روسیه و اوکرائین

اکنون شبه جزیرهٔ کریمه کاملاً به اشغال روسها در آمده است. در گام نخست مردان مسلح ظاهراً ناشناس مراکز حکومتی را به دست گرفتند و دولت موقت اوکرائین بحران زده که رهبرانی نه چندان خوشنامی هم آنها را رهبری میکنند؛ نتوانستند در برابر چند مرد ناشناس مسلح کاری انجام دهند. سپس در سایهٔ این حرکت نظامی نخست وزیری در شبه جزیرهٔ کریمه انتخاب شد و این مردان مسلح ظاهراً ناشناس نیز با تغییر مکان و برداشتن ماسکهایشان به صورت نیروهای رسمی به کار خود ادامه میدهند. به سخنی دیگر در این شبه جزیره کودتا شد و سپس دولت کودتایی از روسها به صورت رسمی تقاضای دخالت نظامی نمود. کشورهای غربی نیز خود را در چهارچوب بازی روسیه تعریف نمودند و استفاده از جملهٔ «حملهٔ مردان مسلح ناشناس» در اخبار رسانه های غربی بارزترین نشانهٔ این امر بود که غرب میخواهد مسئله را با دیپلماسی و مذاکره حل کند. اما پرسش اصلی این است که تا چه زمانی و تا کدامین مرزهای منافع راهبردی میتوانند حملات روسها را تحمل کنند؟ این را نه من و نه شما بلکه حتی دولتهای غربی نیز که دچار شوک شده اند نمیدانند و به همین خاطر هم به جز پرتاب کلمات ظاهراً تهدید آمیز تلاش میکنند که از کلمات بسیار تنش آلود نیز استفاده نکنند.

اوکرائین از مشکلات زیادی رنج میبرد که شاید مهمترین آنها داشتن تاریخ مشترک با روسیه؛ نه به عنوان یک همسایه بلکه به عنوان یک سرزمین اشغال شده است. در طول سالیان دراز روسها به این سرزمین مهاجرت کرده اند و همیشه نقش ستون پنجم روسیه را برای حاکمیت روسیه داشته اند و مردم اوکرائین هر روز به دشمنان خونی خود به عنوان همسایه های دیوار به دیوار و یا هم محلّه ای نگاه کرده اند که ظاهراً در صلح و صفا با هم زندگی میکنند و این امر فرهنگ خاصی را ساخته است که اکنون چه بسا برخی از اوکرائینی ها هم به خاطر شنیده شدن صدای طبلهای جنگ؛ بوجود آورندگان این وضعیت را محکوم کنند این دسته از اوکرائینی ها را محترمانه باید «وطن فروش» و «خائن» نامید زیرا استقلال طلبی نیاز به جنگ با همسایگان را دارد و تا کنون نیز هیچ جنبش استقلال طلبانه ای که طعم گیلاس بدهد دیده نشده است و استقلال طلبی همیشه بوی و طعم خون میدهد.

شاید بعضی ها به ماجرای کنونی روسیه و اوکرائین به عنوان ماجرای تماشایی دیگری نگاه کنند و بعضی ها از شنیدن حرکتهای پوتین خوشحال شوند (بسیجی ها و سپاهی ها و همهٔ حزب اللهی های نوکر روسیه) و عده ای نیز به خاطر کینهٔ تاریخی که نسبت به روسها دارند (روسیه همیشه دشمن ایران بوده است و خواهد ماند) از شنیدن حرکتهای دولت اوکرائین خوشحال شوند (چیزی شبیه رفتار طرفداران پرسپولیس و استقلال). آنچه میخواهم بگویم این است که این ماجرا یک مسابقهٔ فوتبال نیست؛ وظیفهٔ ما هم تماشای بازی و شکستن تخمه و بالا و پایین رفتن فشار خون نیست؛ بلکه وظیفهٔ ما رصد کردن ماجرا و آموختن است که اگر در آینده از خود لیاقتی نشان دادیم (که البته بسیارو باز هم بسیار بعید میدانم)؛ بدانیم که راهها و چاهها کدامند؟

مردم اوکرائین یکبار «انقلاب نارنجی» کردند و نتیجهٔ آن به روی کار آمدن یک عده دزد فرومایه بود که نشانگر نهادینه بودن فرهنگ فساد در اوکرائین است. این فرهنگ در تمامی کشورهای اسلام (آیین تباهی) زده و کشورهای دارای حکومتهای ایدئولوزیک در طول سالیان متمادی تبدیل به فرهنگ رایج شده است.

