سخنی با خوانندگان گرامی

درسهایی که از روزهای گذشته گرفتم

در طول دو هفتهٔ گذشته با شدت گرفتن هیجانات مربوط به ماجرای دخالت نظامی آمریکا در معادلهٔ سوریه و افت و خیزها و زیگزاگهای مسیر؛ شاهد بودیم که ماجرا ظاهراً چگونه آغاز و به کجا کشیده شد! شاید به جرا‌ت بتوانم بگویم که بحثهایی که در این وبلاگ صورت گرفتند در حد تحلیلهای تحلیلگران حرفه ای خبرگزاریها بودند ولی در دایرهٔ تحلیلگران فارسی زبان رتبه ای بسیار بالاتر داشتند؛ اما هنوز هم از نظر من در حد بحثهای «دهاتی-روشنفکری» جای میگیرند و بزرگترین دهاتی-روشنفکر این جمع هم خود من یعنی کژدم بوده ام. ( دوستان از این نیش ناراحت نشوند). برای اینکه بتوانم منظورم را توضیح دهم؛ دیاگرامی ابتدایی رسم نموده ام که اگر به آن نگاهی بیندازید سپاسگزار خواهم بود.

در این دیاگرام تعدادی دایره و بیضی به عنوان نماد «منافع استراتژیک و ملی» کشورهای گوناگون بکار رفته اند و خطوط مارپیچ  نماد حرکتهای سیاسی آشکار و پنهان کشورها هستند. هرچند که در واقعیت؛ مسئله بسیار پیچیده تر از این دیاگرام است و پارامترهای بیشتری در این دیاگرام میتوانند بگنجند. شاخهٔ اصلی مشکی رنگی که انتهای خطوط مارپیچ به آن وصل میشوند؛ نماد بردار تقریباً نهایی این حرکتها و شاخه های کوچکتر که با اعداد مشخص شده اند؛ اطلاعات پالایش شدهٔ مربوط به بردار هستند که به ترتیب از «اطلاعات فوق محرمانه» تا «اطلاعات محرمانه» و سپس رقیقتر که از پالایشهای «حفاظت اطلاعاتی» میگذرند و دایرهٔ انتهایی که با عدد ۱۰ مشخص شده است؛ همان مزخرفاتی هستند که در اخبار از زبان این و آن برای رسیدن به اهداف خاصی بیان میگردند و اکثر تحلیلهای ما و حتی تحلیلگران حرفه ای روزنامه ها بر اساس آنها و در مواردی اندک بر اساس  اطلاعاتی عمیقتر صورت میگیرند.

اگر میبینیم که افرادی مانند علیرضا عسگری و یا عکاس و فیلمبردار بیت رهبر فرزانه؛ آب میشوند و به زمین فرو میروند؛ به این خاطر است که به اطلاعات از نوع ۱ و ۲ و ۳ و ۴ دسترسی داشته اند که ارزش «عملیاتی شدن» دارند. اگر میبینیم که آقای جولیان آسانژ و اسنودن به شهرت جهانی میرسند به خاطر فاش کردن اطلاعات از نوع محرمانه است؛ هر چند که اگر یک غیر حرفه ای به ویکی لیکس مراجعه کند؛ اطلاعات نهفته در آن برایش خسته کننده و بی ربط خواهند بود؛ اما حرفه ایها میدانند که آنها را چگونه دسته بندی و پالایش کنند و تحلیلهای کاربردی تولید کنند. به همین دلیل نیز آنچه که ما مینویسیم و یا دیگران مینویسند؛ در حد سرگرمیهای سیاسی هستند. به عنوان مثال به این تحلیل که نوشتهٔ یکی از تحلیلگران مشهور است و استاد دانشگاه هم هستند نگاه کنید (اینجا):

