کتابِ «آشپزیِ انقلاب» (بخش سوّم)

 زمین و زمین داری

پیش از آنکه «آریایی» و «ایرانی» و یا «آمریکایی» و یا «مسیحی» و «مسلمان» و یا «شیعه» و .... باشیم؛ همهٔ ما به «گونهٔ انسانی» تعلّق داریم (نمیگویم که «انسان» هستیم). «زمین» به جز بر اساسِ «قرارداد» به هیچ موجودی چه انسان و یا حیوانات تعلّق ندارد.

پرسش این خواهد بود که پس چگونه میتوان «میهن پرست» بود؟ زمانی که «زمین متعلّق به ما نیست»؟

پاسخ بسیار ساده است: 

ما بر رویِ این قطعه از زمین زندگی میکنیم و از محیطِ زیستمان در برابرِ هر خطری که زندگیمان را به خطر اندازد؛ دفاع خواهیم کرد. آیا در برابرِ حملات باید برایِ ادامهٔ زندگی به قطعه ای دیگر از زمین و یا «کُرهٔ مرّیخ» برویم؟ چون قبیله ای دیگر چنین میخواهد؟ معمولاً اینکار را نمیکنیم. امّا آن قطعه زمین میتواند ما را از خود بیرون رانده و ما را وادار به «فرار» کند. آنگاه تمامیِ اسنادِ مالکیّت به اندازهٔ دستمال مستراح نیز ارزش نخواهند داشت. مانندِ «مارکِ آلمان» در جنگِ جهانیِ دوّم که به جایِ هیزم در بخاریها سوزانده می شد.

در این پاسخ؛ به سادگی «سَر» و «زمین» توضیح داده میشود و اینکه «ایران سرزمینی است که ایرانیان بر رویِ آن زندگی میکنند» و حقّ دارند از «محیطِ زیستِ خود» دفاع کنند. امّا با به رسمیّت شناخته شدنِ «مالکیّت بر زمین»؛ شاهدِ این خواهیم بود که فردی در شیراز زندگی میکند و در تبریز زمین میخرد. در حالی که تبریز «محیط زیستِ او» نیست و یا بالعکس. در نتیجه عدّه ای «زمیندار» و عدّهٔ ای هزاران بار بیشتر از آنها «بی زمین» تعریف میشوند و «زمین خواری» که نوعی از «کشور گشایی» است؛ قانونی تلقّی میشود و یا با «شارلاتان بازی» و لطایف الحیل مالکیّتهایی مانندِ زمین خواریِ اوقاف و وارثانِ زمین دارانِ قدیمی رابه کمکِ تبصره هایِ قانونی (قرار دادها) به کُرسی مینشانند.

 

آیا لغوِ «مالکیّت بر زمین»؛ «مالکیّت بر سازه ها» را از بین می بَرَد؟

 

به هیچ وجه... هر کسی مالکِ آن چیزی است که آنرا ساخته است. امّا آنکه بر رویِ «ساختنِ خانه» و «کارخانه» و یا هر سازهٔ دیگری سرمایه گذاری کرده است؛ اینرا میداند که «خانهٔ کُهنه» حتماً ارزانتر از «خانهٔ نو» است. لذا باید پیهٔ «نوسازی» را بر تَن بمالد و یا  پس از ساختن یا باید آن سازه را بفروشد و یا  اجاره دهد و یا اینکه در زمینهٔ دیگری سرمایه گذاری کُند.

حال اگر این مسئله را در کنارِ «تعدیلِ جمعیّت» و پایین آوردنِ تعدادِ جمعیّت و «انبوه سازی» بگذاریم ؛ هم «اجاره بها» و نیز «قیمتِ خانه ها» و یا هر سازهٔ دیگری به شدّت پایین می آید. لذا وظیفهٔ دولت است تا در «نو سازیها» به «سازندگان و سرمایه گذارانِ سازه ها» یاری برساند تا کشور به «ویرانه» تبدیل نشود. دولتِ مرکزی مُجاز است و باید هزینهٔ این کمکها را از طریقِ «بهایِ سالانهٔ اجازهٔ ساختن و استفاده از زمین» تأمین کند. این قوانین نباید به «قوانینِ حمایت از سرمایه داران» تعبیر شود. زیرا «نو سازی» برایِ جلوگیری از «ویرانی» نیاز به «سرمایه گذاری» دارد و این سرمایه گذاری میتواند بخشی از سرمایه هایِ داخلی را در این روند؛ «امیدوار»کرده و «جذب» کُند.

آیا به این ترتیب؛ «دولتِ مرکزی» مالکیّتِ زمینها را بدست می آورد؟؟

 

.... پاسخ منفی است. زیرا «حکومتِ مرکزی» فقط وظیفهٔ «ادارهٔ زمینها» را بر عهده دارد و «مالکِ زمینها» نیست و بر اساسِ این «دکترین» برنامه ریزی میکند که چگونه «بستاند» و چگونه «هزینه» کُنَد و چگونه «استفاده از زمین» را بنا بر نیازهایِ تعریف شده بر اساسِ نیازهایِ کوتاه مدت و میان مدت و طولانی مدّتِ کشور «باز تعریف» کند. تا هم سازه ها به «ویرانه ها» تبدیل نشوند و از سویِ دیگر اقتصادِ داخلیِ کشور نه تنها آسیب نبیند؛ بلکه شکوفاتر شود.