حال اگر ببینیم که یک اوکرائینی میخواهد به اتحادیهٔ اروپا بپیوندد؛ آیا به همان گرمی از طرف اتحادیهٔ اروپا پذیرفته خواهد شد؟ و یا اینکه باید از فیلترهای گوناگون (قرنطینه) بگذرد و تا حد قابل پذیرشی گندزدایی شود؟ البته روسها خواهند پذیرفت؛ زیرا روسیه یک مستراح بزرگ است.

آیا اگر ایرانیان بخواهند که به یکی از ایالتهای آمریکا تبدیل شوند از طرف آمریکا پذیرفته خواهد شد (حتی اگر ارزش راهبردی و ژئوپولیتیک بالایی داشته باشد)؟ کدام کشور پیشرفته به عده ای سینه زن و زنجیر زن و فاسد و رشوه خوارو دزد نیاز دارد؟ آیا اگر افغانستان بخواهد به ایران بپیوندد؛ از طرف ایرانیان پذیرفته خواهد شد؟ (البته اگر شعارهای پان ایرانیستی را کنار بگذاریم میتوانیم به این پرسش پاسخی واقع گرایانه بدهیم.)

برای شستشوی مستراحی به نام یونان صدها میلیارد دلار از طرف اروپا هزینه شد و شکمهای یونانی حتی حاضر به پذیرفتن ریاضت اقتصادی برای رسیدن به آینده ای بهتر نبودند.(اروپا مستراح های زیادی دارد و پاک کردن همهٔ آنها بسیار سخت است). لذا اگر میبینیم که اروپا و آمریکا به آن گرمی با مسئلهٔ اوکرائین برخورد نمیکنند؛ ریشه در «عدم اطمینان» آنها نسبت به رهبران غرب گرای اوکرائین و فرهنگ فساد پیشرفتهٔ حاکم بر جامعهٔ اوکرائین دارد. اما در شرایط کنونی؛ اوکرائینیها تنها میتوانند بر روی دو مسئله حساب باز کنند:

۱- سیاست راهبردی غرب برای مهار روسیه.

۲- معادن و صنایع و خاک حاصلخیز اوکرائین.

این دو در کنار هم میتوانند دروازهٔ اروپا را به روی اوکرائین بگشایند؛ به شرطی که نخست از «قرنطینهٔ گند زدایی» بگذرد.

زمانی که از اختلافات فرهنگی سخن میگوییم؛ تنها به اختلاف میان شاهنامهٔ فردوسی و تازینامهٔ محمد مربوط نمیشود. زمانی که از اسرائیل و عربهایی که خود را فلسطینی مینامند سخن میگوییم؛ مسئله تنها به قرآن و تورات ختم نمیشود. اگر همین امروز یهودیان از اسرائیل خارج شوند و این سرزمین را به عربهای فلسطینی واگذار کنند؛ آن سرزمین توسط همین مبارزان عرب (فلسطینیان قلابی) در مدتی کمتر از ۶ ماه به یک مستراح تبدیل خواهد شد.

آنچه که به نام اقتصاد جهانی و یا سرمایهٔ جهانی میشناسیم؛ دیگر به کشورگشایی نمی اندیشد؛ زیرا دیر زمانی است که از اقتصادی که پایه های آن بر «کشاورزی - دامداری» استوار بود گذشته اند؛ اما روسها همچنان در دوران نیمه صنعتی باقیمانده  و به زمین می اندیشند و در عین حال بخش بزرگی از گندم مورد نیاز خود را همچنان از آمریکا میخرند.

شاید زمان آن فرا رسیده باشد که غرب در دو جبهه به روسیه؛ یک پیغام میدانی بدهد؛ پیغامی در اوکرائین و پیغامی در سوریه. به نظر من تحمل چند صد نفر «سلفی - جهادی» در سوریه بسیار آسان تر از تحمل روسیهٔ تزاری با بمبهای اتمی باشد. اگر دندان روسها کشیده نشود؛ در آینده مدیریت نیروهای «سلفی - جهادی» را نیز بدست خواهند گرفت و در جهت منافع خود و باج خواهی از اروپا و آمریکا از این نیروها سود خواهند جست.

به نظر من غرب دچار حماقتی باورنکردنی شده است. تریلیاردها دلار و آنهمه نیروی انسانی را هزینهٔ گسترش دموکراسی برای غارنشینان افغانستان و قبایل عقب ماندهٔ عراق نمودند و نتیجه ای که گرفتند حتی صفر هم نیست؛ بلکه تمامی آن ضرر است.