مشخص است که این یک تحلیل نیست بلکه سرهم بندی کردن یک سری مسائل مربوط به ایران و سوریه است و بنا بر « تقاضای مشتری» نوشته شده است (سرهم بندی شده است) و حتی نام مقاله هم خالی از اشتباه نیست و  با اینکه خوانندگان به آن اعتراض کرده اند؛ نویسنده ککش هم نمیگزد و فکر میکند که «حالا هرچی.... ماستتو بخور بابا...»؛ شاید دفعهٔ بعد نام مقاله اش را به جای « گیسوی سامسون»؛ «گیسوی فرهاد کوهکن» بگذارد. این تحلیل مرا به یاد برخی نوشته های داستایوفسکی می اندازد که برای هر سطرش پول میگرفت و به همین دلیل هر چقدر که میتوانست «میبافت» تا در آمد بیشتری کسب کند. نویسنده این مقاله هم؛ تازه بعد از ۳ سال فهمیده است که سوریه چه نقشی برای رژیم اسلامی ایران دارد. منظور من تحقیر نویسنده نیست؛ نیازی هم به تحقیر وجود ندارد (همانگونه که شب نیازی به توضیح تاریکی ندارد)؛ مسئله این است که چرا اینگونه تحلیلها خواننده دارند؟ چرا العربیه برای اینگونه نوشته ها پول میدهد؟
پاسخ اینکه: العربیه برای سرگرمی سیاسی ساخته شده است و مشتریان زیادی دارد. مشتریانش میدانند چه میخواهند و العربیه هم میداند که چه میفروشد. کامنتها هم یا جیغ و داد هستند و یا چیزی در ردیف «بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم....»... «آخه من میگم ای خدا... چرا بایداینکارهای زشت رو بکنن.... خاک عالم!!!!؟» . رادیو فردا و BBC و سایرین نیز همینطور.
پرسش دیگر اینکه چرا خوانندگان وبلاگ من (کژدم) در روزهای اخیر ناگهان به بیش از ۲ هزار نفر در روز رسید؟ پاسخ من این است که این وبلاگ «سرگرم کننده تر» بوده است و نه بیش از آن.
دشمنان ایران و ایرانیان؛ سربازان و افسران فرهنگی؛ روزنامه ها؛ وبسایتهای اطلاعاتی-امنیتی؛ تشکلهای گوناگون تعریف شده و سازمانیافته و مبلغین خود را دارند؛ اما آنکه هیچ ندارد ایرانیان هستند؛ نه فرهنگی ایرانی دارند؛ نه فرهنگ ایرانی را میشناسند؛ نه روشنفکران سیاسی دارند و نه سازمانهای سیاسی. لذا ایرانیان به صورت محافل و گروههای پراکنده مشغول خرده کاری و وبسایتهایشان نیز بیشتر به مراکز «آخ و اوخ» و نوحه و مرثیه خوانی شباهت دارد؛ وبسایتهایی مانند بالاترین و امثال آن نیز وبسایتهای نان به نرخ روز خوری هستند که نه به عنوان مرکز تولیدات فرهنگی و اندیشه؛ بلکه شکارگاهی برای وزارت اطلاعات است.
سخن کوتاه...
من در پی بنا نهادن وبسایتی هستم که بتواند به بسیاری از این نابسامانیها سامان دهد. وبسایتی که تحلیلهایش داستان عمه خانم و ننه کلثوم نبوده و دارای بخشهای گوناگون فرهنگی؛ سیاسی؛ خبری؛ تحلیلی؛ بررسی ساختارهای اجتماعی ایرانیان باشد.
برای توضیح بیشتر؛ به دیاگرامی که در بالای صفحه ترسیم شده است باز میگردم.
۱- این وبسایت در بخش خبری و تحلیلی باید به اخبار و تحلیلهایی حداقل از نوع ۶ و ۷ و ۸ و ۹ دسترسی داشته باشد.
۲- باید بتواند روشنفکران ایرانی را برای تولید اندیشه های پراگماتیک سیاسی جلب کند.
۳- بیانیه ها و تحلیلهای  گروههای سیاسی ایرانی را با شرط التزام آنها به پاسخگویی در برابر پرسش خوانندگان منتشر نماید.
۴- تحلیلهای سیاسی وزین منابع غربی را ترجمه و در اختیار خوانندگان قرار دهد.
برای بوجود آوردن چنین وبسایتی دسترسی به منابع اطلاعاتی و تحلیلی بکر تری نیاز است و طبق برآورد شخصی من در آغاز حد اقل به ۱۵ هزار دلار نیاز است و پس از راه اندازی؛ وبسایت میتواند هزینه های خود را از طریق جمع آوری همیاری خوانندگان و یا پرداخت حق عضویت برای مطالعهٔ مطالب و دهها شیوهٔ دیگر؛ فراهم نماید.
حساب Paypal من همان آدرس تماس من است kajdoum.gazandeh@gmail.com 
دوستانی که مایل به چنین اقدامی هستند و کسانی که میخواهند در مسیر روشنگری واقعی فرهنگی-سیاسی ایرانیان و تولید نسل جدیدی از تحلیلگران پراگماتیک گام بردارند؛ میتوانند مرا در این راه یاری کنند.
خوانندگان گرامی میتوانند پرسشهای خود را در بخش نظرات مطرح نمایند و مطمئن باشند که پاسخی درخور خواهند گرفت.

کژدم