سازماندهی تظاهرات خیابانی
پیش از هر چیز باید بدانیم که تظاهرات خیابانی معمولا یک جنگ وگریز خیابانی است و آرایش نیروهای مردمی و نیروهای دشمن (بسیج و سپاه و نیروی انتظامی ) با همدیگر فرق کیفی بسیاری دارد که نخست باید این فرقها را به طور کامل شناخت تا بتوان برای نبردی منتهی به پیروزی برنامه ریزی نمود :
آرایش نیروهای دشمن :
باید به یاد بسپاریم که نیروهای دشمن نیروهای حرفه ای و آموزش دیده ای هستند که به طور سازمانیافته و با تقسیم کار و بر پا کردن مراکز فرماندهی و هم آهنگی نیروهای خود به میدان خواهند آمد که به شرح زیر است :
۱- نیروهای موتور سوار برای هجوم و ایجاد شکاف در صفوف و زخمی و مصدوم کردن مردم و مشغول کردن مردم با زخمیها و کشته ها؛ با هدفهای گوناگون از قبیل خریدن زمان برای رسیدن نیروهای کمکی و یا پراکندن ازدحام و راندن آنه به کمینگاهها؛ برای ضرب و شتم و دستگیری.
۲- گروههای کوچک مسلح به سلاح سرد که همدیگر را به خوبی میشناسند و حوزهٔ عملیاتی جغرافیایی مشخصی دارند. کار این گروهها هجوم و وارد کردن ضربات کشنده و افزودن بر تعداد کشته ها و زخمیها و ترسانیدن و فراری دادن تظاهر کنندگان است.
۳- افراد منفرد که در حاشیهٔ تظاهرات و یا نقاط مرتفع به دیده بانی تظاهرات مشغول هستند و با بیسیم دستی همیشه با مراکز فرماندهی در تماس هستند و میزان شکستها و تلفات هردو طرف و ازدحام و پراکندگی جمعیت را در یک جغرافیای مشخص به فرماندهان خود گزارش داده و تقاضای نیرو برای سرکوب بیشتر و یا نجات افراد خودی از دست مردم مینمایند.
۴- گروههای بسیار کوچک شکار که به سلاح گرم سبک مسلح هستند و وظیفه شان هدف گیریهای غافلگیرانه به قصد کشتن است و ترجیحا افراد فعال و پر جنب و جوش را هدف قرار میدهند.
۵- گروههای نفوذی که به شکل تظاهر کنندگان در آمده و سعی میکنند گروههایی را با دادن شعار و یا دادن رهنمودهایی از قبیل رفتن به فلان کوچه برای «مثلا تعقیب بسیجیها» و یا بهانه های دیگر از جمع جدا نموده و به کمینگاهها بکشانند.
۶- گروههای نفوذی برای دادن مسیرهای انحرافی به تظاهر کنندگان ؛ تا از به هم پیوستن گروهها و تبدیل شدن به « سیل جمعیت » جلوگیری نمایند. لازم به یاد آوری است که هردو گروه نفوذی وظیفهٔ دیگری نیز دارند و آن نجات افراد خودی از دست مردم است و در صورت دستگیر شدن گاردیها و یا سایر نیروهای سرکوب به وسیلهٔ مردم به لطایف الحیل میخواهند آنان را بدون صدمه دیدن از دست خشم مردم نجات دهند.
۷- گماشتن تک تیر اندازها بر بالای پشت بامها و ساختمانهی مرتفع برای شکار تظاهر کنندگان و شلیک به قصد کشتن.
۸- نیروهای مسلح گارد سپاه و نیروی انتظامی که در صورت مشاهدهٔ شکست سنگین ؛ دست به تیر اندازی مستقیم بزنند.
۹- نیروهای نیمه زرهی و یا زرهی که در صورت از دست دادن کنترل به میدان خواهند آمد.
۱۰- یگان هوایی برای رصد کردن پراکندگی و یا ازدحام جغرافیایی نیرو های تظاهر کننده و دادن رهنمود به ستاد فرماندهی و سرکوب برای تمرکز دادن حمله به نقاط لازم تظاهرات.
