گفتگویی از نوعی دیگر (بخش یازدهم)

مقیاسها و اندازه ها

زمانی که خیش و گاو آهن میساختیم؛ مقیاسها خروار؛ باتمان؛ من؛ آرشین؛  فرسخ؛ وجب و منزل و.... بودند و البته نشانه های ضعیفی از کاربرد «آنتروپومتری» نیز مشاهده میشد. اما مفاهیمی مانند میلیمتر و تلرانس هنوز آفریده نشده بودند.
زمانی که به عصر صنعتی پای گذاشتیم؛ میلیمتر و تلرانس آفریده شدند و سپس در اوج عصر صنعت با مقیاسهایی مانند میلی متر و دهم و صدم و هزارم میلیمتر و تلرانس آشنا شدیم. اما در دهه های پایانی عصر صنعتی مفاهیمی همچون «ذرات بنیادی» و «مهندسی ژنتیک» و سپس مقیاس جدید «نانومتر» در اوایل دههٔ ۸۰ از قرن بیستم متولد شد و «مهندسی مولکولی»؛ «برنامه ریزی مولکولی»؛ «ماشینهای مولکولی» به دنیا عرضه شدند که واحد مقیاس محاسبات این مفاهیم را به «نانومتر» (یک میلیونیوم میلیمتر) تغییر دادند. اکنون «انسان سان»ها در میانهٔ غار اعداد «نجومی» و اعداد «نانو» گیر افتاده و جایگاه خود را در برهوت حیرت گم کرده اند.
لحظه ای به تصویر زیرین نگاه کنید تا شاید درکی روشن از جایگاه گمشدهٔ چشمها را لمس نمایید؛ تا من نیز بتوانم آنچه را که میخواهم بگویم؛ به طور ملموس تری بر جانتان نشیند:

حیرت چشمها در تعیین جایگاه خود و در هم ریختن باورهای کهن به جنگیدن و مقاومت در برابر آینده می انجامد. ما اکنون در مرحلهٔ «نگاه» هستیم و اگر بر روی یکی از آن مهره ها بنشینیم؛ حیرت تمامی وجود ما را فرا خواهد گرفت. پاسخ ۹۸ درصد از «انسان سان» ها به این حیرت این است که: بهتر است به «خویشتن خویش» بازگردیم و قصهٔ «آدم و حوا» را رنگ و لعابی دیگر زنیم تا از وحشت آینده نجات یابیم. پیشرفتهای علمی و ظاهری این ۹۸ در صد از «انسان سان» ها در تصویر زیرین به نمایش در آمده است:

این مرد همیشه در حال پیشرفت است و از پله های تکامل بالا میرود؛ اما همیشه به جایگاه نخستین خود باز میگردد زیرا آن کیفیت (Quality) را ندارد که از مرز وجودیش بگذرد؛ مانند میمونی که دانشمندش میخوانند؛ همیشه سرفراز و سربلند است که پله های دانش را در مینوردد؛ اما .... ما میدانیم که او خود را میفریبد و هرگز پله ای جدید نخواهد آفرید و همیشه بر روی پله هایی که برایش آفریده و چیده اند؛ گام بر میدارد و همچنان غرق و سرمست در غروری احمقانه خواهد ماند و هرگز نخواهد آموخت؛ زیرا علم نه از آموختن بلکه از «شهود» آغاز میشود و این آن چیزی است که ۹۹ در صد «انسان سان» ها از آن بی بهره اند و همیشه حرکتشان پس از یک گام بلند (شهود)؛ آغاز میشود  و شهودشان «ثانوی» است. ناب ترین اینگونه موجودات در نهایت یا فیلسوف و یا «فلان و یا بهمان شناس» میشوند و یا به شارلاتانهایی که دیگران را به «جنگیدن برای ماندگاری» تشویق میکنند تبدیل میگردند.

به برجستگی گونه هایشان نگاه کنید (احتمالاً قرصی از کشک خشک شده)؛ ..... برای چه میجنگند؟ زندگی بهتر؟.... و یا از فرط نا امیدی از پیدا کردن «جایگاه» در این جهان؛ برای فرار به بهشت موعود؟ آنها هرگز از خود نخواهند پرسید که «قرص کشک خشک شده» برای چیست؟ آنها نمیدانند و هرگز نخواهند فهمید که دارند  حذف میشوند. آنها صدها میلیون و میلیاردها هستند. بعضی با «کشک» و کلاشنیکوف و آرپی جی ... و بعضی با «I Phone 5» و Pink Floyd و Rap و .....

اینها نیز «شیعیان آریایی نژاد» هستند و نمیدانند که «به چاه پناه بردن» آغاز رفتن به «حاشیه» و در آینده ای کوتاه «حذف شدن» است.

این موجودات نیز فکر میکنند که اگر همه این حرکات را تقلید کنند و پاپاق سفید بر سر گذاشته و مشعلی دروغین بر دست بگیرند؛ در حالی که «مشعل فروزان خرد» از مغزهایشان رخت بربسته است؛ زندگی به دوران «کوروش» باز خواهد گشت.

 تعدادشان زیاد است؛ اما نمیدانند که بسیار زیادتر از همه به رودخانهٔ فراموش شدگان ریخته شده اند.

نمیدانم به «چین» سفر کرده اید یانه؟... زمانی که هنگام صبح در پکن از قطار پیاده میشوید؛ ناگهان دو لشکر را میبینید که عده ای از قطار پیاده میشوند و عده ای میخواهند سوار شوند و ناگهان به سوی همدیگر هجوم می آورند. ده ها بار تنه میخورند و پاهایشان لگد میشود؛ اما بی اعتنا به راه خود ادامه میدهند.... اگر بپرسی که به کجا میروید؟ پاسخ این است: برای ساختن زباله.

به این تصویر دوباره نگاه کنید

کژدم