اکنون یک جبههٔ ضد روسی و ضد چینی در خاورمیانه تشکیل شده است. این جبهه هرگز به تنهایی چیزی نبوده است و حداکثر کار آنها فروش نفت است و باز هم هرگز نخواهند توانست به قدرتی بر اساس زیرساختهای بومی تبدیل شوند؛ اما اگر از این جبههٔ ضد روسی و ضد چینی استفاده شود؛ میتوان شاخ روسیه را در خاورمیانه شکست و شکسته شدن شاخ روسیه در خاورمیانه ضربه ای مستقیم به چین هم هست. اما مشکل احمقانهٔ آمریکا و اروپا چند هزار نفر «سلفی - جهادی» است.

اگر دوباره به مشکلاتی که اوکرائینیها دارند برگردیم؛ میتوان به شکل زیر بیان نمود:

۱- جامعه ای که تا خرخره فاسد است.

۲- رهبرانش فاسد هستند.

۳- رئیس جمهور فراری شان نوکر روسیه بود و استان خودمختار کریمه را به روسیه فروخت.

۴- ارتش اوکرائین چه بسا برای پرهیز از درگیری با روسها دست به کودتا بزند و رهبران کنونی را دستگیر کرده و ماجرا را خاتمه دهد.

۵- جامعهٔ اوکرائین از نظر ترکیب جمعیتی یکپارچه نیست و آنچه که اقلیت روس نامیده میشود در برخی شهرها تعداد قابل توجهی را تشکیل میدهند که میتوانند برای دامن زدن به یک جنگ داخلی تمام عیار از طرف روسها تحریک و مسلح شوند.

۶- بخشی از اوکرائینیها نیز به خاطر تنیده شدن منافعشان با روسها؛ نقش ستون پنجم روسیه در میان اوکرائینیها را بازی میکنند.

۷- اروپا و آمریکا به اوکرائینیها اعتماد ندارند و حد اکثر پیشنهاد آنها به اوکرائین وارد شدن به «قرنطینهٔ گند زدایی» است که طبعاً میتواند بسیاری از مردم اوکرائین را دلسرد نموده و روسها نیز میتوانند در تبلیغات خود از آن استفاده نمایند.

۸- مهمترین مشکل اوکرائینیها این است که محمدعلی کلی دوم؛ مرد بی لیاقت و ناتوانی است و متعلق به حزب «دلّالها» است و از بخت بد اوکرائینیها دولتهای اروپایی نیز دلّال صفت هستند. مگر آنکه روسها کارد را به اسخوان غرب رسانده باشند.

 مشکل روسها:

روسها میخواهند با شاخ و شانهٔ نظامی کشیدن؛ پشت میز مذاکره با غرب بنشینند و اوکرائین را بر اساس منافع خود و غرب دوباره تعریف کنند.

اما مشکل اصلی روسها این است که آیا میتوانند ریسک یورش نظامی به اوکرائین را تحمل کنند و با عواقب آن روبرو شوند؟ زیرا اگر آمریکا و اروپا به سیاست تحریم اقتصادی روسیه روی بیاورند؛ چیزی عاید اوکرائینیها نخواهد شد؛ اما میتواند کمر روسیه را بشکند.

نتیجه اینکه: روسها نیاز به گوشمالی دارند و زمان آن فرا رسیده است و اگر اروپا و آمریکا به جبههٔ ضد روسی و ضد چینی تشکیل شده در خاورمیانه روی بیاورند؛ نتایج خوبی از آن خواهند گرفت:

۱- تحمیل یک شکست سیاسی - نظامی در سوریه؛ ضربه ای موثر بر پیکر روسیه و نوکران صفوی و علوی روسیه خواهد نواخت.

۲- موضع پاکستان به خاطر منافع مشترکش با عربستان سعودی تغییر خواهد کرد.

۳- مشکل عراق میتواند حل شود.

۴- مشکل نیروهای «سلفی - جهادی» میتواند تا حدود زیادی فروکش کند.

۵- معضل مصر نیز میتواند حل گردد.

۶- مشکل حزب الله لبنان نیز میتواند یکسره حل شود.

۷- مشکل افغانستان نیز که بیشتر محصول و زاییدهٔ مشکل پاکستان و عربستان است نیز میتواند چهره ای دیگر پیدا کند.

۸- مشکل جمهوری ننگین اسلامی حاکم بر ایران نیز حل خواهد شد.

 شاید دکترین جدید آمریکا نیز همین باشد. زیرا سخنان جسته و گریخته ای که از زبان جان کری شنیده میشود؛ نشان از اختلاف شدید بین محمد علی کلی دوم و وزارت امور خارجه دارد.

کژدم