۱۱- گروههای کمین و شکار در اطراف مراکز تظاهرات؛ برای دستگیری و ضرب و شتم تظاهر کنندگان بعد از پایان راهپیمایی.
این آرایش نیرو در صفوف دشمن به خاطر رسیدن به اهداف زیر است :
۱- جلوگیری از به هم پیوستن گروههای تظاهر کننده؛ علی الخصوص در اطراف مکانهای استراتژیک از قبیل رادیو و تلویزیون و ساختمانهای دولتی و مراکز فرماندهی و .....
۲- وارد آوردن تلفات سنگین ( زخمی و کشته ) به نیروهای تظاهر کننده و ایجاد رعب و وحشت برای بازداشتن آنان از ادامهٔ تظاهرات در روزهای بعد.
۳- در صورت قطع شدن ادامهٔ تظاهرات نیروهای سرکوب شروع به دستگیریهای گسترده خواهند زد تا توان نیروهای مردمی را به حد اقل برسانند.
آرایش نیروهای مردمی :
باید این نکته را به ذهن خود بسپاریم که نیروهای مردمی؛ نیروهای حرفه ای مبارزاتی نیستند و تنها در صورت تداوم تظاهرات است که یاد میگیرند که چگونه در مقابل نیروهای سرکوب ایستادگی کنند و یا بر آنها غلبه یابند. لذا فرماندهان خوب عملیاتی مردمی میتوانند با رهنمودهای عملی در میدان مبارزات خیابانی تعداد تلفات و زخمیهای نیروهای مردمی را به حد اقل رسانده و مردم را به ادامهٔ راه امیدوار کرده و تشجیع نمایند.
باید بدانیم که زمانی که تظاهرات شروع میشود هدفهای مشخصی را دنبال میکند که اگر به آن اهداف نرسد و تظاهرات را در نیمه راه متوقف سازد ؛ شکست جنبش حتمی است و برای مدتهای مدید ؛ به خاطر پاشیده شدن تخم یأس سیاسی به زیر خاکستر خواهد رفت. بنا بر این آنانی که به میدان مبارزه وارد میشوند باید فریب شعارهای دروغینی از قبیل تظاهرات صلح طلبانه و آرام را که در سال ۸۸ منجر به شکست مردم و پیروزی باندهای خامنه ای و سپاه شد؛ را نخورند. مردم باید بدانند که در صورت وارد شدن به میدان مبارزه کمترین هدف آنها در هر روز این باشد که چه تعداد از نیروهای دشمن اسلامی را مصدوم و زمینگیر کرده اند؟ (زخمیها و کشته های دشمن را بشمارند ) و هر چه بیشتر بتوانند نفرات دشمن را زمینگیر نمایند ( با کشتن و ایجاد زخمهای عمیق برای از رده خارج کردن افراد دشمن و هراس انداختن به دل بقیهٔ نیروهای دشمن ) بیشتر به پیروزی نزدیک میشوند. مردم باید بدانند که تعداد نفرات دشمن در کف خیابانها هر چه کمتر شود قدرت سرکوب نیروهای دشمن چندین برابر کمتر میشود. برای رسیدن به چنین اهدافی سازماندهی نیروهای مردمی به روش زیرین پیشنهاد میشود :
تشکیل گروههای حاشیه ای :
۱- تشکیل گروههای کوچک برای شکار بسیجیها و نیروهای سرکوبگر نیروهای انتظامی و کشتن و زخمی نمودن آنان.( این گروهها نباید در تظاهرات شرکت کنند و باید حداقل به سلاح سرد و کوکتل مولوتف مسلح باشند و بدانند که به خاطر خلاء امنیتی بوجود آمده به خاطر تظاهرات؛ از امنیت بالایی در انجام عملیات و گریز برخوردارند)
۲- تشکیل گروههای کوچک برای حمله به خانه های بسیجیها و آتش زدن آنها. ( این گروهها نیز باید خارج از محیط تظاهرات باشند و با شناساییهای قبلی بتوانند در یک روز چندین هدف را را مورد حمله قرار داده و امنیت خانواده های دژخیمان اسلام را سلب کنند تا اوباشان را از ادامهٔ سرکوب مبارزان باز دارند.)
