کتابِ «آشپزیِ انقلاب» (بخش دوّم)

 بدونِ وجودِ «مرکزیّتِ جایگزین»؛ هیچ انقلابی رُخ نمیدهد و «عُمقِ انقلاب» نیز با ایده هایی که «مرکزیّتِ جایگزین» مطرح می سازد و «گسترهٔ اجتماعیِ پذیرش ایده ها» از یک سوی و «دور نگریِ ایده ها» از سویِ دیگر تعیین می شوند.( مجموعاً ۳ پارامتر).

آمیختهٔ این ۳ پارمتر؛ نشانهٔ بالاترین درجهٔ «شعورِ اجتماعی و سیاسی» جامعه در همان دوره است. «شعورِ بالایِ فردی» تا زمانی که «پذیرشِ همگانی» نداشته باشد؛ مانندِ «کتابهایِ سعدی» به «فرهنگِ طاقچه ای» تبدیل شده و شاید پس از «مرگِ سهراب» به عنوانِ «نوش دارویی» که تاریخِ مصرفِ آنها گذشته است به عنوانِ «نسخهٔ دارو برایِ کودکِ مُرده» مطرح میشوند و آن شخص به سوژه ای برایِ «فلان شخص شناسی» تبدیل می گردد که بسیار شبیه به «حنایِ بعد از عروسی» است (مانندِ «نیچه شناسی» پس از لگد مال کردنِ «نیچه» در زمانِ زندگیَش .... زمانی که «نیچهٔ زنده» میتوانست با پُرسشها بیشتر شکوفاتَر شَوَد و «گُل» و «میوه» بدهد).

چه بسا ایده هایی بسیار هوشمندانه و عمیق از نظرِ «آینده نگری» مطرح شوند و موردِ «پذیرشِ عمومی» قرار نگیرند؛ در این صورت باید گفت که: «انقلابی سطحی» در حدّ «اصلاحات» انجام خواهد گرفت که فقط نقشِ «فشار شِکن» را برایِ «جامعهٔ کنونی» بازی میکند و «جامعهٔ کنونی» میتواند نَفَسِ راحت تری برایِ یک «بازهٔ زمانیِ کوتاه» بِکِشَد. امّا پس از پایانِ این بازهٔ زمانیِ کوتاه «نسلِ بَعدی» باید «پیهٔ» یک «تغییرِ دیگر» را به تَنِ خود بمالد و چه بسا باری دیگر «خون» هزینه کُند.

لذا «ساختار شناسیِ گُسترده و دقیق» و «ساختار سازیِ دور اندیشانه»؛ نقشی بسیار ارزشمند پیدا میکند. نقشی به مراتب بالاتر از اینکه نه تنها «نسلِ بَعدی» را فدایِ «خواسته هایِ سطحیِ نسلِ کنونی» نمی سازد؛ بلکه چه بسا زندگیِ چندین نَسلِ آینده را نیزتضمین کند. لذا «باور داشتن» و یا «باور پیدا کردن» به «ساختارهایِ پیشنهادی»؛ ارزشی بسیار والا پیدا میکنند و هر اشتباهی که «اکنون» رُخ میدهد؛ هزینه هایِ کلانِ آنرا باید فرزندانِ «نسلِ کنونی» بپردازند و والدینِ خود را «نفرین» کنند.

مثالی دیگر میزنم که اندکی پیچیده تر است و سپس به سَرِ موضوعِ اصلی میرویم؛ هرچند که این مثال نیز برگرفته از «اشتباهاتِ گونهٔ انسانی» و ایده هایِ آمیخته به «دروغهایِ بزرگِ طرّاحانِ خواسته ها» میباشد و اشاره ای تاریخی به «ساختارهایِ پیشنهادیِ منجر به بُن بست» (نوزادانی با مَرگِ پیش رَس) از طرفِ کسانی است که زمانی «شیر زنان و شیرمردان و قهرمانانِ آزادی» انگاشته می شده اند. امّا در واقع فقط «دهاتی - روشنفکر» بوده اند و «رؤیاهایِ خود» را «واقعیّتهایِ آینده» میپنداشتند و دیدیم که «ستار خان» را «لَنگ» کردند و «باقر خان» را «کُشتند» و قُرمساقهایی مانندِ «مدرّس»ها و «کاشانی»ها و «مصدّق السّلطنه ها» جایِ آنها را گرفتند و «قانونِ اساسِ انقلابِ مشروطیّت» را با مدفوعی به نامِ «متمّمِ قانونِ اساسی» ؛ «گُه مالی» کردند و «شاهنشاهِ دامادِ پیامبر» و «تهران مِهر» را از این «چاهِ مستراح» بیرون کشیدند. موجودِ زبون  و ترسویی که با اینکه «شاهنشاه»(شاهِ شاهان) نامیده می شد؛ حتّی شهامتِ دیدار از «پِدَر» را نداشت و بانو «شمسِ پهلوی» بسیار «مَرد تَر» از او بود!! لذا اینجا دیگر سخن از «پُختنِ نیمرویِ تخمِ مرغ» نیست و باید بسیار «تیزبین» و «هوشیار» و بسیار «نکته سنج» باشید و هیچ نکته و پارامتری را در «ساختار شناسی» (هرچند که ظاهراً توهین آمیز باشد) را از قلم نیندازید و هیچ نکته ای را که شاید ظاهراً بویِ «خشونت» بدهد را در «ساختار سازی» نیز از قلَم نیندازید. زیرا مسائلِ «علمی» و «فنّی» با تظاهر به «مهربان دیده شدن» و یا ترس از «مغبوض واقع شدن» که احساساتی «سخیف» هستند؛ نباید آلوده شوند. آیا دیده و یا شنیده اید که در «لابراتوارهایِ علمی» نکته ای را بر اساسِ «مِهر» و «کین» از قلم بیندازند؟ آیا میتوان تعدادی از قطعاتِ تشکیل دهندهٔ «موتورِ اتوموبیل» را در مرحلهٔ «ساختار شناسی» از قلم انداخت؟ آیا میتوان «آلیاژهایِ به کار رفته» در «چرخ دنده هایِ گوناگون» را از قلم انداخت؟ آیا میتوان «زنجیرها» و یا «تَسمه ها» را از قلم انداخت؟ آیا این «مَثَلِ شَمَنیِ ایرانی» را  که میگوید: «شیرِ بی یال و دُم و اِشکم کِه دید؟    این چنین شیری....؟؟؟...  خُدا هم نافرید»  را فراموش کرده اید؟.... هرگز فراموش نکنید؛ زیرا «دُکترین» است.

