امام حسن کشتی گیر

میگویند که امام حسن؛ سر آمد کشتی گیران زمان خود بوده است و صدها مدال طلا در المپییادهای کشتی مختلط را  ازآن خود کرده بود. در برخی از احادیث معتبر آمده است که امام حسن (معصوم مادرزاد) از دوران نوجوانی به الهامات الهی در رابطه با مسابقات شبانه روزی «کشتی با زنان» لببک گفت و پدرش معروف به «علی سگ کش» (ع) از دست او به ناخواسته و نافهمیده به تنگ آمد و گفت: هرچه از تاراج و غارت به ما میرسد نمیتواند مخارج «تشک کشتی» این «نیمچه امام» را برآورده سازد و تمامی درآمد ما خرج تشک ایشان میشود و از فرط علاقه به کشتی مختلط هر هفته ۳ تشک را پاره پوره میفرماید.(در آن دوره امام حسن چون پدرش به مرگ شمشیر ایرانیان نمرده بود به «نیمچه امام کشتی گیر» مشهور بوده است).

شیعیان راستین امام «حسن کشتی گیر» تجارب ایشان را بر لیفهٔ خرما و پوست خر و بُز یادداشت نمودند که در نهایت توسط یکی از نوه های ایشان ملقب به جعفر صادق به عنوان کتاب «کاماسوترا»ی شیعیان منتشر شد. امام جعفر صادق  در شرح این اثر برجسته از الهامات الهی زیادی استفاده فرمودند و در نهایت به این جملهٔ مشعشع رسیدند که: « هر کاری میکنید.... زیاد بکنید و نترسید.... فقط نگاه نکنید.... زیرا شاید چشم نازنینتان و یا چشم محصول کور شود». برخی عرفا که میتوانستند «طی الارض» نموده و «فتحعلی شاه» را دیده بودند میگویند که امام حسن کشتی گیر با آرزوی دردناک «سُرسُرهٔ فتحعلیشاه» از دنیا رفت.

امام حسن کشتی گیر در جنگی که با معاویه بر سر ارث تخیلی پدری داشت شکست خورد و به «باب تقیه» روی آورد و از معاویه خواست که خراج «ملک ری» را به او بدهند و هزینهٔ سالنهای کشتی گیری او (حرمسرای مقدس امامت و ولایت) و تشکها را بپردازند و اگر در نماز جماعات بر پدرش لعنت هم فرستادند مهم نیست  (صلح امام حسن).

از این روی بسیاری از شیعیان زمانی که حسین را با حسن مقایسه میکنند؛ بر اساس شنیده هایشان نمیتوانند این دو شخص را یکسان بینگارند و یکی را «شجاع» و دیگری را «زن بارهٔ ترسوی بدبخت» میخوانند. به همین روی یکی از اراذل متعلق به صنف انگلی آخوندها موسوم به محی الدین شیرازی در وبسایت خامنه ای فرزانه میگوید که نمیتوان شیعه بود و این کثافت را به امامت نپذیرفت: (اینجا)

و ماجرای تسلیم شدن رهبر فرزانه و کرنش او در برابر غرب از همان زمان آغاز شد:

اما رهبر فرزانه زرنگتر از آن است که مانند خمینی بگوید: «من این جام زهر را مینوشم»؛ .... او پیش از نوشیدن جام زهر زمینه سازی میکند تا خود را همچنان «انقلابی» و «چه گوارای اسلامی» بنامد و من این ماجرا و زمینه سازی را در آن زمان گوشزد کردم (اینجا)؛ البته مسئله این نیست که من گوشزد نمودم و یا نه؟ بلکه مسئله این است که از آن زمان روندی آغاز شده بود که «حسن روحانی مهندسی شده» نتیجهٔ اخیر آن است. جالب توجه اینکه اگر به ۱۱ سپتامبر (فاجعهٔ نیویورک) نگاه کنید؛ عدد ۱۱ به طور نمادین همان شکل برجهای دوقلو است که عدد ۱۱ را نشان میدهد و «حسن روحانی» نیز به صورت نمادین «صلح امام حسن» را تداعی میکند. اما در این میان یک «زبل خان» ایرانی پیدا شده و پتهٔ رهبر فرزانه در رابطه با اشارهٔ ایشان به «نرمش قهرمانانه» را به روی آب ریخته است (اینجا).

اما مسئله این نیست که روح امام حسن کشتی گیر در وجود رهبر فرزانه حلول کرده است؛ بلکه مسئله این است که از شیوهٔ گفتار و سخنهای خامنه ای چنین بر می آید که مسئله تنها «امام حسن بازی» نیست و الاغ فرزانه در حال مرگ است و بسیاری از افراد «اندرونی» اینرا میدانند که به زودی خواهد مرد و من در چند مقالهٔ پیشین به آن اشاره کرده ام؛ گزارش قاسم سلیمانی به مجلس خبرگان نیز که بدون داشتن تاریخچه؛ در مدتی کوتاه ۲ بار انجام گرفت؛ نشانهٔ این است که خامنه ای در حال مرگ است و رژیم سعی میکند بحران بعد از مرگ او را از هم اکنون به کنترل در آورد.

سخنان اخیر خامنه ای؛ بیش از آنکه کرنش او را نشان دهد؛ به «وصیتنامه» شباهت دارد.

خامنه ای دارد میمیرد.

کژدم