۳- تشکیل گروههای کوچک که در اطراف مناطق تظاهرات به قصد پشتیبانی مردم در صورت پراکنده شدن و جلوگیری از شکار شدن آنان توسط نیروهای سرکوبگر. ( این گروهها باید حد اقل به سلاح سرد مسلح باشند و منطقهٔ عملیاتی خود را وجب به وجب بشناسند.)
۴- تشکیل گروههای کوچک برای به آتش کشیدن مراکز اقتصادی و تجاری مزدوران رژیم.
۵- تشکیل گروههای شکار شبانه برای شکار افراد نیروهای انتظامی و یا حمله به گشتیها بوسیلهٔ بمبهای آتشزا و خلع سلاح نیروهای دشمن.
۶- تشکیل گروههای مسلح (حد اقل سلاح سرد) برای محافظت از بیمارستانها و حمله کردن به نیروهای دشمن که برای شکار زخمیها به بیمارستانها هجوم میبرند.
۷- تشکیل گروههای فیلمبرداری برای ثبت حوادث و نمایش آنها برای رشد روحیهٔ مبارزاتی مردم از یک سوی و نشان دادن درجه و عمق تاثیرات تاکتیکهای اتخاذ شده به طور مستند؛ تا بتواند سرمشق حرکتهای بعدی شود.
سازماندهی تظاهرات بزرگ :
آنچه که مسلم است تظاهرات احتمالی پیش رو یک تظاهرات سازمانیافتهٔ حزبی نیست ( تظاهرات سازمانیافتهٔ حزبی بسیار متفاوت است و در صورت داشتن سوأل؛ مطرح نمایید تا توضیح داده شود ) و بر اساس یک دعوت عمومی برگزار خواهد شد. لذا آنچه که مطرح خواهد شد تنها تلاشی در جهت جلوگیری از پراکنده کاری و شکل و جهت دادن به این دعوت عمومی برای مبارزه ای بهتر و موثر تر میباشد؛ و باز هم به خاطر اینکه نیروهای مبارز در طول ماهها مبارزات خیابانی در سال ۸۸ مسایلی از قبیل حمل وسایل ایمنی و حفاظت از سر در برابر ضربات و شیوهای مقابله با تاثیر گاز اشک آور را میدانند و به کرات از سوی سایر نیروهای مبارز در آن دوره در اختیار مردم قرار گفت و کارایی آنها نیز به طور عملی آزمایش شده است. لذا از تکرار اینگونه مسایل پرهیز نموده و به نکات اساسی میپردازم که پیروزی در جنبش ( احتمالی ) پیش رو میتواند تاثیر تعیین کننده ای داشته باشد.
باید عمیقا بدانید و مطمئن باشید که در میدان نبرد خیابانی حرف آخر را تعداد افراد بازمانده از طرفین خواهد زد لذا هرگونه ترحم نسبت به نیروهای دشمن در واقع حرکتی بر علیه نیروهای مبارزان است و در صورت دیدن چنین افرادی در میان خود بدانید که از نیروهای نفوذی دشمن هستند که با شعارهای فریبنده ای از قبیل « ما مثل آنها وحشی نیستیم» و امثالهم میخواهند نیروهای دشمن را نجات داده و دوباره برای سرکوب مردم گسیل داده شوند..
۱- مردمی که در حال مبارزهٔ خیابانی هستند دارای دژ و برج و بارو و پادگان نیستند که بتوانند اسیر بگیرند و بتوانند اسرا را نگهداری کنند. لذا تنها راه موثر و عملی؛ ایجاد زخمهای عمیق در نیروهای اسیر شدهٔ دشمن و کشتن آنهاست. کشتن و زخمی کردن نیروهای دشمن چند نتیجهٔ بسیار موثر دارد :
الف- کم کردن نیروهای دشمن.
ب- گذاشتن بار اضافی بر روی کول دشمنان و مشغول نمودن آنها به خودشان و اتلاف نیرو و سرمایه های دشمن؛ مخصوصا اگر تعداد زخمیهای نیروهای دشمن زیاد باشد دچار بحران شدید منابع انسانی و درمانی و مالی خواهند شد.