شما هرگز نخواهید توانست با «سانسورِ هیدروژن» و یا «سانسورِ اُکسیژن» به «تولیدِ آب» برسید و دیر یا زود از «تشنگی» هلاک خواهید شد و در عرصهٔ «مهندسیِ ناقص اجتماعی» یا فرزندانتان هلاک خواهند شد و یا پیش از هلاک شدن؛ به «روسپیگری» و «اعتیاد» آلوده شده و در «خفّت» و «خواری» و بدونِ چشیدنِ حتّی یک «جُرعهٔ لذّت از زندگی»؛ خواهند مُرد .... آیا این است آنچه که در تدارُکِ آن هستید؟...... اهمیّتِ قضیّه تا این حدّ است.

ساختارِ اجتماعیِ ایران

نخست باید متذکّر شوم که من بر اساسِ یافته هایِ خود سخن میگویم و به بسیاری از پارامترهایی که فرهنگِ کُهن و یا امروزی را میساختند و یا میسازند و به «اصولِ پذیرفته شده» تبدیل شده اند باور ندارم. به عنوانِ مثال هیچگاه به اینکه «اقتصاد زیربنا است و فرهنگ روبنا...» باور نکردم و به نظرم این جمله همیشه احمقانه می نمود. امّا بسیارانی بسیار باسوادتر از من این جمله را به عنوانِ یک «باور» طوطی واری تکرار میکردند و همچنان میکنند. یا به نامهایی مانندِ «طبقهٔ کارگر» و «طبقهٔ سرمایه دار» و «خرده بورژوازی» و ... باور نداشتم و ندارم. امّا اگر بگویند «کارگران» و «سرمایه داران» و «خرده بورژواها»؛ میتوانم این تقسیم بندیها را هضم کنم. زیرا در نظرِ من همه چیز از «فیلترهایِ فردی» میگذرد و هر رفتاری را میتوان تا حدودی «منحصر به فرد» دانست.

امّا در ساختارهایِ فرهنگی به چیزی باور دارم که شاید شما نپسندید و یا اساساً به آن فکر نکرده باشید و آن چیز «هیپنوتیزمِ مداوم» است که ابزارِ اصلیِ «تولید کنندگانِ باورها» است و همان چیزی است که به نامِ «مغز شویی» با آن آشنا هستید و شاید فکر میکنید که فقط «گروهِ خاصّی» یک «گروهِ خاصّ دیگر» را «مغز شویی»کرده اند. ولی نمیتوانید بپذیرید که شما نیز «مغز شوییِ مداوم» شده اید و «نخستین مغز شویان»؛ «پدرها و مادرها» هستند. به عنوانِ مثال زمانی که گفته میشود: «ما آریایی» هستیم و یا «ما عرب هستیم» و یا «ما تُرک هستیم» و .... بر هیچ «سَنَدِ بیولوژیک»ی استوار نیست و اگر تنوّعی جزئی نیز دیده شود؛ میتوان آن تنوّع ها را در میانِ اعضایِ یک خانواده نیز به راحتی پیدا کرد. امّا تنها سَنَدِ «تفاوتها» در «شیوهٔ گویش» (زبان) است. به هیچ کودکی گفته نمیشود که «پارسیانِ قدیم» بسیار ی از یکدیگر را در جنگهایِ قبیله ای کشتار کرده اند. بلکه به آنها «دروغ» یاد میدهند و تاریخ را چنان ترسیم میکنند که گویی «فارسها» مانندِ یک کاسه شیر و یا ماست «هَمگِن» بوده و مانندِ ذرّاتِ یک تخته سنگ چنان متّحد بوده اند که گویی یک صخره بوده اند. در رابطه با سایرِ آنچه که «اقوامِ ایرانی» مینامیم نیز «هیپنوتیزم = مغز شویی» به همان غلظت و شدّت در جریان بوده و همچنان هست. در رابطه با «ادیان» نیز داستان همین است. شما به ندرت یک «مسلمان» پیدا میکنید که «شیعه» شود. امّا زمانی که آن «مسلمان» تبدیل به «شیعه» شد؛ تبدیل به کارخانهٔ «شیعه سازی» از طریقِ «مغز شوییِ کودکانَش» میشود.

این مُشکلِ ساختاری (هیپنوتیزمِ مداوم = مغزشویی) فقط به ایران اختصاص ندارد و یک مُشکلِ بین المللی است.

برایِ یک «انقلابِ ریشه ای»؛ باید این «بازارِ مکّاره» بسته شود.

(ادامه دارد)

 

کژدم