«زمین» و «زندگی» خدایان به هم چسبیدهٔ طبیعی هستند. امّا «فرهنگ» هرچند که به هیچ وجه طبیعی نیست؛ میتواند این خدایان را «شاد و سرشار» و یا «افسرده و غمگین» سازد. ما هرگز نمیتوانیم مالک و یا صاحبِ «خدایان» شویم.

اگر در ایران و یا سایرِ کشورها؛ «قیمتِ خانه» همیشه سیرِ صعودی دارد؛ نه فقط به خاطرِ سازه هایِ نو و مُدِرن؛ بلکه به خاطرِ عواملِ متعدّدِ دیگری است که مهمّترینِ آنها «رُشدِ جمعیّت» و «مالکیّتِ مصنوعی بر زمین» است. و گرنه هیچ احمقی یک «کفشِ کهنه و پاره» را  به قیمتی گرانتر از «کفشِ نو» نمی خرد.

اکنون در بسیاری از شهرها ساختمانهایی ویرانه و رها شده وجود دارند که هر روزه بر قیمتِ آنها و فقط به خاطرِ «زمین» به صورتی کاذب افزوده میشود..... روستائیانی که پس از «تقسیمِ اراضی» از روستاها فرار کردند؛ اکنون فرزندانشان و نوه هایشان برایِ فروشِ همان زمینهایی که «متروکه» شده بودند هجوم می آورند و برایشان هیچ اهمیّتی ندارد که بر رویِ این زمینهایِ کشاورزی؛ چه چیزهایِ دیگری کاشته خواهد شد؟!!

 

این بازارِ مکّاره نیز باید برایِ یکبار و همیشه بسته شود تا به زندگیِ «اقتصادِ انگلی» پایان دهیم. زیرا «زندگیِ انسانی» یعنی «آفرینندگی» و نَه «زندگیِ انگلی به قیمتِ تباهیِ زندگیِ دیگران» و «تباهیِ آیندگان»؛ که به طورِ احمقانه ای در زیرِ لایه هایِ «روزمرّگی» گُم شده و دیده نمی شوند. من فکر میکنم از آنچه که «انسان» مینامیم؛ انتظاراتِ بسیار بهتر و بیشتری باید داشته باشیم.

مسئلهٔ «مَسکن»

 

تقریباً در همهٔ دموکراسیهایِ غربی که«کعبهٔ آمالِ خود روشنفکر پنداران» است؛ مسئلهٔ «داشتنِ مسکن» در حدّ «شما حقّ دارید و آزاد هستید تا برایِ داشتنِ مسکن تلاش کنید» تعریف شده است و مسئلهٔ «مالکیّت بر زمین» طبقِ ارثیهٔ فرهنگِ شومِ به جای مانده از دورانِ «مالکیّتِ فئودالی بر زمین» همچنان دست نخورده باقی مانده و «شهروندان» همچنان به ۲ دستهٔ «زمیندار» و «بی زمین» تعریف میشوند و چون مسئلهٔ «زمین و مسکن» مانندِ دوقلوهایِ به چسبیده تعریف میشوند؛ داشتنِ مسکن نیز روز به روز دشوارتر میشود و حتّی در دورهٔ «جورج بوشِ پسر» به یک بحران و رکودِ بزرگِ اقتصادی در آمریکا منجر شد. تنها در کشورهایی این مسئله حلّ شده است که جمعیّتِ بسیار کمی دارند و از درآمدِ سالانهٔ بسیار بالایی برخوردار هستند.

در ایران میتوان با بکار گرفتنِ ۸ ماه از خدمتِ سربازی برای«آبادانی» و سپردنِ سربازان به شرکتهایِ سازندهٔ مسکن به عنوانِ نیرویِ کارِ ارزان؛ هزینه هایِ ساختن مسکن را به شدّت پایین آورد و بخشِ مهمّی از این مسئله را در مدّتی تقریباً کوتاه حلّ نمود. امّا حلّ کردنِ ظاهریِ مسئلهٔ مسکن نباید بر اساسِ «واقعیّت پنداریِ آنچه تا کنون ساخته اند» انجام گیرد و چنین بینگاریم که آنچه که اکنون داریم «دستاورد» هستند و باید آنرا «حفظ» کرده و فقط اصلاحاتی انجام گیرند. آنچه که اکنون از طرفِ کسانی که منادیانِ «دموکراسی و سکولاریسم» هستند و به ضرب و زورِ «بازی با کلمات» به خوردِ مردم داده میشوند.... «راه» نیستند؛ بلکه «چاه هایی بسیار عمیقتر» هستند که در آینده سَر باز خواهند کرد و همه چیز را خواهند بلعید. اگر اکنون باری دیگر فریب بخورید؛ فاصلهٔ چندانی با آن چاهها نخواهید داشت.

 

پرسش این است که در آن زمان به کجا پناه خواهید بُرد؟ آیا باید برایِ باری دیگر از «نو» آغاز نمود و «انقلابی دیگر...» و «شارلاتانهایی دیگر...»؟

کژدم