پ - افت شدید روحیهٔ نیروهای سرکوب و ایجاد تردید در دل نیروهای بازمانده برای ادامهٔ سرکوب و یا فرار از خدمت.
۲- حرکت مردمی در گروههای فشرده و جلوگیری از ایجاد شکاف به هر قیمتی و حفظ حالت تهاجمی.
۳- شناسایی محلات و مراکز استقرار نیروهای سرکوب و شناسایی مسیرهای گریز .
۴- هجوم بی امان به نیروهای سرکوب برای آزاد کردن و نجات دستگیرشدگان و زخمی ها و انتقال آنان به پشت جبهه.
۵- حمله به نیروهای دشمن برای گرفتن اسیر و کشتن و یا زخمی کردن آنها.
۶- سعی در محاصره کردن نیروهای دشمن و گرفتن تمامی ادوات آنها و لت وپار کردن بدون ترحم آنان ( حد اقل ایجاد زخمهای عمیق ).
۷- سعی در هجوم به صورت گروههای فشرده برای به آتش کشیدن ابزار و ماشین آلات دشمن از قبیل زره پوشها و موتور سیکلتها و نفر برها.
۸- عدم تخریب امکانات بدست آمده از دشمن مانند کلاه خود؛ سلاح کمری؛ مسلسل؛ باتوم؛ و استفاده از آنها برای راندن نیروهای دشمن. ( به یاد داشته باشید که با بدست آوردن هر سلاح گرم شانس شما برای به دست آوردن سلاحهای دیگر بسیار بالا میرود و هر سلاح گرمی؛ پلی برای تسخیر دژهای دشمن است و نباید فریب شعارهای بیهودهٔ صلح طلبی را بخورید ).
۹- در صورت بدست آوردن سلاح گرم از نیروهای دشمن آن شخص را مورد بازرسی بدنی قرار دهید تا مهمات بیشتری بدست آورید و گلوله هایتان را با شلیک کردن بی هدف هدر ندهید و سعی کنید نیرو های موثر دشمن را هدف قرار دهید.
۱۰- در صورت داشتن سلاح گرم کافی به مراکز تجمع دشمن حمله کنید زیرا اگر شما اینکار را نکنید ؛ آنان برای جلوگیری از به محاصره افتادن و خلع سلاح شدن به سوی مردم آتش خواهند گشود. لذا کشتن و زخمی کردن و پراکنده کردن نیروهای دشمن؛ مردم را از خطر تیر اندازی نجات خواهد داد.
۱۱- در صورت گرفتن تصمیم به پراکنده شدن تظاهرات ؛ نیروهای مسلح مردمی میتوانند زیر پوشش خط آتش از مردم محافظت نمایند تا آنها بتوانند به نقاط امن تر برسند.
مسائلی که ذکر شد برای رشد سطح مبارزات در جهت سرنگونی رژیم « اوباشان اسلامی » است؛ اما اگر تحت تاثیر تبلیغات دروغین حوادث اخیر « جنبش مصر » قرار گرفته اید بدانید که در مصر هنوز آب از آب تکان نخورده است و آنچه که اتفاق افتاده است تنها استعفای « حسنی مبارک » به عنوان یک افسر نظامی است. حاکمیت مصر از اول هم دست ارتش بود و همچنان در دست ارتش است و هر آنچه بعد از این قرار است در جهت گسترش آزادی های سیاسی و فقر زدایی اتفاق بیفتد باید از فیلتر ستاد فرماندهی ارتش بگذرد. در واقع آنچه در مصر اتفاق افتاد « کودتای سفید » بود و نه حتی اصلاحات؛ بنا بر این تظاهرات مسالمت آمیز میدان تحریر زیر پوشش حمایت ارتش نمیتواند به عنوان نمونه مطرح گردد؛ زیرا در ایران از این حلواها پخش نخواهند کرد و شما در خیابان ها مستقیما با نیروهای نظامی و اوباشان شبه نظامی به نام لباس شخصی روبرو خواهید بود و دو راه بیشتر نخواهید داشت یا سرنگونی و یا شکست؛ و هیچکس امتیاز میانه ای به جنبش نخواهد داد .
