آیینِ ریشه ای (قانونِ اساسی)

زمانی استاد فرودِ فولادوند را برگزیدم. زیرا «آیینِ ریشه ای» نوینی را پیشنهاد میکرد که «اُرگانی به نامِ نهادِ پادشاهی» را که «پدافندِ مردم» و به دور از «دسته بندیهای سیاسی» است را پیشنهاد مینمود. در نظریّهٔ استاد فرود فولادوند؛ اشکالاتی یافتم.

ایشان به نامِ «انجمن پادشاهی» اشاره داشتند. امّا پس از مطالعه فهمیدم که «انجمنِ پادشاهی» نمیتواند «خود خوانده» باشد. بلکه باید «فرا خوانده شود» و از «استوانه های معتمدینِ مُخلِصِ مردم» تشکیل شود. لذا به همراهی گروهی از هوادارانِ اندیشه های استاد فرود فولادوند؛ که خود را «پیشگامانِ کاویانی برای فراخوانِ انجمنِ پادشاهی ایران» مینامیدند؛ «آیینِ ریشه ای نوین» را  به عنوانِ زیرساختهای پیشنهادی برای «قانونِ اساسیِ آیندهٔ ایران» تدوین نمودیم. از «انجمنِ پادشاهی خودخوانده» فاصله گرفتیم.

ماجرا پس از تدوینِ این آیین نامه؛ برای آن انجمن؛ تمام شد. امّا برای من تمام نشد.

من (کژدم)  بارها در بارهٔ  این آیین نامهٔ نوین فکر کردم. نتیجهٔ این اندیشه ها این بود که:

«ما به یک نهادِ غیرِ حزبیِ پدافند» نیاز داریم تا آیندهٔ ایران به تلاطمهای مبارزاتِ احزاب وابسته نباشد.

برای من (کژدم) این نتیجه؛ یک «دستاوردِ طلایی» بود.

همیشه به ما یاد داده اند که مثلِ شمپانزه ها ۳ اصل  در رابطه با حکومت را تقلید کنیم:

۱- قوّهٔ مقننه.

۲- فوّهٔ اجرائیّه.

۳- قؤّ قضائیّه.

استاد فرودِ فولادوند اصلِ دیگری را مطرح نمود به نامِ :

«قوّهٔ پدافندِ مردم» در برابرِ آن ۳ قوّهٔ «سُنّتی».

امّا «پیشگامانِ کاویانی برای فراخوانِ انجمنِ پادشاهی ایران» ؛ گامی دیگر به پیش گذاشتند و از «انجمنِ خودخواندهٔ پادشاهیِ فولادوندی» گذشتند و به «فراخوانِ انجمنِ پادشاهیَ متشکّل از استوانه هایِ موردِ اعتمادِ اجتماعی» رسیدند. من (کژدم)؛  نیز از هیچ «یاریِ فکری» دریغ ننمودم.

امّا برای من (کژدم) آنچه که اهمیّت داشت؛ نَه «پادشاه» و نّه نهادِ پادشاهی؛ بلکه نهادی «غِیرِ حزبی» بود که تولید کننده و پدافندِ «استراتژیهای کلان برای ایجاد توازن در درونِ و برونِ  میهن» باشد؛ تا بتوانیم با «آینده» «هَم گِن» (هِموژنیزه)  شویم و «نهادِ پادشاهی» نه به عنوانِ «چوبِ کبریت»؛ بلکه به عنوانِ بخشی از نهادِ غیرِ حزبیِ «تولید کنندهٔ استراتژیهای کلان» عمل کُنَد.

من (کژدم) باید به ایرانیان توضیح دَهَم که این «جملهٔ نا مأنوس» (نهادِ تولید کننده و پدافند) چه معنایی دارد؟  زیرا شلّيکِ سُخنان و عَدَمِ وفاداری به توضیحِ «مفهومِ سُخَن»؛ ارزشی بیش از «مَتَلکهای خیابانی» ندارد. 

ایران نیاز به یک اُرگانِ حکومتی جداگانه برای مطالعاتِ استراتژیک و برنامه ریزیهای استراتژیکِ کلان دارد که باید فارغ از «انتخاباتِ خیابانی» باشد. لذا در دانشگاهها؛ باید رشته ای آموزشی با نامِ «مطالعاتِ استراتژیک» با گرایشهای گوناگون راه اندازی شوند. این رشته های دانشگاهی وظیفهٔ پرورِشِ «استراتژیستهای کلان» را به عُهده دارند. لذا ایران هرگز به «قحط الرّجال» دچار نخواهد شد و هرگز به نقطهٔ عطفِ بی پاسخ پس از مرگِ «آخرین رَجُل» نخواهد رسید که تا؛ تاوانِ «قحط الرّجال شُدَن» را بپردازد.

ما باید ۳ نوع «مجلس» داشته باشیم:

۱- مجلسهای استانهای خود مختار که خود مختاریِ آنها تنها در حدّ تدوینِ استراتژیهای ایالتی (اُستانی) است. این نمایندگان باید در جهتِ دفاع از حقوق اصناف و شهروندان و تولیدِ امکاناتِ رفاهی تلاش کنند.

۲- «مجلسِ شورای ملّی» که متشکّل از نمایندگانی است که از میانِ استراتژیستهایی با گرایشِ «تدوینِ استراتژیها و تاکتیکها در سطحِ ملّی» انجامِ وظیفه میکنند. این مجلس باید فراحزبی باشد. امّا حتماً میتواند دارای گرایشهای استانی باشد.

۳- نهادی حکومتی که فقط و فقط به مطالعه و تدوین استراتژیهای کلانِ ملّی متمرکز میشود و با مجلس شورای ملّی هماهنگ است.

این نهادِ سوّم؛ کرانه ها و اُفقهایی  بَس دورتر را می نِگَرد و دارای بخشهای گوناگونِ مطالعاتی است و تصمیمهای نهایی آن توسّط مجلس شورای ملّی؛ لازم الاجرا است. به این معنی که «مجلس شورای ملّی» باید تصمیهای خود را با تصمیمهایِ «نهادِ سوّم» هماهنگ کنند و  از دادنِ وعده های «چوخ بختیاری» به مردم؛ در مبارزاتِ انتخاباتی پرهیز کنند و بدانند که حتّی وعدهٔ «یک آب نباتِ چوبیِ بیشتر» به هر نفر؛ میتواند تبلیغی دروغین و خائنانه باشد..

آن «نهادِ سوّم»؛ آن چیزی است که استاد فرود فولادوند؛ ضرورتش را تشخیص داد و دانش آموزی به نامِ «کژدم» توانست آنرا پرورش دهد.

کژدم