بررسی بلبشوی تحلیلی - خبری رسانه ها

در روزهای اخیر به خاطر وقفه ای که در حرکت نهایی حملهٔ نظامی به مواضع استراتژیک رژیم اسد؛ ایجاد شده است؛ تحلیلها و اخبار گوناگونی که متناقض مینمایند به گوش میرسند.

حرکت اخیر رئیس سازمان اطلاعاتی آلمان؛ مبنی بر اینکه اسناد شنود ۴ و نیم ماههٔ گذشته نشان میدهد که ارتش (گارد ریاست جمهوری بشار اسد) چندین بار تقاضای حملات شیمیایی کرده اند ولی از طرف بشار اسد مورد موافقت قرار نگرفته است را دلیلی بر اینکه شاید ارتش به صورت سرخود به چنین اقدامی دست یازیده است را منتشر نمودند و یادشان رفت که چند روز پیش همان سازمان اطلاعاتی گفتگوی تلفنی یکی از عناصر حزب الله لبنان با سفیر رژیم اسلامی ایران در بیروت را مبنی بر صدور دستور حملهٔ شیمیایی از طرف بشار اسد را منتشر نموده است و اینچنین به نظر میرسد که آلمانها بعد از اینکه «بند را آب داده اند» میخواهند ناشیانه؛ آب رفته را به جوی باز گردانند. بشار اسد نیز در مصاحبه ای که با یکی از رسانه های آمریکایی انجام داده است تنها به تطهیر شخص خودش بسنده نموده  و گفته است که من دستور نداده ام ؛ ولی حملهٔ شیمیایی را با آن شدت قبلی رد نکرده است. از سوی دیگر مسئلهٔ رای مثبت و یا منفی کنگرهٔ آمریکا به طرح حملهٔ نظامی آقای اوباما نیز میدانی برای تاخت و تازهای دیپلماتیک و خبری و تحلیلی فراهم آورده است.

آنچه که در این میان نظر مرا به خود جلب نمود مصاحبهٔ رادیو فردا با آقای ابوالفضل اسلامی در ژاپن است (اینجا) و بویژه آن بخش از گفتار ایشان که در تصویر زیرین آنرا مشخص نموده ام.

                 

نخست اینکه؛  آقای ابولفضل اسلامی اشتباه میکند؛ زیرا کوچه دادن به حزب الله لبنان و جمهوری اسلامی در سوریه و لبنان؛ بخشی از سیاست مشترک فرانسه و آلمان و بویژه انگلستان؛ به عنوان بخشی از استراتژی مهار «اسرائیل»  از طرف اروپاییها بوده است و در همین راستا برای نخستین بار نیز همین کشورها نظریهٔ «باید با جمهوری اسلامی اتمی کنار بیاییم» را مطرح نمودند. در آن سالها حتی تصور وقایع ۳ سال اخیر موسوم به بهار عربی نیز مطرح نبود. البته اروپاییها همچنان مانند روسها از برگ رژیم اسلامی ایران و حزب الله لبنان در معاملات پنهانی و فشارهای دیپلماتیک خود بر آمریکا استفاده میکنند و اکنون نیز از همین برگ میخواهند استفاده کنند و امتیازاتی بگیرند. از سوی دیگر اروپاییها میدانند که جانشین حکومت اسد (در صورت یکپارچه ماندن)؛ بیشتر مایل به عربستان سعودی و آمریکا خواهد بود و موضع اروپا لطمه خواهد دید و حد اقل اینکه اهرم فشار حزب الله و رژیم اسلامی را از دست خواهند داد و سیگنالهای چندگانهٔ اروپا نشان از وزن کردنهای متعدد و وسواس در انتخاب راه دارد.

حال بحث اصلی اینجاست که اگر اروپاییها با اعمال نفوذ در سالیان اخیر به رژیم اسلامی و حزب الله لبنان کوچه داده اند تا دست آمریکا را کوتاه کنند و به این وسیله اسرائیل را مهار نمایند؛ چرا اکنون آمریکا از این شرایط برای خنثی کردن استراتژی منطقه ای اروپا دست نزند و چرا از متحدین خود استفاده نکند؟ و چرا اسرائیل  و عربستان سعودی نیز از این موقعیت طلایی استفاده نکنند؟

اینکه در سوریه استفاده کردن از سلاح شیمیایی منجر به کشته شدن بیش از ۱۴۰۰ نفر شده است در مقایسه با تعداد بیش از یکصد هزار کشته شدگان سوری در طول جنگ داخلی حدود «یک درصد» است؛ لذا واقعهٔ اخیر برای آمریکا تنها به عنوان اهرم فشار در جهت تعیین تکلیف ارزش دارد و گرنه روزانه میلیونها نفر به دلایل گوناگون در جهان میمیرند و هیچکس هم حرفی نمیزند و تنها زمانی مورد توجه قرار میگیرند که بخواهند از آن مرگ و میرها «پول در بیاورند».