پیش از هر چیز باید بدانیم که تظاهرات خیابانی معمولا یک جنگ وگریز خیابانی است و آرایش نیروهای مردمی و نیروهای دشمن (بسیج و سپاه و نیروی انتظامی ) با همدیگر فرق کیفی بسیاری دارد که نخست باید این فرقها را به طور کامل شناخت تا بتوان برای نبردی منتهی به پیروزی برنامه ریزی نمود :
آرایش نیروهای دشمن :
باید به یاد بسپاریم که نیروهای دشمن نیروهای حرفه ای و آموزش دیده ای هستند که به طور سازمانیافته و با تقسیم کار و بر پا کردن مراکز فرماندهی و هم آهنگی نیروهای خود به میدان خواهند آمد که به شرح زیر است :
۱- نیروهای موتور سوار برای هجوم و ایجاد شکاف در صفوف و زخمی و مصدوم کردن مردم و مشغول کردن مردم با زخمیها و کشته ها؛ با هدفهای گوناگون از قبیل خریدن زمان برای رسیدن نیروهای کمکی و یا پراکندن ازدحام و راندن آنه به کمینگاهها؛ برای ضرب و شتم و دستگیری.
۲- گروههای کوچک مسلح به سلاح سرد که همدیگر را به خوبی میشناسند و حوزهٔ عملیاتی جغرافیایی مشخصی دارند. کار این گروهها هجوم و وارد کردن ضربات کشنده و افزودن بر تعداد کشته ها و زخمیها و ترسانیدن و فراری دادن تظاهر کنندگان است.
۳- افراد منفرد که در حاشیهٔ تظاهرات و یا نقاط مرتفع به دیده بانی تظاهرات مشغول هستند و با بیسیم دستی همیشه با مراکز فرماندهی در تماس هستند و میزان شکستها و تلفات هردو طرف و ازدحام و پراکندگی جمعیت را در یک جغرافیای مشخص به فرماندهان خود گزارش داده و تقاضای نیرو برای سرکوب بیشتر و یا نجات افراد خودی از دست مردم مینمایند.
۴- گروههای بسیار کوچک شکار که به سلاح گرم سبک مسلح هستند و وظیفه شان هدف گیریهای غافلگیرانه به قصد کشتن است و ترجیحا افراد فعال و پر جنب و جوش را هدف قرار میدهند.
۵- گروههای نفوذی که به شکل تظاهر کنندگان در آمده و سعی میکنند گروههایی را با دادن شعار و یا دادن رهنمودهایی از قبیل رفتن به فلان کوچه برای «مثلا تعقیب بسیجیها» و یا بهانه های دیگر از جمع جدا نموده و به کمینگاهها بکشانند.
۶- گروههای نفوذی برای دادن مسیرهای انحرافی به تظاهر کنندگان ؛ تا از به هم پیوستن گروهها و تبدیل شدن به « سیل جمعیت » جلوگیری نمایند. لازم به یاد آوری است که هردو گروه نفوذی وظیفهٔ دیگری نیز دارند و آن نجات افراد خودی از دست مردم است و در صورت دستگیر شدن گاردیها و یا سایر نیروهای سرکوب به وسیلهٔ مردم به لطایف الحیل میخواهند آنان را بدون صدمه دیدن از دست خشم مردم نجات دهند.
۷- گماشتن تک تیر اندازها بر بالای پشت بامها و ساختمانهی مرتفع برای شکار تظاهر کنندگان و شلیک به قصد کشتن.
۸- نیروهای مسلح گارد سپاه و نیروی انتظامی که در صورت مشاهدهٔ شکست سنگین ؛ دست به تیر اندازی مستقیم بزنند.
۹- نیروهای نیمه زرهی و یا زرهی که در صورت از دست دادن کنترل به میدان خواهند آمد.
۱۰- یگان هوایی برای رصد کردن پراکندگی و یا ازدحام جغرافیایی نیرو های تظاهر کننده و دادن رهنمود به ستاد فرماندهی و سرکوب برای تمرکز دادن حمله به نقاط لازم تظاهرات.
۱۱- گروههای کمین و شکار در اطراف مراکز تظاهرات؛ برای دستگیری و ضرب و شتم تظاهر کنندگان بعد از پایان راهپیمایی.
