خامنه ای فرزانه و امیدهای «امام حسنی»

همانگونه که بارها گفته ام؛ آمدن حسن روحانی بسیار دیروقت است و روند شکست استراتژیک معمولاً قابل جلوگیری نیست؛ مگر به یک چرخش ۱۸۰ درجه ای و اعلام شکست پیش رس؛ که با اینکه ظاهراً همان نتیجه ای است که در نهایت حاصل خواهد شد (یعنی شکست)؛ اما میتواند نتایج میدانی کاملاً متفاوتی داشته باشد. اعلام شکست پیش رس میتواند از بوقوع پیوستن گسیختگی تار و پود اجتماعی جلوگیری کند و زیرساختهای اقتصادی را تا حدودی نجات دهد.  اما آنگونه که از سخنان و گاهی عربده کشی های مقامات بلندپایهٔ رژیم (بخوانید سردسته های ارازل و اوباش) بر می آید؛ ماجرای امام حسن و کشتی و نرمش قهرمانانه و اظهارات حسن روحانی در رابطه با سوریه؛ چنین بر می آید که «بازی امام حسن»؛ دیری نخواهد پایید و به قول خودشان کار به کربلا خواهد کشید و اگر به نتیجهٔ حاصلهٔ میدانی «صلح امام حسن» و «جنگ کربلا» نگاه کنیم؛ هر دو شکستی خفت بار بوده اند. البته شیعیان نمیخواهند این بخش از داستان کربلا را بشنوند که زمانی که «حرّ ابن ریاحی» به پیش حسین رفت؛ به او گفت که میخواهند همهٔ تان را قتل عام کنند و از او پرسید که آخرین پیشنهادت چیست؟ حسین در پاسخ گفت: 

۱- بگذارید به پیش پسر عمویم (منظور یزید پسر معاویه) بروم. زیرا که او از همهٔ شما به من مهربانتر است. (بیعت)

۲- یا بگذارید به مدینه برگردم و دیگر پس از این هیچ ادعایی نخواهم کرد.

۳- یا بگذارید به یکی از سرحدات بروم و به صورتی گمنام زندگی کنم و هرگز صدایی و نامی از من نشنوید.

جملهٔ دوم همان صلح امام حسن است و جملهٔ سوم حتی از صلح امام حسن نیز مذبوحانه تر است. و دلیل پیوستن حرّ به حسین ابن علی نیز به همین خاطر بود که وقتی این ۳ پیغام را به فرمانده نیروهای رقیب رسانید؛ در جواب شنید که حسین باید قلّاده به گردن و زنجیر به پای و دست به خدمت یزید برده شود و حرّ ابن ریاحی بسیار ناراحت شده بود.

غرض از نقل این داستان این بود که امام حسین نیز به جایی رسید که امام حسن رسیده بود و حتی بدتر از آن.

برای اینکه مسئله را بهتر بشکافیم به فرازهای سخنان حسن روحانی و رهبر فرزانه بپردازیم:

رهبر فرزانه از نرمش قهرمانانه سخن گفته است. واقعیت این است که در دنیای سیاست چنین چیزی در چنین شرایطی که رژیم اسلامی در آن گرفتار شده است؛ امکان ندارد. رژیم نه توان برخورد نظامی تعیین کننده دارد (در مقالهٔ «آنچه در لایه های زیرین نبرد سوریه میگذرد» توضیح داده ام.)؛ نه قدرت اقتصادی دارد و نه حرکتی برایش باقی مانده است و به قول معروف «روبرو سراب؛ پشت سر خراب» و تنها امیدش را به شامورتی بازیهای روسیه و چین دوخته است و از روی حماقت این مسئله را که در چهارچوب منافع ملی تعریف شدهٔ روسیه قرار گیرد را با خفت پذیرفته است. زمانی که بسیار پیش تر از اینها از رهبر فرزانه به نام «روسپی پیر ارزان قیمت» نام میبردم؛ منظورم دقیقاً همین بود. زیرا هیچ فرقی نمیکند که روسپی خودش را به چه کسی بفروشد و نتیجهٔ عمل همان روسپیگری است. اما روسپی پیر و خرفت شهر ما؛ نمیخواهد بفهمد که وقتی کار به روسپیگری کشید؛ چیزی به نام «قهرمانانه» وجود ندارد و همه چیز پس از آن خفت و خواری و باتلاق پشت باتلاق است.

