حملهٔ هوایی اسرائیل به مواضع نظامی ارتش بشار اسد از نوعی دیگر است.

تا کنون ارتش اسرائیل فقط به محموله های موشکی که از طرف روسیه و رژیم صفویهای انگلی برای مزدوران لبنانی فرستاده میشد؛ حمله مینمود؛ اما حمله به مراکز فرماندهی و مواضع نظامی ارتش اسد (بخوانید روسیه)؛ از نوعی دیگر است.

همزمان با این حملات سخنرانی وزیر دفاع اسرائیل در نکوهش حکومت کنونی آمریکا و دلال صفتی باراک اوباما و ضعف این موجود در رابطه با برخورد متناسب (برخورد از موضع قدرت و نه موضع فرهنگ بردگی) با معضلات بین المللی و همچنین نامهٔ سرگشادهٔ ۸۳ تن از اعضای کنگره برای تعیین تکلیف رژیم آخوندی حاکم بر ایران در رابطه با عدم داشتن حق غنی سازی اورانیوم و بستن مراکز اتمی به محمد علی کلی دوم هشدار داده اند؛ و همچنین اخراج فرمانده عملیاتی بخش ایران در سازمان CIA خبر از یک حرکت موزون و ریشه دار بر علیه رژیم آخوندها و زیاده خواهی های روسیه در جریان است.

حکومت اسلامی حاکم بر ایران و حزب الله لبنان و رژیم بشار اسد را بدون حمایتهای روسیه؛ هیچکس در حد  یک سگ بیمار هم نمیپذیرد. دولت بی آبرو و ضعیف اوباما به انگلهایی مانند مرکل (زن دلّال) اجازهٔ عرض اندام میدهد و سایر دلالان اروپایی نیز گردن فراز شده اند؛ در حالی که بدون حمایت سیاسی و نظامی آمریکا هیچ چیزی نیستند و تجربهٔ لیبی نشان داد که اروپا حتی توان درگیری با چند گروه مسلح را هم ندارد و این آن چیزی است که عده ای از آمریکاییها میبینند و لمس میکنند. آنها میبینند که فرق پوتین با اوباما و رهبران دلال صفت اروپایی در چیست؟ روسیه ای که با دستهای خالی بازی میکند؛ اوبامای ذلیل و بدبخت را که ظاهراً رهبری قدرتمندترین کشور جهان را بر عهده دارد؛ به ذلّت کشانده است. یعنی آمریکاییها اینرا نمیفهمند و نمیبینند؟

اگر می بینند و میفهمند؛ پس جایی برای ظهور کسانی مانند «چارلی ویلسون» همچنان وجود دارد.

سخنان موشه یعالون را نیاید به عنوان یک سخنرانی رادیکال بلکه باید در جهت تحریک افکار عمومی آمریکاییها تعبیر نمود (دیپلماسی عمومی). با اینکه وجود دلقکها در کاخ سفید و رئیس تازه به دوران رسیدهٔ شان برای اسرائیل مشکلاتی ایجاد کرده است (اینکه انتظار دارند که اسرائیل باید به یک سری عقب نشینیها تن در دهد)؛ اما مشکل اسرائیلی ها در جایی دیگر نهفته است و آن هم استراتژیهای تدافعی و تهاجمی اسرائیل است. در اسرائیل عده ای به سیستم کاملاً تدافعی معتقدند و عده ای دیگر تهاجم را بهترین شیوهٔ دفاع میدانند. به زبان ساده تر؛ عده ای میگویند که همینقدر که بتوانند حرکات خصمانهٔ رژیم اسد و حزب الله لبنان (بخوانید روسیه) و حماس و جهاد اسلامی را خنثی کنند کافی است؛ اما عده ای دیگر معتقدند که باید به خاک لبنان و سوریه و غزّه وارد شد و منطقهٔ حائل (Buffer Zone) را به درون مرزهای دشمن کشانید و در خاک دشمن با آنها روبرو شد.

اما با تمامی این اختلاف نظرها؛ معادلهٔ روسیه - اوکرائین میتواند تاثیر به سزایی در معادلهٔ نبردهای سوریه بگذارد که خواه نا خواه؛ پای اسرائیل را به میان خواهد کشید.

اگر در چند ماه اخیر اسرائیلی ها به پوتین پیغام فرستادند که دست از تسلیح حزب الله لبنان بردارد و گرنه اسرائیل خوب میداند که چگونه با این معضل برخورد کند؛ اکنون دیگر از آن سخنان خبری نیست ؛ بلکه اسرائیل با بمباران مواضع ارتش سوریه؛ گامی جدید برداشته است که میتواند یک نقطهٔ عطف به شمار آید و نه چیزی بیش از آن. در شرایط کنونی اسرائیل به ناتانیاهوی حراف و آویگدور لیبرمن ظاهراً رادیکال ولی در واقع شارلاتان نیاز ندارد؛ بلکه به «موشه دایان» ها و «بن گوریون»ها نیاز دارد. اسرائیل به بنیانگذاران «هاگانا» و «ایرگون»  نیاز دارد.
به این «انگل» های اسرائیلی نگاهی بیندازید تا بدانید که چه میگویم؛ (اینجا) ... .... فرق زیادی میان «راستگرا» و «عملگرا» وجود دارد. راستگرا میتواند انگل باشد؛ اما «عملگرا» هرگز نمیتواند «انگل» باشد.

کژدم