به طرفِ هدف حرکت کند.

البتّه چون من (کژدم) در صحنه نیستم؛ فقط اصولِ کُلّی را مطرح کردم و بقیّهٔ کار نیاز به «خلّاقیّتهایِ شما» دارد.

اگر این وسایل نقلیّه به هدف اصابت کنند و یا در اثرِ تیراندازیِ دشمن در نزدیکیِ نیروهایِ دشمن منفجر شوند؛ درها به آسانی باز میشوند.

۷- «عملیّاتهایِ کمین» یکی از مهمّترین عملیّاتهایِ نظامی در طولِ تاریخ بوده اند. زمانی که شما نیرویِ کوچکی هستید ولی دشمنِ شما نیرویِ بزگی در اختیار دارد؛ وظیفهٔ شما «تقسیم کردنِ نیرویِ دشمن به بخشهایِ کوچکتر» و هدایتِ انها به نقطه و یا نقاطی است که نیروهایِ شما مخفی شده و آمادهٔ تهاجم هستند. «پارتها» در این شیوهٔ نظامی؛ یکی از سرآمدانِ تاریخِ جنگ هستند و نامِ «جنگِ پارتیزانی» و یا آنچه که در ساختمانها با نامِ «پارتیشن» شناخته میشوند و یا حتّی اصطلاحِ «پارتی = حزب» نیز مدیونِ  شیوهٔ «جنگاورانِ پارت» است که کلمهٔ «پارت» را به صورتی گسترده در زبانهایِ «لاتین تبار» نفوذ داده است.

نقاطی که «کمین» نامیده میشوند پیش از عملیّات باید تعیین شده و حتّی نقاطی که دشمن باید در آنجا موردِ حمله قرار گیرد را بنا بر محاسباتِ فرماندهان؛ از قبل تعیین میشوند. باز هم بقیّه را به درجهٔ «هوش» و «خلّاقیّتِ شما» وا میگذارم.

 

۷- پیش از این در نوشتاری گفته بودم که «خاکِ سیگارتان را دور نریزید و آنرا جمع کنید». «خاکِ سیگار» بهترین مادّهٔ «خون بند» است و خونریزی را در چند ثانیه قطع میکند. اگر به خاکِ سیگار مقداری «گَردِ آمپی سیلین» و یا سایرِ کپسولهایِ آنتی بیوتیک اضافه کنید؛ از عفونتهایِ ثانوی به شدّت جلوگیری میکند. مقداری از این ماده (خاک سیگار+پودر آنتی بیوتیک) را به رویِ زخم بریزید و سپس رویِ آنرا با پارچه و یا تنظیف و یا حتّی دستمال کاغذی بپوشانید و با پارچه ببندید. اگر گلوله ای و یا هر عاملِ خارجی که در زخم مانده باشد؛ باید قبل از پانسمان از زخم خارج شود. در این روش نیازی به «بخیه» نیست و خاکسترِ سیگار پس از بند آوردنِ خون به بدن کمک میکند که زخم در مدّتی بسیار کوتاهتر از روشِ «بخیه زدن» التیام یابد.

 

پیروز و سرفراز باشید

کژدم