فرازهای سخنان حسن روحانی:

۱-حسن روحانی میگوید که وقت بسیار تنگ است و باید فوری به توافق هسته ای رسید. کسی از او نمیپرسد که منظورش از اینکه وقت تنگ است چیست؟ آیا منظورش این است که برای «انتخاب مهندسی شده اش» محدودهٔ زمانی تعیین کرده اند که اگر نتوانست کاری بکند باید کنار رود؟ آیا منظورش این است که اگر به توافقی فوری دست نیابد؛ از صلح امام حسن به کربلا خواهند رفت؟

 حسن روحانی احمق نیست و میداند که پهنای این خمیر از تهران تا بغدار و دمشق و بیروت است؛ لذا آب زیادی خواهد برد. از سوی دیگر ماجراهای بمب اتمی نیز در موازات آن؛ کار را بسیار مشکل تر میکند و هیچیک از این مسائل هیچ شباهتی به «گفتگوی تمدنها»ی شیّاد پیشین ندارند و بسیار جدی هستند. پس اینهمه کوبیدن بر طبل «زود باشید مذاکره کنیم» برای چیست؟ حسن روحانی میداند که هیچ برگ امیدوار کننده ای در دست ندارد. شاید سخنان او را در روزنامه ها و مجلات چاپ کنند و سر تیتر اخبار قرار گیرند؛ اما در دالانهای پشت پردهٔ سیاسی؛ ماجرا به گرمی مصاحبه ها و تیترهای خبری نیست.

۲- حسن روحانی در پاسخ گزارشگر در رابطه با سوریه که از او پرسیده شد؛ پاسخ داد که او رئیس جمهور سوریه نیست. در محافل سیاسی از این سخن به آنگونه برداشت نخواهد شد و برداشت این خواهد بود که سوریه را نظامیان رژیم اسلامی  و رهبر فرزانه هدایت میکنند و میتواند بخش از معامله باشد ولی در هر صورت در حیطهٔ اختیارات او نیست. در حالی که حضور حزب الله و سایر نیروهای تحت امر سپاه قدس کم اهمیت تر از مسئلهٔ هسته ای نیست.

۳- حسن روحانی میگوید که در رابطه با مسائل اتمی اختیارات تام دارد. این جمله برای ساده اندیشان شاید چنین مفهومی داشته باشد که دیگر رهبر فرزانه تمامی اختیارات را به او محول کرده است. اما همین ساده اندیشان  سخنان محمد جواد ظریف را فراموش کرده اند که گفت: تصمیم گیری بر عهدهٔ شورای امنیت ملی است و کانال اجرایی آن دولت خواهد بود. از سوی دیگر مسئله این است که هیچگاه هیچ اختیارتصمیم گیری کلان سیاسی را در رژیمهای امنیتی-نظامی به چنین شخصی محول نمیکنند و این اختیاراتی که از آنها با عنوان «اختیارات کامل» یاد میشود را باید چنین اصلاح نمود: «اختیارات کامل در محدوده ای که تعیین شده است». طرفهای مقابل نیز بیشتر از این برداشت نخواهند کرد و این جملات تنها برای گفته شدن در جلو دوربین خوب هستند و نه برای مذاکرات در پشت درهای بسته. معمولاً در جلو دوربینها همیشه یا صلح است و یا حقوق بشر و یا همگی باهم دوست هستیم و....

حسن روحانی و رهبر خرفت فرزانه میدانند که با توجه به تاریخچهٔ عکس العمل آنها در رابطه با حوادث مهم منطقه که از فرستادن چند نفر کفن پوش برای رفتن به بحرین که به شعار دادن در بندر عباس ختم شد؛ تا مانورهای پی در پی پیامبر اعظم برای بستن تنگهٔ هرمز که به گه خوردن کشید و ادعای گران شدن نفت؛ که به جایی رسیده اند که در برابر فروش نفت؛ چسب پنچرگیری میخرند و باتلاق سوریه که به ویتنام رژیم ناتوان اسلامی تبدیل شده است و.... همه وهمه نشان دهندهٔ درماندگی رژیم است و در پشت میز مذاکرات چیزی به جز درماندگی ندارند که بر روی میز بگذارند؛ مگر اینکه بگویند که من آنم که ولادیمیر پوتین بود قهرمان.
آنچه که از رژیم اسلامی میخواهند؛ نه صلح امام حسن؛ بلکه بند سوم خواستهٔ حسین است که گفت: بگذارید به سرحدات دور افتاده بروم و هرگز نامی و صدایی از من نشنوید. یعنی: «پیشنها صلح امام حسین».

کژدم