این آرایش نیرو در صفوف دشمن به خاطر رسیدن به اهداف زیر است :
۱- جلوگیری از به هم پیوستن گروههای تظاهر کننده؛ علی الخصوص در اطراف مکانهای استراتژیک از قبیل رادیو و تلویزیون و ساختمانهای دولتی و مراکز فرماندهی و .....
۲- وارد آوردن تلفات سنگین ( زخمی و کشته ) به نیروهای تظاهر کننده و ایجاد رعب و وحشت برای بازداشتن آنان از ادامهٔ تظاهرات در روزهای بعد.
۳- در صورت قطع شدن ادامهٔ تظاهرات نیروهای سرکوب شروع به دستگیریهای گسترده خواهند زد تا توان نیروهای مردمی را به حد اقل برسانند.
آرایش نیروهای مردمی :
باید این نکته را به ذهن خود بسپاریم که نیروهای مردمی؛ نیروهای حرفه ای مبارزاتی نیستند و تنها در صورت تداوم تظاهرات است که یاد میگیرند که چگونه در مقابل نیروهای سرکوب ایستادگی کنند و یا بر آنها غلبه یابند. لذا فرماندهان خوب عملیاتی مردمی میتوانند با رهنمودهای عملی در میدان مبارزات خیابانی تعداد تلفات و زخمیهای نیروهای مردمی را به حد اقل رسانده و مردم را به ادامهٔ راه امیدوار کرده و تشجیع نمایند.
باید بدانیم که زمانی که تظاهرات شروع میشود هدفهای مشخصی را دنبال میکند که اگر به آن اهداف نرسد و تظاهرات را در نیمه راه متوقف سازد ؛ شکست جنبش حتمی است و برای مدتهای مدید ؛ به خاطر پاشیده شدن تخم یأس سیاسی به زیر خاکستر خواهد رفت. بنا بر این آنانی که به میدان مبارزه وارد میشوند باید فریب شعارهای دروغینی از قبیل تظاهرات صلح طلبانه و آرام را که در سال ۸۸ منجر به شکست مردم و پیروزی باندهای خامنه ای و سپاه شد؛ را نخورند. مردم باید بدانند که در صورت وارد شدن به میدان مبارزه کمترین هدف آنها در هر روز این باشد که چه تعداد از نیروهای دشمن اسلامی را مصدوم و زمینگیر کرده اند؟ (زخمیها و کشته های دشمن را بشمارند ) و هر چه بیشتر بتوانند نفرات دشمن را زمینگیر نمایند ( با کشتن و ایجاد زخمهای عمیق برای از رده خارج کردن افراد دشمن و هراس انداختن به دل بقیهٔ نیروهای دشمن ) بیشتر به پیروزی نزدیک میشوند. مردم باید بدانند که تعداد نفرات دشمن در کف خیابانها هر چه کمتر شود قدرت سرکوب نیروهای دشمن چندین برابر کمتر میشود. برای رسیدن به چنین اهدافی سازماندهی نیروهای مردمی به روش زیرین پیشنهاد میشود :
تشکیل گروههای حاشیه ای :
۱- تشکیل گروههای کوچک برای شکار بسیجیها و نیروهای سرکوبگر نیروهای انتظامی و کشتن و زخمی نمودن آنان.( این گروهها نباید در تظاهرات شرکت کنند و باید حداقل به سلاح سرد و کوکتل مولوتف مسلح باشند و بدانند که به خاطر خلاء امنیتی بوجود آمده به خاطر تظاهرات؛ از امنیت بالایی در انجام عملیات و گریز برخوردارند)
۲- تشکیل گروههای کوچک برای حمله به خانه های بسیجیها و آتش زدن آنها. ( این گروهها نیز باید خارج از محیط تظاهرات باشند و با شناساییهای قبلی بتوانند در یک روز چندین هدف را را مورد حمله قرار داده و امنیت خانواده های دژخیمان اسلام را سلب کنند تا اوباشان را از ادامهٔ سرکوب مبارزان باز دارند.)
