زمانی هست که « می فهمی »؛ آن زمان در پی اندیشه می آید. اما... زمانی هست که لمس میکنی و آن دریافت بیواسطه است. نوری که فهمیده میشود؛ نور روشنایی بخش و گرم نیست. نور تبدیل به فرمول و کلمه میشود. آهنگی که تقدیم میکنم؛ بر دل مینشیند. محسن نامجو موسیقی ایرانی را به جایی میکشاند؛ که ما را از بند « این نه منم؛ نه من منم» های مندرس برهاند. به گوش جان بشنوید.
کژدم
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر