گفتگویی از نوعی دیگر (بخش هشتم)

پرسش و پاسخ

در این بخش از نوشتار؛ نظر خوانندگان را به پرسش و پاسخی جلب میکنم که پرسشگر با توجه به کیفیت پرسشهایش و سازمانی که در آن مشغول به کار است؛ احتمالاً به گروه هوشی میان ۱۰۰ تا ۱۱۵ تعلق دارد. اما پرسش شونده به خاطر اینکه در سیستم حکومتی «شپش ها» با هدف خاص «روشنگری» و اجباراً به زبان «نوپایان» و «کودکان» سخن میگوید و باز هم به اجبار با «خود سانسوری» به پرسشها پاسخ میدهد تا به روابطش با دانشجویان و گروههای تحقیقاتی در درون ایران؛ از طرف صنف انگلی آخوندها لطمه ای وارد نشود. لذا نمیتوان از کیفیت پرسش شونده نیز به طور دقیق باخبر شد اما به توجه به تاریخچهٔ علمی ایشان؛ احتمالاً به گروه مرزنشینان (۱۳۵-۱۴۵) انسان سانها تعلق دارد؛ گروهی که از «انسان سان» های تیزهوش و نوابغ کم بضاعت (۱۴۰-۱۵۰) تشکیل میگردد؛ اما همچنان میتوان از کیفیت پرسشها و پاسخها به تفاوت میان «انسان نما»ها و گونه های نزدیک به «انسان» پی برد. آنچه که نظر مرا در این مصاحبه بیش از هر چیز به خود جلب کرد؛ شیوهٔ نگرش «پرسش شونده» به مسائی جاری جوامع «انسان سان»هاست که این مسائل را «پیش پا افتاده» مینامد و به خاطر آشنایی به این شیوهٔ تفکر در میان نوابغ که از نظر من یکی از نقاط ضعف آنهاست و کمترین نتیجهٔ عملی این نوع از اندیشه؛ این است که «انسان نما»ها به «نوابغ» به چشم «زنبورهای عسل» مینگرند که به جمع آوری عسل شادمانند؛ اما عسل آنها توسط «گونه های پست» به تاراج میرود و ابزار ویرانی بیشتر محیط زیست میشود. من عمیقاً به آن بخش از گفتهٔ نیچه از زبان یک «شمن» خطاب به «زرتشت» باور دارم که از زرتشت پرسید:

شمن: باخود چه میبری؟

زرتشت: کوزه ای از عسل.

شمن: چیزی به آنان مده؛ تا که گدایی کنند.

(نقل به معنی)

در این گفتار؛ «شمن» به کیفیت آنچه که «مردم» خوانده میشوند؛ آشنایی کامل دارد و میداند که آنها «زرتشت گشاده دست» را نخواهند فهمید و به عنوان «کوزهٔ عسل» به او خواهند نگریست. در ظاهر او را گرامی خواهند داشت و چه بسا از او «بت» خواهند ساخت؛ اما «شمن» به نیکی میداند که طبعیت «زرتشت»؛ و کیفیت درخشان او در «دگر گشتن» است؛ همانگونه که در آغاز این بخش از گفتار؛ گفته میشود که زرتشت به کوه رفت و «دگر گشت»؛ اما رزتشت همچنان می اندیشد که شاید «شنیده شود». اما «زرتشت» نمیداند که تنها «زرتشتی دیگر» میتواند او را بشنود و بفهمد و ارزش او برای  مردم  بیشتر از «کوزهٔ عسل» نیست.

سخن را کوتاه میکنم و توجه خوانندگان گرامی را به این پرسش و پاسخ جلب میکنم. زمینهٔ پرسش و پاسخ «کیهان شناسی» است و فرقی هم نمیکند که زمینه چه چیز دیگری باشد؛ آنچه که مهم است؛ کیفیت پرسشهای «شپشهای حاکم» و کیفیت پاسخهای زنبور عسلی است که به ناچار باید با گامهای سنجیده  و در سطحی بسیار پایین سخن بگوید تا شاید «شنیده شود».

مصاحبه با پروفسور بهرام مبشر (کیهان شناس شهودی)

بخش نخست:

http://www.aparat.com/v/mGC2R

بخش دوم:

 http://www.aparat.com/v/P7nRp

بخش سوم:

 http://www.aparat.com/v/xJ92l

بخش چهارم:

http://www.aparat.com/v/sgTiD

این نیز ویدیویی دیگر است :

امیدوارم که خوانندگان گرامی از این ویدیوها لذت ببرند.

کژدم