حملهٔ نظامی به رژیم اسد و بحرانهای پیش روی رژیم آخوندی

شکاف ظاهری در ایجاد ائتلاف بین المللی

با سپرده شدن تعیین سرنوشت مداخلهٔ نظامی دولت آقای کامرون در سوریه به مجلس عوام انگلستان و سپس طرح همین مسئله از طرف آلمانها و سپس تکرار همان داستان از طرف آقای باراک اوباما و متعاقب آن از طرف رئیس جمهور فرانسه؛ از یک سوی این سناریو ابتدایی را به ذهن می آورد که همهٔ داستان و هارت و پورت ها کشک و پشم بوده اند و دولتهای نامبرده به شکلی از اشکال میخواهند از زیر تعهدات و رجزخوانیهای خود فرار کنند و همگی با دستی پاک و با بهانهٔ «دیدید که ائتلاف بین المللی بوجود نیامد؟!!!» از زیر بار شانه خالی کنند. اما تکرار یک سناریو از طرف ۴ قدرت مهم جهانی؛ میتواند نشانهٔ سناریوی دیگری باشد که در زیر لایهٔ سناریوی نخستین در حال شکل گیری است.

سناریوی دوم:

این سناریو میتواند گذار از سناریوی «ائتلاف دولتهای غربی» به سوی ایجاد «ائتلاف ملتهای کشورهای غربی» باشد.

حرکات اخیری که در اروپا و آمریکا در حال انجام هستند؛ احتمال وجود سناریوی دوم را قویتر میسازند و چنین به نظر میرسد که ائتلافهای شکنندهٔ «دولتهای غربی» در گذار از مسیر پارلمانها در حال تبدیل شدن به «ائتلاف یکپارچهٔ بین الملل» باشد که بسیار مستحکم تر است و میتواند اهدافی فراتر از سوریه را مد نظر داشته باشد. در اینچنین ائتلافی دیگر از مخالفتهای حزبی خبری نخواهد بود و زمینهٔ بسیاری از بحرانها که میتوانند از طرف احزاب اپوزیسیون بر علیه «دولتهای حاکم» بوجود آیند از همان آغاز؛ از میان برداشته میشوند. به عنوان مثال: آقای مک کین که گفته بود با طرح حملهٔ محدود آقای اوباما مخالفت خواهد نمود؛ در مذاکرات اخیر خود با کاخ سفید؛ تغییر نظر داده است و آتچه که از مطالب مورد بحث این مذاکرات به بیرون نشط کرده است اینکه: حملات تنها به حملات موشکی از راه دور خلاصه نمیشوند و با حملات هوایی همراه خواهند بود و این میتواند تنها «نوک کوه یخ» باشد. بازهٔ زمانی که آقای کامرون و سپس آقای اوباما در این مرحله باز نموده اند؛ فرصتی بزرگ برای یک اتحاد بسیار عمیقتر را فراهم آورده است. این اتحاد عمیقتر باید ضرورتهای تعریف شدهٔ خاص خود را داشته باشد و کمترین چیزی که از آن انتظار میرود؛ گستردگی حملات نظامی و چه بسا گسترش آن به ایران و یا حد اقل برای به گور سپردن حزب الله لبنان است و در صورت حماقتهای نظامی رژیم صفوی مسلک حاکم بر ایران؛ به درون خاک ایران نیز کشیده شود.

بحرانهای پیش روی رژیم  صنف انگلی آخوندی:

بحرانهای مالی و نظامی

۱- وزیر نفت جدید رژیم که با نام «تدبیر» آمده است؛ در نخستین مزخرفاتی که به نام «تدبیر» تحویل قلاده به گردنهای حزب اللهی و «بنفش پرستان» داد؛ از ارزان نمودن قیمت نفت سخن گفت و اکنون در حال صدور دستور العملهایی است که وضعیت صنعت نفت را به دوران پیش از مصدق بر میگرداند و خود نیز با شرمندگی و شارلاتانی ویژهٔ «زنا زاده های هم جنس خویش» به این مطلب اشاره نموده است که منظورش بازگشت به شرایط پیش از دوران ملی شدن صنعت نفت نیست و در شرایط کنونی باید «جاذبه برای سرمایه گزاری های بین المللی را افزایش داد» و این یعنی عمق بحران اقتصادی و به حراج گذاشتن داراییهای ملی.

۲- رژیم بر سر دو راهی گزینهٔ دخالت رسمی نظامی در دفاع از رژیم سوریه و گزینهٔ گسیل نیروهای شبه نظامی مزدور شیعی به سوریه مانده است؛ زیرا میداند که هر دو راه به یک نقطه می انجامد: «مرگ رژیم»

اکنون گزینه های رژیم تنها میان «مرگ پیش رس» و «مرگ تدریجی» است.

بحران رهبری

به نظر من شاید این وبلاگ نخستین رسانه ای است که از «بحران رهبری»  پرده بر میدارد.

منظور از بحران رهبری؛ بحران منبعث از اختلافات میان باندهای لاشخورها و کفتارهای شیعی مسلک نیست... بلکه بر سر عواقب «مرگ خامنه ای» در شرایط کنونی و یا در شرایطی که بحرانهای فوق الذکر عمق بیشتری یافته باشند؛ است.

«مرگ خامنه ای» یکی از مسائلی است که در هیچ یک از گفتارها و نوشتارها به آن اشاره ای نمیشود؛ اما مطمئن باشید که یکی از مهمترین پارامترهایی است که در تحلیلهای سازمانهای اطلاعاتی غربی و اسرائیل؛ بر روی آن حساب باز شده است و تنها ایرانیان مدعی مبارزه هستند که آنرا تا حد «مرگ مرد همسایه» به حساب می آورند و از روی نفهمیدگی؛ هیچ باب گفتگویی برای این مسئلهٔ مهم باز نکرده اند و امیدوارم که خوانندگان گرامی در این رابطه هر آنچه که به نظرشان می آید؛ چه درست و چه غلط و چه افسانه و تخیل را در بخش نظرات مطرح نمایند. بحران رهبری یکی از مهمترین بحرانهایی است که هر سازمان و حزب و حکومتی میتوانند به آن گرفتار شده و از هم بپاشند.

مرگ کفتار پیر فرزانه نزدیک است

 اگرخوانندگان گرامی به مسیر گفتمان رهبر خرفت فرزانه دقت نموده باشند؛ حدود ۲ سال است که  صدای این کفتار از ماتحتش بیرون می آید و توانایی خود در مهار لاشخورهای اطراف خویش را از دست داده است و میزان غارتها و چپاولها افزایش سرسام آور و نجومی داشته است. این جانشین برحق محمد راهزن و حسین نوره کش و مهدی در چاه؛ در آخرین «گدایی خود» از درگاه ایرانیان؛ از آنها خواست که حتی اگر با رژیم اسلامی مخالف هستند؛ در انتخابات شرکت کنند و زنجیر سگ بهرمانی را نیز که سالها به زنجیر کشیده شده بود از گردنش باز کرد. همهٔ اینها نشان از «بحران در رهبری» دارند که با مرگ کفتار فرزانه؛ به انفجار جنگ قدرت در درون رژیم منجر خواهد شد. 

به نظر من مرگ رهبر فرزانه به عنوان یک پارامتر تعیین کننده در حملهٔ نظامی به رژیم بشار اسد به عنوان آغاز و مرحلهٔ نخستین کنترل بحران وسیعتری که با مرگ این خائن کثیف بوجود خواهد آمد؛ از طرف کشورهای غربی و عربستان و اسرائیل لحاظ شده است.

(این حدسی است که من میزنم).

کژدم