۳- تشکیل گروههای کوچک که در اطراف مناطق تظاهرات به قصد پشتیبانی مردم در صورت پراکنده شدن و جلوگیری از شکار شدن آنان توسط نیروهای سرکوبگر. ( این گروهها باید حد اقل به سلاح سرد مسلح باشند و منطقهٔ عملیاتی خود را وجب به وجب بشناسند.)
۴- تشکیل گروههای کوچک برای به آتش کشیدن مراکز اقتصادی و تجاری مزدوران رژیم.
۵- تشکیل گروههای شکار شبانه برای شکار افراد نیروهای انتظامی و یا حمله به گشتیها بوسیلهٔ بمبهای آتشزا و خلع سلاح نیروهای دشمن.
۶- تشکیل گروههای مسلح (حد اقل سلاح سرد) برای محافظت از بیمارستانها و حمله کردن به نیروهای دشمن که برای شکار زخمیها به بیمارستانها هجوم میبرند.
۷- تشکیل گروههای فیلمبرداری برای ثبت حوادث و نمایش آنها برای رشد روحیهٔ مبارزاتی مردم از یک سوی و نشان دادن درجه و عمق تاثیرات تاکتیکهای اتخاذ شده به طور مستند؛ تا بتواند سرمشق حرکتهای بعدی شود.
سازماندهی تظاهرات بزرگ :
آنچه که مسلم است تظاهرات احتمالی پیش رو یک تظاهرات سازمانیافتهٔ حزبی نیست ( تظاهرات سازمانیافتهٔ حزبی بسیار متفاوت است و در صورت داشتن سوأل؛ مطرح نمایید تا توضیح داده شود ) و بر اساس یک دعوت عمومی برگزار خواهد شد. لذا آنچه که مطرح خواهد شد تنها تلاشی در جهت جلوگیری از پراکنده کاری و شکل و جهت دادن به این دعوت عمومی برای مبارزه ای بهتر و موثر تر میباشد؛ و باز هم به خاطر اینکه نیروهای مبارز در طول ماهها مبارزات خیابانی در سال ۸۸ مسایلی از قبیل حمل وسایل ایمنی و حفاظت از سر در برابر ضربات و شیوهای مقابله با تاثیر گاز اشک آور را میدانند و به کرات از سوی سایر نیروهای مبارز در آن دوره در اختیار مردم قرار گفت و کارایی آنها نیز به طور عملی آزمایش شده است. لذا از تکرار اینگونه مسایل پرهیز نموده و به نکات اساسی میپردازم که پیروزی در جنبش ( احتمالی ) پیش رو میتواند تاثیر تعیین کننده ای داشته باشد.
باید عمیقا بدانید و مطمئن باشید که در میدان نبرد خیابانی حرف آخر را تعداد افراد بازمانده از طرفین خواهد زد لذا هرگونه ترحم نسبت به نیروهای دشمن در واقع حرکتی بر علیه نیروهای مبارزان است و در صورت دیدن چنین افرادی در میان خود بدانید که از نیروهای نفوذی دشمن هستند که با شعارهای فریبنده ای از قبیل « ما مثل آنها وحشی نیستیم» و امثالهم میخواهند نیروهای دشمن را نجات داده و دوباره برای سرکوب مردم گسیل داده شوند..
۱- مردمی که در حال مبارزهٔ خیابانی هستند دارای دژ و برج و بارو و پادگان نیستند که بتوانند اسیر بگیرند و بتوانند اسرا را نگهداری کنند. لذا تنها راه موثر و عملی؛ ایجاد زخمهای عمیق در نیروهای اسیر شدهٔ دشمن و کشتن آنهاست. کشتن و زخمی کردن نیروهای دشمن چند نتیجهٔ بسیار موثر دارد :
الف- کم کردن نیروهای دشمن.
ب- گذاشتن بار اضافی بر روی کول دشمنان و مشغول نمودن آنها به خودشان و اتلاف نیرو و سرمایه های دشمن؛ مخصوصا اگر تعداد زخمیهای نیروهای دشمن زیاد باشد دچار بحران شدید منابع انسانی و درمانی و مالی خواهند شد.
پ - افت شدید روحیهٔ نیروهای سرکوب و ایجاد تردید در دل نیروهای بازمانده برای ادامهٔ سرکوب و یا فرار از خدمت.
