تحلیلی بر انتخابات مهندسی شدهٔ ریاست جمهوری اسلامی

شاید بتوان گفت که پس از سخنان  رهبر فرزانه مبتنی بر دریوزگی و التماس به درگاه ایرانیان برای رفتن به پای صندوقهای رای که در نوع خود از بی شرمانه ترین گفتارهای تاریخ و نشانهٔ دریدگی آخوندی است؛ سخنان هاشمی رفسنجانی مبتنی بر «دموکراتیک ترین انتخابات جهان در ایران برگزار شد» گوی سبقت را در دریدگی و بی شرمی از رهبر فرزانه و رهبر بلا منازع مسلمین جهان (خامنه ای عزّ و جل) ربود. گویی که رفسنجانی سخنان خود در چند روز پیش را که صلاحیت او را وزیر اطلاعات رد کرده است را فراموش نموده است؟!

جالبتر اینکه وبسایت اطلاعاتی-امنیتی «دبکا فایل» نیز دقیقاً همان سخنان رفسنجانی را به عنوان نظر گردانندگان وبسایت در رابطه با انتخاب دموکراتیک حسن روحانی سر تیتر مقالهٔ تحلیلی خود قرار داه است. گویا گردانندگان دبکا فایل نیز درکشان از دموکراسی در همین حد است و شاید هم دموکراسی یهودی و دموکراسی اسلامی از یک قماشند؛ همانگونه که آیین یهود پدر و خاستگاه اسلام است. (خوشا به حال مردم اسرائیل که حکومتشان بر اساس لیبرالیسم غربی و نه دموکراسی یهودی بنا شده است).

گذشته از این دریدگیها و بی شرمیها که ذاتی همهٔ مقامات مذهبی است؛ برویم سر اصل مطلب.

آمار انتخابات سخن میگویند:

با توجه به بی شرمیهای رهبر فرزانه و رفسنجانی و ارازل و اوباش سپاه پاسداران؛ آمار انتخابات مهندسی شدهٔ ریاست جمهوری اسلامی؛ یک آمار توافقی به نظر میرسد و رفسنجانی و اعوان و انصار اصلاح طلب حکومتی با باندهای خامنه ای و اطلاعاتی-امنیتی- نظامی  در رابطه با آمار قلابی به توافق رسیده اند و به همین قدر که حسن روحانی برنده شود و آبروی دیگران نیز نرود بسنده کرده اند. از سوی دیگر بخشی از رای دهندگان به سعید جلیلی را نباید در زمرهٔ اطلاعاتی- امنیتی-نظامی ها دانست؛ زیرا  بخشی از ایرانیانی که از رژیم تنفر دارند؛ استراتژی «هل دادن رژیم به سوی جنگ» را دنبال میکنند و معتقدند که از این طریق میتوان رژیم را تضعیف نموده و تا پای سرنگونی به پیش راند و شاید تعداد اینگونه آرا به سعید جلیلی کمتر از آرای باطله نباشد. آمار باطله نیز به بخشی از رای های اعتراضی اطلاق میشود؛ مانند رای به گوگوش و یا رضا پهلوی و کروبی و موسوی و امثالهم که در لیست هشتگانه حضور نداشتند.

اگر حتی نتیجهٔ اعلام شده را یک نتیجهٔ واقعی بینگاریم؛ از مجموعهٔ ۳۵ و نیم میلیون آرای صحیح (یعنی کل آرا منهای آرای باطله)

از مجموعهٔ ۵۰ میلیون نفر واجد شرایط رای دادن نتایج زیرین به دست می آیند:

الف:  ۱۴ و نیم میلیون نفر انتخابات را تحریم کرده اند.

ب: ۱ میلیون و دویست هزار نفر رای اعتراضی باطله داده اند.

پ: ۱۸ میلیون۶۱۳ هزار رای اعتراضی به نام حسن روحانی.

ت: ۱۶ میلیون و ۸۴۵ هزار حزب اللهی ناب محمدی با نظرات گوناگون.(مجموعهٔ آرای قالیباف و رضایی و جلیلی و غرضی).

مجموعهٔ «الف»+«ب» میگوید که حدود پانزده میلیون و ۷۰۰ هزار نفر میخواهند که سر به تن رژیم اسلامی نباشد.

مجموعهٔ «الف»+«ب»+«پ» میگوید که ۳۴ و نیم میلیون نفر مخالف حاکمیت اسلامی هستند ولی رهبری درست و حسابی و استخوانداری وجود ندارد که آنان را در جهت  سرنگونی رژیم سازمان داده و ایران را به سوی یک حاکمیت دموکراتیک رهنمون شود.

اگر تعداد آرای سعید جلیلی و قالیباف و محسن رضایی و ولایتی و غرضی را صحیح بدانیم؛ به نظر من چنین نتیجه ای را به دنبال دارد:

در سراسر ایران تعداد افرادی که بخواهند برای بقای رژیم بجنگند؛ کمتر از ۷ میلیون نفر هستند و از کسانی تشکیل شده اند که زندگی ننگینشان با غارتگران عجین شده و نان و روغن و ساندیس شان در گرو بقای حکومت اسلامی است و بخش بزرگی از کسانی که در مجموعهٔ «ت» قرار دارند در طی نبرد علیه مردم؛ ریزش خواهند کرد؛ همانگونه که در سال ۸۸ شاهد ریزشهای عظیمی چه در جبههٔ ولایت فقیهی ها و چه در جبههٔ اصلاح طلبان بودیم و ریزشها زمانی انجام گرفت که کار هنوز به جاهای باریک نکشیده بود.

مقایسهٔ «پ» و «ت» نشان میدهد که شمارندگان آرا خواسته اند که نه سیخ بسوزد و نه کباب و تعداد حزب اللهی ها را همسنگ تعداد مخالفین نشان دهند؛ اما ۱۴ و نیم میلیون نفر «الف» را ناشیانه فراموش کرده اند. اما تجربهٔ سال ۸۸ نشان داد که در شرایط سخت رژیم مجبور به جابجایی نیرو و پروژهٔ اتوبوس شده بود و نیروی کافی برای سرکوب نداشت لذا این آمار یک آمار توافقی ناشیانه است.

کژدم