 به نظر من آنچه که در تحلیلهای رسانه ای به عنوان «فشار اروپا» بر آمریکا و کنگرهٔ آمریکا برای جلوگیری از حمله به سوریه مطرح شده اند؛ اتفاقاً باید توجه بیشتر آمریکائیان را برای از میان بردن این اهرم فشار که در آینده نیز مانند «کمر درد» میتواند بر اندام دیپلماسی آمریکا فشار آورد؛ جلب کند و به احتمال قوی در تصمیم نهایی نمایندگان آمریکا تاثیر خواهد گذاشت و کنگره نیز مانند مجلس سنا با آقای اوباما موافقت خواهد نمود.

اما احتمال دیگری که مطرح میشود؛ مخالفت اکثر مردم آمریکا با ذخالت نظامی آمریکا در سوریه و ترس عده ای از نمایندگان کنگره به خاطر از دست دادن صندلی خویش در انتخابات بعدی است. به نظر من یک نمایندهٔ کنگره باید بیش از حد احمق باشد که با چنین نظریه ای که ارزش آن در حد «پروپاگاندا» است؛ با دخالت نظامی در سوریه مخالفت کند. زیرا اگر آقای اوباما بتواند این نبرد کوتاه و محدود را خوب کنترل کند؛ همان مردم که امروز به خاطر برخی نگرانیها مخالف هستند؛ در فردای پیروزی آقای اوباما را قهرمان ملی خواهند خواند. از سوی دیگر در زمان انتخابات؛ آنهایی که رای میدهند؛ بالاخره به کاندیداها رای خواهند داد و تاثیری چشمگیر بر تعداد آراء نخواهد گذاشت؛ اما اگر در صورت عدم رای به طرح آقای اوباما؛ مسائل به صورت دیگری در سوریه شکل بگیرد؛ این آقای اوباما و نمایندگان حزب دموکراتیک خواهند بود که به بی لیاقتی و نفهمیدگی متهم خواهند شد لذا در یک بازی طولانی رای مثبت و یا منفی نمایندگان ریسک از دست دادن صندلیهایشان در کنگره را به همراه خواهد داشت و این ریسک تقریباً همیشه وجود دارد.

اما مسئلهٔ دیگری که خبرگزاریها و تحلیلگران به آن نمیپردازند؛ این است که آقای باراک اوباما همچنان از نظر حقوقی نیازی به رای کنگره ندارد و مراجعه به کنگره اهداف دیگری را دنبال میکند که هنوز اعلام نشده اند اما در سخنرانی آتی آقای اوباما میتوان به آن اهداف اعلام نشده  پی برد. این اهداف هرچه که باشند؛ شامل این نظریه که آقای اوباما میخواهد با استفاده از رای منفی کنگره ؛ راه فراری برای خود بسازد؛ نخواهد بود. حمله به سوریه یعنی بستر سازی برای عقب نشینیهای بسیار مهمتر رژیم اسلامی حاکم بر ایران و آمریکا این موقعیت را از دست نخواهد داد.
مطلب دیگری که در مصاحبهٔ آقای ابوالفضل اسلامی با رادیو فردا ذکر شده است؛ میتواند به عنوان یک سند از طرف یکی از مقامهای دیپلماتیک ایران در رابطه با نفوذ انگلستان در درون رژیم جمهوری اسلامی به حساب آید و اینکه در سالگرد کودتای ۲۸ مرداد و انتشار اسناد دخالت انگلستان و آمریکا در آن کودتا و همچنین فشارهای انگلستان به سازمان CIA برای حذف و یا حد اقل رقیق نشان دادن نقش انگلستان در آن کودتا و با اسنادی که رادیو آلمان منتشر نمود و در واقع این انگلستان بوده است که نقش اصلی را در کودتا بازی نموده است؛ میتوان همانگونه که در نوشتار مربوط به ماجرا توضیح داده ام؛ اینبار نه بر اساس برداشت و تحلیل شخصی بلکه با استناد به سخنان آقای ابوالفضل اسلامی به صورت مستند دریافت که انگلستان چه نقش بزرگی در حاکمیت شیعهٔ حقهٔ جعفری بر ایران دارد. و به همین دلیل است که انگلیسها نمیخواهند نامشان بر زبان آورده شود.

کژدم