۲- حرکت مردمی در گروههای فشرده و جلوگیری از ایجاد شکاف به هر قیمتی و حفظ حالت تهاجمی.
۳- شناسایی محلات و مراکز استقرار نیروهای سرکوب و شناسایی مسیرهای گریز .
۴- هجوم بی امان به نیروهای سرکوب برای آزاد کردن و نجات دستگیرشدگان و زخمی ها و انتقال آنان به پشت جبهه.
۵- حمله به نیروهای دشمن برای گرفتن اسیر و کشتن و یا زخمی کردن آنها.
۶- سعی در محاصره کردن نیروهای دشمن و گرفتن تمامی ادوات آنها و لت وپار کردن بدون ترحم آنان ( حد اقل ایجاد زخمهای عمیق ).
۷- سعی در هجوم به صورت گروههای فشرده برای به آتش کشیدن ابزار و ماشین آلات دشمن از قبیل زره پوشها و موتور سیکلتها و نفر برها.
۸- عدم تخریب امکانات بدست آمده از دشمن مانند کلاه خود؛ سلاح کمری؛ مسلسل؛ باتوم؛ و استفاده از آنها برای راندن نیروهای دشمن. ( به یاد داشته باشید که با بدست آوردن هر سلاح گرم شانس شما برای به دست آوردن سلاحهای دیگر بسیار بالا میرود و هر سلاح گرمی؛ پلی برای تسخیر دژهای دشمن است و نباید فریب شعارهای بیهودهٔ صلح طلبی را بخورید ).
۹- در صورت بدست آوردن سلاح گرم از نیروهای دشمن آن شخص را مورد بازرسی بدنی قرار دهید تا مهمات بیشتری بدست آورید و گلوله هایتان را با شلیک کردن بی هدف هدر ندهید و سعی کنید نیرو های موثر دشمن را هدف قرار دهید.
۱۰- در صورت داشتن سلاح گرم کافی به مراکز تجمع دشمن حمله کنید زیرا اگر شما اینکار را نکنید ؛ آنان برای جلوگیری از به محاصره افتادن و خلع سلاح شدن به سوی مردم آتش خواهند گشود. لذا کشتن و زخمی کردن و پراکنده کردن نیروهای دشمن؛ مردم را از خطر تیر اندازی نجات خواهد داد.
۱۱- در صورت گرفتن تصمیم به پراکنده شدن تظاهرات ؛ نیروهای مسلح مردمی میتوانند زیر پوشش خط آتش از مردم محافظت نمایند تا آنها بتوانند به نقاط امن تر برسند.
مسائلی که ذکر شد برای رشد سطح مبارزات در جهت سرنگونی رژیم « اوباشان اسلامی » است؛ اما اگر تحت تاثیر تبلیغات دروغین حوادث اخیر « جنبش مصر » قرار گرفته اید بدانید که در مصر هنوز آب از آب تکان نخورده است و آنچه که اتفاق افتاده است تنها استعفای « حسنی مبارک » به عنوان یک افسر نظامی است. حاکمیت مصر از اول هم دست ارتش بود و همچنان در دست ارتش است و هر آنچه بعد از این قرار است در جهت گسترش آزادی های سیاسی و فقر زدایی اتفاق بیفتد باید از فیلتر ستاد فرماندهی ارتش بگذرد. در واقع آنچه در مصر اتفاق افتاد « کودتای سفید » بود و نه حتی اصلاحات؛ بنا بر این تظاهرات مسالمت آمیز میدان تحریر زیر پوشش حمایت ارتش نمیتواند به عنوان نمونه مطرح گردد؛ زیرا در ایران از این حلواها پخش نخواهند کرد و شما در خیابان ها مستقیما با نیروهای نظامی و اوباشان شبه نظامی به نام لباس شخصی روبرو خواهید بود و دو راه بیشتر نخواهید داشت یا سرنگونی و یا شکست؛ و هیچکس امتیاز میانه ای به جنبش نخواهد داد .
پاینده ایران؛ برقرارباد آیین ریشه ای؛ کوبنده تندر
کژدم
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر